Niet durven/kunnen eten bij vreemden..
 

Kijken of ik het een kort verhaal kan laten worden..

Ik heb een heel raar en irritant probleem.
Het begon 2 jaar terug, toen ik 16 was. Ik had een baantje gekregen bij een lokale supermarkt als cassière. Nou, hartstikke leuk. Ik had het er erg naar m'n zin en mocht ook veel werken van de baas (ik was de jongste en ook de goedkoopste werknemer, maar dat terzijde). Ik verdiende lekker mijn centjes en had het echt naar mijn zin in de supermarkt.

Op een dag ging het echter fout. Ik was een klant aan het helpen en toen opeens werd alles heel wazig voor mijn ogen. Geen idee hoe het kwam maar ik moest daar echt weg. Ik ben dus toen naar huis gegaan.
Mijn ouders zouden die dag net op vakantie gaan voor een weekje. Ik ben dus toen maar met ze meegegaan omdat mijn ouders niet wilden dat ik alleen thuis zou blijven.
Na die vakantie was ik weer van plan om gewoon aan het werk te gaan. Toen ik echter een uurtje achter de kassa zat, kreeg ik weer precies hetzelfde. Ik ben dus weer naar huis gegaan.
Dit is hierna nog een keer of 3 gebeurd. :s

Ik ben toen naar de dokter gegaan. Hij wist niet wat er aan de hand was. Ik moest bloedprikken. Hier kwam echter niets raars uit.
Na nog een paar keer langs te zijn geweest bij de dokter kwam hij erachter wat ik had. Ik was overspannen. (op mijn 16e notabene!)
Ik kreeg kalmeringspillen en ben weggegaan bij mijn werk. Ik kon het gewoon niet meer aan op dat moment.
De kalmeringspillen heb ik iets van 9 maanden gehad, toen besloot ik dat ik zonder kon. In de tussentijd zat ik gewoon nog op school, ik was in het begin bang voor allerlei dingen maar door gewoon door te zetten waren al die angsten na een tijdje weg.

Het is nu bijna 2 jaar later en nu ben ik pas weer begonnen met het zoeken naar een baan, ik durfde het gewoon niet eerder.
Ik heb bijna nergens meer last van, gelukkig. Af en toe als ik ergens alleen heen moet en ik niet weet wat ik moet verwachten, heb ik nog de neiging om mezelf te druk te maken en kan ik zelf beginnen te kokhalsen.. :s

Nu komt alleen het grootste probleem die ik heb overgehouden. Het lukt mij tegenwoordig niet meer om ergens te eten zonder dat mijn moeder, vader of broer/zus erbij is. Ik kan het gewoon niet. Ik blijf het wel proberen, gewoon gaan zitten en eten. Ik kan het alleen echt niet weg krijgen. Als ik bij vrienden ben heb ik het zelfs! In het begin gaat het meestal goed, maar dan opeens lukt het me niet meer.
Misschien dat ik binnenkort wel weer een leuke vriend krijg en ik bij hem ga logeren en/of eten. Ik weet nou al dat ik dan de gehele dag in de stress zal zitten voor het eten. Ik wil dit gewoon niet meer. Ik wil ervan af en tijdens een etentje met mensen gewoon normaal kunnen eten zoals ik dat vroeger altijd deed.
Heeft iemand hetzelfde meegemaakt? Of heeft iemand misschien een tip voor me om het probleem op te lossen?
Ik weet dat ik het zelf moet doen omdat het eigenlijk tussen mijn oren zit maar een tip ofzo zou erg welkom zijn. :bloos:

Alvast bedankt.

Ik kan het ook niet. Omdat ik zo slank gebouwd ben dachten mensen vroeger dat ik anorexia had en gingen ze zitten hameren dat ik meer moest eten etc. Nu, als ik in gezelschap eet, heb ik het er ook moeilijk mee, ik voel me dan geviseerd. Denk dat ze naar mij kijken met diezelfde visie (ook al is dat niet zo) Dus meestal eet ik dan echt alles goed op, ook al heb ik erna buikpijn.

Maar, de laatste maanden gaat het beter..
veel sterkte!(k)

Het lukt mij niet eens om mijn hele bord naar binnen te werken. Het eten smaakt meestal ook helemaal niet naar het eten zoals het hoort te smaken. (kip heeft bijv. een eigen smaak)
Ik vind het echt zo irritant en wil er echt graag vanaf.

Ik heb er ook problemen mee om te eten bij een ander, albeit niet zo erg als jij. Maar echt relaxed eten is het niet nee, ik kan dan vaak erg weinig op en ben naderhand 3 kilo lichter van de stress (wat natuurlijk misschien ook wel goed kan zijn :D). Nadeel is wel dat een meid het vaak als beledigend beschouwt als je niet bij d'r wilt eten. Of maar weinig eet als je jezelf al zover hebt gekregen daar te gaan eten. Maarja, that's life.

Stel je gaat bij kennissen eten, samen met je moeder ofzo. Je moeder gaat weg vlak voor het toetje 'komt' zeg maar. Lukt het dan wel? En zo kan je het gaan afbouwen... Ik weet niet of je vrienden en je ouders enzo iets van je probleem weten, maar je kan met hun 'oefenen'. Tot dat het helemaal goed gaat. :)

Misschien is dit een heel dom idee, sorry.

Ik herken dit wel ja. Ik vind het echt a-relaxed om bij 'vreemde' mensen thuis te eten, maar volgens mij hebben veel mensen dat. AliasGirl: Helaas heb ik geen oplossing voor je, maar ik hoop dat je er snel vanaf bent.

Ik ga dit proberen: Face my fears.
Gewoon gaan zitten en maar kijken wat ervan komt..

Of het me dan lukt weet ik alleen niet :bloos:

Op zich kun je weinig echt fout doen als je ergens gaat eten. Ja, je kunt vanalles over het tafelkleed gooien, dat doe ik altijd als ik ergens (voor het eerst) eet, maar ik zou het niet erg vinden als iemand dat bij mij deed. Jij wel? Zij waarschijnlijk ook niet. En natuurlijk smaakt het eten anders, iemand anders dan normaal heeft het klaargemaakt en doet dat ook op een andere manier. Maar dat kan ook lekker zijn, als je je erop insteld dat het anders mág smaken.

Als het echt niet lukt vind ik het idee van Mother earth ook wel goed, maar dan moet je je probleem weer aan bekenden gaan uitleggen.

in ieder geval succes :)

Ik heb dit niet. Is het misschien omdat mensen naar je kijken? Ik was namelijk een keer bij vrienden op bezoek. Een van hen had een vriendin die zou meeëten. Ze aten boven. Ze kon er niet zo goed tegen als ze naar haar keken tijdens het eten...

Ik denk ook echt de hele dag aan het avondeten. "O, nog zoveel uur.." :s Hierdoor maak ik het waarschijnlijk alleen maar erger.
Binnenkort ga ik met een leuke jongen uit (heb hem dit verhaal verteld) dus als we dan uit eten gaan.. Naja, het MOET gewoon goed gaan. Dat wil ik! :D

Ja, op deze manier zou zelfs ík niets weg kunnen krijgen! JE zit je zo op te fokken dat je geen hap meer door je keel kan krijgen, dat zou dan thuis even goed niet lukken.

Probeer je nou eens te ontspannen, ga tot vlak voor het eten leuke dingen doen, zorg dat je bezig bent en geen tijd hebt om over het eten na te denken.

I'll do my best.. :)

Tja ik zie eigenlijk de link tussen overspannen zijn en dat eten niet zo direct. Het kan meerdere oorzaken hebben natuurlijk, het lijkt psychosomatisch, voel je je bekeken soms ?

Haal je eerst eens voor de geest wanneer je dat voor het eerst had en wat voor gevoel je daarbij had, klinkt wel zweverig, maar je vind wel de oorzaak.

Offtopic : Ik hou het meestal bescheiden, tot de vader des huizes zegt "maar bodybuilders eten toch veel?" dan laat ik mijn schaamte varen :D *smek skrunch mjam* :p

Ik denk dat als je jezelf gaat dwingen om te eten, dat je alleen maar gaat kokhalzen en het een averechts effect op je gaat hebben.
Ik denk dat je voorlopig eerst maar even thuis moet blijven eten, net zolang totdat dat wel helemaal vlekkeloos verloopt, dus dat je ook niet meer tegen het eten opziet.

Vind je jezelf te dik? of heeft het hier niks mee te maken?
Hoe lang heb je dit trouwens al?
Misschien is het toch verstandig om ermee naar de dokter te gaan. Heb je die kalmeringspillen nog?
Misschien heeft de dokter wel een oplossing ervoor, iets van een trainingstherapie ofzo

succes in ieder geval!

Ik heb dit ook, tenminste het lijkt er wel op. Het is volgens mij begonnen bij mn eerste echte vriendje, waar ik dus ook thuis kwam en mocht blijven eten. (Misschien had ik het daarvoor ook al wel, maar dat weet ik niet dan niet meer.) Daar waren ze nogal netjes enzo, ik weet niet of het daar aan kan liggen. Maar dan zat ik te eten en dan ineens kreeg ik een blok op mn maag zeg maar, terwijl mn bord nog lang niet leeg was en ik al weinig had in vergelijking met de rest. Ik probeerde het wel op te eten, maar het werd steeds moeilijker en dacht aan vanalles. Na het eten daar had ik dan buikpijn en was erg misselijk, op den duur had ik dit ook al voor het eten, dan had ik zo'n zenuwachtig gevoel.

Dit is volgens mij nooit meer weggegaan, ik wist dat ik van sommige dingen sowieso erge buikpijn kreeg, dus dat nam ik al niet. Het ging trouwens wel beter toen ik samen met hem wat ging eten en gewoon bij hem thuis was, toen zn ouders er dus niet bij waren. Dan kon ik gewoon zeggen dat ik niet meer luste en ging het beter. Ik heb het nu nog steeds als ik bij andere mensen ga eten of als ik uit eten ga, maar ik heb het ook als er iemand bij ons thuis eet.

Ik denk dat het bij mij komt doordat ik me niet op mn gemak voel en dat komt dan weer omdat ik bang ben dat ik mn bord niet leeg kan eten en als er mensen naar me kijken als ik eet. Ik heb geen idee wat ik hiertegen kan doen, want het gebeurt steeds weer. Daarna voel ik me dan heel rot, of omdat ik hele erge buikpijn heb of omdat ik wat eten heb laten staan.

is wel een beetje een lang verhaal geworden, geloof ik... :o

Ik heb het sinds ik overspannen ben. Durfde vanaf toen een hoop dingen niet en moest alles opnieuw trotseren. Zelfs naar school gaan.. Eten is alleen het enige dat ik dus niet kan.

Citaat:

Haal je eerst eens voor de geest wanneer je dat voor het eerst had en wat voor gevoel je daarbij had, klinkt wel zweverig, maar je vind wel de oorzaak.

Euh.. voelde me gewoon erg ziek. Was gewoon een paniekaanval. Geloof me, die ken ik zo langzamerhand wel.

Citaat:

Offtopic : Ik hou het meestal bescheiden, tot de vader des huizes zegt "maar bodybuilders eten toch veel?" dan laat ik mijn schaamte varen :D *smek skrunch mjam* :p

Hahahaha :D

Ik eet nu al een jaar thuis. En toen ik dus een week of 2 geleden bij iemand ging eten had ik het weer.. Dat was ook het moment waarop ik besloot om mijn verhaal hier te vertellen.

Citaat:

Vind je jezelf te dik? of heeft het hier niks mee te maken? Hoe lang heb je dit trouwens al? Misschien is het toch verstandig om ermee naar de dokter te gaan. Heb je die kalmeringspillen nog? Misschien heeft de dokter wel een oplossing ervoor, iets van een trainingstherapie ofzo

Krijg vaak te horen dat ik een mooi figuur heb. Vind mezelf niet te dik.. :)
Ik heb geen idee of een dokter kan helpen. Het zit tussen m'n oren en ik denk dat ik er echt zelf uit moet zien te komen.

Citaat:

succes in ieder geval!

Dank u

Kijk! Jij zegt precies de dingen die ik ook altijd voel tijdens het eten bij een vreemde.
Praat je er met iemand over? Heb je overwogen om bij een dokter op bezoek te gaan?

Ik heb er nooit met iemand over gepraat, mn ex weet wel dat ik vaak buikpijn had enzo, maar ik heb nooit verteld waar het door kwam. Ik weet niet waarom, schaam me er denk ik een beetje voor. Ik heb ook niet overwogen om naar een dokter te gaan hiervoor, omdat ik dacht dat ik het zelf wel op kon/kan lossen...denk ik wel meer :| Het lukt alleen nog niet zo :( . Ik weet ook niet of ik dat wel ga doen en jij?

Pm me anders maar even of stuur me een mailtje, mn mailadres staat wel bij mn info. Als je dat wilt tenminste, dat praat namelijk wat makkelijker misschien.