verbannen
 

ik ben hartstikke bang,
ben ernorm gespannen,
mijn leven duurt niet meer lang,
ik heb mezelf verbannen.

terug gaan kan niet meer,
ik heb het voorgoed verpest,
het kan niet dit keer,
misschien is het zo wel best...

toch heb ik enorme spijt,
zo dom dat ik het heb gedaan,
ik ben gewoon alles kwijt,
en zo blijft het voortaan.

ik ben nu gewoon alles kwijt,
en de enige die ik het verwijt,
is mezelf,meteen vanaf het begin,
het is mijn eigen schuld ...

2 kleine veranderingtjes zodat het volgens mijn gevoel beter loopt.
over de inhoud van het gedicht, wow behoorlijk depri (vrij licht uitgedrukt) :|
kheb nu ff geen tijd om er dieper om in te gaan...
take care, and dont forget that there is always someone who loves you, you may not notice it but He does.

ik ben het niet eens dat je:voortaan,verandert in doorgaan,om dat ik het heb over iets wat ik heb gedaan,ik kan dat niet meer teugdraaien of verander, en dus blijft het voortaan zo,en ik ga niet meer door... dus dan klopt het gedicht niet echt meer,vind ik.

na regen komt immer zonneschijn.

don't let this be in loving memory.

maak er gewoon iets mooi van, want te laat is het niet.

en diep van binnen weet jij dat het jou schuld niet is