Voor mij waren jou woorden
die je zuchtte met verdriet
die je verstopte en fluisterde
er gewoon weg meestal niet.

Voor mij waren de dagen
die jij haatte en verzweeg
waarop jij spuugte en moest huilen
niets dan helemaal leeg.

Voor mij waren jouw buien
die je had maar toch verdrong
die je nooit hebt toe gegeven
voor mij niets dan gewoon.

Voorbij is nu die stilte
die jij achter liet door dood
omdat ik op die dag
jou alle geluiden verbood.

Voor mij zijn nu de slagen
die de klok maakt elk uur
die mij aan jou doen blijven denken
simpelweg van veels te korte duur.

dank je, het lukte me niet om er iets moois van te maken op het einde... Ik wist niet precies hoe ik het moest eindigen, dus het is een beetje een rommeltje geworden. Misschien krijg ik binnenkort nog wel een betere ingeving... dan wijzig de laatste paar strofes wel, want ik ben er inderdaad zelf ook absoluut niet tevreden mee...