De tijdbom in jezelf
 

Wie herkent het feit dat hij/zij zich een tijdbom voelt, die elk moment kan ontploffen. Dát moment, of díe periode in het leven waarin alles eventjes teveel is. Je onder hoge druk staat, ook al doe je niets. Je om elke scheet kan janken, of om elke pan die valt zou willen schreeuwen?

En hoe ga je hiermee om als dit gevoel je dagelijks belemmert? Of hoe ben je hier toendertijd mee omgegaan?

Grtjs.

Dat gevoel heb ik nu, maar dat gevoel heb ik al máánden. En dat gevoel heb ik vorig jaar ook geregeld gehad. Maar wat je eraan kan doen? Helemaal niets. Het moet vanzelf overwaaien, denk ik maar. Veel praten met beste vriendinnen wil wel eens opluchten.

Ik ken slechts controle... en die ben ik tot nu toe nog niet verloren... maar het idee dat het allemaal opstapelt ken ik wel ja... maar ja, ben onderhand gewend zoveel weg te stoppen en zo onder controle te zijn dat het allemaal niet meer zo aan komt...

ik kan het me wel voorstellen... je zou iets kunnen zoeken waarin je de euh... tja frustratie kan uiten... boksbal kopen ofzo... of sporten...

Sporten helpt enkel op dat moment, en wordt daardoor dwangmatig, waardoor het gejaagde gevoel er niet minder van wordt...

Andere tips? :S

Dank voor de reacties!

1 juli 2003:
'mn haat is zo groot dat het doosje 'haat' te klein is en de haat alle kanten eruit gaat, en het doosje bijna ontploft'

mja ik ken het gevoel dus. nu nog steeds trouwens. en het gebeurt ook regelmatig, dat er maar iets hoeft te gebeuren of ik flip helemaal. ga ik van vrolijk naar boos, verdrietig enzo, en het enige wat gebeurde was dat ik struikelde over een draad die mn zusje onhandig had neergelegd.
bedeol je dit?
hoe ga ik er mee om? niet eig, ik bedoel ik doe er niks mee, schenk er zo min mogelijk aandacht aan. raak heel gefrustreerd soms maar meer niet eig.
beetje nutteloos mn post sorry.
xx kir

Zulke dingen ja....

Maar ook gewoon letterlijk vanuit het niets in tranen uitbarsten, een pan die valt die de emmer doet overlopen, dat ik van binnen wil schreeuwen, mensen aan wil vliegen, maar mezelf toch nog kan beheersen. Waardoor de woede en de onrust die erin zit uiteindelijk naar mezelf toe slaat, met de gevolgen hiervan indien...

Grtjs.

Herkenning herkenning herkenning.

Vooral dat jezlef inhouden is heel moeilijk. Althans, dat wordt steeds moeilijker voor mij.

Juist :(

Spanning --> Onverwachte situaties --> emotie/spanning/druk die te hoog oploopt --> Tornado in je kop --> Vast zitten in jezelf --> de hand naar jezelf toe slaan

En vervolgend je dáár weer druk over gaan maken.....

Puur controle verlies......en dan?

Grtjs.

ja idd. als ee npan valt(oid)word ik chagrijnig/boos. probeer het in te houden want ik weet dat mn pa gaat zeiken. doe es rustig, doe es aardig, reageer niet zo fel etc. loop daarom maar weg, als ik het niet bij me kan houden. idd schreeuwen enz. dat ka ni knog wel in houden en slaat idd op me zelf. (de laatste 2 maanden is dat krassen geworden)

Ja dat kan bij mij ook sterk over gaan op automutileren, zelfhaat, of suicidale gedachten.....
Hiermee zeg ik overig niet dat zulke kleine aanleidingen bij mij een reden zijn voor suicide. Maar ik heb dysthemie (chronische depressie) waardoor mijn stemming flink kan wisselen. En suicidale gedachten altijd op de achtergrond aanwezig zijn. Zij spelen op op deze momenten.

Grtjs.

ik heb dan een gigantische zelfhaat, en soms ook suicidale gedachtes. maar doe het nooit. die gedachtes zijn altijd wel aanwezig bij ook, maar niet zo sterk als op sommige momenten.
xx kir

Ik deed er voorheen ook nooit wat mee, tot dit gevoel steeds vaker voor kwam, en ik over ging op impulsieve acties.
Ik verloor de controle op bepaalde momenten, en deed de meest stomme dingen...

Ben dus ook heel bang voor deze momenten.

Grtjs.

dat is wel heel vervelend. ik ben wel bang voor de momenten, maar alleen maar voor de reactie van mn pa, want van hem mag ik niet een keertje fel reageren, of boos worden. oftewel mn gevoelens uiten. (iig zo vat ik het op)
xx

Sja....het zijn lastige momenten. Mss wel de meest moeilijke momenten uit mijn leven...

Pure onmacht, met zoveel haat en woede dat het zo moet zijn.
Dat het zo keihard is.

Grtjs.

het is idd lastig of het het moeilijkst is, bij mij denk ik niet. heb het gelukkig ook niet zo vaak. die onmacht merk ik wel heel sterk en die woede. vreselijk die momenten.
sterkte er iig mee
xx

Goed..ik ga maar even een poging tot slapen doen. Mss is een goede nachtrust iets.

ja goed idee, weltrusten!

Zelfhaat... soms.

Meestal haat ik de rest van de wereld. :(

Kan het niet zo zijn dat er een diepere betekenis schuil gaat achter deze moeilijke momenten?
Misschien dat je bepaalde gedachten/gevoelens (on)bewust onderdruk. Tijdens die moeilijke momenten is alles dan zo hoog opgelopen dat het een uitweg zoekt.

Magic_STAR*

Waar komt dat gevoel vandaan?

Grtjs.

Mijn zelfhaat is enorm, iedere dag steekt het weer de kop op. Ik kan er niet mee omgaan. Soms word ik echt om de kleinste dingen boos of verdrietig.. Dat is natuurlijk niet echt leuk voor mijn omgeving, die mensen weten ook neit wat ze ermee aan moeten.

Dat heb ik ook heel erg, suicidale gedachtes, maar dat gaat dan heel vaak weer over in automutileren. Echt tips heb ik niet, ik kan het zelf niet eens onder controle houden..Mja, je bent niet de enige :o

Ik heb geen zelfhaat, daar ben ik te arrogant voor.
Ik haat wel de rest van de wereld, behalve een select groeje dat ik kies die ik niet haat. Door die haat tegen de wereld heb ik soms een tijdbom, maar geen tijdbom die mezelf raakt, maar anderen. Ik wordt als ik pissed ben agressief en sla dan door. Meestal heb ik mezelf onder controle als een volleerd neuroot, maar als ik dat verlies...

ik ken het wel, alleen druk ik al doe gevoelens steeds naar binnen en wordt daardoor echt heel wazig *alsof ik alles zie door een wazige glazen bol waar niemand me kan horen*
ben benieuwd wanneer die eens knapt, kan ik wel gebruiken denk ik.

Vergeet niet dat het in je eigen bereik ligt, die bol te doorbreken....

Grtjs.

dat klopt, ben er alleen nog niet achter om dat op een gezonde manier te doen :s Maar daar ben ik mee bezig :)

Goed van je (y) Dat is idd niet simpel, maar ik hoop dat het je gaat lukken. Je wíl is er iig, en dat is al heel belangrijk.

Succes!

Grtjs.

Ik heb dat ook wel eens (nu is een van die momenten) dan gaat het een dagje goed, een dagje barslecht. Vandaag ibijvoorbeeld vond ik mijn ticket voor Werchter niet meer dus paniek, angst dat ik niet zou kunnen gaan, lopen zoeken, mij zenuwachtig gemaakt daarover en uiteindelijk met vanalles beginnen gooien om mij af te reageren. Ook weer eventjes suicidale gedachten, maar dat heb ik wel vaker. Ik heb steeds zo veel gevoel in mijn, en op bepaalde momenten weer helemaal niets dat ik niet anders kan doen dan op de grond gaan liggen tot het weer een beetje beter gaat. Soms denk ik dat pijn me niets meer doet, en vaak is dat ook zo; want het maakt niets meer uit, ik wil er wel iets aan doen en aan mijn toekomst bouwen, maar vaak maakt het niet meer uit, omdat ik die tijdbom weer zie tikken, tikken tot het afloopt, en steeds denk ik 'Laat ik hem nu afgaan?' maar ik doe het nooit, dan leef ik weer door, tot ik weer zot word van het tikken in mijn hoofd...

Ja ik herken de gedachten van 'waarom laat ik m niet nu al afgaan?'

Dat komt voor uit het zinloze dat in die tijdbom schuilt. Het kan heel zinloos lijken om op deze manier te leven zegmaar. Wanneer gatie af, en wat heeft het voor zin om daar op te wachten?

Gek eigenlijk....maar 'gelukkig' ben ik dus niet de enige!

Grjts.

Ik ben juist andersom ik haat niet de rest van de wereld bij zulke dingen maar alleen mezelf omdat ik dan het idee heb dat ik iets verkeerd gedaan heb.
Dat hebi k vooral als anderen raar doen tegenover mij ook zonder reden.
Dan denk ik algauw dat het aan mij ligt.

ik heb dat tijdbom-gevoel erg lang gehad. sinds 2 jaar gaat het steeds beter. Ik kreeg dat gevoel volgens mij vanwege dat ik alles opkropte wat me even niet beviel, en alles wat ik dacht erbij. Ik ben van het gevoel af omdat ik nu gewoon niks meer opkrop. gooi alles er op het moment dat het in je opkomt er uit, wees eerlijk. het is best moeilijk, soms zelfs lastig misschien, maar het is het wel waard volgens mij

Dat komt door verschillende dingen. Mensen om me heen die allerlei dingen doen die direct of indirect invloed op me hebben en ik als 'oneerlijk' of 'onredelijk' beschouw.

Als het meisje waar ik ontzettend verliefd op ben gaat lopen knuffelen en zoenen met haar vriend in mijn nabijheid, terwijl ze weet dat ik haar leuk vind, denk ik: "kan ze dat niet ergens anders doen? Kan ze geen rekening houden met me? Kan ze niet gewoon opflikkeren met die vriend van d'r?" en dat gaat dan over in "waarom heeft die sukkel wél iets met haar? Waarom kan die eikel niet gewoon optyfen? Wat doen zij in míjn leven?" en van daaruit ga ik 'doorhaten' naar de rest van de wereld.

En als m'n beste vriendin dan belt dat ze zich klote voelt omdat ze denkt dat ze alles verkeerd doet voor anderen, terwijl ik geen andere persoon ken die zóveel goeds doet voor anderen en zich zó wegcijfert voor anderen, kan ik ook héél kwaad worden. "Waarom voelt ze zich zo klote? Dit heeft ze niet verdiend, het is niet eerlijk! Juist zij zou zich goed moeten voelen, júist zij!" En dat haat ik dan. Die machteloosheid. De onmacht om er iets aan te doen.

En als ik dat de hele dag heb opgekropt, kan aan het einde van de dag alles teveel zijn. Dan kan ik gaan huilen op een moment dat er niks gebeurt en er niks gaande is en ik eigenlijk met compleet andere dingen bezig was.

ik herken het heel erg.
ik loop hier al jaren mee rond..
ik weet niet wat ik ermee aanmoet en ook niet met mezelf.

lekker nuttige post :(

Ik kan me heel goed voorstellen dat je - wanneer je serieus naar het leven om je heen kijkt , en de manier van handelen hierin - de wereld om je heen kan haten. Er lopen geneog mensen rodn die verkeerd handelen, of dingen anders zien..

Toch is het een uitdaging je hier niet aan te storen. Dit gaat echter een heel stuk moeilijker wanneer het dichterbij gaat komen in je omgeving. Ik bedoel; in de trein ofzo, kan je ver boven iemand staan. Als het een vriend of vriendin bedraagt; kan het veel teleurstelling opleveren.

De onmacht om iemand anders leed te zien herken ik wel. Ik kon daar vroeger altijd zeer slecht tegen. Omdat ik zelf heel slecht met verdriet om kon gaan, dacht ik dat anderen dit net zo moeilijk vonden als ik. Ik dacht dat zij dan ook meteen alles zinloos vonden, etc. Inmiddels troost ik mezelf bij het feit dat deze mensen er bijna altijd bovenop komen, en dat het al scheelt al sje er gewoon voor ze bent.

Ik wens je veel sterkte, fijn dat je meedeelt in de topic.

Grtjs.

Herken ut ook wel, de laaste 3 jaarwas dat erg bij mij..Nu wel wat minder, maar dan sommige dagen zoals vandaag
Heb ik ook gevoel dat er hoeft maar iets heel iniminikleins te gebeuren en ik bars los in tranen of woede..

Maar bij is het zodat ik me zo voel als tijd bom omdat ik niet mag/kan am meer en dat was het enigste dat me altijd hielp, als is het misschien beter dat ik tijdbom ben dan weer gaat am (y)
of niet..

Euhm wil wel eens na een kuttijd

ach kheb het ook wel eens
maar als ik het beu ben dan explodeer iki geoon lekker een keer
na een kwartier vloeken en tieren ben je je al een hoop frustraties kwijt (gooi een keer de stoel door de tuin)

en ff uitjanken
dan ist eruit en heb je er veel minder last van (iig bij mij wel)

Vaak dan heb ik best wel een fijne/goede dag gehad zonder aan problemen van mij of van anderen te denken, en dan is er 's avonds opeens -out of the blue- een klein moment dat het allemaal heel snel wél door m'n hoofd heen flitst. dan kan ik heel kwaad worden, met dingen smijten, tegen dingen aanschoppen/aanslaan. Niemand thuis begrijpt dan waarom...

Dat lijkt me toch een teken dat je net iets te lang wacht met bepaalde zaken. Dingen die je raken of iets dergelijks. Deel je het? Irritaties, kun je daar mee omgaan? Kun je iemand ergens op wijzen? Kun je boos worden op iemand? Of laat je het allemaal maar gaan, en stapelt dit zich einde van de dag zó op, dat het er dan inene allemaal uitkomt.....?
Dit kan overig geheel onbewust gaan.

Grtjs.

Kan ik ook wel eens hebben, maar meestal voel ik me dan zo rot dat ik gewoon bijna niets meer kan doen. De laatste weken heb ik dat vaak gedaan: na school gewoon neer gaan liggen, en tijdens de weekend ging ik liggen, muziek loeihard om alles te vergeten. Ik hoop steeds dat door die muziek alles voorbij gaat, maar het enige dat er gebeurt is dat alles aan betekenis verliest: muziek die ik echt graag hoorde, begint me dan gewoon te vervelen en kllinkt dan echt 'dof' alsof alle passie eruit gezogen werd. Soms kan ik nog wel eens de passie voelen terugvinden (in mezelf en in muziek (vooral bij The Rasmus (wat van hun oudere nummertjes, en eentje van Dead Letters) en Linkin Park (Meteora) )). Soms denk ik aan wijze woorden, die Flip Kowlier sprak op tv 'Soms geniet ik van het verdrietig zijn' en ik probeer dat nu ook wel, gewoon genieten van alles; maar dat lost uiteindelijk de problemen niet op. Het is nog niet zolang dat ik echt die woede uit, maar er zit nog veel woede waar die vandaan kwam :( . Bij mij is het gewoon dat echt alles aan betekenis verliest, slechts af en toe druipt er nog iets door (vandaag was ik in een redelijk happy stemming omdat ik weer zag hoe mooi sommige dingen wel niet zijn)) en dat zorgt er vaak voor dat ik zelf bang ben, voor mezelf, voor de toekomst. Ook dat niemand het begrijpt, voel ik: ik wil mijn vrienden wel vertellen wat er aan het gebeuren is, ik durf niet goed, en als ik het probeer te verwoorden, kom ik steeds op twee zinnetjes terug 'maar dat zal je waarschijnlijk toch niet begrijpen' of 'wat maakt het ook uit' (want die tijdbom tikt door, en er is niets aan te doen). Dat ik me soms wegcijfer, klopt misschien wel, maar vaak uit ik wel mijn irritaties (tegenover bepaalde personen, tegenover anderen doe ik het niet omdat het toch nutteloos is).

ja idd. las laatst ee nstukje dagboek terug en daar stond zoiets van:'hoe kan dat nou, de hele dag gewoon vrolijk, kwam terug van tennis en kwam mn moeder nog tegen, nog steeds vrolijk enz, niks an de hand. en toe nkwam ik thuis en struikelde over ee ndraar en ik werd zo kwaad en chagrijnig ineens, echt de bom was vanuit het niets onploft.

Goed, duidelijk is dat we allemaal wel eens 'de tijdbom in onszelf' horen tikken, of zelfs voelen ontploffen....

Dan vraag ik me dus sterk af op welk moment die aangestoken wordt...

Iemand die hier al achter is gekomen?

Grtjs.

ik weet niet precies hoe/wanneer het komt. ben wel benieuwd. maar ik denk eig wel dat er verschillende oorzaken kunnen zijn. bv als je een tijdje je emoties hebt opgekropt, dat het er toch op een gegeven moment een keer uit moet.
naja dat is nu eig
de enige reden die ik kan bedenken. maar soms lijkt het ook wel 'ineens' te komen, dat er niks aan vooraf is gegaan.
er zullen denk ik nog wel meer dingen zijn wanneer dit gebeurt. maar voor mij is dit het denk ik voornamelijk.
xx

is heel af en toe gebeurd. Vrijwel elke keer is de oorzaak miscommunicatie. Ik had het recent nog op een of ander forum het was echter continu miscommunicatie, al een heleboel weken n ik kan dus heel makkelijk zeggen ik bezoek dat forum even niet meer. Het is ook een keer irl gebeurd en ook toen heb ik besloten de persoon zoveel mogelijk te ontlopen voor ik weer ontplof.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat je de zaak dan even laat rusten. Dat geeft je de mogelijkheid het te verwerken en zorgt ervoor dat je niet heel snel opnieuw ontploft.

Kijk, en da's nou een heel precieze beschrijving van hoe ik me van binnen voel. Ook het gedeelte van de muziek herken ik wel. En ook het nergens meer zin in hebben of het niet meer kunnen genieten. Zoals je zegt, verliest alles aan betekenis.

Ik denk dat muziek ook heel veel met je kan doen trouwens.....
Iemand dit weekend nog last gehad van die tijdbom?

Grtjs.

ja, maar het was meer een kogel. ik bedoel het was maar hee lklein, en kort. het waren er twee of drie dit weekend maar net was het ook bv maar dat is al weer over. ik denk omdat mn pa er niet is, dioe meten gaat lopen zeiken:)

Ik kom net terug van Werchter, en ook The Rasmus was daar (ze hebben ook enkele liedjes gespeeld, waarbij ik meestal gewoon echt droevig wordt en wil beginnen wenen ("Not like the other girls"), maar toen deed het me werkelijk niets). En dat maakte me bang: als je voelt dat dingen die eerst veel voor je betekenen, plots niets waard zijn; waar ben je dan en wat is dan de waarde van alles?? Nu voelde ik gisteravond weer de gevoelens die ik probeer kwijt te geraken, en ik schaamde me en was vreselijk bang want zo is het al moeilijk genoeg om door te gaan en ik heb het toen direct ook geuit door gewoon 'uit het niets' (niet echt uit het niets natuurlijk, maar voor anderen komt dat precies zo over van wat heeft die nu opeens) "Fuck" te roepen en het gevoel verdween weer diep in mij om later weer terug te komen :(

Hmm veel ontspannen, veel relaxen, sporten, niet te veel dingen "moeten".... :s

Dat zijn idd goede tips.....

Soms is dat echter lastig, als je je in een fase bevind waarin je nergens zin in hebt, maar je toch toe dingen wilt zetten. Dan voelt alles als 'moeten.' Een beetje gas terugnemen kan idd niet zoveel kwaad. Goede nachtrust wil ook wel eens helpen, en vooral niet ten koste van jezelf aan andere denken....

En toch, zo'n tijdbom heb je nooit helemaal onder controle.

Grjs.

Op zich geen slechte tips, maar toch. Soms heb je van die momenten dat je denkt dat het allemaal wel zal meevallen en dat alles weer goed zal komen maar een dagje later zit je weer helemaal in de put en dat vreet wel aan je. Ik doe hier nu ook wel rustig aan, niet echt veel nachtrust (heb niet veel slaap nodig [ik ben 16 uur wakker nu en ik kom net van Werchter waar ik ook van 2 tot 8 geslapen heb] ) en dingen die ik moet doen, probeer ik wel eens te vermijden, maar mijn moeder kan daar echt niet mee leven: die laat mij graag dingen doen waar ik helemaal geen zin in heb, en dat weet ze maar al te best. En ik zou wel vanalles willen doen en mij amuseren, maar ook weer niet. Ik heb wel de energie om vanalles te doen en wilskracht heb ik ook nog wel een beetje (ik leef enkel op wilskracht, het enige wat nog rest) maar ik voel gewoon dat alles nutteloos is, ik kan het moeilijk beschrijven eigenlijk [vanmiddag had ik er een woord voor gevonden]. Een woord dat het dichtste in de buurt komt zou 'wilskrachtloos' of 'machteloos' zijn, maar ik heb nog wel wilskracht en ik heb nog steeds zeer veel energie maar het lukt allemaal niet meer.
En nog steeds het gevoel dat ik wel wil vechten, maar waarvoor? Het is niets anders dan vechten nu en dan denk ik wel eens dat ik gewoon liever zou doodvallen (niet echt actief zelfmoord op dit moment, maar die gedachten komen ook zo nu en dan eens op).

Het geeft me overigens soms wel steun dat er mensen zijn, zoals Mark Almighty en de rest hier, die hetzelfde doormaken. Dat is minder eenzaam, bedankt jongens (en meisjes) !

Ik vind het bijna eng dat ik niet iedere keer een heel verhaal hoef te typen, maar dat ik jou gewoon steeds kan quoten. Alsof er iemand rondloopt die precies hetzelfde denkt zoals ik. Ik herken veel -zo niet alles- in je stukje over wilskracht/energie/machteloosheid. Gister en eergister nog ben ik m'n beste vriendin gaan meehelpen in d'r nieuwe huis. Ze gaan verhuizen en in het nieuwe huis moet nog vanalles gebeuren. Ik heb wel de energie en wilskracht om vroeg op te staan en haar de hele dag te helpen, en voor haar doe ik het graag, maar het is ook alleen maar 'voor haar'. Voor anderen doe ik heel graag dingen, omdat daar nog een beetje nut in zit. Maar voor mezelf zie ik van de meeste dingen het nut niet in. Inschrijven voor een vervolgstudie, gaan studeren, m'n bijbaantje: het zal vast wel 'praktisch' nut hebben, maar verder heb ik het gevoel dat ik er allemaal maar weinig mee opschiet.