Ik begrijp mezelf niet meer
 

De laatste tijd begrijp ik mezelf niet meer. Het ene moment doet alles pijn, elk klein dingetje dat iemand zegt kan voor mijn gevoel erge gevolgen hebben, ik kan zo gaan huilen als iemand zegt dat ik er niet uit zie, of als ik een kilo ben aangekomen. Er zijn momenten dat het anders is, dat ik normaal ben voor mijn gevoel, verdriet heb om dingen uit het verleden, maar eigenlijk positief in het leven sta, maar ook zijn er weer momenten dat ik het lijkt alsof ik gevoelloos ben, niets doet me wat.. iig, dat lijkt zo...
Ik heb de laatste jaren veel meegemaakt, en de laatste 1,5 jaar zeker.. Het lijkt alsof er geen einde aankomt, en ik weet niet hoe ik me ertegen moet beschermen..
Herkent iemand dit? Wat moet ik eraan doen... :( ?

Ik herken het heel erg. Ik heb zelf vreselijk veel last van stemmingswisselingen. Op dit moment voel ik me bijvoorbeeld fantastisch maar ik ben ook heel erg bang dat het over een uur weer helemaal omslaat. Daardoor kan ik ook niet echt genieten van mijn goede humeur hoewel dat nu wel beter gaat omdat het wel al wat langer aanhoudt. Ik kan ook echt van een rot opmerking van een up in een down bui belanden. Dit kan bij de puberteit horen maar ook bij je karakter. Ik weet zelf ook niet goed hoe ik hiermee om moet gaan, vandaar dat ik hier tips vroeg. Misschien heb jij er ook wat aan.

het zijn niet alleen stemmingswisselingen, maar ook gewoon dat als er soms iets heel erg vervelends gebeurt, dat me dat niet kan schelen, het dringt pas een week later tot me door en dan stort ik volkomen in....

wel bedankt voor de tips en je reply :)

Het is misschien cliché, maar je 'groeit' er overheen. Dit had ik bv 3 jaar terug ook kunnen schrijven.
Zodra je langzaam de dingen verwerkt die gebeurd zijn in het verleden, kun je ze loslaten en daardoor zal er bij een kleine tegenslag niet meer je hele verleden omhoog komen, maar bv alleen die 1e kilo. Omdat je de rest verwerkt hebt, blijft dat in het verleden als een foto of herinnering, maar niet meer als een gevoel dat niet verwerkt is.
Zodra dit bereikt is, zul je langzaam merken, dat je emotioneel wat stabieler wordt...

ey

cliche: puberteit, tenminste dat denk ik, ik heb ook wel eens last van stemmingswisselingen wat dan bij mij heel goed helpt is relativeren.
de ene kilo....who cares? als mensen je daarop gaan afrekenen zijn ze je niet waard.
misschien als je je niet goed voelt helpt het ook om aan de momenten dat je vrolijk bent te denken.

het klinkt een beetje ingewikkeld maar je bent nu (niet vrolijk) nog steeds dezelfde persoon die vrolijk kan zijn dus kan je dat nu ook......en gewoon een keer keihard huilen lucht ook op.

ik hoop dat je er wat aan hebt.

Ik heb het soms ook...Soms voel ik me een hele lange tijd goed, maar dat kan zo ineens omslaan, hoeft eigenlijk geen reden voor te zijn, maar dan moet ik gewoon huilen. Het is echter wel zo dat na dat huilen, gaat het weer top...

Ik moet erbij zeggen dat als ik moe begin te worden, ik me wel sneller minder voel...Vaak aan het eind van de dag...

ik heb precies hetzelfde. Soms heb ik een tijd dan voel ik me gewoon kut. Dan baal ik van sommige dingen en voel me een beetje hopeloos, maar dat gaat na een tijdje vanzelf wel weer over. Ik maak me er ook niet al te druk om. Het zal er wel bij horen...

welkom in de wondere wereld van hormonen. Omdat je lichaam groeit zijn deze in volle actie waardoor stemmingswisselingen en dergelijke ontstaan. Jij bent 16, lekker aan het puberen, en het waarschijnlijk ook hormonen die hun werk doen.
Nou groei je er gewoon overheen. Maar ik zou maar niet al te veel 'ik ben anders dan anderen'-gedachtes hebben. Dat ben je niet. :)

Ik weet niet wat je er aan kan doen, misschien helpt de pil?

Als ik moe ben is het soms wel erger...

Puberen? Ik puber echt bijna niet... dat heeft meerdere redenen, het is niet zo dat ik het bewust niet doe... (iig dat is wat mijn (ex)psycholoog mij vertelde ).. maar wat ik zo raar vind is dat soms dingen me niets doen... en dat zijn dan erge dingen... en soms lijkt het wel alsof ik mijn verleden niet los kan laten, ik kan daar alleen maar aandenken... Heeft dat echt met hormonen te maken? (dan heb ik nog een reden om aan de pil te gaan:P)

Iedereen gaat weleens door een moeilijke fase door. Het is alleen erg belangrijk hoe je jezelf er doorheen sleept en of je de juiste mensen in de omgeving hebt die je eroverheen kunnen tillen. Succes ermee, groetjes Deepbone

Ik heb het idee dat de pil het bij mij alleen maar erger maakt. :s

Dan begin ik maar niet aan :S

Het kan natuurlijk per persoon en per pil verschillen. Je kan het natuurlijk altijd proberen en als je het idee hebt dat het erger wordt er weer mee stoppen. Ik wou alleen even zeggen dat de pil het probleem niet op hoeft te lossen.

Ik heb ook dat mn stemmingen heel snel kunnen wisselen, maar ik denk dat je je er niet zoveel zorgen om hoeft te maken, want zoals je wel gemerkt hebt hebben veel mensen het.
En relativeren is wel een goed idee, maar dat betekend niet dat het niet meer door je hoofd spookt, maar dan zet je je er een beetje overheen. Probeer er niet te veel bij stil te blijven staan. Je moet het mss proberen te accepteren dat je zo bent (dat is voor de een gemakkelijker dan de ander) en natuurlijk zal het daar niet leuker door worden, maar je kunt je dan concentreren op dingen die je leuk vind, waardoor het ook beter met de stemmingswisselingen gaat.
En als je merkt dat je negatief gaat denken over jezelf, ga dan aan dingen denken die je positief aan jezelf vind (en die zijn er echt wel!). Dan voel je je veel beter!

Khoop dat je er wat aan hebt, kvind het zelf namelijk ook nogal moeilijk, maar bovenstaande dingen helpen wel bij mij.

Niemand doet dat. Mensen die zeggen dat ze zichzelf begrijpen liegen;)

das waar, maar het zou fijn zijn voor sommigen als ze zichzelf eens wat vaker begrepen. als je jezelf niet begrijpt wordt het wel heel ingewikkeld.

ik begrijp mezelf nooit.
en zal mezelf nooit begrijpen ook.
en daar ben ik blij mee. eigenlijk.

ik denk het niet. volgens mij zijn er alle mensen minder ingewikkeld als ik. ik zou sommige simpel durven noemen. maar goed, dat ben ik.

Geen enkel mens is simpel, ik denk dat dat echt een denkfout is. Iedereen zit wel eens in de knoop met zijn eigen ingewikkeldheid, de een zal dit makkelijker van zich af kunnen zetten dan de ander. Als je volwassen aan het worden bent - en er langzaam achterkomt dat niemand ooit echt volwassen is - leer je het wat meer van je af te zetten.