Dropje
 

Geschreven in de trein naar Utrecht. Het onbekende verhaal achter dat onbekende jongetje fascineerde me. Zo jong, alleen en mysterieus... maar ja... lees maar gewoon.

-----

klein jongetje. Acht jaar. Alleen, huilend in de trein. Hij zit schuin tegenover me en kijkt niemand in de ogen. Hij staart onafgebroken naar de knieën van een zich steeds ongemakkelijker voelende man die naast mij zit. Eén tas heeft-ie bij zich. Onbekend merk.
Het is een donker jongetje. “Gekleurd”. Of zijn het de blanken die “gebleekt” zijn?

Verlegen en duidelijk verdrietig. In zichzelf gekeerd. Maar het dropje dat ik hem aanbied, slaat hij niet af. Eerlijk oversteken; hij het dropje, ik een lief-verlegen glimlach. Alles is eventjes helemaal goed.

mooi :)
*geen verder commentaar*

:)

Danku

tweede alinea is mooooi :)

Wat lief :)

:( verdrietig
:) ook heel mooi

Inderdaad wel :(
De eerste twee dagen nadat ik dat huilende jongetje had gezien, heb ik me echt het hoofd gebroken over waarom hij huilde en waarom hij hélemaal alleen in die overvolle trein (spitsuur) zat. Op dat soort momenten slaat m'n fantasie wel eens op hol...

Bedankt voor de reacties

(y)

mooi :)

Geeze, echt leuk om al die reacties te krijgen... Ik post eigenlijk nooit mijn schrijfsels hier... Ga 'k wat vaker doen denk ik...

Bedankt allemaal! :)

Lieflieflief. :)/:(