Mijn middelbare schooltijd (PDD-NOS)
 

Het leed dat de middelbare school heet.


Ik werdt er niet geaccepteerd door mijn klasgenootjes, en werdt erg gepest. Dit nam hele ernstige vormen aan. Schelden, lichamelijk, spullen kwijt/kapotmaken, en dingen zeggen als je kan beter doodgaan enzo. Ik heb toen ook wel een paar rare sprongen gemaakt. Dit is zelfs bijna met een zelfmoordpoging aan toe gegaan.

De school deed echter helemaal niets aan dit probleem. Ze zeiden iedere keer dat ik maar weerbaarder moest worden en me normaal moest gaan gedragen, terwijl ik al de diagnose had op mijn 5e. Zo zie je maar dit zegt ook niets. Uiteindelijk heb ik bij het AMC gelopen en bij Fornhese de kinderafdeling van Zon & Schild. Aan het laatste heb ik heel veel gehad.

Ik kreeg er een soort groepstherapie waarin veer gepraat werdt en veel gedaan. er waren daar 3 jongens met hetzelfde probleem als ik. Heerlijk het leken wel de broers waar ik mijn leven lang op heb zitten wachten.

Ik werdt ook bijna van school gestuurd omdat ik door alle omstandigheden de leerdoelen gewoon niet haalde in het 1e jaar. In de 2e maakte ik een echte ommekeer. Jawel ik werdt een echte studiebol, net als in de 3e trouwens. Toen zat ik aan het begin van dat jaar al aan de stof van 4e jaars te werken! Daardoor vielen mijn problemen voor de buitenwereld een beetje weg.

Als ik naar mijn mentor ging met het probleem dat ik weer werdt gepest, dan zei zij tegen mij van je stelt je weer aan etc. Op gegeven moment heeft ze mij ook letterlijk gezegt; van jou deugt geen zak. Ik wilde toen echt wat terug zeggen, maar ik heb me ingehouden gelukkig, want een verkeerde stap en ik kon opdonderen. Uiteindelijk heb ik op die school nog extra werk (op HAVO- niveau) gedaan omdat ze me ivm de leerplichtswet nog geen diploma konden geven. Uiteindelijk ben ik dan toch met vlag en wimpel geslaagd, en kon ik deze donkere periode afsluiten.

Hoe het nu gaat

Ik heb het theoretische deel van de MTRO (mbo toerisme en recreatie) afgerond. Hier heb ik echt een fijne tijd gehad. Natuurlijk waren er ook wel wat probleempjes, maar die werden daar altijd gelijk bij de wordtels aangepakt. Er was daar namelijk een hele lieve vertrouwenspersson, die me altijd steunde *Jet bedankt* Zelfs toen heel veel leraren dachten van die gaat het hier niet redden heeft zij gezegt; dit meisje gaat van school met een diploma.

Nu loop ik stage bij een jongerencentrum met veelal randgroepjongeren. Dit is soms wel zwaar, maar ik wordt heel goed begeleid en geaccepteerd door iedereen. Zowel de jongeren zelf als mijn collega's. Zou ik dan eindelijk het plaatsje krijgen wat ik altijd zocht.

Ik kan zeggen mijn jeugd is verpest door die school, maar ik ben niet gebroken! Het heeft diepe littetekens achter gelaten *letterlijk en figuurlijk* maar deze zullen ooit verdwijnen.

*godver zit hier gewoon te janken*

Scholen hebben wel meer jeugdlevens verpest.

Ze zijn nu bezig met Iederwijs. Dat is heel vrij onderwijs. Als ik dat had gehad, dan had ik zo weinig problemen gehad in mijn jeugd. Maargoed, dat is altijd achteraf.

Ik zou zeggen: leer er mee leven, terugdraaien kan niet meer.

Tsja ik kan er op zich nu ook wel mee leven. Nu doe ik eindelijk dingen die ik in mijn tienertijd niet durfde. Zoals afspreken met mensen, uitgaan etc.

Ik heb tzelfde een beetje.
Ik ben alleen gestopt met school wegens allemaal opnames. Maar ik ga aankomend jaar school weer afmaken.

ik heb exact hetzelfde meegemaakt :eek: :s

ik ben gelukkig net van die school af, ik heb ook pdd-nos

jeetje ik herken me echt in je verhaal, behalve dat ik dan geen hulp of vertrouwenspersonen heb

sterkte ermee,

relaxxamann

@EEnd: Ik weet niet of Iederwijs alles op zou lossen.

Misschien een keer terug gaan naar je middelbare school? Of die achterlijke mentor een brief schrijven ofzo? Misschien niet eens om hem op te sturen, maar om het gewoon kwijt te kunnen.

@TS: Wat wil je met deze topic? Op dit moment is het een mededeling en die zijn niet toegestaan (als je je hart wilt luchten, dan kan je dat in het Lucht-Je-Hart-Topic doen). Als je er dus een vraag of iets aan vast wilt plakken: graag. Anders sluit ik je topic vanmiddag.

Scholen zijn vaak heel slecht in problemen, ze merken niets en geven je niet het vertrouwen om mensen te kunnen "verraden"

Nee, niet alles, maar wel veel. Wat dacht je van die leraar die me kleineerde? Die had ik daar niet gehad, ik had daar geen werkdruk gehad; dus veel minder angst.
Er is uit onderzoeken gebleken dat ik niet tegen hoge werkdruk kan, als ik dan op zo'n soort school had gezeten was het iig een stuk minder geweest. Maar op het speciale onderwijs waar ik gezeten heb, was ook een lage werkdruk, maar helaas zijn ze dat soort scholen constant aan het fuseren en hou je niks meer over voor speciale leerlingen. Het gevolg hiervan is, is dat mensen die ECHT problemen hebben en daarvoor een keuring hebben ondergaan voor het speciaal onderwijs, met kinderen opgescheept worden, die wegens onhanteerbaar gedrag naar die school moesten.

Ik kan uit eigen ervaring vertellen, dat het echt zwaar rot is. De klassen worden groter, er is weer minder aandacht voor je. Er kan niet goed rekening met je gehouden worden enz.

Ik weet niet wat ze allemaal aan het doen zijn in de regering, maar d'r komt niet veel soeps uit.
Maargoed, nu weer ontopic:p

Helemaal mee eens:) Er ligt geen vertrouwen tussen docent en leerling, omdat docenten constant staan te zeuren, dat je bepaalde opdrachten in moet leveren. Een leerling gaat dat bekijken als: o, dus die is niet aardig.

In mijn eigen geval werd ik nooit gegloofd door iedereen, de enige die me wél geloofde was de vrouw die mij altijd het straflokaal in zag komen lopen. Maar toen was het al te laat.
Die leraar die mij kleineerde had allang de kans gekregen om grote verhalen over mij tegen de coördinator te zeggen. Mijn ouders werden ingelicht, maar die kregen nooit te horen wat er nou precies gebeurd was. Mijn ouders vonden dus dat ik me maar moest gedragen (maar ik durfde helemaal niks meer, hoe kan je je dan gedragen?!).
Die coördinator geloofde me ook nooit, die nam het heel erg op voor zijn collega's.

Pas een jaar later kwamen mijn ouders er achter wat er nou écht gebeurd was, maar ja, toen was het dus ook al te laat.

zooo heel heftig verhaal,knap dat je hebt doorgezet
en dat het nu goed met je gaat....
verder weet ik weinig zinnigs te zeggen
*knuf*

@Eend: Overal lopen rare mensen rond, dat zal bij Iederwijs niet anders zijn, denk ik. En anders waren er misschien wel weer andere problemen of dingen waar je tegen aan liep geweest.

Hmmja, maar het ging er om, hoe er met de problemen om gegaan werd. Ik hoor van geen enkele school wat anders, dan dat leraren het voor hun collega's opnemen.
Mijn vader is ook leraar en hij heeft die neiging ook heel erg, maar hij weet dat ie mij daar enorm kwaad mee kan maken:p

Ik ken wel andere verhalen. :p

Ik niet:p

Naja, behalve van mijn laatste school, maar daar werden leerlingen in het complot getrokken. Mijn school was dus gefuseerd met een andere school (waar serieus allemaal k*tkinderen opzaten) en die leraren waren ook niet relaxt, terwijl die van mijn eigen school juist heel ontspannen en lachwekkend waren. Maar de leukste hadden bij voorbaat al ontslag genomen.
En naja, zo zaten wij dan bij onze oude vertrouwde leraren in de les en dan mochten wij zoveel mogelijk zeuren over die van die andere school (behalve een paar dan, die waren wel grappig) en dan waren wij helemaal geweldig:D

Maja, dat is eigenlijk ook niet zoals het hoort:p

Volgens mij liggen de problemen maar deels aan de school waar je in zit. In mijn ene school mocht ik het hele lesuur liggen slapen en men ging er niets op zeggen. Geen straf, noch bezorgdheid.

In mijn andere school waren ze net overbezorgd. Daar moest ik op gesprek met de schoolbegeleider en werd er gedreigd met een contract (als je dat niet volgt ben je geschorst) als ik met niet wat beter zou gedragen. Volgens hen zat ik aan de drugs omdat ik er nogal bleek en futloos bijzat. Ik voelde me in die periode heel slecht en had nogal een negatieve spiraal van gedachten. (sommigen benoemen het als depri)
Die contract-dreiging maakte me woedend, uiteraard. En dat duwde me verder weg van de leerkrachten, waar ik al geen te intense contacten of zo mee wou.

Uiteindelijk heb ik dan toch maar thuisgebleven en heel erg gesteund geweest door mijn titularis. Ze zorgde ervoor dat alles (schriftelijk en zo) in orde kwam en telefoneerde dan eens met mijn moeder. Ook toen ik terug was zocht ze me op om de situatie te evalueren.

Aan de ene kant heb ik dit heel erg geaprrecieerd, maar aan de andere kant zag ik alweer een addertje onder het gras. Ze zaten niet met me in, het ging hen om hun eigen vel te redden, verhalen werden verdraaid zodat zij er beter uitkwamen, de bijlessen werden me zowat verplicht opdat ik dan niet zou kunnen zeggen dat ik geen hulp gekregen had enz.

Leerkrachten zijn er wel voor hun leerlingen, maar ze verliezen daarbij hun eigen hachje niet uit het oog, da's mijn conclusie.

Dat ligt er aan wat jij onder 'hun eigen hachje' verstaat. Je moet denk ik wel reëel blijven, het zijn leerkrachten, wanneer ze bepaalde dingen vergeten of niet in het oog houden zijn ze dat niet meer. Sowieso weet ik niet of het terecht is om alle leerkrachten over één kam te scheren en degene die anders zijn op die manier te veroordelen.

Ik bedoel ermee dat leerkrachten je meestal wel zullen helpen (op welke wijze dan ook), maar ze zullen daarbij zichzelf (vooral hun positie dan) niet uit het oog verliezen. En dat is ook maar normaal, het was geen verwijt of zo. Ze blijven leerkracht en je kan dan ook niet meer verwachten. Sommigen zullen wel meer doen dan waarvoor ze uiteindelijk betaald worden.
Maar volgens mij zal geen enkele (of toch al héél uitzonderlijk) leerkracht zijn eigen positie in gevaar brengen voor een leerling. En dat verklaart dan ook waarom leerkrachten voor elkaar opkomen. Zij blijven daar werken, een leerling is niet blijvend, dus is het voor hen ook belangrijk aan hun eigen toekomst te denken.

In dat geval wil ik je vast veel succes met het komende schooljaar toewensen.

@Milos en relaxxamann: Ik heb zelf het syndroom van Asperger, iets wat ik overigens pas sinds 18 maart vorig jaar weet, en ik ben indertijd toen ik in 3 m.a.v.o. zat ook gepest.
Mochten jullie er overigens wat voor voelen om met mij bepaalde ervaringen uit te wisselen, dan kun je een privéberichtje sturen of me bereiken via mijn e-mailadres arno.van.asseldonk@hetnet.nl.

Scholen zijn altijd ellende! Bij mij vooral de basisschool, daar werd ik eigenlijk het meeste gepest. Toen ik in het voortgezet onderwijs kwam werd dat wel minder.

Ik vertoon zelf wat trekjes die op de trekjes van iemand met een stoornis in het autismespectrum lijken. Zoals het vermijden van oogcontact bijv.

Door een psycholoog van een assertiviteitscursus in Drachten werd ik bestempeld als "PDD-er" . Ik zou de basale sociale vaardigheden missen en dus PDD-NOS hebben.

Of ik ook echt PDD-NOS heb weet ik niet. Misschien gebruik ik mijn sociale vaardigheden wel gewoon niet. En andere zaken kunnen dezelfde trekjes veroorzaken.

Ook was die psycholoog trouwens een leugenaar! Hij beweerde tegenover mijn psychiater dat hij een gesprek met mij had gehad ergens over, terwijl dit helemaal niet zo was!! :confused:

Ik dacht toen eerder al bij mezelf dat die vent me weleens niet kon mogen... Zal dus wel zo geweest zijn ook!

Sorry Leonoor,

Ik wist niet dat er gen mededelingen gepost mochten worden, maar ik wilde gewoon echt mijn verhaal kwijt en ik zal het de volgende keer in het juiste topic plaatsen. Het is gewoon vervelend hoe pubers kunnen zijn. Tuurlijk zijn er ook leuke, maar wat ik er nog van weet is alles behalve leuk.