Gedichtje
 

De donkere nacht sluipt langzaam naar me toe
Ze wordt vergezeld door eenzaamheid
Mijn tranen drijven rustig mee op een rivier van pijn en verdriet
Het verleden gekerfd in mijn hart neemt de macht
Geen lichtsprankel dat mij kan bevrijden
Ik ben een gevange in mijn eigen leven
Langzaam maar zeker sterf ik weg
Als een vogel dat het nest verlaat en wegvliegt,
maar nooit meer terugkeert
Mijn toekomst is al verleden voor het er is
Niets dat mij uit mijn lijden kan bevrijden
Alle hoop ebt weg, de hoop op vriendschap en liefde
Alles is niets en iets
Toch blijf ik zoeken naar die ene persoon die mij kent
Die mij oprecht graag heeft en er altijd is voor mij
En als jij dit leest weet ik dat mijn zoektocht ten einde is

Hugme14

PS: geef de moed nooit op er is altijd iemand die op je wacht!

Ik vind het feit dat je hele lange zinnen en zonder tussenregels schrijft heel vervelend op de een of andere manier. Ik kan je niet vertellen waarom, maar ik heb dan ineeens een stuk minder zin om het te lezen, terwijl het wel een heel mooi gedicht is.
Liefs Kimry