Mail verstuurd
 

Ik heb net een mail aan mijn psych geschreven en verstuurd. Mijn lichaam begon letterlijk te trillen toen ik met mijn muis op verzenden klikte.
Nu heb ik het dan toch gedaan. De mail is verzonden en daar kan ik niks meer aan veranderen. Ik heb de beslissing gemaakt om hulp te accepteren.
Het is tijd om aan mijn problemen te werken zodat ik verder kan met mijn leven, want zoals het nu gaat kan het gewoon niet langer meer.
Ik heb ambulante behandeling aangevraagt (wekelijkse gesprekken), maar ben vreselijk bang dat ik opnieuw opgenomen moet worden. Toch zal ik deze angst van me af moeten zetten. Ik WIL beter worden en HEB hulp nodig.

Ik voel me echt angstig. Weet gewoon niet of ik het aankan. Die gesprekken zijn zo confronterend. Alles wat ik zeg zal worden genoteerd. Ik zou het liefst de dingen die zijn gebeurd in het verleden willen uitwissen.

Ook vind ik het vreselijk moeilijk om mijn psych weer onder ogen te moeten komen. Ik heb me zo misdragen het afgelopen jaar. Ik wantrouwde die hulpverleners gewoon en beschouwde ze als vijanden. Nu probeer ik mezelf open te stellen en ze de kans geven om me te helpen. Dit ben ik mijn omgeving en mezelf verontschuldig. Ik ben het waard om gelukkig te zijn. Ik moet mezelf vergeven voor alles wat er is gebeurd. Hoe moeilijk dit ook is...
Ik voel me zo schuldig. Maar verdient een mens geen 2e kans? Ik hoop echt dat mensen het waarderen dat ik mijn best doe.

:( Pff...vreselijk moeilijk en zwaar allemaal....
Maar zonder hulp is het niet veel beter. Ik MOET dit doen.

Liefs Magic_STAR*
p.s. Geef me de kracht om door te zetten. Please, laat me dit keer niet vluchten voor mijn problemen.

:confused: Dit stukje snap ik niet helemaal...'t klinkt als een verwijt en ik geloof niet dat dat aan de forummers hier is...maar goed.

Maar goed, heel veel succes en niet zomaar opgeven. Je hebt nu iets besloten, leg een knoop in je zakdoek (ik zeg maar wat) om je daar aan te herinneren op momenten dat je het op wilt geven.

Dit stukje klinkt misschien als een soort verwijt, maar volgens mij is het eerder gericht aan haarzelf of aan een groter iets (God, Allah, Moeder Natuur, ...) omdat ze twijfelt of ze er wel zal gerakenof omdat de vorige keren steeds op niets uitdraaiden.

In ieder geval: veel succes! Het zal allemaal wel gaan, zolang je maar tegen jezelf blijft zeggen dat het moet gebeuren en dat na regen weer zonneschijn komt, op wilskracht kom je er ook wel. Oké, er zullen moeilijkere momenten zijn, maar je moet je echt goed vasthouden aan de mooie momenten die je meemaakt, hoe ver ze ook lijken: ze zijn soms dichter bij dan je denkt!

"May the force be with you" :P (sorry, ik kon het niet laten, je begrijpt de boodschap wel, hoop ik) :D

Dan heb ik niks gezegd. :)

:p Haha ja, dat laatste stukje was meer om mezelf wat moed in te praten en mocht er een hogere kracht bestaan wil ik die hulp ook best gebruiken hoor! :) Smile
Ik hoop gewoon echt dat ik niet ga lopen switchen van mening. Ik heb die hulp nodig, maar keer op keer krabbel ik terug. Nu moet dat maar eens over zijn. Ik wil verder met mijn leven. (y)
Nu ben ik positief, maar de vraag is: Voor hoe lang nog? (ow jee, wat een zelfvertrouwen ...NOT :s )
Kus Magic_STAR*

Hej meissie,
Waarschijnlijk is het inderdaad even moeilijk om je psych onder ogen te komen, maar als je nu doorzet, kom je er wel! Maar niet meer vluchten in je problemen, blijf in jezelf geloven. Ik wens je heel veel kracht toe!
Liefs, nijn.

Ja, inderdaad ik moet in mezelf blijven geloven. :)
Bedankt! Liefs Magic_STAR*

K*T! Ik heb mijn psych gemaild dat ik geen hulp meer wil. Waar ben ik in vredesnaam mee bezig?
Nog nooit heeft angst me zo in de weg gezeten. (n)

Of wil ik misschien niet beter worden?

I'm confused!!! :s

Magic_STAR*

Wat maakte het dat je die mail stuurde?

Waarom zou je niet beter willen worden, welke voordelen zitten daar voor jou in en welke nadelen?

Ik vind het knap dat je die mail hebt gestuurd naar je psych, dat je hulp wou, en zeker is dat eng, dat mag je ook heel eng vinden, maar probeer de moed bij elkaar te schrapen om nog een mail te sturen, dat je tóch die hulp neemt. Zo'n psych snapt heel goed dat je het er moeilijk mee hebt en vind het alleen maar goed als je aanklopt, ook al twijfel je enorm.

Waarom? :( Je had toch juist geaccepteerd dat je om hulp vroeg etc? En je zei zelf dat je ervoor ging! Niet wegrennen als je bang bent meissie, dat heeft geen zin. Als je het afzegt, raak je alleen maar meer van de goede weg af. Je vraagt jezelf af, of je wel beter wílt worden, volgens mij wil je dat wel, als je diep in je hart kijkt, alleen omdat het nu even tegen zit, lijkt het onmogelijk. Maar je moet nu niet opgeven! Het gaat juist beter worden als je nu die hulp doorzet. Accepteer voor jezelf dat je hulp nodig hebt. Het is echt het beste als je nu even je tanden op elkaar zet.. hoe moeilijk het ook is! En waarschijnlijk komt er dan een dag waarop je blij bent dat je nu die hulp door hebt gezet, en niet hebt afgehaakt...*knuffel*

Kom op meissie, je kan die hulp nu nog doorzetten! Sterkte, m.

Ik zit momenteel heel erg met mezelf in de knoop. Ik heb last van angsten. Ik durf niet naar buiten (incl. niet naar school). Ik ontwijk mensen (zelfs familie/vrienden). Ik loop nu al een jaar lang met suïcidale gedachten en ben bang voor mezelf. :s Ik heb hulp gehad, maar alles lijkt alleen maar erger te zijn geworden. Ik heb ook medicatie angst. Ik vind het zo moeilijk om anderen te vertrouwen. Ik sluit me nu al een half jaar op in mijn kamer. :( *huil*... Dit is wat er van me over is na een half jaar opgenomen te zijn geweest! Ik ben getraumatiseerd en ben overal bang voor. Ik heb hulp nodig, maar ik ben bang voor de wereld. En ik loop maar met die k*t gedachten...ik weet het niet meer.....
Het gaat echt niet goed. Pfff....ik wou dat er iemand was die van me hield....*snik*...kl*te ouders!
Wat doe ik nou? Ik mag anderen niet de schuld geven. Niemand is schuldig, ik wil alleen weer mezelf kunnen zijn. Mijn leven...mijn school...mijn vrienden....alles is van me af gepakt....

Een verdrietige Magic_STAR*

Geef je psych de kans om een band met je op te bouwen. En geef je zelf de kans om van jezelf te houden, dan is er altijd iemand die van je houd (en dat meen ik wel serieus).

Is het wisselende gedrag, het aantrekken, afstoten, enz dat je 'vertoont' ook geen kenmerk van borderline? (Als ik het me goed herinner, dan had jij dat, toch?)

Ja, die diagnose is bij me gesteld. :(
Ik verpest mijn leven zo gigantisch. Ik had de kans om dagbehandeling te volgen maar ik wou per se naar school. En al helemaal toen ze me daar kwamen vertellen dat ze me eerst in een groep voor eetstoornissen wouden plaatsen en daarna mijn borderline wouden behandelen! Uiteindelijk vonden me niet gemotiveerd genoeg en mocht het geeneens meer. Vind je het gek? Ik schrok me dood op dat moment toen ik het te horen kreeg! Ik ben naar al die intakegesprekken gekomen en met veel pijn en moeite heb ik daar over de meest confronterende onderwerpen gepraat en dan komen ze me zeggen dat ik niet gemotiveerd genoeg ben. Tuurlijk wil ik liever naar school, dat is toch niet zo gek?! Het is allemaal mijn schuld.....

Dat wisselende is idd een kenmerk van borderline. In mijn e-mail is dat ook terug te lezen. Dit stuurde ik mijn psych:
Mijn excuses voor mijn wisselende gedrag, maar ik heb me bedacht. Ik voel me niet goed en heb geen energie meer over om aan mijn problemen te werken of om over de dingen te praten die me dwars zitten. Nogmaals sorry voor het ongemak.

Ik weet niet meer waar ik mee bezig ben....
Zucht....
Magic_STAR*

Hallo,
Alvast veel sterkte enzo!
Ik ken het gevoel. Om hulp vragen en als er dan eindelijk iemand is die me helpen wil en kan, dan sla ik de hulp af. Gewoon omdat ik bang ben dat anderen me tot last zijn. Wat je eraan kunt doen? Vraag elke keer aan diegene waarmee je praat of je hem tot last bent(als dat je probleem is). Zo moet je zelfvertrouwen gaan opbouwen, de rest moet dan vanzelf komen! Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kan het nl. ook niet, heb niet de disipline om door te gaan. Maar kom op miessie, voor mij is het al te laat, want twee belangrijke mensen zal ik nooit meer spreken(omday ik van school af ga, en niet de moed heb hen ooit op te zoeken en te bellen :()
Maak niet dezelfde fout als mij, sterkte ermee (y)

Ga gewoon, stel je koud voor de angst, ik weet dat is moeilijk, en misschien ook wel krenkend voor je trots, om hulp te vragen.
Maar zoals je al aangaf, jij bent het waard om hulp te krijgen en gelukkig te worden.

Heel veel sterkte wijffie. Als dit achter de rug is, kom je er alleen maar sterker uit

Ik vind het echt erg dat ik mijn kansen om beter te worden vergooi.
Ik ben ook altijd bang anderen tot last te zijn, of dat ze denken dat ik me aanstel ofzo. Daarnaast ben ik heel erg onzeker.
Momenteel weet ik ff niet meer wat ik wel/niet ga doen. Het liefst draai ik de tijd terug en verander de situatie zo dat ik nu mijn vwo-diploma had gehaald en op vakantie ging met mijn vrienden. :rolleyes: * droomt weg* Zucht...ik maak het mezelf wel moeilijk hè? Een beetje leven in een fantasie-wereld...pfff...

Wie weet stuurt mijn psych alsnog een mail terug. Het is even afwachten...
Magic_STAR*

Ik weet dat je gelijk hebt. Ik moet de angst opzij zetten en doorzetten, maar 't lukt me niet. Ik heb ook zo'n hekel aan mezelf. En ik weet dat ik het mezelf aan praat (dat ik dik ben, niks kan etc.). Ik verschuil me in zelfmedelijden terwijl ik eigenlijk niet zo moet zeuren en die hulp moet accepteren. Het is gewoon moeilijk. Ik heb 1,5 intensief gewerkt aan mijn problemen en wat heeft het opgeleverd? Nóg grotere problemen. :( Dat had ik echt niet verwacht. Ik dacht dat een opname me zou helpen. Sh*t, kon ik de tijd maar terugdraaien, dan had ik niet gedwongen in een inrichting gezeten maar dan zou ik naar school zijn geweest, steun van mijn vrienden hebben gehad en gewoon verder gegaan zijn met mijn leven. Ik kan de situatie nog altijd niet accepteren. Het voelt alsof ik vast zit in een nachtmerrie en elk moment wakker kan worden in de klas.

Ik háát dit leven!

Magic_STAR*

Waarom dan nu niet proberen op te lossen met ambulante hulp (heet dat zo?), al is het maar om het niet zo ver laten komen dat je misschien weer opgenomen moet (?) worden?

Ja, dat was mijn idee dus ook, alleen heb ik een tweede mail gestuurd. :s Was ik juist zo goed op weg en dan doe ik zoiets. :(

Ik voel me echt wanhopig. Ik durf niet naar buiten en ben ook bang om mijn psych onder ogen te moeten komen. Hoe langer ik in deze situatie blijf zitten, hoe erger het wordt vrees ik. Ik heb hulp nodig, daar was ik al uit. Nu alleen nog de hulp accepteren. :s
Ik moet echt ff goed nadenken over wat ik nu van plan ben enzo.

Magic_STAR*

Ok, zeg het maar...Wil je ook nog een mooi vakantiehuisje in Spanje? Coming up ;)

Maareh ontopic, in plaats van mijn yehovagebrabbel:

Je kunt dit leven wel haten, maar het leven is grotendeels wat je ervan maakt. Dus maak er iets van. Genoeg mensen voor jou hebben hun angst overwonnen en hebben het gewoon gedaan. En nou niet zeggen 'dat was anders', want angst=angst. Jij bent de enige die je eigen angst kan verbreken... En weet je, eigenlijk ben je niet bang voor wat komen gaat, je bent bang voor wat je denkt...

(zie sig :])

Hier sluit ik me volledig bij aan. Mensen kunnen je helpen stapje voor stapje je angsten onder ogen te komen en je ermee om leren gaan. Maar jij alleen kan die angsten echt doorbreken. Het is eng, da weet ik maar probeer dat stukje angst los te laten en je te laten helpen.

Gij alleen hebt de kracht. Geloof er in want ze is er echt. :)

Ik denk aan je.

Lieve groetjes Magicflower

Ik ben inderdaad bang voor mijn eigen gedachten. :(

Magic_STAR*

Hey lief van je!
Ik ben echt kapot...
De vele gedachten, gevoelens, beslissingen die gemaakt moeten worden....het wordt me allemaal een beetje teveel....
En mijn ouders laten me ook urenlang alleen thuis, terwijl ik me zo k*t en angstig voel. :(
Ik heb echt het gevoel dat ik zo meteen dingen die waar ik spijt van ga krijgen. Zucht, opnieuw dus: bang voor mijn eigen gedachten. :o

Kus,
Magic_STAR*

ambulant is altijd vrijwillig ze kunnen je zowiezo niet dwingen opgenomen te worden,
het is knap van je dat je inziet dat je hulp nodig hebt, en wat je psych betreft hij/zij zal het wel begrijpen, wnat tja in zijn werk werk je eenmaal met mensen die in de war zijn en niet weten wat ze moeten doen, bij de weg, als jij aangeeft dat jij iets niet genoteerd wil hebben dan wordt dat ook niet genoteerd

Ik begon eerst ook met ambulante hulp en vanuit daaruit is een opname geregeld. :s
En ik denk dat hij onderhand niet meer weet hoe hij me kan helpen, als ik mezelf steeds zo afsluit. :bloos:
Ik merk het wel of hij me nog terugmailt of niet. Het is even afwachten...

Liefs Magic_STAR*

Mijn psych heeft me alsnog teruggemaild, ondanks dat ik zo stom was om een tweede mail te sturen waarin ik zette dat ik toch maar geen hulp meer wou. :s
Hij zegt dat ik nog altijd daar ingeschreven sta en gewoon bij hem terecht kan. Wel zou hij graag van mij willen weten wat me zo aan het twijfelen maakt enz. Nu wil ik wel graag hulp, alleen weet ik niet precies waar ik over wil praten en hoe ik dat dan moet verwoorden enz. Echt dom, ik heb een heel jaar lang gesprestherapie gehad, maar nu vind ik het gewoon eng om te praten. :bloos:
Ik vind het ook moeilijk om mijn psych weer onder ogen te komen. Ik denk dat ik nog even wacht. :rolleyes: *Ik stel het weer 'ns uit...zucht*
Ik moet ff de moed verzamelen om een afspraak te maken. (Ik heb nog altijd dat ik denk dat als ik afval alles makkelijker gaat enz. :( das wel kut...maar ik wil niet terugvallen...)

Liefs Magic_STAR

Ik heb mijn psych toch nog maar teruggemaild.

Dit heb ik erin gezet:
In uw mail vroeg u mij naar een verklaring voor mijn wisselende gedrag. Gevoelens en gedachten spelen hierbij een grote rol. Elke situatie is natuurlijk anders, maar ik zal doormiddel van een voorbeeld proberen uit te leggen wat de tegenstrijdigheid veroorzaakt.

Voorbeeld: Ik wil hulp, maar gevoelens van schaamte en gedachten die me zeggen dat ik het niet verdien/waard ben trekken me terug de diepte in. Ook komt het vaak voor dat ik me schuldig voel om wat ik heb gegeten en ik straf mezelf hiervoor door me de dingen die ik wil te ontzeggen.

Hopelijk is het te begrijpen wat ik bedoel... :s
Ik vind het wel moeilijk om uit te leggen wat er in me omgaat enz.
Steeds vraag ik me af: Is dit raar? Vreemd? Gek? :bloos:

Liefs Magic_STAR*

Top dat je hulp hebt gvraagd/geaccepteerd :D(Y)

Dat is toch ook een deel van hun taak....

zeker wel dat een mens een 2e kans verdiend... vooral nu

Ik hoop voor je van niet, en ik denk ook van niet, je hebt zelf aangegeven dat je hulp nodig hebt en hebt hulp geaccepteerd ik denk dat dit een hele grote stap is en alleen maar positief is...

STERKTE

Top dat je hulp hebt gvraagd/geaccepteerd :D(Y)

Nu alleen nog een afspraak maken en erheen gaan... :s


zeker wel dat een mens een 2e kans verdiend... vooral nu

Ik zeg 2e kans, maar voor mijn gevoel heb ik honderd kansen verpest. Maar ja, zonder nieuwe kansen is alles hopeloos. :o

Ik hoop voor je van niet, en ik denk ook van niet, je hebt zelf aangegeven dat je hulp nodig hebt en hebt hulp geaccepteerd ik denk dat dit een hele grote stap is en alleen maar positief is...

Ik denk het ook niet, mits ik nu wel hulp accepteer want anders gaat het opnieuw mis en dat moeten we niet hebben. (y)

STERKTE
Bedankt :)

Ik denk dat je dat wel doe nu.... of zieik dat verkeerd??

Ja idd, hulp accepteren. :)
Ik heb het er alleen nogal moeilijk mee, maar ik ben op de goede weg.

Liefs Magic_STAR*

Hey meisje, ik heb niet alles gelezen, sorry, maar ik kreeg wel mee dat je hem/haar? ook een mail had gestuurd dat je geen hulp meer wou...

Hoe gaat het nu verder? Ga je nu wel naar de psych?

Ja, klopt! Ik heb eerst een mail gestuurd waarin ik aangaf nu eindelijk bereid te zijn om hulp te accepteren en vervolgens een mail waarin ik zette dat ik van gedachte veranderd was.
Nu heb ik toch weer opnieuw contact met mijn psych, alleen ben ik nog niet op afspraak gekomen.
Het ging gisteren iets beter met me, maar vandaag ben ik weer helemaal terug bij af. Ik vind het erg moeilijk om een afspraak te maken en om ook daadwerkelijk langs te gaan na al die tijd dat ik mijn psych heb afgestoten. :bloos: Maar als hij nogmaals voorsteldt om een afspraak te maken dan ga ik erop in, alleen nu ben ik niet instaat om zelf daarmee te komen...
Eigenlijk onderneem ik nog niet echt veel. Ik e-mail wel terug steeds, dus er is nog wel een soort van contact.

Liefs, Magic_STAR*

Een nieuwe situatie:

Ik heb een tijdje met mijn psych via de mail gecorrespondeerd, dit ging zo goed dat ik de moed vond om voor te stellen om weer eens een afspraak te maken. Voor mij is dit een hele grote stap. Helaas kwamen alle angsten, twijfels en onzerheden waar ik niet tegenop kon en ik mailde dat ik het niet ga redden.
Vandaag heb ik wéér een mail gestuurd waarin ik duidelijke uitleg hoe het komt dat ik zulk wisselend gedrag vertoon. In alle eerlijkheid heb ik mijn gevoelens/gedachten op papier proberen te zetten. Hier volgt dat mailtje:

Ik voel me in de war. Ik weet niet wat ik wil of beter gezegt: ik weet het wel, maar voel me angstig/onzeker/schuldig. Vanochtend hadden mijn ouders ruzie. Ik stond er als scheidsrechter tussenin. Ik stelde voor om de ruzie uit te praten voordat ze de deur uit gingen en dit is opzich goed gelukt, alleen gaan hun vrolijk de deur uit en ik blijf achter met gemengde gevoelens. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat het doel van dit mailtje is, misschien heb ik een uitlaatklep nodig maar ben ik te schijterig om naar u toe te komen. Bang om de verkeerde dingen te zeggen, bang dat u me dik geworden vindt, bang dat u vooroordelen heeft gekregen door alles dingen die over me gezegt zijn, bang dat u me zat bent en bang dat de vertrouwensband die we opgebouwd hadden verdwenen is door alles chaos van het afgelopen jaar. Ik zeg maar gewoon wat er in me omgaat, dit is immers de makkelijkste weg. Ookal weet ik dat ik na het verzenden van dit bericht grote spijt krijg. Dan vind ik dat ik me niet zo moet aanstellen, dat ik u er niet mee lastig moet vallen, dat ik al mijn kansen verspild heb en dat ik uw tijd en aandacht niet waard ben. Kortom: ik zit vol met tegenstrijdige gevoelens en gedachten en het is vermoeiend. Laat ik nu maar stoppen, ik heb toch niks zinnigs te zeggen...

Voor mij was het heel moeilijk om te zeggen dat ik me voor mijn lichaam schaam en dat ik wel met hem WIL praten, maar dat ik gewoon bang ben. Nu ga ik maar ff op de hometrainer, mijn dagelijkse calorie-verbrandingsritueel.

Tot snel, Magic_STAR*

Hey Magic-STAR.

Ik heb je hele topic gelezen, dat duurde nogal een tijdje :) Ik begrijp dat het heel erg moeilijk voor je is allemaal, maar ik vind dat laatste mailtje naar je psych erg goed. Volgens mij zit daar de kern van je probleem. De tegenstrijdige gevoelens, het schuldgevoel, de schaamte. Ik weet dat ik je daar niet vanaf kan brengen. Alleen jijzelf kan dat. Door vertrouwen te hebben in jezelf en de mensen die je willen helpen. Door door te zetten met je therapie en met alles wat je kan helpen. Door hier op dit forum te praten met je mede-forummers ben je al een stap in de goede richting. Ik denk dat dit onder andere zorgt voor acceptatie en begrip van je eigen probleem. En ik weet dat dit hooghartig overkomt, maar als het helpt, wil ik ook wel met je praten.. gewoon via e-mail.. of msn als je dat fijn vindt.. :bloos: succes nog meiske..

kus,

kimmetjevdh@hotmail.com

Ik heb helaas nog geen e-mail terug ontvangen en aangezien ik geen ontvangstbevestiging vraag (omdat ik anders het gevoel heb dat ik hem onder druk zet) weet ik niet of hij de mail gelezen heeft. Hopelijk stuurt hij me wel een reactie terug, zodat ik weet waar ik aan toe ben.
Ik ben zó tegenstrijdig. Het liefst zou ik direct naar mijn psych toe gaan en mijn hart bij hem luchten, maar tegelijkertijd heb ik al die angsten en al die onbeantwoorden vragen waarmee ik mezelf alleen maar nog nerveuzer maak (zoals: Zou ik hem nog wel vertrouwen? Heeft hij een ander beeld van me gevormd na het aanhoren van alle verhalen die de behandelaars van mijn opnameperiode over me hebben verteld? Voel ik me nog wel op mijn gemak bij hem?...etc.)
Soms denk ik dat de band tussen ons te goed is. En dat ik wil dat hij me aardig vindt en een goed beeld van me heeft. Maar ik durf daardoor dan niet meer eerlijk te vertellen wat er in me omgaat of wat er allemaal in het verleden is gebeurd omdat ik me daarvoor schaam. Het is net zoals dat ik mijn familie de nare gebeurtenissen niet vertel met als gevolg dat ik alles opkrop. Best stom, want het is mijn psych en tegen hem kan ik ALLES vertellen zonder dat ik me druk hoef te maken dat de verhalen zich de ronde doen in mijn dagelijkse leven. (beetje verwarrend verhaal, hopelijk snap je wat ik bedoel :rolleyes: )

Kus, Magic_STAR*

Het is heel normaal hoor, dat je die dingen denkt....
Dat je het -juist nu de vertrouwensband tussen jou en je psych er een beetej is - goed en leuk wilt overkomen.....

Anderzijds; een goede psych trapt hier (helaas?) niet in...
die zijn erop gefocussed dat je gewoon leuk en lief wilt overkomen, maar kunnen best wel door je heen kijken...

Goed dat je gemaild hebt meisje, hoop dat je er iets aan hebt en snel iets terug krijgt.

LIEFS EN STERKTE.

Hey Magic,

Ja ik begrijp heel goed wat je bedoelt en weetje? Het is misschien een heel gewaagd idee.. maar in dit topic leg je heel precies uit wat er allemaal in je omgaat.. Dus misschien is het een idee om bijvoorbeeld je laatste post naar je psych te sturen!
Heb nu helaas geen tijd voor een langere reactie.. sorry, komt nog :)

Door dit topic krijg ik ook een veel beter beeld van wat er allemaal in me omgaat en waar ik nou zo'n angst voor heb etc. Zulke dingen probeer ik wel in een mail te zetten, maar ik vind het vervelend om hele lange mails te versturen (kost die man zoveel tijd om te lezen, ben ik dat wel waard? denk ik dan...). Ik hoop zo dat ik morgen een e-mail terug krijg. Ben bang dat hij geen tijd heeft ofzo, ik wacht nu alweer een aantal dagen. Ik kan me ook niet precies meer herinneren wat ik in mijn mails heb gezet. :s Ze waren niet allemaal positief... :(
Ik moet maar geduld hebben, zucht. Ik post hier een berichtje zodra ik meer weet.
Kus, Magic_STAR*

Soms maakten we weleens grapjes zoals de keer dat hij op bezoek kwam toen ik opgenomen was maakten we plannen om me daar weg te smokkelen. :D En we kregen de slappe lach omdat hij vertelde dat hij verdwaald was onderweg en daardoor te laat aankwam om bij het evaluatiegesprek van mij te zijn. Hij schaamde zich omdat hij niet zo'n goede indruk maakte bij mijn behandelaars. Kortom: de band is nogal hecht geworden en dit is zowel positief als negatief.
Het klikte echt tussen ons. We hadden natuurlijk ook hele serieuze gesprekken. :o
Kus, Magic_STAR*

En toch is er sprake van een professionele afstand denk ik....
Ik denk dat die 'hechte' band meer ontstaat omdat je al lang en veel met hem gesproken hebt, omdat het misschien juist iemand is die je vertrouwd, en dat het dan zo goed voelt.

.........*sugt* en toch ben ik trots op je, dat je er hier zo open en eerlijk over bent. En ik hoop (en geloof er iig zelf wel in) dat het gewoon snel wat beter met je gaat. Mss zal je het nooit helemaal onder controle krijgen, maar wie weet gaat het in golven, langzaam omhoog...twee stappen vooruit, eentje achteruit, etc.

STERKTE MEISJE
Ga mrgn op vakantie, ga je daarna weer mailen!

LIEFS.

hey ik denk dat Anno 1986 wel gelijk heeft. En nog even over het sturen van te lange emails. Natuurlijk ben je dat waard! En als je niet durft om bijv. je posts allemaal te mailen, dan stuur je je psych de link van dit topic. Dan kan hij/zij helemaal zelf bepalen of alles gelezen wordt of niet. Hoe gaat het nu eigenlijk met je?

Mijn ouders wouden me vanochtend brengen naar de huisarts. Ze vonden dat het niet goed met me ging. Dit komt omdat ik mijn medicijnen niet slik. :bloos: Daar heb ik ze weer even op gewezen, maar ik ben nog altijd niet bereid om die (KLOTE) pillen te gaan slikken. Waarom is er geen oplossing zonder die dingen? :( Ik word zo nerveus als ik die dingen slik. Dan verlies ik een stukje controle (alhoewel het me uiteindelijk juist controle geeft, maar ja...) en dan vraag ik me af of ik ervan aan kom in gewicht enz. Het klopt dat ik me erg moe voel en dat alles een beetje langs me heen gaat, maar mijn trek in eten is hierbij ook verdwenen... :s enne....die eetstoornis trekt nog aan me...(je snapt vast wel wat ik bedoel)
Kus, Magic_STAR*

Vandaag heb ik een e-mail van mijn psych ontvangen. Eindelijk! :p

Vorige week wilde ik je steeeds terug mailen, door (werk)
omstandigheden kwam het er niet van. Excuus voor mijn late reactie, misschien ook goed om te vertellen dat ik na deze week 4 weken met vakantie ben. Als je bijv een gesprek wilt, (alleen of met je ouders) dan zou dat deze week moeten.

Je beschrijft hoe je je voelt als je ouders ruzie maken. Waarschijnlijk is dat niet de eerste keer, dat doet jouw mail namelijk vermoeden. (Gekoppeld natuurlijk met wat ik al van je weet). Bekend is dat kinderen door zulke ervaringen emotioneel behoorlijk in de knel kunnen komen. Daarbij heb jij jezelf wellicht een rol aangemeten, die in je ontwikkeling (negatief) een rol kan spelen. Vaak realiseren ouders zich niet wat zoiets teweegbrengt. Ook is bekend dat het bepreken hiervan, (juist in gezelschap van je ouders) kan helpen.
Wat me tevens opvalt in je mail(s) is dat het snel van positief naar
negatief gaat. Wellicht is dat representatief hoe het met je gaat.
In deze fase is het volgens mij van belang hoe stabiliteit te
verkrijgen is. Daarbij is dan weer van belang, sta jij jezelf toe dat je daar hulp bij krijgt.


Ik heb teruggemaild dat ik wel een afspraak wil, maar dan als hij terug is van vakantie en ik zou mijn ouders eventueel bij een gedeelte van de gesprekken willen betrekken.
Brr....nu al eng....
Een maand de tijd om me voor te bereiden op weer een moeilijk tijd waarin ik geconfronteerd zal worden met al mijn emoties/gedachten. Ik kijk er niet echt naar uit, maar ik wil mezelf wel de kans geven om beter te worden...
Klinkt goed hè? (y) :)
Kus, Magic_STAR*

Ik wou gewoon zeggen: zeer veel sterkte, probeer niet te veel te piekeren over de gesprekken die gaan volgen en ga ervoor!
Ik denk dat iedereen wel een beetje trots op je is, dat je de hulp wilt nemen en ikzelf ben daar ook zeer blij door :D
Veel sterkte en ik hoop dat alles wat vlotter zal verlopen.

Hoi Illusion,
Bedankt voor je lieve reactie! :)
Ik hoop dat het me gaat lukken om ook écht te gaan. Ik heb gelukkig wel een paar weken de tijd om moed bij elkaar te rapen. Soms denk ik van laat alles maar zitten, ik word toch nooit beter enzo. Maar zulke gedachten doen me veel verdriet want ik wil wel deel uitmaken van het leven, alleen niet op deze manier...
Hulp accepteren is moeilijk en vaak zijn de gesprekken/therapieën erg confronterend, maar ik ga mijn best doen! (y)
Kus, Magic_STAR*

Knap knap knap! :) (y), houd vol he? en plant eventuele twijfels, frustraties etc hier neer!(dan kunnen wij je er wellicht een beetje bij helpen)

You go girl;):)!

Jep, als je twijfelt over jezelf: gewoon op het forum gooien, wij staan klaar om je op te vangen en weer wat moed tee geven als het niet goed lukt!
Offtopic: ik zal de volgende twee weken geen lieve reactie meer kunnen posten omdat ik dan op vakantie ben, maar in ieder geval wil ik dat je weet dat je mijn steun hebt! Het zal allemaal uiteindelijk wel beter gaan. Hou je sterk!

[edit]
de post boven mij is wel degelijk een aanmoediging: we staan klaar voor je op eender welk moment

:D hihi, wat een aanmoediging!
Wees a.u.b. niet teleurgesteld als ik uiteindelijk niet ga. :bloos:
Ik heb nog altijd al die angsten. :s (oké, ik moet mezelf nu niet zenuwachtig gaan lopen maken :o )
Ik voel me vandaag gewoon een beetje verward. Allerlei gedachten razen door mijn hoofd en ik ben erg gevoelig voor prikkels uit mijn omgevig (zoals kleuren, geluiden etc.). Ik ben een beetje gespannen...
Ik slik al een tijd lang mijn medicatie niet meer en hiervan krijg ik ook allerlei vage klachten (zoals regelmatig alles zwart voor mijn ogen zien, moe, slechte concentratie, lusteloosheid etc.) En steeds die twijfels of ik weer moet beginnen met slikken, angsten, onzekerheid en onbeantwoorden vragen zetten me nogal aan het denken. En: I'm home alone (dit is zowel positief als negatief)

Eigenlijk weet ik niet zo goed meer wat ik wou zeggen... :confused:

Nou ja, ik houd jullie in ieder geval op de hoogte. ;)
Kus, Magic_STAR*

lieve magic

het is niet gek...die prikkels. vaak als je je zelf slecht voelt, ben je extra gevoelig voor deze dingen....vergeet dat niet. probeer de rust te creeren die je nodig hebt. maak een wandeling, hoewel...dat ligt bij jou mss wat lastiger....lees iets ´simpels´, luister naar muziek...etc. probeer iets te doen zodat je even bezig bent, je je even af kan zonderen van deze dingen. vaak helpt dat wel. verwacht dan niet dat je het meteen ook leuk vind, want dat is denk ik een te hoge eis als je je heel rot voelt..


verder, ben ikt rots op je, en hoop ik dat je echt gaat naar die afspraak. ik denk niet dat je je nu al moet verontschuldigen voor als je niet gaat, want je doet het voor jezelf....en wij , of iig ik, hoop enkel met je mee....

sterkte, en veel liefs.
grtjs.