Bloemen op het kerkhof
 

Bloemen op het kerkhof

In bittere eenzaamheid
tast ik in het duister
Voel, snap, of begrijp ik
eigenlijk niet eens
waarom je bent gegaan

En ik kan schreeuwen,
schreeuwen om je naam
Schreeuwen om het feit
dat we niet meer samen
één geheel - of minder -

Mogen zijn in deze wereld
in het leven, zo volmaakt
Maar nu je bij me weg bent
heb je mijn hart geraakt
is het leven anders,
en eigenlijk niets waard

En ik breng je soms nog;
bloemen, met wat tranen
Maar echt kleur of leven
zullen ze nooit geven
Ook zij sluiten zich aan
in een leven, zonder jou...

*pinkt een traantje weg* prachtig

*ontroerend* door de woordkeuze komt het gevoel dat je er (naar mijn idee) bij had heel goed over!

Ook goed.
met dit soort onderwerpen wordt er vaak in cliche's vervallen.
die vermijd je net op het nippertje, dat is goed.

de wanhoop die erin zit vind ik goed (weet neit of dat de bedoeling was?)

Dat was wel bewust geprobeerd idd... ;)

Grtjs.

Eindelijk weer eens kippevel bij een gedicht..
Prachtige woordkeuze vind ik, leest zo lekker, duidelijk, mooi..
Ieder gevoel duidelijk naar voor gebracht.. (y)

Woohoo, heel mooi ja (y) .

Heerlijk gevoelig, het geheel krijgt extra kracht door het goede enjambement, mooi beeld met die bloemen geven, dat is zo sprekend, goed gevonden. De rijm geeft het geheel nog wat extra. Knap ook over dit onderwerp zo te schrijven zonder in aanstellerige clichés te vervallen, top :) .