Scholieren.com forum - [verhaal] Laura

Dit is het begin van een verhaal waar ik onlangs aan begonnen ben. Ik weet niet zo goed wat ik er verder mee aan moet, ik kan niet echt iets verzinnen om het verhaal te doen verder lopen

Inleiding

In een hoekje van de speelplaats zat een klein meisje. Ze zat helemaal ineengedoken, hopend dat niemand haar zou zien. Maar ze zagen haar wel. Elke beweging die ze maakte volgden ze, wat ze ook deed.
“Hé Laura, waarom heeft jouw moeder je laten leven toen ze je hoofd voor het eerst zag?”
Het meisje begroef haar hoofd tussen haar knieën en probeerde niks te horen.
“Je moeder is gewoon dom, dat zal het zijn, he Laura?”
Ze drukte haar handen tegen haar oren. Het deed pijn, ze duwde met al haar kracht, haar hoofd leek te ontploffen, maar ze bleef horen wat ze zeiden.
“Laura, ik vroeg je iets! Vriendelijke mensen antwoorden dan.”
Ze kon niet meer weg, ze hoorde hen nog steeds, ze stonden rond haar en ze slokten haar op. Ze begonnen te schoppen en te schreeuwen. Ze voelde overal pijn. Ze wilde het niet voelen, haar handen leken vastgeroest aan haar oren. Ze schreeuwde en huilde, maar ze bewoog niet. Dat waren ze niet waard.

I

“Ik ben Laura. Volgens de dokters was ik vroeger een vrolijk kind. Dat herinner ik me niet meer. Als ik aan vroeger denk, herinner me ik alleen de pijn. Niet de pijn die je hebt als je van de trap valt en een been breekt, nee, veel ergere pijn. Pijn die zo diep gaat dat hij niet meer weggaat. Met deze pijn leef ik al van het moment dat ik het me kan herinneren. De dokters zeggen dat het over gaat, ik weet zeker van niet. Meer is er niet over mij te vertellen. Oh misschien nog één ding: ik ben doof. Ik hoor niks meer. Het enige wat ik hoor is muziek. Kwade muziek, muziek die pijn doet. Maar niks kan meer pijn doen dan hen horen. Ik wil hen niet meer horen. Ze zijn overal. Op straat, thuis, in mijn hoofd. Nee, ik sterf nog liever.”

Laura zuchtte. De zoveelste dokter, de zoveelste psycholoog die wilde ontdekken wat er met haar scheelde. Ze nam het blad waar ze alles op geschreven had en verfrommelde het. Deze keer werd het niks, niet weer. Ze scheurde het in duizend stukjes en nam een nieuw blad. Daar schreef ze in grote letters “FUCK YOU” op. Ze schoof het naar de dokter die tegenover haar zat, nam haar tas en liep naar buiten. Haar moeder wachtte op de gang. Zonder iets te zeggen liep ze naar buiten, de muziek dreunde in haar oren. Haar moeder volgde haar naar de auto.

Ze praatte, haar moeder. Ze praatte en praatte en praatte. Soms leek ze wel te vergeten dat Laura haar niet hoorde. Laura zag haar lippen constant bewegen. Ze vroeg zich niet af waar ze over praatte, ze wilde het niet weten. Plots werd haar moeder kwaad, en het praten ging over in schreeuwen. Ze maakte wilde gebaren met haar handen en sloeg hard op het stuur. En voor Laura het kon vatten, ging haar hand naar Laura’s discman en trok ze de dopjes eruit. Laura voelde een golf van pijn over zich stromen toen ze haar moeders’ stem hoorde. Ze begon te gillen en gooide de deur van de auto open. Alle geluiden deden pijn, alsof haar binnenste langzaam gemarteld werd. Ze rende weg. Trillend stopte ze de dopjes terug in de discman en hijgend bleef ze tegen een muur staan. Ze zakte neer en huilde.

Het was al donker toen ze thuiskwam. Haar moeder zei niks, ze was het allang gewend dat Laura zo lang wegbleef. Ze nam een snee brood en liep de trap op. Ze ging op haar bed zitten en staarde naar een gat in haar broek. Ze dacht niet na, ze ging op in haar muziek. Met haar kleren nog aan viel ze in slaap

Get the fuck out of here I just
wanna get the fuck away from me
I rage, i glaze, i hurt, i hate
I hate it all, why? Why? Why me?
I cannot sleep with a head like this
I wanna cry, I wanna scream
I rage, i glaze, i hurt, i hate
I wanna hate it all away...

II

Het eerste wat Laura zag als ze wakker werd was een reusachtige taart. Er stond in grote chocoladeletters op geschreven: “Proficiat Laura!” en in een hoekje stond een kleine 17. Ze zuchtte en keek naar haar moeder, die de taart met een krampachtige glimlach vasthield. Laura vroeg zich af waarom haar moeder nog zo haar best deed. Ze wist maar al te goed dat haar moeder haar haatte. Als Laura er niet geweest was, was ze nog steeds gelukkig samengeweest met haar vader. Dan hadden ze samen een gelukkig gezinnetje gehad en hadden ze waarschijnlijk vele kindjes gekregen. Maar toen kwam Laura en alles was verpest. Het eeuwige probleemkind dat niet leerde als het moest en dat altijd de verkeerde dingen deed. Nee, dat haar moeder haar haatte stond vast. Haar moeder zette de taart neer op haar bureau en haalde een klein kadootje tevoorschijn. Er zat ook een brief bij. Laura maakte het open en zuchtte nog harder. Het was een cd. “Hit club millennium edition. Meer dan veertig hits die je eeuwig bijblijven”. Vast in een uitverkoop gekocht, want de cd was al vijf jaar oud. Ze mompelde “dankje” en opende de brief. Ze wilde het eigenlijk niet lezen, maar ze deed het toch.

“Lieve Laura,
Ik zou je zoveel willen vertellen, maar dat kan natuurlijk niet. Ik weet dat je van muziek houdt, maar de muziek waar je naar luistert is zo donker, dus ik dacht dat je eens een ander genre kon uitproberen. Ik hoop dat je het leuk vindt. Gisteren heeft je psycholoog gebeld, je moet maandag teruggaan. Hij zei iets over een tweede start. Ik weet niet wat hij bedoelt, misschien kan je het me eens vertellen?
In ieder geval, proficiat met je verjaardag! Zeventien is al oud, opnieuw een stap dichter bij de volwassenheid. Misschien is het ook eens tijd om je leven een andere wending te geven? Ik heb nog getwijfeld of ik je geen kledingstuk zou kopen. Je kleedt je altijd zo donker, en je kleren zitten vol gaten. Misschien moet je met het geld dat je van je vader krijgt eens een paar nieuwe schoenen kopen, deze zijn zo versleten. Ik denk dat iets roods je goed zou staan. Of oranje misschien. Je psycholoog heeft er een goed oog in, zegt hij.
Ik hoop dat de cd een goede aanzet gegeven heeft tot een nieuwe start, en ik hoop ook dat je nu volwassen genoeg bent om dit gedrag achter je te laten en opnieuw te beginnen. Ik kijk er alvast naar uit!
Vele verjaardagskusjes,
Je moeder”

Laura staarde naar de brief. Dit had ze al zoveel gelezen. Ze keek haar moeder met een uitdrukkingsloos gezicht aan. Haar moeder droop af en sloot de deur. Dit was de zoveelste hint. “Laura we haten je, word normaal.” Het kon haar niet meer schelen. Of ze nu 17 werd of 32, haar moeder zou niet veranderen, en zij ook niet. Als er één ding was wat ze geleerd had in al die jaren, was het wel dat de enige persoon waar je kan op vertrouwen jezelf is. Ze nam een vel papier en een pen, en begon te schrijven.

“Lieve moeder,
Hou alsjeblieft je bek.
Laura”

Ze vouwde het blad op, liep naar beneden, legde het op de keukentafel en sloop stil naar buiten. Ze vierde haar verjaardag wel zelf.

Fuck it all and no regrets,
I hit the lights on these dark sets.
I need a voice to let myself
To let myself go free.
Fuck it all and fuckin' no regrets,
I hit the lights on these dark sets.
Medallion noose, I hang myself.
Saint Anger 'round my neck