[disc]Kennis van de Nederlandse Taal
 

Ik had laatst een interressante discussie met mijn stiefmoeder en mijn beste vriend.

De vraag aan de orde was moet een (fictie!)schrijver 'volledige' kennis bezitten van de Nederlandse Taal?
Moet hij/zij dus precies elke stijlfiguur en elk soort schrijven kunnen benoemen?

Kijk, dat spelfouten en interpunctiefouten niet kunnen is logisch, deze maken een verhaal onleesbaar. Maar persoonlijk vind ik het niet erg als iemand een stijlfiguur gebruikt, en niet precies weet hoe het heet, zolang het maar goed gebruikt wordt.

Ik neem mezelf even als voorbeeld. Ik ken de nederlandse taal, heb een redelijk grote woordenschat, weet ook van bijna al die woorden hoe ze geschreven moeten worden, en als ik ze achter elkaar opschrijf, weet ik ook nog wel genoeg van grammatica om een fatsoenlijke zin in elkaar te draaien. Daarnaast kan ik zinnetjes verzinnen met een bepaalde 'lading' of 'toon', wat dus meestal thuishoort onder de een of andere stijlfiguur.
Maar ik weet adn niet welke stijlfiguur ik gebruik, heb geen idee hoe al die dingen heten. En het maakt me niet uit.
Ik weet namelijk wel welk gevoel de zin heeft, en welk gevoel die zin aan het geheel geeft, en zo kan ik nog steeds schrijven op de manier waarop ik wil schrijven. Dan heb ik imho geen statische kennis van de regeltjes nodig.

Maar ik vind ook (om een heel belachelijke vergelijking te trekken) dat men niet hoeft te weten dat door rood rijden verboden is, zolang ze het maar niet doen.
Het gaat om het effect vind ik, en zolang het effect goed is en het verhaal zelf goed (correct) geschreven is, is kennis van de regeltjes overbodig.

Mijn stiefmoeder en beste vriend waren het hier echter niet mee eens. Zij vinden dat een kennis toch wel zeker nodig is om een beter eindproduct te krigjen, en sowieso om jezelf 'schrijver' te mogen noemen. Want vereiste voor een schrijver is dat hij weet waar hij mee bezig is, en aangezien hij bezig is met taal, moet hij ook van die taal afweten. Zowel de woorden, als de regeltjes erachter.

Nu mijn vraag aan jullie: wie vindt wat? Sluiten jullie je bij een van bovengenoemde kanten aan, of heeft iemand zelfs nog een frisse insteek in dit verhaal?
Vertel! Discussieer! Kies! Leef! Tinker!

Serieus, ik verheug me op een discussie :D

_{en aub niet zeuren over fouten in deze post, dat zouden inkoppertjes zijn ;)}

Nee hoor, dat vind ik niet nodig. Er bestaan schrijvers met dislexie (hoe schrijf je dat?) en die geven ook gewoon hun boeken uit. De uitgever haalt de taal- en schrijffouten er wel uit. Daar hebben ze speciale mensen voor, dus eigenlijk al een teken dat volledige kennis van de nederlandse taal niet perse nodig is.
Maar kennis van zinsbouw en de hele verhaalopbouw is natuurlijk nodig. Je moet wel weten waar je een nieuwe zin moet beginnen, hoe de volgorde van de woorden is, waar een komma moet, en wanneer je bepaalde woorden gebruikt en welke vorm ervan.
Iemand die totaal geen kennis heeft van de nederlandse taal kan wel een verhaal schrijven, misschien zelfs wel een mooi verhaal, maar als het stikt van de fouten qua opbouw enzo is het verhaal prut.
Dus eigenlijk ja.:)

taal-, tik- en schrijffouten zijn ook meer de 'ondergeschikte' fouten eigenlijk.
ene keet ene tupvaut makne si neit erg ;)

het ging mij eigenlijk om dit stukje, deze vind ik leuk:

Maar wat als het nou niet stikt van de fouten, en eigenlijk alleen vol goede stukjes zit, maar de schrijver weet totaal niet hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen. Zit hij dan 'fout', en moet hij dan zijn kennis bijschaven? Of gaat het er puur om dat het verhaal goed loopt?

Gaat het puur om de uitwerking, of is de kennis erachter ook een vereiste?

_{>>
edit: shit, [q] gaat niet in standaard ubb... :|}

Ik denk dat een grote kennis van de Nederlandse taal wel een vereiste is, maar uiteindelijk gaat het om de uitwerking. Als ik een boek lees, ga ik niet tot in het oneindigde op internet zoeken of de auteur zijn/haar stijlvormen wel onder de knie heeft. Ik lees gewoon het boek en als dat goed geschreven is, vind ik het top. (Y)

Grim

Tja, mij maakt dat dus niet uit! Als hij (of zij) een goed verhaal op papier kan zetten, is het niet erg dat hij niet weet hoe hij het ooit voor elkaar heeft gekregen. Waarschijnlijk zou er dan in zijn (of haar) leven maar 1 goed verhaal zijn, omdat hij niet weet hoe hij een goed verhaal kan schrijven. Maar als het hem (of haar) een keer is gelukt, en het een echt goed verhaal is, wie heeft er dan bezwaren? Hij (of zij) zelf ook niet lijkt me.
Maar dan heb je echt geluk. Het is beter dat je weet hoe je om moet gaan met de nederlandse taal en achteraf weet hoe je dat 'geweldige' verhaal hebt geschreven. Van een schrijver verwachten we natuurlijk meerdere verhaal, dus... ;) :p

Ik zal wel weer de lastigste van de bende zijn, maar ik vind kennis ook wel nodig. Een goede verhaallijn is belangrijkst maar ik let ook op stijl en taal. Ik vind dat het geen kwestie is van puur dit of dat, gewoon een mengeling van de 2.
60/40.
Of eerder 70/30 :p

Ik ben het eens met je stiefmoeder en beste vriend, denk ik.

Kijk, een schrijver kan heel erg goed een metafoor gebruiken zonder te weten dat het een metafoor is. Zonder kennis van synecdoche's, personificaties, chiasmes en anaforen kun je heel erg goed een geweldig boek schrijven, daar niet van, maar ik geloof dat je dan toch tegen een bepaald plafond blijft steken.

Een schrijver die niet weet wat een metafoor is, kan deze wel gebruiken, maar op een beperkt niveau. Men kan niet kritisch omgaan met het idee van de metaforen, de grenzen ervan aftasten en er spelend mee omgaan. Het zal blijven gaan om hetzelfde metafoor gebruik, wat dus geen vernieuwing betekent en als de formalisten één wijsheid proclameerden, was het wel dat literatuur zich moet vernieuwen om niet te sterven.
De eerste schrijver gebruikt de metafoor alleen als pasklaar, controleerbaar gebruiksvoorwerp, maar de tweede schrijver zal er veel meer en veel interessantere dingen mee kunnen uithalen. Misschien juist omdat hij/zij met zijn/haar meerkennis beseft wat voor een ongelooflijk problematische gevallen stijlfiguren, woordfiguren en beeldfiguren zijn.

Bovendien denk ik dat kennis van de Nederlandse taal niemand zal schaden. Een schrijver die een betoog wil schrijven, moet weten hoe zoiets pakkend op te stellen, welke stijlfiguren welk effect hebben en hoe ze het beste gebruikt kunnen worden. Het is dan handig om te weten wat de verschillen tussen een dubitatie en een preteritio zijn. Ook deze kunnen gebruikt worden zonder veel inhoudelijke kennis van zaken te hebben, maar het zal ook hier blijven steken op een beperkt gebruik ervan. Zelfde verhaal als hierboven dus.

Bovendien is het fijn als je het beestje bij de naam kunt noemen wanneer je inhoudelijk over taalgebruik wilt praten met collega-schrijvers.

Een metafoor een 'vergelijking' noemen is een enorme reductie. Filosofiestudenten sterven duizend doden tijdens een dertien wekendurend college 'de metafoor' en weten naderhand nog niets.

LUH-3417

Maar een schrijver die niet weet wat een metafoor is, kan zich dus ook niet houden aan beperkingen daarvan, en zal er onbewust/per ongeluk spelenderwijs mee omgaan.
Aangezien stijlfiguren 'per ongeluk' gaan in het geval van de eerste schrijver, en het altijd om de toon en het gevoel van het verhaal of van de zin gaat, is het dus ook mogelijk dat hij/zij vernieuwend te werk gaat door een nieuwe stemming aan het geheel te willen geven.

Ik had het over fictieschrijvers. Dat een schrijver van een beschouwing in ieder geval moet weten hoe een beschouwing in elkaar zit is logisch ;)

over het eerste deel van dit kan ik je alleen maar gelijk geven.
_{Het tweede deel zie ik als komische noot in je post (?), omdat ik er eigenlijk niet echt een punt uit kan halen, of in ieder geval niet een uitleg van dat punt ;) Dat ze niets weten, ok, maar waarom niet, hoe niet, wat niet, etc ;)}

Hm, een grappig idee, maar ik denk dat iedereen die met metaforen werkt wel een zeker idee van een definitie ervan heeft. Met schrijver A bedoelde ik eigenlijk iemand die op de basisschool geleerd heeft dat een "metafoor een vergelijking is tussen twee verschillende dingen, waarin de overeenkomstige eigenschap versterkt wordt". Zij zullen deze informatie als een afbakenende definitie zien en afwijkingen daarop als 'fout' (en dus ook per abuis, ja).

De filosofiestudenten die dertien weken zweten op het concept metafoor waren als voorbeeld om aan te tonen dat de hierboven gegeven definitie van de metafoor enorm beperkend en oppervlakkig is. Ik weet niet hoe snel mensen die die defnitie hanteren interessante strapatsen zullen uithalen, per abuis of niet.

Het is ironisch, maar ik zoek nog steeds naar een goede metafoor om mijn zienswijze duidelijker te maken. En na tien minuten denken heb ik nog niets, dus gaan we wel zo verder. :)

LUH-3417

Dyslexie en je bent dyslectisch om het moeilijk te maken. Hoe ze ooit zo'n moeilijk woord bedacht hebben voor mensen die moeite hebben met spelling en taal. (n) Het heeft me veel moeite gekost om het woord te leren schrijven, maar nu kan ik het!

Ik denk dat je als echte beroepsschrijver een hele ruime kennis van de nederlandse taal moet hebben en ik ben het ook wel eens met wat LUH zegt.

Dyslexie... Ja, ik wist het wel. :D Maar was het even kwijt...
Shit, wat een rotwoord. :(

het is een andere discussie, ik weet het, maar toch moet ik even zeggen dat dat niet het enige onlogische is in de Nederlandse taal.

zo kan je palindroom bijv. ook niet perfect omdraaien :D

En een jambe is een trochee en een trochee een jambe. :o

Daar...
begrijp ik nix van.

Jambe en trochee zijn twee termen die je voor metrum (maat) gebruikt. Het geeft aan op welk deel van het woord de klemtoon ligt. Een jambe geeft aan dat de klemtoon op de laatste van de twee lettergrepen ligt, bijvoorbeeld ge-luid. Een trochee geeft aan dat de eerste lettergreep beklemtoond wordt, bijvoorbeeld le-pel.
Een jam-be is een trochee.
Een tro-chee is een jambe.

:)

cool, ik begrijp het.
U weze bedankt Zuster.
Eeuwige dankbaarheid van mijnentwege :)

Gelukkig blijft de dactylus een dactylus. :)

LUH-3417

pterodactyl.

Dat vliegt, en heeft weinig met klemtonen te maken ;)

dactylus = onbeklemtoond woord, of middelde lettergreep beklemtoond?

Eerste lettergreep, als ik het goed heb.

eerste beklemtoond, daarna twee onbeklemtoond.

>>

OKee, dank je

Bovendien het Latijnse/Griekse (?) woord voor 'vingerkootje', wat ook uit drie botjes bestaat. Maar een vinger heeft weinig klemtoon.

LUH-3417

Het gewricht het dichtste bij je hand kan het meeste bewegen, als ze er van uit gaan dat die de eerste is kan ik het wel verklaren.

Ik ga te ver, of niet?

Grim

Nee, dit soort kennis van de taal is fantastische 'kijk ik ben interessant'-praat voor verjaardagen of meetings. (Y)

LUH-3417

Omg het komt allemaal terug:
dactylische hexameter: Vergilius, Ovidius
dactylische pentameter: Archilochus
trochaeische tetrameter: Callinus
jambische trimeter: Mimnermus

.....
Wat een trauma, ik dacht hier voorgoed vanaf te zijn toen ik mijn notities latijn van dit jaar ritueel verbrandde onder de maretakeik in het bos....:(
Ook scansie in het nederlands!! :eek: