Angsten
 

Allright, het gaat niet zomaar om welke angsten je hebt, maar om welke angsten je hebt ontwikkeld na, laten we zeggen, je 10de levensjaar. Welke gebeurtenis is eraan vooraf gegaan? Hoe ernstig is het? Is de angst ook voor je verstand een terechte angst, of "is het maar eigenlijk dom dat je er bang voor bent" ?

spinnen, als ik zoon beest zie word ik echt gek. ik ben in staat keihard te gaan krijsen. vooral van die beesten met lange poten. jeg. voor het slapen controleer ik mijn hele kamer of er niet toevallig een rondloopt :s.

Is toch pas wel na je 10de gekomen he? Want een "Waar ben je bang voor" topic staat al ergens :p. Het ging (me) dus vooral om het ontwikkelen van angsten op latere leeftijd :)

Mijn angst voor spinnen en beestjes heeft zich wel later ontwikkeld, maar geen idee of dat na m'n tiende was. :p

Voor de rest heb ik niet echt vaste angsten. Sommige dingen vind ik het ene moment eng en een andere keer niet meer. Soms vind ik het donker eng, soms vind ik alleen zijn eng. Soms vind ik rare jongens eng.

Oh, ik vind dronken mannen eng. :)

Na mijn tiende?

- Agorafobie (daar heb ik therapie voor gehad en het is vrijwel over). Waarschijnlijk is het een gevolg geweest van pesterijen op school en een moeilijke puberteit.
- Sociale fobie, ben ik nu voor in behandeling. Waarschijnlijk ook door vervelende sociale gebeurtenissen, weinig steun, weinig vraag van mijn kant om steun...

Allebei onterechte angsten, daarom zijn het ook fobieën.

Ik heb ook een enorme angst voor slangen (ik gil al als ik er één op tv zie) maar dat was geloof ik al voor mijn tiende. Daarna is het alleen erger geworden, weet niet waarom.

Ik ben een meisje dat niet zo heel veel sociale contacten heeft. Ik heb dus ook met bijna niemand echt een goeie band. Maar eens ik ook echt om iemand ben beginnen geven ben ik als de dood om die persoon kwijt te raken. Ik ben dan ook emotioneel afhankelijk van die personen.
Ik denk dat alles met elkaar te maken heeft en dat dat komt door dingen die in het verleden gebeurd zijn. Al zou dat ook gewoon aan mijn aard en karakter kunnen liggen natuurlijk. ;) Persoonlijk heb ik altijd gedacht dat ik alles verwerkt had. :)
Maar stel dat de angsten toch niet aan mijn karakter zouden liggen dan komt het door dat sommige mensen in het verleden mijn moeder hebben "afgepakt"....Tenslotte ben je als kind van minstens 8 jaar toch nog helemaal afhankelijk van je moeder. (een vader had ik toen al niet meer).

Ik hoop dat dit een btje een antwoord is op je vraag?

Ik heb geen zin om het hele verhaal te vertellen. :)

Groetjes Magicflower

Mijn angst voor mannen, komt door vervelende gebeurtenissen..
Angst voor kleine ruimtes, komt omdat ik een aantal keer opgesloten heb gezeten..
En angst dat mensen mij aanraken, weet ik nog niet hoe dat komt, maar daar ben ik aan aan het werken met mijn psych.

mijn angst is dat het weer fout gaat binnen mijn familie...

- Spinnen, Heb ooit toen ik klein was vast gezeten in een hokje... Waar dus een enorme spin zat ... Ik heb heel hard gegild, geklopt op de deur tot er mij iemand kwam uithalen, ookal zat ik maar vijf minuutjes vast, het was verschrikkelijk :(


- Angst om alleen te zijn, bv: thuis, of ergens vreemd ... Toen ik zeven was ben ik op vakantie geweest ( waar ik nu nog altijd naar toe ga ) en daar zat ik ook vast. Maar ik was dus niet sterk genoeg om de deur open te trekken ... Ik was dus helemaal machteloos ... Ik heb er een half uurtje in vastgezeten, ... Uiteindelijk heeft een mevrouw mij opgemerkt. Maar als ik nu nog alleen thuis ben ( wat veel is ) Moeten alle lichten aan, de deuren allemaal vast, het minste geluid dat ik hoor word ik helemaal gek. Maar vroeger was het erger, maar nu niet 'k denk da't ik me nu sterker voel als vroeger .... :|

Angst is 1 van de belangrijkste thema's in mijn leven. Ik heb gemerkt dat angst bij mij vaak een factor is die mijn keuzes beïnvloed. Dat klinkt nog vrij luchtig, maar eigenlijk is bij mij angst altijd aanwezig, en bepaalt een groot deel van mijn leven. Dat is ook de reden waarom ik veel bezig ben om dit thema uit te werken.

Ik ben er voor mezelf nog lang niet uit welke angsten en trauma's ik ontwikkeld heb en waardoor. Wel heb ik het idee dat, als een angst ergens voor een te grote rol speelt in mijn leven, er iets gebeurt waardoor dat minder wordt.

Als datgene waarvoor je bang bent echt gebeurd is, is het opeens niet meer eng. Dat is mijn mening.

Ik was bang voor geweld, voor enge, oncontroleerbare dingen. Als kind dacht ik altijd dat ik ontvoerd zou worden als er een auto achter me reed...en later toen ik caissière werd was ik bang dat er ooit nog geweld in de winkel zou komen. Geweld met wapens ofzo. En dat gebeurde toen ook. Nu zit ik eindelijk zonder angst achter de kassa :)

Ik ben angstig voor mensen die schreeuwen. Dit komt doordat er bij mij thuis vaak geschreeuw werd. Als ik iets deed wat niet mocht bijvoorbeeld, maar ook als ik iets zei waar men het niet mee eens was. Dit heeft er toe geleid dat ik nu amper mijn mening durf te geven, geen initiatief durf te nemen, maar ook dat ik nogal allergisch ben voor harde stemmen. Als iemand schreeuwt zeg ik altijd dat ik niet doof ben. Waardoor ze meestal nog bozer worden.

Verder....ojee dit topic zet me weer aan het denken. Ik ben echt al maanden constant bezig met mijn angsten op een rij zetten en op te lossen maar nu zit ik te peinzen wat het dan allemaal is. :P

Angst om contact te maken/ hebben met mensen. Ik snak naar aandacht, liefde en contact maar tegelijkertijd ben ik terughoudend. Ik heb mensen die ik amper ken ook weinig te bieden, waardoor ze me nooit interessant vinden. Maar zodra ze te dicht bij komen, blokkeert het systeem bij mij...en ben ik ronduit asociaal. Dus meestal hou ik mijn mond maar dicht. (ook doordat ik bang ben om mijn mening te geven zoals ik eerder schreef).

Ach joh, mijn hele leven is angst. Maar ik klim er langzaam uit :)

Als laatste nog een gewonere angst: spinnenangst. Volgens mij is dit pas later begonnen en het wordt steeds erger.

ik ben vooral bang voor de reacties van mensen (irl) als ik iets niet begrijp (heb ik vaak omdat ik er teveel over nadenk) , vooral bang dat ze gaan schreeuwen, dit omdat ik na mijn 10de levensjaar meer verantwoordelijkheden hoorde te weten, maar die me nooit aangeleerd waren, en omdat mijn vader en moeder ook altijd schreeuw(d)en als ik iets niet begreep/begrijp.

'k Heb een angst/walging voor voeten en dan vooral van mijn gezinsleden.
Maar ja, zelfs mijn psych lacht me er mee uit. :|
En nu ik er bij stil sta, zou dat inderdaad rond mijn 9-10-11de ergens begonnen zijn.

Verder ook van sociale contacten en spinnen. Maar die spinnenangst is al een stuk verbeterd.
(Ik tier al minder luid :D )

Ik ben bang voor injectienaalden, ik heb geen idee wanneer ik die angst ontwikkeld heb, maar het is zo erg dat ik de laatste keer dat ik een prik kreeg flauw viel :bloos: .
Ook andere scherpe voorwerpen vermijd ik liever.

En ik heb iets tegen insecten, bang is een te groot woord maar ik word helemaal panisch als er wespen in m'n buurt zijn, en ook andere kleine beestjes ben ik liever kwijt dan rijk.

dit heb ik ook .. en heb ook geen idee wanneer ik t ontwikkeld heb

Ik ben bang in kleine ruimtes, claustrofobie heet dat geloof ik, ik ga daarom ook NOOIT met de lift (zelfs niet bij mensen waar ik heen moest, die op de 15 verdieping wonen). Ik weet trouwens niet wanneer dit gekomen is, maar wel rond mn tiende jaar denk ik, ik zat iig nog net wel op de basisschool. Ik weet ook niet hoe ik eraan kom. :o

Ook ik heb het niet op (injectie)naalden, geen idee waarom ineens...ik heb op mn 17e of 18e wel zo'n prik gekregen en toen was er nog niks aan de hand :s

veel van mijn angsten zijn geboorte-trauma's, die heb ik dus al mijn hele leven. ik denk dat ik zo rond mijn 10 levensjaar echte angst voor spinnen kreeg (en eigenlijk bijna alle vieze insecten), naalden, vuur... de rest is allemaal van veel vroeger.

Mijn angst voor mannen, komt door gebeurtenissen die beter niet hadden kunnen gebeuren. En verder ben ik ontzettend bang voor slangen. Maar daar heb ik al mijn hele leven last van.

Ik ben er net achter gekomen dat ik ook een sociale fobie heb :bloos:

Sociale fobie
Mensen met een sociale fobie (sociale-angststoornis) wekken vaak de indruk extreem verlegen te zijn. Ze voelen zich vooral in (onbekend) gezelschap kritisch bekeken en hebben steeds het gevoel het 'niet goed' te doen. De angst om vreemd gevonden te worden en af te gaan beheerst hun hele doen en laten. Contacten leggen is een groot probleem. Sociale fobieën kunnen op allerlei situaties betrekking hebben, zoals de angst mensen te ontmoeten, te telefoneren, in het openbaar te spreken of in een restaurant te eten. Bijna 8 procent van de Nederlandse bevolking heeft in zijn leven een tijdlang last van een sociale fobie.

Als ik dus bijv. in de klas zit wordt ik zo bang van de situatie dat ik een soort paniekaanval heb elke keer. Maar ik denk niet dat ik een paniek-stoornis heb want het beheerst niet men hele leven.
Denk dat het wel met mijn jeugd te maken heeft, kinderen die haast niet met me wouden spelen en nog wel meer. Ik ben heel bang voor afwijzing en afkeuring en ben erg kritisch op mezelf en anderen.

Ik heb volgens mij geen angsten...

Wat me opvalt is dat men snel bang is voor spinnen, muizen oid. Raar dat de mensheid het voor elkaar krijgt een sfeer te creeeren dat mensen bang zijn voor bv spinnen, terwijl daar nooit een reden toe geweest is.
Soms hoor ik bv m'n nichtje zeggen dat ze bang is voor spinnen, terwijl ze volgens mij niet eens beseft waarom. Gewoon door inprenting, vreemd is dat :s

Kan ook zijn omdat het vroeger belangrijk was om dodelijke dieren eng te vinden om te overleven. Spinnen en slangen kunnen dodelijk zijn. Muizen begrijp ik niet echt.

Mwoah, misschien ziektes van hun beten of van de vlooien die ze meebrengen.

Evolutionair aspect, ik vind het nog niet zo gek klinken. Iemand die nog nooit van een slang gehoord heeft rent weg als hij een slang ziet. Ik denk toch dat het wel iets met evolutie te maken heeft hoor.

Iets met aangeleerd gedrag kan ook best, maar bang zijn hoeft niet altijd een echte oorzaak te hebben, lijkt me...

@Gothic: jij hebt ook wel angsten, alleen misschien niet voor dingen als spinnen, donker en dat soort dingen.

Ik heb geen angsten. Niet zoals jij ze bedoelt denk ik :)

Ik heb een afschuwelijke angst voor geesten, sinds mijn 10e ja. De moeder van een vriendinnetje toen heeft mijn ongelovelijk bang gemaakt, ze zei dat er elke avond een [dode] oude man op hun zolder zat te schommelen in hun schommelstoel. En dat andere mensen uit hun straat 's avonds vaak geesten voor hun raam zagen zweven. Geen idee of dat waar is, maar de manier waarop ze het vertelde heeft me zo ontzettend bang gemaakt dat ik nu nog steeds doodsbang ben voor geesten. Als ik er iets over hoor of lees word ik direct ijskoud, ik begin te trillen en ik wil niet meer alleen zijn. Slaat eigelijk nergens op want ik heb nooit iets mbt geesten meegemaakt, zelf dan.

Heb thuis altijd ontzettend veel kritiek gekregen... Heb vandaag de angst mijn mond open te doen in klas, of tegen andere mensen. Ben zenuwachtig als iemand me aanstaart of wat dan ook... Kan ook moeilijk een relatie aangaan, veel te onzeker over hoe hij over me denkt.. verschrikkelijk is dat.. :(

Dat denk ik niet. Als je niet weet wat het doet, en, zeker als het een gifslang is (die zijn meestal klein(er)), dan kan de nieuwsgierigheid goed overwinnen. En omdat je niet weet dat het beest giftig is....

Uhm ja, dat had ik juist ergens gelezen (weet niet eens meer waar): juist omdat men wegrent terwijl men niet weet dat het gevaarlijk is, is een pro voor een evolutionair aspect.

slangen, gifslangen,........elk slangachtig beest mag bij mij uit de buurt blijven. :D Das idd nog zo 1 van mijn angsten. en spinnen, ratten, muizen idd...... :s God mag weten waarom maar ik schreeuw het huis bijeen as ik 1 van die beesten zie. :D

hmm raar, maar ok :)

MAareh mensen blijf wel posten wat later gegroiede angsten zijn en niet wat angsten zijn die je al zo vanaf je geboorte hebt. Althans, imo heeft het een andere 'waarde'...of iig interessant om eens te zien of er echte verschillen zijn...

- Duiven. Keer zo'n beest in m'n gezicht gehad en ik ben me daar helemaal dood van geschrokken. Nu elke keer als ik in de stad loop schrik ik me dood van die beesten. ( Wat af en toe erg grappig schijnt te zijn )

- Donker, ik kan daar niet tegen, maar dat komt omdat mijn zusje een keer weer me gigantisch heeft laten schrikken door in het pikkedonker in mijn kamer te gaan staan toen ik nog sliep. Nu ben ik echt elke keer bang dat er iemand staat ofzo. Beetje scheef.

angst is een zwakte die je zelf genereert, vaak omdat je bang bent gewond te raken of zelfs dood te gaan

Sommigen zijn bang voor een miniscuul klein spinnetje op 10 meter afstand...gewond...dodelijk? hmm

Zou het niet meer de angst zijn dat die spin iets zou kunnen doen ipv echt angst voor het diertje zelf?

Iedereen heeft (normaalgezien toch) doodangst in gevaarlijke situaties. Als men gelooft dat die spin misschien zou kunnen bijten of zo en dat men daaraan kan doodgaan of zo...?

't Zelfde als me hoogte. Men is niet bang van de hoogte, men is bang dat men zou kunnen vallen. Het zou dus beter valangst noemen dan hoogtevrees.

'k Heb ook een angst voor spinnen, maar mij valt het vooral op hoe onbewust die angst is. Als ik een spin zie zitten in een hoekje van een kamer zou ik daar gerust blijven ziten, zonder tieren, zonder rillingen...

Als ik onvoorbereid en dus plots een spin opmerk roep ik het hele huis bij elkaar en zou ik nog een weglopen ook.

Maar die spinnenangst heb ik al van kleinsaf. Ik ben eigenlijk al veel verbeterd, want ik was ook bang van vliegen, lieveheersbeestjes, zand...

Enkel mijn voetenangst heb ik maar op latere leeftijd ontwikkeld.

angst voor alleen te zijn, in grote groepen mensen te zijn, om dood te gaan, om te douchen (voor als er iemand binnen komt), gelukkig te worden maar: wordt allemaal aan gewerkt

Vanaf 10 ongeveer? Ehm..
Ruimtes vol met mensen. Hoe dat is begonnen weet ik niet. Maar ik kan me aardig benauwd voelen op zulke momenten. Het is al wat beter dan eerst, mede dankzij m'n moeder (y) Ik heb niet meer dat ik me echt overweldigd voel en het liefst zou willen schreeuwen. Het is geen terechte angst, want mensen gaan echt niet op je letten als je gewoon 1 van de 100 bent.
Contact met anderen. Waarschijnlijk begonnen dankzij kinderen uit m'n klas. Dat ik echt begon te denken dat iedereen op me lette en me maar vreemd vond. Er was een moment dat als iemand op bezoek kwam ik naar m'n kamer vluchtte. En dat ik de telefoon echt niet op durfde te nemen of de deur open te doen. Gaat ook al een stuk beter :) Nee, deze angst is/was ook niet terecht, want er zullen altijd mensen zijn die je minder leuk vinden, en mensen die van je houden (y)