Ouders met psychische problemen
 

Hoihoi,
even een redelijk algemene vraag: zijn er hier ook mensen die ouders hebben die psychisch niet geheel in orde zijn?
Zoja, wat voor problemen hebben je ouders of heeft je vader of moeder en wat voor invloed heeft dit (gehad) op jezelf en jouw gezin?

(Ik weet niet of er al zo'n topic bestaat, kon het in ieder geval niet echt in deze vorm vinden. Als ik er overheen heb gekeken, sorry!)

Mijn vader heeft wel depressies gehad, maar dat was toen ik nog kleiner was, en ik heb er niets van gemerkt. Begin dit jaar was hij ook een beetje depressief, maar nu heeft hij ander werk en gaat het weer veel beter.

Verder niets.

sinds ze een jaar nu ,uit elkaar zijn, zijn ze alles bahlve hun eigen ik van vroeger...zoiets?

Ja, daar ben ik er een van :)

Mijn vader heeft nogal wat psychoses gehad. Eerst werd hij ontslagen van zijn werk, wat echt alles voor hem was, toen kwamen de opnamens in psychische ziekenhuizen en de medicijnen. Toen dit alles begon, herkende ik mijn eigen vader niet meer...Toen hij de eerste keer opgenomen werd en weer thuis kwam, was het net alsof er een andere man in de woonkamer stond met het omhulsel van mijn vader. Hij was elke dag moe, hij liep met zijn schouders omlaag en sliep s'avonds om 8 uur voor de tv, vanwege zijn medicijnen...

Invloed op het gezin; mijn ouders zijn gescheiden, nu bijna 3,5 jaar geleden. Dat was beter. Ik ben blij dat ze uit elkaar zijn. Leven met iemand die een psyschische ziekte heeft, is niet makkelijk...
Invloed op mij; in het begin leek er niks aan de hand met mij, ik was heel jong toen alles gebeurde, de helft snapte ik niet. Af en toe praten met mijn moeder en ik kon er weer even tegenaan...Toen ik mijn eerste vriend kreeg, huilde ik vaak bij hem, dat vond ik erg vervelend. Toen ik ook op school, in de les begon te huilen, heb ik de maatschappelijk werkster van school opgebeld voor een gesprek. Daar heb ik een half jaar gelopen en nu kan ik er goed over praten.

Ik hoop dat je zo een beetje meer weet? Als je nog vragen hebt, ask me.

Dat mijn vader psychisch niet in orde is weet ik, weet mijn moeder, weet ongeveer iedereen die mijn vader kent. Behalve hijzelf. Het moeilijke daaraan is dat hij dus ook niet echt 'iets heeft', er is nooit iets vastgesteld, en ik kan dus ook nooit aan mensen uitleggen hoe mijn vader is, en waarom mij dat zo heeft 'aangetast' in de jaren. Ik heb er echter veel over gelezen, psychische stoornissen, en ik herken veel, heel veel van de symptomen van manische depressiviteit en borderline in hem. Maar omdat dat nooit vastgesteld is, durf ik het eigenlijk nooit hardop te zeggen. En dat is wat het voor mij dan ook altijd zo moeilijk heeft gemaakt. Want hoe kan je aan je vriendje uitleggen hoe jij vroeger was, in een lamgeslagen gezin met een psychisch abnormale vader, terwijl dat niet eens is officieel is bevestigd?

Eigenlijk is mijn vader heel egocentrisch. Hij ziet alleen zichzelf, alles moet om hem draaien. Maar daarbij is hij constant zo depressief als een hond. Die gemoedstoestand heeft dan ook echt altijd, jaren lang, centraal gestaan in ons huishouden, alles draaide om hem. Kort door de bocht, was ik vroeger dan ook niks. Heel verlegen, zei nooit wat, deed nooit iets dan stilletjes in een hoekje een boek lezen en op mijn hoede zijn voor mijn vader.
Dat is echt zo, als ik naar mijn jeugd kijk zie ik mezelf niks doen dan lezen.
Toen ik in de tweede klas zat, zijn mijn ouders eindelijk, eindelijk uit elkaar gegaan. Ik wist het al zo'n twee jaar van tevoren, of eigenlijk vermoede ik het, omdat ik zag hoe mijn moeder zich van mijn vader begon af te keren. Ik was er zo ontzettend blij mee, tot op het moment dat ik doorkreeg dat ik in twee werelden aan het leven was: als ik bij mijn moeder was, was ik zegmaar bezig te ontwikkelen, op te bloeien, eigenlijk een beetje opnieuw te beginnen. Maar zodra ik een voet bij mijn vader over de drempel zette, was ik onmiddelijk weer terug bij dat kleine grijze muisje dat ik altijd was geweest. Bovendien verwachtte mijn vader van mij dat ik voor hem en voor zijn huis zou zorgen. Samen met zijn karakter en mijn eigen angst en dergelijke, legde dat alles druk op me die me nekte. Ik kan echt, echt niet uitleggen hoeveel moeite en kracht en alles me het heeft gekost om uiteindelijk de knoop door te hakken dat het niet goed voor me was dat ik bij hem zou blijven wonen. Dus ben ik bij hem weg gegaan. Ik kan wederom niet uitleggen hoeveel doorzettingsvermogen daarvoor nodig was, temeer daar hij me sinds dat moment uit de grond van zijn hart haat.
Nou goed, vanuit die situatie ben ik opgekrabbeld en geklommen en gevochten tot degene die ik nu ben, ik ben echt gigantisch veranderd, veel en veel sterker geworden. (waar ik heel trots op ben, maar ook dat is heel moeilijk aan buitenstaanders uit te leggen).
Maar dan heb je soms momenten waarop je, zoals ik gisteren, een brief van je vader ontvangt die zó keihard, zó gemeen en onderhuids is, dat je weer helemaal dichtklapt. En dat beangstigd me echt, dat dat grijze muisje van vroeger er toch nog steeds zit, terwijl het verder toch zo goed met me gaat. Maar goed, dat is weer een verhaal apart.

Maar goed, dat was mijn verhaal in een notendopje (euhm, beetje langer dan een notendop misschien :o ). Ik zou het wel leuk vinden om meer verhalen hierover te horen!

@I-alone: hoe heb je dat maatschappelijk werk ervaren?

mn moeder zegt dat ze phsygische problemen heeft... dan hoeft ze namelijk niet zoveel te werken en kan ze met dr vriend dagelijks gaan winkelen :rolleyes:
als ik t zo lees zou t zomaar waar kunnen zijn

Mijn vader staat al 15 jaar in de verf dampen, ik merkt wel dat dit een vreemde invloed op hem heeft gehad, hij is een klein beetje maf geworden hehe, volgens mij heeft hij het zelf niet eens in de gaten. :p

Dat niks doen, rekening houden met hem herken ik. Als hij weg was, leefde ik, deed ik wat ik wou, kon ik tenmiste rustig adem halen, als hij dan eenmaal weer thuis was als het iets beter ging, liep ik weer op mijn tenen, was ik vaak op mijn kamer enzo...Herkenbaar dus.

Hoe ik het ervaren heb? Het was in het begin heel moeilijk. Het feit dat ik in de les keihard begon te huilen heeft mij uiteindelijk de emmer doen overlopen, maar ik schaamde me. Het feit dat ik niet lekker in me vel was, was niets bij het feit dat ik het niet alleen op kon lossen, mijn verdriet...

Dat was het allerergste denk ik; toegeven dat ik in de troubels zat, het niet alleen kon, praten nodig was. Dat toegeven, tjah, dat vond ik heel erg. Ik dacht namelijk altijd dat ik het alleen af kon.

Ik ben wel heel blij dat ik mijn vader nu de draad weer op zie pakken, hij doet er veel aan zich goed te voelen enzo en hij komt met verjaardagen nog en ik zie hem denk ik 1 keer in de maand ofzo.

Maar jij hebt dus helemaal het contact met hem verbroken?

Mijn vader is overspannen geweest waardoor hij niet meer kon werken en mijn moeder heeft een erfelijke psychische ziekte.

Mijn moeder is al 6 jaar depressief, soms zwaar, soms weer beter. In het begin was dat ongeloofelijk moeilijk omdat ik als tienjarige veel aandacht van moeder wou en zij had geen geduld meer met mij. Toen werd ik een puber (14) en begon ik haar meer met rust te laten. Dit had tot gevolg dat zij beweerde dat ik haar negeerde. Daar kon ik niet echt om lachen en dan heb ik een jaar overhoop gelegen met mijn moeder. Nu hebben we een wapenstilstand bereikt, maar het is niet echt leuk, ik negeer haar, zij negeert mij. Ik kook zelf, ik winkel zelf, ik hou mijn deel van het huis zelf schoon. Mijn vader is nauwelijks thuis en mijn zus is het huis al uit. Mijn moeder werkt opnieuw, dus ik zie haar ook minder. Het is niet ideaal, maar beter :)
Vader kiest moeder haar kant en zus kiest mijn kant. Ik heb een deel van het huis gekregen, zodat we niet zo dicht op elkaar zitten. Mijn ouders komen nog steeds goed overeen, wat ene pluspunt is. Relatie tussen mijn moeder en mijn zus is verzuurd door haar psychische toestand. Dus het is nogal nefast...

mijn moeder is biologisch depressief... dus hoe ver ze ook uit een dal terugkomt zeg maar ze valt er iedere 2 jaar weer in zonder dat er ook maar echt iets aan gedaan kan worden... heeft ze heel dr leven al... en de diagnose is 13 jaar geleden gesteld geloof ik... of hoe je het ook noemt:s

verder nog borderline... en manisch depressief... 3 diagnoses dus... daarbij komt nog eens dat ze diabetes heeft en een lever disfunctie... ze slikt 11 verschillende pillen iedere dag en 3 a 4 keer spuiten...

ons pap zit regelmatig overspannen thuis en laatst is hij ingezakt.. wilde niet meer thuiskomen enzo...

me broertje heeft een geboortetrauma... zijn arm bijna verlamd tijdens de geboorte... nu heeft hij zeg maar letterlijk 2 linkerhanden.. wat er voor zorgt dat hij achterloopt op leeftijdgenoten zijn hele leven qua lichamelijke dingen dus... en daardoor ook emotionele dingen... onzekerheid waardoor hij bijna gewoon niets doet... nergens verantwoordelijkheid voor neemt, omdat hij toch alleen maar het gevoel heeft dat hij kan falen...

me zusje... gaat het best goed mee... heeft alleen soms wat moeite op school met dr dyslexie...

en ik tja... ga volgend jaar rechten studeren... en heb eigenlijk last van het gevoel dat ik hier niet thuis hoor...

in het gezin is veel spanning en weinig vertrouwen...

mja, we gaan nu ook naar gezinstherapie... maar daar ga ik ook alleen maar heen omdat ik niet wil dat het door mij zeg maar niet werkt ofzo:s mja, dus zodat ik geen schuldgevoel heb dat het niet beter gaat lopen binnen het gezin... maar ja , ik ga toch op kamers... en ik neem gewoon afstand... en zo los ik het op voor mijzelf...

tja, het komt op je weg en je gaat er mee om... that's it...

Je lijkt er makkelijk mee om te gaan.

KOPP-kind hebben ze mij ooit bij de MFE/GGZ genoemd.(vond dat zelf wat overdreven, maar goed) Nu gaat het behoorlijk goed met m'n pa(af en toe een dip en hij blijft "gevoelig") maar er zijn tijden geweest.........M'n vader had erg wisselende buien(depri/manie), onvoorspelbaar, (verbale)agressie ....

Ik denk dat het mij toendertijd wel angstig, verdrietig, boos, onzeker etc maakte. Ik heb een moment gehad dat ik geen vrienden mee naar huis wou nemen(omdat ik niet wist in wat voor bui hij was) en ik mij schaamde. Ik was ook gesloten en iedereen rende in zijn slecht bui naar de eigen kamer(boos of huilend). Het kon heel erg de sfeer thuis verpesten waarin iedereen werd meegetrokken... Tja....

Wat ben ik blij dat het eigenlijk zo goed gaat nu.
(heel soms niet, maar dan ben ik zelf ook niet meer de alleraardigste :o)

Ik voel mij altijd enigszins schuldig als ik op zo'n slachtofferrol-manier praat.(over hem). Er zijn ook genoeg leuke/lieve kanten aan 'm...

Waarom wou je dit weten Fladdergeval?

Omdat ik het gevoel heb dat niemand mijn schuldgevoel begrijpt :). Oftewel, ik zoek lotgenoten, zoals iedereen hier.
(Eigenlijk naar aanleiding van de haatbrief die ik gisteren van mijn vader ontving, die na een hele periode van rust en blijheid een heleboel emotie in me losmaakte. Niet leuk, als al je vrienden op vakantie zijn :))
Vandaar dus.

En verder, bedankt voor de reacties allemaal.

Een haatbrief van je vader? Zwakjes van je vader. :nono: Ik heb ook even schuldgevoel gehad, maar ben daar nu overheen. Ik weet niet of jij het kunt, maar negeer ze anders. Enige dat hier helpt. Min of meer helpt. Anders afstand van ze nemen, dat heb ik in de mate van het mogelijke gedaan. Jij bent ouder, dus jij kunt vast nog meer afstand van ze nemen. Misschien wil je dat niet, maar dat is mijn oplossing :)
Sterkte oppassertje. (y)

mja, ik heb weinig keus... dan er mee om gaan... om het dan allemaal extra moeilijk te maken is niet nodig...

en voor de TS, je schuldgevoel begrijp ik wel tot bepaalde hoogte...

ik voel me niet schuldig, maar ik voel me wel heel verantwoordelijk over van alles en nog wat hier thuis terwijl dat helemaal niet nodig is... tja, misschien is dat een beetje te vergelijken... in ieder geval weet ik dat ik helemaaaal niet verantwoordelijk ben...

en jij hoort te weten dat het helemaal niet jouw schuld is... beetje simpel zoals ik het hier neer zet, maar eigenlijk is het wel zo...

'k weet niet of dit ermee wordt bedoeld..maar ik doe ook maar even een poging..

mijn moeder, heeft boulimia en heeft daarvoor bij een psych. gezeten, maar het hielp niet dus toen is ze opgestapt..

mijn vader is gewoon niet zichzelf meer..hij heeft *telt* bijna 6 jaar geleden een hartoperatie gehad.. sinds dien is hij heel erg veranderd...nu heeft ie een alcoholprobleem... :(

nijn.

Mijn moeder is zwaar depressief,ook niet echt makkelijk, maar nu ik het huis uit ben, kan ik er mee afstand van nemen.

Dat is waar...*knufft* Als je er op msn een keer over wil hebben, just say so :)

Hoe meer afstand ik neem, hoe kwetsender mijn vaders reacties worden. Mijn vader kent, ondanks dat hij zichzelf níet kent, mij heel goed, en dan met name mijn zwakke plekken. Daar speelt hij op in, en des te afstandelijker en zakelijker ik daar op reageer, des te harder en dieper pakt hij me terug.

@ABrules: ik voel me schuldig omdat ik mijn vader destijds 'in de steek heb gelaten'. Ik ben bij hem weggegaan, wilde een tijdje geen contact met hem, enzovoorts. Bovendien is mijn vader een ster in het aanpraten van schuldgevoel (zie reactie op Millroy, hij kent mijn zwakke plek, namelijk onder andere mijn schuldgevoel).

@~~Dolce~~: kan je ook 'inschatten' in hoeverre jouw moeders depressies invloed hebben (gehad) op jouw eigen problemen? (sorry als dit bot klinkt, niet zo bedoeld!)

@Nijn*: zelfde vraag als voor dolce ?

Dat is nou precies waarom ik me op dit moment zo ontzettend kut voel; het ging zo goed, of eigenlijk gáát het over het algemeen de laatste tijd (eigenlijk al bijna een jaar) zo goed met me, en dan komt er één zo'n brief van mijn vader, waardoor ik in één klap zó uit het veld geslagen ben... Rotgevoel, mag ik wel zeggen.


Sorry voor geleuter over die stomme brief.

nou... ik ken toevallig ook een meisje dat zo een soort relatie heeft met dr vader...

die heeft haar mishandelt en gekleineerd en dat soort dingen... (trouwens wat jouw pa doe versta ik ook onder mishandeling, niet dat ik wil oordelen, maar psychisch kan zo iemand je helemaal breken zeker omdat het je vader is)

ook heeft die laten weten dat hij niet veel meer van haar moet... ze is zelf manisch depressief en opgenomen geweest en dat kan het dus veroorzaken... nu is ze uit huis... ( dr ouders zijn gescheiden, en die vader woonde niet thuis) en zo heeft ze afstand kunnen nemen... maar ook met dr vader doet ze eigenlijk niet zoveel meer, maar wat ik wel terug herken in jouw is dat schuldgevoel ook...

en dat schuldgevoel is voor jouw de boosdoener... je weet het zelf ook wel, maar nu hoe je er mee om moet gaan is het moeilijke... tenminste ik denk dat je dat verteld...

met die haat bewijst je vader hoe hij geniet van de invloed die hij op jouw heeft... maar ben nu even eerlijk tegenover je zelf... rationaliseer het gewoon... heeft hij dat nog echt? gaat je leven niet goed het laatste jaar? en waarom kan hij jouw nog zo beïnvloeden?

je bent sterk geworden, dat heb je gezegd... gebruik die kracht en begrijp dat je je eigen leven in de hand hebt... Ja, je vader is en blijft je vader, maar hij is maar een donker hoofdstuk uit je verleden... gun die macht niet aan je vader om hem dat te ontnemen...

heb je er aan gedacht om zelf een brief te schrijven? ik bedoel dan klap je niet dicht en je hoeft hem niet eens te sturen, maar misschien moet je dat doen waar je de rollen omdraait... misschien kan je zo afstand nemen... mja, misschien stom idee ofzo:s maar ja... euh... ik heb weer ff genoeg getypt :o

Ja, 't heeft heel veel invloed op mij. 't Was niet eens mijn moeder die steeds liep te zeiken over haar lijn, die mij de diepte introk. Voor een groot deel mijn vader. Ik voel me vaak heel erg kut om hem en door hem, en ik denk dan ook dat hij een groot deel beinvloed van mijn eigen problemen...
Ook omdat hij me loopt te kleineren, en veel schuld op me afschuift. Maar goed, wat kan ik er tegen doen? Praten heeft geen zin meer...