ingestort en kapot van binnen
 

Ik ben maandag ingestort. emotioneel zeg maar.
mn ouders denken nu dat ik zelfmoord wil plegen, maar dat ben ik echt niet van plan. das probleem nummer 1
verder is het na dik een half jaar goede verkering met een schat van een jongen uit. in een keer. hij hield niet meer van me, en dat is ook grotendeels mijn schuld, en nu barst ik van het schuldgevoel. ik reageerde namelijk op dingen die hij goed bedoelde, soms bitchy. voorbeeld:
ik lag te slapen, hij ging douchen. gewoon lief bedoeld zodat ik kan uitrusten. word ik kwaad op m, omdat ie alleen wil douchen.
dingen in het huishouden en geld zorgden ook voor ruzie (in de weekenden woonde ik bij hem)
ik vind het onwijs erg allemaal, kan alleen maar janken.
verder heb ik van mn opleiding, de pabo, te horen gekregen dat ik moet stoppen. negatief bindend studie advies.
ook werk kan ik niet vinden, de hele tijd sollicitaties afgewezen.
ik voel me onwijs klote en ik weet het echt niet, ik kan veel hebben, heb ook veel meegemaakt voordat dit alles gebeurde. maar ik zie het nu echt niet meer zitten. ik ben niet iemand die zelfmoord pleegt of in mezelf ga zitten snijden, daar zie ik geen nut in. maar ik wordt helemaal gek van binnen,
help me please.
S.

Tip nummer een, ajb verander je signature

Waarom is het een probleem als je ouders denken dat je zelfmoord wilt plegen? Dat betekent dat ze dus wel zien dat je het moeilijk hebt en dat ze misschien kunnen helpen?

Vorig jaar kreeg ik t ook zwaar te verduren.
Die dingen komen en gaan.

Met mij ging t uit met mijn vriend,
verloor ik mijn baan en
werd ik uit mijn band gezet.

Ik heb geen moment om 1 van die dingen gerouwd.

Wat verspild is, kun je niet meer opvangen.

Je moet er niet te lang over malen. Ervaar & erken de pijn die je voelt, maar besef ook wel wat het leven, het leven maakt. Zoals vrienden, buiten in de zon chillen...

Ga iets leuks doen. Op vakantie, of een festival..

Ik wil het dolgraag vergeten, maar ik ben in een soort gat gevallen.
Door mijn studie en mijn verkering had ik altijd iets te doen, daar was ik ook heel tevreden mee. ik kan niet tegen niks doen in mijn eentje. nu ook, ik zit helemaal alleen thuis, ik heb vanmiddag wel wat te doen maar ik wordt helemaal gek nu.......onrustig van binnen.
Ik zou zo graag gewoon mijn schouders ophalen en verder gaan, net als mijn vriend, maar dit lukt gewoon niet. en met mn vriend kan ik er niet over praten natuurlijk, want dat is over en hij wil ook niks meer van me horen.
praten erover met ouders en vriendinnen doe ik, afleiding zoeken doe ik ook. maar ik kan niet meer gewoon happy zijn. nu ik geen zorgen heb over school en relatie, voel ik me gewoon nutteloos.
ik moet een reden hebben om uit bed te komen, en dat mis ik.

Het is vrij makkelijk om deze mensen hier om hulp te vragen, anderzijds.....als het echt allemaal zo is zoals je het vertelt, dan kunnen wij je denk ik momenteel niet helpen. Ik adviseer je dan eerder een goede arts op te zoeken, of een ander ervaren iemand. Vind je dit te eng, mail dan eens met een proffesionele hulpverlener via soshulp...

Ik denk niet dat wij degene zijn die je momenteel kunne helpen. We kunnen je denk ik wel vertellen dat je gewoon leuke dingen moet blijven doen, mensen in vertrouwen nemen, vooral goed praten over je problemen en er niet voor weglopen...

Sterkte en Grtjs.

ik denk ook niet dat wij je daar echt echt mee kunnen helpen, je zou een groot deel zelf moete doen, wij kunnen makkelijk praten en die muren van dat gat (wat je schreef) zijn waarschijlijk erg groot, die zullen vanzelf kleiner worden, maar je moet het wel allemaal verwerken...klninkt makkelijk is moeilijk (vind ik en ik denk nog meer mensen met mij)
Ik vind het wel al top van je dat je teminste je verhaal hie neer durft te zetten (y) houden zo....

Liefs Inge

zoek lotgenoten... ik vond het altijd erg fijn te praten met mensen die mij begrepen en hetzelfde meegemaakt hebben, omdat je dan aan een half woord genoeg had.