Onbegrip kan leiden tot grotere problemen???
 

Kan onbegrip van bepaalde zaken (depressies, angsten, automutilatie, psychoses, lichamelijke aandoeningen etc) leiden tot grotere problemen?

Ik ervaar - zeker hier - vaak dat mensen snel geprikkeld zijn als iemand fel of hard reageerd, over iets dat voor een ander een heel groot probleem kan zijn. Kan dit tot grotere problemen lijden? Zelf denk ik namelijk van wel...een goede kans op genezing begint toch een beetje bij steun en begrip van omgeving....

Een goed gezelschap, verkort de langste weg...

Wat als het gezelschap je niet begrijpt???

Grtjs.

als het gezelschap je niet begrijpt en misschien wel fel reageerd of je nog erger geen AANDACHT geeft op dat moment.. word jou eigen probleem alleen maar groter en groter..

Hoeft niet per se, kan wel. Hangt ook wel een beetje af van de persoon zelf, en de manier waarop hij/zij met onbegrip omgaat ed, lijkt me.

Ik denk dat onbegrip, of het niet (h)erkennen van problemen
er iig wel voor kan zorgen dat iemand zichzelf niet serieus
neemt oid ('ik stel me aan' enz), en daardoor ook niet/moeilijker hulp zoekt bijv...

Waar baseer je dat op?

Als de omgeving waar ik me in bevind me niet begrijpt of geen
aandacht geeft, betekent dat nog niet per definitie dat mijn
eigen problemen alleen maar groter en groter worden... Het
hóeft nl niet per se.

ja ik denk ook wel dat problemen groter kunnen worden.
ik kan wel een voorbeeldje geven.
ik heb een heel laag zelfbeeld, en haat mezelf ook wel echt. voor mn vader is dit onbegrijpelijk. hij zegt vaak genoeg dat ik 'gewoon' 'positief over mezelf moet denken.' 'dat ik de enige ben die mezelf haat.' en ga zo maar door. ik krijg hierdoor het gevoel dat ik heel dom ben dat ik zo over mezelf denk, en ga mezelf nog meer haten. waardoor het probleem groter lijkt te worden.
ik weet niet echt of dit is wat je bedoelt, maar ik denk dus wel dat problemen groter kunnen worden door onbegrip, maar het hoeft natuurlijk niet. idd wat Quiana zegt.
xxx

nee tuurlijk hoeft ut nie.. maar het komt dus wel vaak voor.. want ik heb het z11 ook :rolleyes:

Ik denk wel dat je het goede voorbeeld hebt genomen wat betreft je zelfbeeld...

Ik herken het voorbeeld ook meteen. Een laag zelfbeeld, dat soms wel overgaat in serieuze zelfhaat kan echt een probleem zijn. Dan zit je niet te wachten om een harde/simpele reactie van 'je stelt je aan.' of 'je bent echt de enige dit zo ziet.' Anderzijds is 'zelfbeeld' al een moeilijk probleem. Want ik vroeg me toen atlidj af 'wat wil ik eigenlijk zélf horen'?' Ik kan moeilijk verwachten dat mensen zeggen 'ja je hebt helemaal gelijk. Je kop is niet om aan te zien, en innerlijk kan je ook wel van de wereld afgeschoven worden.'

Soms is het hele moeilijk om de juiste steun te krijgen, of genoeg begrip te ontvangen....Vaak ben ik er niet afhankelijk van, maar het bepaald wel hoe mijn stemming of mijn 'omgang mbt bepaalde problemen' is.

Grtjs.

Ik ga nu even jou quoten:

"Heb jij het verstand van een badkamertegel? Of kom je uit een paasei ofzo?"

Als jij zo op mensen reageert, moet je niet raar opkijken als mensen ook fel op jou reageren. Dan kan het mij en anderen ook vrij weinig schelen dat jij eigenlijk heel zielig bent.

Ik denk dat veel mensen onbegrip over zichzelf uitroepen. Zo van "ik ben [vul maar iets uit je ABC lijst in], dus ik kan er ook niks voor dat ik zo doe". Fout. Mensen rekenen het je wel degelijk aan in realiteit, krijgen een bepaald beeld van jou en behandelen jou daarnaar. Het kan ze voor de rest vrij weinig schelen.

Dat is mijn ervaring iig.

Je neemt de woorden uit mijn mond...ik denk idd ook dat problemen groter kunnen worden hierdoor. Ook mijn vader zegt vaak dat soort dingen die sonho hier beschrijft..

Dit is echt creepy, soms lijkt het wel alsof jij mij bent ofzo :p

Je mag me quoten, en daar geef ik je deze keer ook het volste recht toe. Maar daaruit kwam ook deze topic. Ik was zo boos over het onbegrp met betrekking tot depressies en dergelijke...en baalde tegelijkertijd dat ik me daar zo boos over kon maken. Dat was het niet eens waard......

Maar wat zag ik voornamelijk in die topic? Dat er veel meer mensen waren die zich er zo boos over maakte. En toen vroeg ik mij af; zijn mensen afhankelijk van begrip? en waarom?

Ik bedoel....tuurlijk was dat een stomme reactie. Maar dat was gewoon het eerste wat in mij opkwam. Boosheid, woede. Omdat het net op een moment gelezen werd dat het er gewoon niet in kon. Nee, dan ga ik het niet goed praten. Je zal mij ook nooit horen: 'Ik heb dit, dus ik mag zo zijn/doen...' Het kan echter wel zo zijn dat mensen het recht hebben om te zeggen 'Ik heb dit...dus het zou kunnen zijn dat ik sus en zo doe, maar daarmee mag ik mezelf niet vrij pleiten.'

Snap je?

Grtjs.

maar als jij het hebt betekend dat toch niet automatisch dat het vaak voorkomt oid?

@anno 1986: ja ik begrijp helemaal wat je bedoelt. het is moeilijk om de juiste steun te krijgen, maar dus voor je omgeving soms heel moeilijk om het juiste te zeggen, waardoor dit wel eens fout gaat en je problemen groter (lijken) teworden. het is voor beide kanten moeilijk. als je het over dat zelf beeld hebt, denk ik van je kan niet zeggen 'je stelt je aan, je bent wel mooi oid' en ook niet' ja je bent lelijk' wat ik nou graag zou willen is begrip. dat mensen (mn pa in dit geval) zou begrijpen dat het mogelijk is dat mensen zo over zichzelf denken. dat zou voor mij al een stukje helpen, alleen maar om zo het gevoel te krijgen dat ik begrepen word, en dus niet gek ben oid.
xx

ja het is echt opvallend vaak dat we dezelfde mening hebben. en ik doe het niet expres ofzo, tis echt toeval volgens mij.

Ja, omdat ze anders moeten accepteren dat het aan hun ligt en zich heel erg alleen gaan voelen met hun problemen.

En dat wil niemand.

Bang om te beseffen dat het aan hun ligt.....bang voor de confrontatie......er zijn ook tussenwegen gelukkig.

Ik denk dat mensen die echt seireus in de problemen zitten, sowieso snel bangz ijn dat ze er alleen voor staan. Want wat doe je als je je heel shit voelt om iets? Dan wil je het delen, of voor jezelf houden...wanneer je het voor jezelf houdt, slaat dit om in eenzaamheid/depressie. Wanneer je het deelt, en het helpt je....ben je een stuk verder.....

Wanneer je het deelt, en je ontvangt niet de feedback die je wilde ontvangen, ben je teleurgesteld, en lijkt alles helemaal zinloos....

*SUgt* wat zit de mens eigenlijk ingewikkeld in elkaar...

Grtjs.

Ik begrijp je, ik begrijp je ook in reactie op de topicstarter, ik ben het zelfs deels met je eens. Maar niet helemaal. ;) Als jij een nacht slecht geslapen hebt, een lange dag gewerkt hebt, daarna een uur in de file hebt gestaan en doodmoe thuiskomt, wil je ook niet dat je vriendin nog even extra gaat zeuren over onbelangrijke dingen. "tjesis, ik heb net een rotdag achter de rug, toon eens wat begrip!" zul je zeggen. Het is maar een voorbeeld, niet te letterlijk nemen. Ook mensen met weinig (psychische) problemen hebben begrip en waardering nodig. Klaar.

Anno: Dat kan ja. Tuurlijk. Het hangt van de persoon en vooral ook van het probleem af.

mensen zitten zzeker ingewikkeld in elkaar. het is ook denk ik heel moeilijk voor omstanderso m het juiste te zeggen soms. als je namelijk niet weet dat er iets aan de hand is, en je maakt een opmerking van 'stel je niet aan' dan zal dat bij iemand met problemen overkomen als' hij begrijp me niet' terwijl als de persoon weet van de problemen zou hij het miss minder snel zeggen. iig dat lijkt me. en erder iets zeggen om die persoon met problemen te helpen, te steunen. soms kan dat ook aan de hand zijn denk ik. want mijn pa had in het begin niet door dat ik mezelf echt haate, dat ik het serieus meende.
xx

Goed, maar dat was het toen dus ook ff.....
Dan heb je een k u t d a g, met gezeik en gezeur, en dan komt er zoiets bovenop.......een minidingetje om je zorgen over te maken, en toch raakt het....

Nu lees ik terug en denk ik; waar was ik? wat deed ik? Of vooral; schaamte...

En daarom dus deze topic. Ik vroeg me af waar die prikkels vandaan komen. En waarom je op het moment dat alles hoog oploopt juist op zoek ben naar begrip en steun.

Grtjs.

Waar slaat dat "niet te letterlijk nemen" op? Ik weet niet eens wie jij bent :/

waaropm wil je begrip en steun? je wilt je verhaal kwijt. je blijft er maarmee rond lopen, het spookt door je hoofd en je word er gek van. als je het kwijt bent denk je er miss minder aan. door begrip en steun hoop je je beter te voelen denk ik. als ik door iets, mezelf echt niet ka nuitstaan, en iemand zegt iets liefs, begrijpt wat er gebeurt is enz, voel ik me toch een beetje beter, en blijf ik er niet de hele tijd aan denken. ik zal me dan minder 'dom' voelen, door wat er is gebeurt.
hmm miss een beetje onduidelijk, ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
xxx

ik denk, dat door onbegrip het Isolement vaak duidelijker wordt, en het de situatie verslechterd ja

Ik ben het met grl eens.

Ik denk wel dat een goede kans op genezig bij jezelf begint en niet zo zeer bij je omgeving. Als jij zelf iets accepteert, dan kan je veel meer van je omgeving hebben.

@********: Moet je iemand kennen om iets letterlijk te kunnen nemen? :confused:

denk het wel, en over dat lage zelfbeeld klopt ook wel denk ik. Een vriendin van mij heeft een periode gehad dat ze dacht dat ze niks goed kon doen, in elke discussie die er was voelde ze zich ook meteen aangevallen en wij hadden ook wel eens ooit dat we echt niet snapte waar ze het over had en toen merkte je wel goed dat het slechter ging...

Verbeter de wereld
begin bij jezelf
Vecht voor een ander
maar ook voor jezelf

Natuurlijk begint alles eerst bij jezelf. Maar soms heb je ook te maken met bepaalde interpretaties. Sommige mensen vinden het heel moeilijk om bepaalde dingen opeens anders op te moeten vatten. Juist als ze hieraan werken, is steun en begrip van andere hetgene dat hen motiveren kan om door te gaan met waar ze mee bezig zijn...

Grtjs.

uiteindelijk zal je jezelf het meeste moeten helpen.
Je moet sterk zijn.

Je moet sterk zijn, en sterk blijven....
Om het te blijven kan een beetje steun vaak geen kwaad.
Maar idd, je moet het zélf doen...niet afhankelijk worden van de mensen om je heen.

Grtjs.

Onbegrip kan iemand flink tegenwerken en ik denk dat een bepaalde mate van begrip een mens goed doet. Zo kan iemand zich richten op genezing in plaats van op uitleg geven aan mensen en (frustrerende) discussies voeren over de ernst van de situatie.

Voorbeeld:
Ik heb last gehad van agorafobie. Als ik me in een menigte begaf was er een (niet geringe) kans dat ik vroeg of laat een paniekaanval zou krijgen. Ik voelde het altijd aankomen en werd er heel geëmotioneerd van, en niet in positieve zin. Als iemand dan zei dat ik niet zo chagerijnig of raar moest doen voelde ik me alleen maar bozer of ongemakkelijker, waardoor de spanning steeg en de kans op een paniekaanval alleen maar groter werd. En hoe vaker je beeld bevestigd wordt dat je niet tegen die situaties kunt en een paniekaanval zult krijgen, hoe erger de stoonis wordt.
Aan de andere kant: dan vertelde ik iemand wat er aan de hand was, en als diegene dan merkte dat ik het te zwaar kreeg maakte hij het me wat makkelijker door me afleiding te geven of wat langzamer te gaan, soms door even uit de menigte te stappen. Dan wekte dat mijn vertrouwen en dat kon erg opluchten.

Wat een verhaal wat je neerzet! Lijkt me heel moeilijk om daarmee om te leren gaan. Gelukkig kan je het al goed verwoorden...

Het lijkt mij nu wel redelijk duidelijk dat begrip en steun - zonder hiervan volledig afhankelijk te worden - vaak nodig zijn, en kunnen helpen om je ergens doorheen te slaan...


Grtjs.

Het lijkt je 'nu wel duidelijk'? Op basis waarvan...? :o

Ik denk dat als je zelf iets accepteerd, dat het dan veel minder uit maakt hoe anderen er over denken en/of er op reageren. Tuurlijk is begrip en steun uit je omgeving prettig, maar als je zelf geen begrip en acceptatie voor jezelf en je problemen hebt, dan helpt het begrip van anderen niet zoveel.

Heb je ook helemaal gelijk in Leonoor.
Maar een bepaald probleem niet accepteren, hoeft nog niet te betekenen dat je jezelf nog niet accepteerd.
Het kan natuurlijk ook zijn dat je juist aan het leren bent om met bepaalde problemen om te gaan. Dingen die niet meer veranderen, maar leren te accepteren...
Hulp en steun kan daarbij geen kwaad.

Maar dat zeg ik; zolang je er maar niet afhankelijk van wordt. Want zonder hulp en steun, moet je er zelf ook wel uit kunnen komen denk ik.....alleen is het dan tien keer moeilijker lijkt mij.

Grtjs.

Dat ligt er aan wat voor probleem het is.

En met iets om leren gaan dat je niet accepteert, is volgens mij enorm lastig.

Dat hulp en steun daarbij geen kwaad kan, hoor je mij volgens mij niet zeggen. Ik zeg alleen dat begrip voor jezelf en je eigen problemen belangrijker is dan begrip van je omgeving, dat vind ik iig.

Dat eerste slaat ook niet bewust op jou hoor!
Ik weet niet wat echt belangrijker zou zijn. Volgens mij vind ik het beide heel belangrijk. Praktisch gezien is begrip voor jezelf en je eigen problemen natuurlijk wel heel relevant.
En toch, ik zou allang knettergek zijn geworden als ik de steun van de mensen om me heen niet gehad had...maar dat hangt natuurlijk weer puur van de situatie af.

Grtjs!

Dat begreep ik ook niet helemaal.. :confused: :)

Dat sloeg op deze reactie; (en die daarboven)

Of bedoelde je wat anders?

Grtjs.

Dat weet ik, maar zowel Leonoor als ik begrepen niet waar die reactie op sloeg. :)

Tsja hier kan ik idd over meepraten. Ik heb een lichte vorm van autisme, en wordt daarom vaak slecht begrepen door mijn omgeving. Dat kan mijn persoonlijke problemen en problemen met anderen soms veel erger maken dan ze eigenlijk zijn.

ben in het verleden ook heel ernstig gepest gewweest. Dit is ook zo erg geweest dat ik ook dadwekelijk dacht dat het beter was om uit het leven te stappen. Ik heb ook echt een keer op dat punt gestaan. Ik wijdt hierover verder niet uit, omdat ik niet wil triggeren.

Ik denk wel dat iedereen begrip nodig heeft, uiteindelijk is iedereen volgens mij toch op zoek naar geluk en als je je niet goed voelt dan kan je jezelf meestal nietmeer troosten dan is het zeker nodig dat je iemand hebt die luistert, je probeert te verstaan en begrip toont voor wat er gebeurt of gebeurd is. Ik denk dat je ook juist dieper in de problemen komt te zitten als niemand begrip toont: als je iedere dag gemeden wordt door iedereen of ze nemen je niet serieus dan neem je jezelf op een dag ook niet meer serieus en dan heb je niemand meer, voel je je eenzaam en daar komen ook problemen van. Er zijn natuurlijk mensen die er zelf helemaal uit geraken, maar de meerderheid kan dit niet aan: als je voelt dat iedereen tegen je is, zal je niet blijven vechten, dan val je vroeg of laat neer.

Laat ik het anders formuleren: waarom zou ik iets 'te letterlijk nemen' als ik daar volgens jou geen reden toe zou hebben?

Ik vond het gewoon vreemd dat je dat erbij zette, vraag me af waarom.

Ontopic:
Begrip kan inderdaad wel helpen bij problemen. Vooral als mensen dingen opkroppen (angsten, etc) is het fijn als ze die kwijt kunnen aan hun omgeving, en vaak nemen de klachten dan idd ook af.

Dat neemt echter niet weg dat het niet altijd even goed is. In sommige gevallen kan het slecht zijn om steeds begrip te krijgen, omdat je dan het eigen gedrag als 'normaal' en 'geaccepteerd' kunt gaan zien.

Om jouw voorbeeld te gebruiken: het zou toch niet gezond zijn als iemand het 'normaal' zou vinden om elke dag moe en chagrijnig van zijn werk te komen?

Zoals ******** het zo mooi zegt,

Begrip kan er ook niet altijd zijn. Sommige mensen begrijpen iemand die anorexia, een depressie... heeft, anderen niet, bv.
Maar als die persoon dan toch nog liefde en acceptatie voelt, dan is dat ook een grote steun. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je omgeving je steunt in je probleem en begrijpt dat het voor jou een probleem is, zonder daarom het echte probleem te begrijpen.

Wat mij het meest trof tijdens een gesprek was hetvolgde :
'Je voelt je dus nooit echt begrepen?' Misschien begreep zij me ook niet, maar ze wist waar ik mee zat en dat was al heel wat.

Jezelf begrijpen vind ik ook een moeilijke zaak, vooral op sommige vlakken dan. Soms wil je iets, terwijl je net het omgekeerde doet...

Ik denk dat zelfacceptatie de grootste stap is om vooruit te komen, want zoals Leonoor en grl (dacht ik) reeds zegden (zeiden??) begrip voor jezelf en je eigen problemen is belangrijker dan begrip van je omgeving

Mooie zin;

Je voelt je dus nooit echt begrepen? Misschien begreep zij me ook niet, maar ze wist waar ik mee zat. En dat was al heel wat.

Zo is het idd. Wat de rest betreft; heb ik er even niets op te zeggen. Recht in de roos, of een paar milimeter ernaast, maar die doen er niet toe... ;)

Grtjs.

Volgens mij is dit dus wel begrip voor een probleem: zij begreep dat je problemen had, maar ze had ze zelf nog niet meegemaakt en dus kon ze niet zeggen: 'ik weet precies hoe het voelt'. Het is niet echt het volledig begrip voor je echte probleem, maar wel begrip voor de situatie waarin je je bevond en die niemand anders begreep waardoor je jezelf eenzaam voelde en met het gevoel zat 'niemand begrijpt mij of wil mij begrijpen'. Op zich is het wel een 'mooie' situatie, want die persoon wilt je echt wel begrijpen en begrijpt wat voor pijn je had, maar heeft zelf nog niet in de situatie van het 'echte' probleem gezeten.

Het ging me erom dat het maar een voorbeeld was. Op internet zijn sommige dingen lastiger te 'zien' dan IRL. Daarom zette ik het er even bij voor de duidelijkheid.

Verder ben ik het met je eens. :)

Begrip voor de situatie en begrepen zijn is iets anders volgens mij. Dus ja, ze had er misschien wel begrip voor, mss niet.
Dat kon ik er niet uit afleiden.

Volgens mij is het eerder een nuance dan echt helemaal anders, als je laat zien dat je begrijpt wat een persoon meemaakt, komt dat volgens mij neer op begrip tonen. Je moet het daarom niet met me eens zijn hoor.
Als je daarentegen bedoeld wat ik probeerde uit te leggen: het gevoel van het grondprobleem werd niet begrepen, maar wel de gevolgen ervan: het alleen voelen, verlatenheid omdat niet begrijpt wat er mis is.

Ja, dat bedoel ik ongeveer met begrijpen, wat je hier in je onderste alinea uitlegt. :)

Het is eigenlijk ook afhankelijk van de situatie en zo...

Maar ja, 'k denk wel dat we elkaar begrijpen. ;)

Toen mijn moeder bij mijn vader wegging zei een ''vriendin'' van haar; als hij kanker had, was je ook niet weggegaan...

Toen ik dat hoorde, jezus, dat is niet uit te leggen, omdat niemand die er niet met zijn kont inzit weet hoe het is om te lven met iemand die psychisch ziek is...

Dus ja, dat kan zeker leiden tot grote problemen, dit is misschien een beetje een gek voorbeeld, maar dat heeft me wel veel pijn gedaan...

Ik vind het totaal geen gek voorbeeld, maar net een uiterst toepasselijk vb.

Psychische ziekten met fysieke ziekten vergelijken is idd nogal krom, het zou me waarschijnlijk ook kwetsen moest ik zoiets horen.

Mja, dat deed het ook. Stom mens, ik kan me er nu nog boos om maken. Maar het is lang geleden, gelukkig.