Ouders Scheiden
 

Mijn ouders hebben gisteren aan me broertje en mij bekend gemaakt dat ze gaan scheiden. De reden ervan is dat me moeder geen gevoelens meer heeft voor me vader. Ikzelf heb het helemaal niet zien aankomen en het kwam ook hard aan toen ze het vertelden. Ik voel me nu heel raar, ik heb van al die verschillende gevoelens door elkaar heen. Volgens mijn vriendin is dat omdat ik het nog niet egt geaccepteerd heb...........wat kan ik aan die gevoelens doen? Ik vind het namelijk zeeeeeer vervelend :(

Hmm.. *knuffelt*
Gisteren hoorde ik ook dat de ouders van mijn ex gaan scheiden. De mijne zijn al bijna 10 jaar geleden gescheiden. Ik was nog maar 8 jaar.
Wat je met die gevoelens moet? Gewoon toelaten. Ze zijn er niet voor niets. Het is niet zomaar iets. Probeer er misschien over te praten of schrijf op wat je voelt. Op het moment voel ik me ook in de war etc vanwege de ouders van mn ex en natuurlijk mn ex en zijn broer dus kan je niet zoveel zeggen.
Heel erg veel sterkte! (y)

( Jij ook veel sterkte (y) )

Ik zal het eens op gaan schrijven jah, misschien dat dat helpt. Waar ik ook erg mee zit, is dat me broertje en ik mogen kiezen bij wie we gaan wonen, maar jah............Kies jij maar eens tussen je vader en moeder......... :(

1) Als je ouders gaan scheidden, heeft dat meestal een goede reden, waardoor een scheiding eigenlijk de beste oplossing is. Als je dit inziet, verzacht dat meestal de pijn iets.

2) Bij het kiezen bij wie je gaat wonen, pleeg je geen verraad aan de andere ouder. Kijk, naar wat het meest praktische is e.d. Je kan (mogelijk) ook een speciale regeling treffen (helft van de week bij je vader, helft van de week bij je moeder, of om het weekend bij je vader of moeder) etc.

Succes/sterkte.

dank je. ja, ik was nog maar 8 en mijn ouders hebben de keuze gemaakt voor mij en mn zusje. daar ben ik heel erg blij om aangezien het een onmenselijk moeilijke keuze is. Misschien iets om aan je ouders voor te stellen?

Als ik jouw was zou ik half om half doen, of me ouders laten kiezen. Maar ik heb natuurlijk makkelijk praten. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik net geboren was en mijn moeder heeft toen bepaald dat ik eens in de twee weken in het weekend bij mijn vader langs ga. Mijn vader klaagt daar nu nog wel eens over, maar ik ben zelf niet ontevreden omdat het makkelijker is om op 1 plek te wonen. Daarom gaat voor jouw natuurlijk ook op,maar dan moet je wel je ouders bij die keuzen laten helpen anders wordt het veels te ingewikkeld.

sterkte

tja, het is wel lastig wat bij jou gister gebeurd is ,is bij mij nu zo'n jaar geleden alweer...thja ik weet niet echt wat ik voor advies ofzo kan geven, behalve dat je er zelf niks aan kunt doen eigenlijk behalve gewoon doorgaan met je eiegen dingen(werk hobby sport school etc.) succes iniedergeval...

Bedankt voor jullie reacties. Ik voel me nog steeds erg vreemd en ik denk dat de klap nog moet komen, om het zo maar even te zeggen. Ik ben een aantal dingen op papier aan het zetten en ik moet zeggen dat het wel helpt. Dus bedankt allemaal

Hey, ik weet niet wat jij voelt, ik heb het nooit meegemaakt, maar het zal ongetwijfelt verschrikkelijk moeilijk zijn. Als ik jou was zou ik voor degene kiezen die in het huis waar jullie nu wonen blijft, als dat gebeurt. Anders moet je wenen aan de situatie EN de nieuwe omgeving. Als je in je oude huis blijft wonen heb je ieder geval je vertrouwde omgeving nog. In het weekend kan je altijd nog bij je andere ouder wonen. Heel veel sterkte en succes igg

Erg rot :(
Voor wat betreft het kiezen waar je gaat wonen: ik kan me ontzettend goed voorstellen dat dat een onmogelijke keuze is. Is het misschien een optie om op kamers te gaan? Je bent 17 en als ik het goed gelezen heb ergens anders heb je net examen gedaan en ga je (neem ik aan) een vervolgopleiding doen. Op zich is dat geen raar moment om op kamers te gaan en het zorgt ervoor dat je geen keuze hoeft te maken tussen je ouders.

aan het gevoel zelf kan je weinig anders doen dan wachten tot het minder raar voor je is, je komt er wel doorheen en ik hoop voor je dat er een goede omgansregeling gaat komen, maar als ik kijk naar de manier waarop je ouders het aan je verteld hebben, denk ik datdat wel gaat lukken

Thnx voor de tip, ik denk dak da ook ga doen. Mijn vader blijft waarschijnlijk hier in het huis wonen. Ik blijf denk ik dan bij hem wonen.

Ik zou er ook rekening mee houden waar je broertje voor gaat kiezen. Weet hij al bij wie hij wil gaan wonen? Ik denk dat het nog vreemder is om alleen bij je vader of moeder te wonen, terwijl je eerst gewend was ook nog je broertje te hebben. Tenzij je alleen maar ruzie met hem hebt.
En gewoon je gevoelens toelaten, praat er ook over met mensen (zowel je ouders als vrienden). Dat lucht op.
Heel veel sterkte in ieder geval (y)

Mijn broerje wilt bij mijn vader wonen, dat had ie al besloten. Op de een of andere manier wilde hij gewoon nie bij mijn moeder.......Maar jah, dat kan nog veranderen bij hem dus........

heey, ik weet precies hoe je je voelt.
mijn ouders gaan ook scheiden... ook nog niet zo lang geleden en ze zijn nog bij elkaar nu. dat rare gevoel heb ik ook gehad maar dat gaat vanzelf weg... bij mij iig. Ik ben het wel helemaal met je eens dat het zon beetje onmogelijk is om te kiezen bij welke ouder je wilt gaan wonen! ik heb al wel een beetje een id bij wie ik zou willen wonen maarjah, wat moet ik als reden gaan geven? Als de een sociaal wat minder vaardig is en als je daar iets mindere gesprekken mee voert, verdient die het dan om zijn/haar zoon niet meer in huis te hebben?! *denkt er weer over na en voelt al weer diep in zijn buik dat ellendige gevoel opkomen*. ik ben niet arrogant ofzo maar ik denk dat iedere ouder zijn of haar kind graag in huis wil hebben, toch? tjah maarjah je moet kiezen en ik vind het zo verschrikkelijk als ik er aan denk dat een van mijn oduers dalijk alleen opstaat, alleen ontbijt, alleen kookt, een keer lekker gaat koken maar het dan met niemand kan delen, alleen 's avonds op de bank zit, alleen naar bed gaad en niemand heeft om weltrusten tegen te zeggen! dat is toch verschrikkelijk!!!! ik zit hier godverdomme al weer te janken achetr de pc alleen omdat ik dit typ!
de situatie in huis is er bij ons ook niet echt beter op geworden... mijn vader kan niks meer hebben en er is constant een gespannen sfeer, wat dat betreft zou ik willen dat ze zo snel mogelijk uit elkaar gaan. maarjah wat dan, hoe wordt dat. bij een van mijn ouders? ik weet totaal niet wat ik ervan moet verwachten en ik kan me voorstellen dat jij dat ook een beetje hebt.
Ook heb ik het heel wisselvallig allemaal, soms ben ik er echt kapot van en dan een dag later denk ik: wat was er nu zo erg allemaal, het valt toch best mee. dat makat het ook niet echt makkelijker voor jezelf.. ik denk dat dat bij iedereen zo zit, en dat maakt je alleen maar meer in de war. Ik weet niet meer wat ik er van moet denken, waarschijnlijk wordt de situatie er alleen maar beter van. ONTHOUDT DAT HET VAAK EERST SLECHTER WORDT VOOR HET BETER WORDT!! dat houdt mij op de been.

maargoed ik zit hier een beetje mijn verhaal neer te zetten en dit topic (deels) te gebruiken om mijn eigen verhaal kwijt te kunnen, maarjah mischien doet het je wel pijn om te lezen maar ik hoop echt dat je er iets aan hebt. Ik heb wel 1 tip, als je je beroerd voelt, ga dan niet naar bed! ga lezen, tv kijken een vriendin bellen weet ik wat maar droevig in slaap vallen is het ergste wat er is, in mijn ogen iig.

Ik heb gekozen om bij beide ouders te blijven wonen. Ik ben van zo-wo bij mn vader en de rest van de week bij m'n moeder. Dat vond ik toen een goede oplossing, omdat ik niet wilde kiezen. Verder werkt m'n vader wat meer en wilde ik niet teveel alleen thuis zijn en wilde ik niet te lang bij m'n moeder zijn...

mja dat kun je ook omdraaien, in dat huis hangt de herinnering van zo veel jaar samen met je ouders zijn. Op zich ook niet prettig om daar mee geconfronteerd te worden, zeker niet bij een eventuele nieuwe mama of papa, wie dan echt een plaats inneemt zeg maar.
Ligt eraan hoe zwaar je zelf tilt aan dat soort randzaken.

Zou jij je misschien niet een week aan de hele situatie kunnen onttrekken. Dan kun je de keuze iets meer als buitenstaander maken en laat je je niet zo snel leiden door de waan van de dag.

:( Sterkte voor beide iig.

jah das op zich een id, ik zal er eens over nadenken... de komende tijd zal ik eerst wat meer met moeder samen zijn dus zal men keus er niet objectiever op worden...

ik heb een paar keer gedroomd dat mijn ouders gingen scheiden (nachtmerrie) het lijkt me echt verschrikkelijk.
die keuzes die je dan moet maken.......
ik heb het bericht van Gandalf bijna met tranen in mn ogen gelezen als ik er aan dacht hoe dat zou moeten zijn.
(Gandalf heeeeeel veeeeeel sterkte!!!!)

om het tog nog een beetje positief te houden
ik ken een paar meisjes waarvan de ouders gescheiden zijn. toen ze 14 waren. in het begin was het natuurlijk heel erg zoals je beschrijft maar volgens mij zijn ze eraan gewent. ze praten er zonder moeite over en ik kan niet aan hen afleiden dat ze er nog mee zitten (het is nou ongeveer 3 a 4 jaar geleden) ik ken ze niet zo ontzettend goed dat ik precies weet wat ze voelen maar ik denk niet dat je er je hele leven last van houd ( als alles goed geregeld word zonder ruzies enzo) maar dat lijkt me bij jou niet het geval.
Ik wens je in ieder geval heeeeeel veeeeeel sterkte, en je ouders begrijpen echt wel dat je moet kiezen dus ga je NOOIT SCHULDIG voelen.

ik weet niet hoe oud je bent,aar als je een jaar of 18 bent, waarom ga je dan niet op jezelf wonen en dan helpen je ouders je desnoods met de kamer betalen!!zo hoef je niet die moeilijke keuze te maken en ik vind het heel rot voor je,mijn ouders gaan waarschijnlijk ook scheiden,ik vind dat heel rot maar ik woon op mezelf dan scheelt het een hele hoop,ook omdat je dan je eigen leven hebt,weg van de shit bent en geen keuze hebt gemaakt tussen je ouders!misschien is dat een optie?Zoals ik al eerder zei,ik weet niet hoe oud je bent maar als je al 17 of 18 bent,is dit best een redelijke oplossing denk ik!

oww wat ik net zei had de forumbaas ook al gezegd,had ik nog niet gezien!ik las net dat je 17 bent,moet je op kamers gaan dan voel jij je een stuk beter

Weet niet hoe het voelt, mijn ouders zijn nog bij elkaar... Kan maar 1 nuttig ding tegen je zeggen: die gevoelens moet je NIET onderdrukken, zijn logisch, praat er met anderen over, of schrijf als dat helpt (ok niet echt 1 ding maar ok :D )

Me ouders hebben weleens therapie gehad enzo samen, wordt je ook niet echt vrolijk van. Vraag me soms weleens af of het niet beter was geweest als ze waren gescheiden...

Sterkte in ieder geval!!

aah popje! mijn ouders zijn ook gescheiden, maar dat is nu ongeveer 10 jaar geleden.. ik was nog 5. mijn moeder had al snel weer een nieuwe vriend, en mijn vader scharrelde van de een na de ander.. ik heb ook nooit echt tijd gehad om het te verwerken. maar ik heb ook nooit echt het gevoel gehad dat dat nodig was. ik was nog jong.. alles is nu wel goed voor elkaar ze wonen allebei weer samen met een nieuwe vriend en vriendin, mijn moeder heeft een zoon met haar nieuwe vriend.. en ik woon bij mij moeder.. alleen mijn stiefvader en mijn vader hebben onderling nogal strijd. mijn vader neemt het hem nog steeds kwalijk dat hij mij en mijn broer van hem heeft afgepakt. maar ach.. om even terug te komen op jou verhaal! praten praten praten praten praten en ga zo maar door.. je ouder zullen binnekort vast wel weer gelukkig worden, en zolang je ze blijft zien, zal jij dan ook weer gelukkig worden! dikke knuffel

Het is zeer vervelend als je zoiets te horen krijgt, ik heb dat namelijk ook te horen gekregen (zo'n 3 jaar terug). Maar het beste is om er juist de positieve dingen van in te zien.. ik bedoel, ga eens in de schoenen van je moeder staan, misschien dat je dan begrijpt dat het niet zo door kan gaan, dat dit echt de beste en eerlijkste oplossing is voor iedereen :)

Mijn ouders zijn nu ongeveer vijf jaar geleden en het beste advies dat ik je kan geven is: geef toe aan je gevoelens en stop ze niet weg. Ik merk bij mezelf dat ik in het jaar na de scheiding ontzettend goed in mijn vel zat doordat ik de scheiding wegstopte en me helemaal op mijn schoolwerk stortte (ik heb nooit meer zo'n goed rapport gehad als ik dat jaar). Maar ik merk dat als ik nu niet goed in mijn vel zit dat er heel veel dingen zijn terug te leiden tot die echtscheiding.

Kiezen tussen je ouders is onmogelijk en hoeft ook niet. Je kan je ouders, zeker als ze dicht bij elkaar in de buurt wonen best allebei blijven zien en je kan net zoveel van ze blijven houden. Wat de beste omgangsregeling voor jou en je ouders is verschilt per persoon en jij bent de enige die aan kan geven wat jij wilt en wat bij jou past. Het is logisch dat je over een aantal jaar een andere behoefte hebt dan nu dus spreek niet te veel af en zorg dat je een flexibele regeling houdt waarin ruimte is voor afwissling.

Veel sterkte!

damn.. das erg vervelend voor je :s
maar ik wil toch zeggen .. wees blij dat je die tijd dat ze samen waren heb gehad.
Omdat mijn vader een rare kwast is die mij al vanaf mijn geboorte niet wil zien, heb ik nooit die tijd gehad en mijn moeder heeft verschillende mannen gehad en steeds ben ik van hot naar her verhuisd.. en woon nu bij mijn opa en oma al 4 jaar..
ik snap dat het moeilijk is enzo maar ik wou het toch ff zegge dat je ook wel tevrede moet zijn met de tijd die jullie met zen allen hebben gehad..

*Kusz*

Verbetering. (Y)

Verhalen over ouders die willen scheiden komen me bekend voor trouwens. Echt leuk hier thuis momenteel, nou. :|

Ik begrijp dat het klote voor je is. Mijn ouders zijn ook gescheiden toen ik 14 was. Ik denk dat mensen wel raar zullen opkijken dat ik het helemaal niet erg vond maar juist beter. Ze deden elkaar alleen maar pijn, elke dag schreeuwen, en de borden en kopjes vlogen mij en me broers om onze oren. Echt waar, en echt niet leuk. vanaf dat ik kon waarnemen heb ik me ouders elkaar zien haten. Ik heb ze nooit zien kussen of wat dan ook, nooit gezien dat ze van elkaar hielden. (ook al was dat wel zo ooit lange lange tijd geleden 16jaar ofzo) Alleen een paar schaarse momenten dat ze het wel gezellig met elkaar hadden, maar die duurden nooit zo lang.

Toen ze gingen scheiden, was ik ook doodsbang om die keuze te nemen. Mijn mam bleef in dit huis wonen. En ik wou gewoon "zo weinig mogenlijk keuze" nemen dus ik koos ervoor om hier te blijven wonen. Maar ik heb het nooit goed met me moeder gevonden en juist wel bij me vader. Dus Denk ik dat ik wel de verkeerde beslissing heb genomen.

Dus mijn tip, maak een wijze keuze.. Wat je dan ook kiest je ouders zullen van je blijven houden en zullen je beslissing niet kwalijk nemen!! Praat erover met mensen die je goed vertrouwd, maar hou je sterk tegenover onbekenden of mensen die je juist weer niet vertrouwd.

Een prima reden om te scheiden, dacht ik zo.

mijn ouders zijn ook gescheiden...
bij mij was het erg logisch dat ik bij mn moeder ging/bleef wonen, omdat mijn vader altijd aan het werk was/is. Hij heeft nooit tijd voor me gehad vroeger en ook nu is ie nog continue bezig met werk.
Ik ben nu blij dat mijn pa niet meer bij me woont, ik zou er knettergek van worden... vroeger zag ik dat nog niet zo erg, wel dat er iets niet klopte, maar niet dat het zo erg was... Ik vond het toen al wel een opluchting: geen ruzies meer, geen onregelmatigheden meer en vooral ook duidelijkheid
we bleven eerst tijdje in het oude huis wonen, maar dat was van mn vader, die bij zn bedrijf ging wonen, en hij wilde dat wij eruit gingen. Hij verkocht het en wij moesten opzoek naar een nieuwe woning. Ben blij dat wij eerst nog een tijdje in dat huis hebben gewoond, om een beetje te wennen...
Als ik jou was had ik dat ook gedaan... Ik weet niet waar je andere ouder, je moeder volgens mij, gaat wonen... maar als dat ver weg is, moet je ook aan een hele nieuwe omgeving wennen...
wat ook genoemd was 'op kamers gaan' lijkt me ook een erg goed idee... dan kies je niet tussen hen, maar voor jezelf

Bedankt voor jullie reacties allemaal. De schrik is er in ieder geval een heel stuk minder op geworden, das al een stuk beter.
Ik ben net terug van vakantie, waarbij me moeder niet is meegeweest, dus dat was wel weer even wennen.

Het huis waar ik nu in woon, gaat verkocht worden, me pa en ma verhuizen allebei. Maandag en Dinsdag komen de eerste mensen al om het huis te bezichtigen, das op zich al snel. Me moeder krijgt 10 augustus al de sleutel van haar nieuwe woning: een flatje op de vier hoog. Me pa kan maandag als het goed is ook de woning bezichtigen en als het goed is heeft ie die ook zo goed als zeker. Dit is ook een flatje maar dan op 8 hoog. De flats liggen ongeveer 500 meter van elkaar af, dus ik kan me ma vaak genoeg bezoeken. Me broertje en ik blijven bij hem wonen.

In een korte tijd is er dus ontzettend veel gebeurd, en ik leer het nu wel een beetje te accepteren, maar egt normaal voel ik me nog steeds niet :(

God, das echt rot. Ook dat het zo snel gaat.:( Sterkte meisje *knuffelt*...

Maar ik ken het. Schreeuwende ouders, ruzie om niks, "jij doet dat niet goed, doe eens wat meer", enz... Ze dreigen elkaar ermee dat ze willen scheiden. Maar dan wordt het weer voor een paar dagen/weken bijgelegd en dan begint het weer.:(

Maar heel veel sterkte.:) Wel fijn dat ze dicht bij elkaar blijven wonen, zo hoef je niet echt te kiezen. Dat is eigenlijk wel een lichtpuntje.:)

Scheidingen zijn zoiezo kut, ik heb die van mijn ouders nooit meegemaakt want ik was 1. Maar nog steeds blijft het kut, zeker als je er op je 16e nog ff achterkomt wat de reden was van de scheiding...
Maar waarschijnlijk is het beter zo, je ouders zullen het niet zomaar besluiten en voor hen is het natuurlijk ook niet makkelijk allemaal...
heel veel sterkte voor jou, je broertje en je ouders!

veel geluk, ik weet hoe je je voelt mijn ouders zijn er ook mee bezig!
Binnenkort komen beide advocaten samen om te zien wie in het huis blijft en wie weg gaat.
Dus begint mijn moeder constant te vragen wat ik wil, gemakkelijke keuze is dat :rolleyes: .
Ik wil wel weg gaan, maar ik weet dat zij het niet wilt dus begin maar eens!


In ieder geval keep us posted en veel sterkte!!

hmmm vreemd verhaal,maargoed als t nu weer van de baan is, wees blij zou ik zeggen:).Maarja zo snel kan het dus allemaal gaan helaas...

Hoi,
Aller eerst wil ik je veel sterkte toe wensen ik weet wat voor shit het is mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was. Ik heb het allemaal bewust mee gemaakt. Mijn vader ging bij ons weg net nadat we die avond daar voor nog de vakantie hadden geboekt alles. Totaal niet aanzien komen.

Natuurlijk heb je het nog niet geaccepteerd. Het is nog allemaal heel vers.

Ik woon zelf bij mijn moeder omdat ik altijd al een betere band met mijn moeder heb gehad. Eerst ging goed als ik afsprak met mijn vader. maar het verslechterde steeds meer. nu heb ik hem mijn vader al 2 jaar niet meer gezien en daarvoor ook 3 jaar.

Sorry gaat niet over jou topic maar moet het even kwijt.

Ik hoop dat je snel rust vind.
Remember.. This too shall pass.

liefs,
tamara

hey!
aan die gevoelens kun je niet s doen denk ik.., dat heeft iedereen in het begin., maar dat gaat vanzelf over.
mijn ouders zijn nu 7 jaar gescheiden, en alles gaat prima!
echt waar je leert er mee leven, alleen je moet er nu even door heen!
heel veel sterkte!!
dikkke kuss

Mijn ouders zijn al bijna 6 jaar gescheiden en me vader zie ik nooit meer. Ik ben er nooit echt verdrietig om geweest