m'n vader..
 

hi

M'n vader is al sinds September werkeloos en hij is ook bezig met nieuw werk te vinden maar omdat hij 50 is word hij niet veel meer gevraagd en door de werkeloosheid zoiezo in Nederland gaat het allemaal wat moeilijk. Ik heb vaak ruzie met hem meer omdat ik succes heb in mn leven. Ik heb m'n havo diploma, werk en een sociaal leven en het is alles wat me gelukkig maakt. Maar op een of andere manier is mn vader niet trots op me, zeikt me altijd af; je kan niks, je doet niks, je bent niks.. Terwijl ik weet dat het niet waar is. Voor niemand zal dit gelden ook niet voor mn vader. Hij is echt een goede vader en alles maar na de tegenslagen die hij steeds heeft reageerd hij alles op mij af. Mn hele leven ben ik al het 'zwarte schaapje' en toch heb ik dingen bereikt in mn leven die ik wou. En dingen bereikt in mn leven in mn eentje en zonder hem of mn moeder. Al die jaren dat hij me heeft afgezeken en geslagen en geestelijk heeft neergehaald ben ik nog niet vergeten en ik zal dat niet snel doen, maar vergeven kan ik hem wel. Want bang ben ik niet meer en dat ziet ie. En na alles wat ie me heeft aangedaan zie ik hem toch als een goede vader en een goed mens dus ik gun hem gewoon geen pijn en verdriet en nu gebeurd het weer..

Ik word de laatste tijd veel gebelt voor mn werk wat opzich niet zo erg is maar mn vader is heel veel thuis en hij solliciteerd voor veel banen en krijgt als reactie vaak terug dat ze hem bellen. Ik heb ook ge-solliciteerd voor een aantal baantjes omdat ik wat nieuws wou doen. Als mn vader wacht voor een telefoontje is het vaak vanaf smorgens heel vroeg tot svonds 11 uur. tussen die tijd word ik ook gebelt door mn uitzendbureau en ik sla dan vaak een baan af omdat ik nu een vast. nieuw vakantiebaantje heb. Mn vader verteld het niet maar ik zie in zijn ogen dat het hem kwetst en dat ie denkt "zei wel en ik niet." ik snap wel dat mensen iemand van 50 met een hartziekte niet snel aan zullen nemen en toch hoop ik het en wil ik niet meer dat ie pijn heeft. en zich gekwetst voelt.

Ik weet niet wat ik aan deze situatie kan doen, Mn vader en ik kunnen niet goed praten en we hebben vaak ruzie. Maar toch vind ik niet dat mn vader dit allemaal verdient en ik weet ook dat ik er niks aan kan doen dat dit allemaal gebeurd.

Sorry voor mn lange verhaal maar ik moet het even kwijt. Ik werd zonet weer gebelt en ik zag mn vader kijken..het doet me gewoon pijn

hmm t is een moeilijke situatie...
heb je er al ooit met eventuele moeder, broer(s)/zus(sen) over geprobeert te praten?

kweet t anders ook nie echt...

sterkte dr mee *knuff*

mn moeder en de rest van de familie hebben me nog nooit geholpen. nergens mee, de keren dat ik werd geslagen of uitgescholden zaten hun gewoon stil in hun stoel zonder te bewegen of wat te zeggen, natuurlijk ben ik daar vaak boos om geweest omdat niemand me ooit heeft beschermd. Ik heb wel tegen mn moeder gezegt (afgelopen week) dat ik het niet leuk vond dat hij mij zo behandeld. ze zegt dan dat ik gewoon stil moet zijn en er niks tegen moet doen :S

oftoewel..aan mn familie heb ik niks en ook nooit gehad.

hmmm... das toch echt kut dan :(

hoe oud ben je?
kun je ergens anders gaan wonen ?
op je eigen, of misschien bij vrienden of kennisen oid?

17 en ik wil gewoon thuis blijven wonen. Ik wil niet weg lopen voor mn problemen en ik wil dingen oplossen, misschien wel mijn fout.
Ik wil gewoon dat mn vader zich goed voelt en niet bedreigd door alles wat ik heb bereikt. ik wil niet weg en ik weet ook dat ik niet alles kan oplossen oid maar ik wil het wel proberen. :( :bloos:

Het is niet geod om meteen ergens anders te gaan wonen..Dan loop je in feite voor je problemen weg.
Heb je er wel eens met je vader over gesproken?

Grtjs.

daarom zei ik:
ik wil gewoon thuis blijven wonen. Ik wil niet weg lopen voor mn problemen en ik wil dingen oplossen.

en als je mn hele lange verhaal had gelezen begrijp je ook dat mn vader en ik niet zo'n relatie hebben (om te praten) en alleen maar ruzie hebben.

Mijn vader is nu ook al sinds oktober werkloos en hem lukt het ook niet om nieuw werk te vinden (mij trouwens ook niet). Nu hij al zolang thuis zit merk ik aan hem dat er niets meer is dat hem interesseert omdat ie niets meer om handen heeft. Geen sociaal leven, geen mensen om hem heen (mijn ouders zijn gescheiden). En daarom gaat ie lopen zeuren om de kleinste dingen. Komt ie ongeinteresseerd op me over. Ik wil zeker niet zeggen dat hij er niets aan kan doen maar het is wel begrijpelijk in zo'n situatie dat hij zo reageert. Ik denk toch dat je moet proberen om met hem te praten want waarschijnlijk heeft hij niet eens in de gaten dat hij zo op je over komt en dat is zonde.

Sterkte meis!

Groetjes Dana

Ik bedoel het ook helemaal niet zoals jij het opvat geloof ik...
Vond het juist goed dat je wél thuis wilde blijven wonen, dat toont wilskracht, en dat dwingt respect af...

Ik begrijp heel goed uit je verhaal dat je vader en jij niet zulke praters zijn. Maar mijn vraag was; 'Zou je het aandurven?' Ik denk dat dit heel moeilijk op te lossen is via een ander. Mss moet je eens denken wat je wílt, en wat je hoopt. En daarbij; wat kan je verliezen als je wél met je vader hierover praat? Je toont eigenlijk gewoon je zorgen....en dat is toch juist heel goed?

Het is trouwens goed dat je je verhaal hier neerzet. Soms helpt het om in situaties die je niet meer kan overzien, of die te moeilijk zijn om naar te kijken. Jezelf af te vragen wat jij zou doen/zeggen als een vriendin met dit probleem zou zitten.

Vind je het nou echt heel moielijk om met je vader te praten, raad ik je toch aan om er met iemand in je omgeving over te praten. Een goede vriend, vriendin, mss een zus of broer van je vader? Gewoon eens vragen hoe hij in elkaar zit...dat je je zorgen maakt, en je vader eigenlijk niet zo goed kent. Dan begin je subtiel, en kun je mss wel heel veel aan zo iemand hebben. Ik weet alleen niet hoe jullie familieband ligt natuurlijk. Daarnaast kun je natuurlijk ook contact opnemen met andere dingen, maar kijk eerst maar even of je hier wat mee kunt?

Sterkte,
Grtjs.

met mn broer kan ik nu wel goed opschieten en mn zussen ook. maar iedereen heeft zoiets van "trek het je niet aan" nou, de blauwe plekken en de woorden trek ik me wel aan.
Ik kan sommige dingen niet negeren en ik vecht nu terug. alles wat ik wil is mijn vader geen pijn doen. maar als ie mij wel pijn doet wat moet ik dan? ik heb weleens met hem gepraat maar hij vat alles negatief op. mn moeder heeft gezegt dat ik maar gewoon niks moet zeggen over die dingen die me dwarszitten want het kwetst hem (en ik moet er mee rondlopen)

zoals je ziet is het best ingewikkeld allemaal en ik weet ook niet meer wat ik moet doen. misschien wil ik wel gewoon mn verhaal kwijt hier ik weet het niet. maar toch heb ik nog een vraag:

ik wil mn vader geen pijn doen, lichamelijk of geestelijk (bv door het werk gebeuren) maar als mn vader mij pijn doet (lichamelijk) dan kan ik niks anders doen dan terug vechten, ik ben niet meer een 8 jarig meisje die niks terug kan doen. maar ik zie dat het hem pijn doet. ;s kweet het niet meer.

wat lastig allemaal..hoelang gaat dit al zo :(

Het is logsich dat je je vader geen pijn wilt doen, anderzijds; ja kan je niet blijven aanpassen aan hem. Hij moet leren accepteren dat je niet zomaar alles kan pikken of begrijpen van hem. Dit geld net zo goed voor de rest van je familie...

Tijden veranderen, mensen veranderen, dat heeft soms wat aanpassing nodig. Het is geven en nemen.....

Sjeem, wel een shitsituatie. Heb je wel wat mensen (vriendinnen?) waarmee je 'live' hierover kan praten?

Grtjs.

Ik zou nog maar eens met je vader proberen te praten. Zeg hem dat je het allemaal niet fijn vindt dat hij ook niet aan een job geraakt en vraag hem waarom hij altijd zo boos is. Let er ook steeds op dat je begrip voor hem toont en probeer steeds zijn situatie te verstaan (en laat dat ook duidelijk merken). Nog een tip: ga in geen geval beginnen schreeuwen, want dat helpt niets; ook als hij begint te roepen, moet je rustig blijven en zeker niet arrogant doen daarna. Laat hem eventueel je beginpost lezen, maar verwacht niet direct verandering. Dat kan wel een tijdje duren, maar als hij doorheeft dat je met hem inzit dan zal hij waarschijnlijk/hopelijk wel bijdraaien...

Probeer ook niet de schuld op hem te schuiven, want dan zet je hem tegen je op; maar vraag hem bijvoorbeeld waarom hij je slaat, want dat lost voor hem toch niets op. Zeg hem dat je hem echt wel graag ziet (want dat kan je zien uit je post) en dat je hem echt wel wilt helpen.

Zo ontzettend herkenbaar voor mij...
5 jaar geleden werd mijn vader ontslagen, overleed zijn moeder en zijn zwager en dat allemaal in 2 weken tijd... Hij zag het niet meer zitten en reageerde dat op mij af.
In sommige gevallen greep mijn moeder wel in, maar vaak kon hij gewoon zijn gang gaan qua slaan enzo. Hij mishandeld niet hoor, maar af en toe, als hij niet lekker in zn vel zit is hij heel erg agressief.
Na een bedrijfsongeluk waarbij hij zn vingers eraf heeft gezaagd, zit hij nu ook thuis terwijl hij in zn leven nooit stil kon zitten. Nu kán hij niks en is weer sagerijnig wat hij wederom op mij afreageert. Praten heeft geen zin, al honderd keer geprobeerd. Hij gaat alleen maar lopen dreigen.

Wat bij ons thuis hielp? Dreigen om hem naar de psycholoog te sturen, om het probleem van hem af te praten. Zo niet, kon hij ook oprotten en dat was niet zijn plan. Zo ging hij dus naar de psycholoog wat ons heel erg heeft geholpen. Hij kon zijn emoties kwijt waardoor hij mij ook niet meer sloeg.
Binnenkort gaan we weer lopen dreigen drmee, er is amper meer met hem te leven onder 1 dak.
Vaders....

Ik vrees dat dreigen bij haar geen zin heeft, gezien het haar woord tegen de rest van het gezin is.....

Grtjs.

Jij moet zeker niet met de dingen die je dwars zitten gaan rondlopen... ik weet niet of je een goede vriend(in) hebt maar dan kun je het beter aan die persoon vertellen... je moet het wel eff kwijt....(er over praten is heel belangrijk) en ookal kwetsen die dingen je vader hij zou er naar moeten kunnen luisteren.. mijn vader vind sommige dingen die ik doe/zeg ook heel moeilijk en het kwets hem vast maar ik kan niet ontkennen wie ik ben en wat ik denk (beetje vaag gezegd) en jij ook niet.... Je zegt ook dat je je vader geen pijn wilt doen... heel logisch maar je moet wel weten dat het lichamelijk pijn doen van jou (door je vader) niet mag en dat het vaak ook een ziekte is van de persoon die het doet en moet hulp krijgen... dat is in het voordeel van jou en van hem.... maar dat is natuurlijk heel moeilijk....
maar als hij je lichamelijk pijn doet mag je terug vechten.. zelfverdediging heet zoiets... of het nou je vader is of niet hij moet niet alles op jou afreageren dat is niet goed voor jou en je voelt je er niet beter door.... en over het werk gedoe... dat ze bellen..geef je mobiele nummer als je dat hebt... dan merkt je vader er niet zo veel van... dat is misschien al minder kwetsend...

als laatste wil ik zeggen dat je wel heel moedig bent.... dat je toch thuis blijft en je ding blijft doen zonder dat je echt hulp krijgt van fammilie
heel veel sterkte
*dikke knuff*