Het leven uit een dag.
 

Donder en bliksem
Zoeken elkaar
Allebei onwetend
Onvermijdelijk voorbestemd

Al zoekend
Al dwalend
Recht op elkaar afstormen

Elkaar treffend
In een gezamenlijk hart

En dan,

Als zij
Zijn leven verlicht

Zal hij
Haar wereld doen schudden.






tijdje terug sinds ik wat geschreven heb wat naar mijn mening de moeite waard was
ben benieuwd wat jullie er van vinden

Het beste aan dit gedicht vind ik denk ik nog de twee laatste strofen; dat je het licht vrouwelijk maakt en de donder mannelijk, leuk! Bovendien vind ik het ook precies passen.

Verder vind ik het een goed gedicht; helder van opbouw, vorm en schrijfwijze. Ik vind het mooi dat je je alleen concentreerd op die verbondenheid, en pas in de twee laatste strofen zijdelings verwijst naar de toestand op aade. Het geeft het gedicht een mooi sfeertje, de lezer waant zich even op het wolkendek.

'En dan,' breekt het geheel goed; goede spanningsopbouw. Ik vind de benadering van de donder en bliksem treffend omschreven; dat het niet om de wolken gaat, maar echt om die twee. De mooiste regel vind ik 'In een gezamelijk hart'.

Qua inhoud erg sterk, vooral thema's verbondenheid/gezamelijk doel/hereniging zie ik erin terug. En de verwijzing naar de aarde op het laatst blijft leuk, ik stel mezelf enerzijds voor dat het licht en de donder elkaar geven wat ze zelf kunnen maken, en anderzijds stel ik me op aarde een jongen en meisje voor die allebei op hetzelfde moment achter het raam zitten, en dat ze op hetzelfde moment naar diezelfde hereniging van licht en donder kijken. En dat dat dus een zelfde verbintenis is als die 'van boven'.

Ja, erg goed (y) :).

dankje :)

en even voor de duidelijkheid
een groot gedeelte van het beeld wat ik hier gebruikt heb komt een boek van A.F.Th. van der Heijden, genaamd Het leven uit een dag. Voordat iemand anders er over begint :)