Geloofgevoelens
 

Ik ben als kind Nederlands Hervormd opgevoed. Op zondag naar de kerk en later ook naar catechesatie. Ik had niet zo veel met het geloof en sinds mijn twaalfde ging ik eigenlijk niet meer naar de kerk. Catechesatie moest ik nog wel een paar jaar blijven doen. Voor mezelf ben ik dus niet gelovig. Ik zie mezelf niet als Christen. Ik vind het heel bijzonder dat sommige mensen het 'geloof' wel kunnen voelen en daarom dit topic.

Kunnen jullie vertellen over momenten waarop je voelde dat God bij je was? In plaats van God kun je ook Allah of wie dan ook lezen. Het gaat om het idee.

Het laatste jaar heb ik namelijk wel af en toe momenten gehad dat ik 'iets' voelde. Wat dat is, daar ben ik nog niet uit, maar bijzonder was het wel.

God heb ik het afgelopen jaar op vele momenten gevoeld:
1. Met de musical groep van de kerk zaten wij in januari met de vraag om we door moesten gaan of dat we de musical een jaar uit moesten stellen, het antwoord hierop was dat we door moesten gaan, dit antwoord was nooit vanuit ons zalf gekomen maar dit kwam van G-d.
2. Misschien heel makkelijk om te zeggen maar ik heb Hem ook gevoeld op de EO-jongerendag.

Nee nooit, tuurlijk niet hoe kan ik hem voelen en zo ja hoe weet je dan dat je hem voelt? Mischien is hij wel een alien en wie zegt dat het een hij is. Vroeger was er ook iets met een vrouwelijke god ?

Hoi Merijn!
Eerst wil ik even zeggen dat ik het tof vind dat je zo open bent.

Wanneer voel ik God?
Waar andere christenen zijn bijvoorbeeld.
Als ik de bijbel lees.

Soms voel ik God ook niet, als ik me rot voel of zaken mislukken lijkt het net alsof God er niet meer is. Maar dan denk ik aan David of Job, ondanks alles bleven ze geloven, vertrouwen op God. God is in staat meer te doen dan je je voor mogelijk houdt. Hij schiep zelfs deze aarde!

Aan je reactie te merken heb je het nog niet gevoeld. Jammer.. Het voelt namelijk erg fijn :)

Even voor de duidelijkheid: ik ben (nog) niet gelovig, maar sta er wel voor open

Ik heb God een keer heel diep ervaren, toen iemand voor mij ging bidden en voor mij vroef of Jezus in mijn hart wilde komen. Ik vond het eerst een beetje theatraal klinken allemaal, ik was een atheïst, maar ik dacht alst niet baadt, dan schaadt het ook niet.

Maar toen voelde ik de aanwezigheid wel, andere mensen zeiden dat ik bijna licht gaf. Ik vroeg om een spiegel, maar dat viel wel mee ;).

Ik was van plan christelijk te worden... maar heb geen vertrouwen in de bijbel.

afijn, in dat soort dingen geloof ik niet (meer).

Ik heb vaak genoeg gehad dat god ergens was of had moeten zijn, maar nooit iets gevoelt of gemerkt.

Nooit zoiets gevoeld en nooit geloofd.

:)

Dat gevoel van God voelen is een product van je hersenen, niet van boven.


De reli-kwab
De meeste onderzoekers willen hun handen liever niet branden aan vage concepten als religie of spiritualiteit. Deze zaken zijn immers nauwelijks te definieren, laat staan te meten. Michael Persinger is een uitzondering. Hij doet al bijna 20 jaar onderzoek naar de hersenprocessen die mystieke ervaringen zouden kunnen verklaren. Het zou gaan om spirituele sensaties die gekenmerkt worden door gevoelens van extase en eenwording met een groter geheel. Opmerkelijk aan deze ervaringen is dat zij zo op elkaar lijken. Mensen kunnen vreemde geluiden horen, zoals de stem van God; ze hebben vaak een veranderde perceptie - ze zien bijvoorbeeld een tunnel en/of fel licht - en ze verliezen het besef van tijd en ruimte. Volgens Persingers theorie ontstaan deze ervaringen in de temporaalkwab, het hersengebied ter hoogte van de slaap. Prikkel deze kwab, aldus Persinger, en je krijgt een typische mystieke ervaring, compleet met geluiden, beelden en intense emoties.

In zijn laboratorium stimuleert Persinger met een zelfgemaakte magneethelm de slaapkwab van zijn proefpersonen. Hiermee probeert hij mystieke ervaringen op te roepen of de beleving dat er zich een ‘aanwezigheid’ in de kamer bevindt. Door de geregistreerde hersengolven en subjectieve ervaringen te analyseren probeert hij inzicht te krijgen in de hersenprocessen die betrokken zijn bij religiositeit.

Hoewel bij iedereen onder bepaalde omstandigheden spontane ontladingen in de slaapkwab kunnen optreden, zijn er mensen bij wie dat een ziekelijke vorm aanneemt: temporaal-epileptici. Zij lijden aan een vorm van epilepsie waarbij ze regelmatig overvallen worden door mystieke ervaringen. Deze zijn vaak zo ingrijpend, dat het leven van de patiënten er drastisch door kan veranderen: ze raken volkomen geobsedeerd door religie. Het bestaan van temporaal-epilepsie is voor Persinger een belangrijke aanwijzing voor het verband tussen slaapkwab en spiritualiteit.
De slaapkwab is erg gevoelig voor onder meer tekort aan zuurstof en toevoer van bloed – dat zou kunnen verklaren waarom mystieke ervaringen vaak optreden bij uithongering, operaties, zuurstofgebrek of onder invloed van bepaalde drugs. De meeste mystieke ervaringen worden echter voorafgegaan door persoonlijke stress, zoals hevige angst voor de dood. Volgens Persinger is dat geen toeval: angst zou een doorslaggevende rol spelen bij het genereren van mystieke ervaringen.

Persinger denkt dat mystieke ervaringen mogelijk werden door de evolutionaire ontwikkeling van de hersenen. Oudere hersenstructuren als de amygdala (betrokken bij emoties) en de hippocampus (betrokken bij beelden, herinneringen en dromen) zijn tijdens de evolutie diep in de hersenen in de slaapkwab terechtgekomen. Verbindingen tussen deze evolutionair oude gebieden en de neocortex – de ‘nieuwe’ hersenen - zouden er volgens Persinger voor hebben gezorgd dat dit gebied mystieke ervaringen kon genereren.
Persinger denkt dat de evolutionaire hersenontwikkeling die leidde tot het ontstaan van zelfbewustzijn, tevens het besef van de eigen sterfelijkheid tot gevolg had. De functie van de mystieke ervaring zou zijn dat het een gevoel geeft van rust en harmonie, dat stress vermindert en doodsangst afneemt. Zonder de geruststellende werking van deze ervaring zou de allesoverheersende angst voor de dood het gewonnen hebben van de ontwikkeling van het zelfbewustzijn. Dit zou van groot belang zijn geweest voor de evolutie van de menselijke hersenen, en daarmee voor het voortbestaan van de soort.

Ondanks zijn overtuiging dat mystieke ervaringen een belangrijke functie hebben gehad in de evolutie, is Persinger niet echt te spreken over religie. Vooral de agressiviteit en de blinde gehoorzaamheid die gepaard zouden gaan met religiositeit, ziet hij als verwerpelijke eigenschappen. Door de neurologische basis van mystieke ervaringen op te helderen, wil Persinger erachter komen of het mogelijk is om de slaapkwab zo te stimuleren dat alleen de positieve aspecten van religiositeit geactiveerd worden, zoals vermindering van angst voor de dood. Negatieve aspecten van religie zouden dan omzeild kunnen worden.

Bron

Je kunt op die site ook een documantaire zien over dit onderwerp.

Je kunt tegenwoordig ook alles wetenschappelijk verklaren. :rolleyes:

Ik heb het wel een paar keer meegemaakt. Maar dan twijfelde ik ook soms of ik het niet graag wilde meemaken en het me inbeeldde. Maar ik weet zeker, gelóóf, dat het in ieder geval één keer écht was.

Ik was toen op de EH (Evangelische Hogeschool) met twee vriendinnen, die daar op zaten. Ik heb toen een hele dag meegemaakt en vond het heel bijzonder, er hing een hele warme sfeer. Aan het eind van de dag was er een dienst en toen gingen we bidden. Eerst hardop, daarna stil, en ik heb toen gevraagd om een teken. En meteen begon de zon te schijnen op mijn been, terwijl het de hele dag dichtbewolkt was en regende.

Kan me best voorstellen dat dit voor anderen niet overkomt als het voelen van God, maar gewoon toeval, maar dat was voor mij echt niet zo, zeker niet in combinatie met de rest van die dag. :)

Ik heb ook een aantal keer iets spiritueels gevoeld ( als moslim zijnde), maar of dit god is weet ik echt niet. Ik vraag me ook af hoe jullie zo zeker weten wie jullie hebben gevoeld

Het gaat niet om gevoel maar om geloof.

nee nooit gevoeld,
wel bij de eo jongerendag een geod gevoel zeg maar. maar dat was denk vooral uuh 't was gewoon ontzettend gaaf die dag.
maar 'k had niet echt dat 'k God voelde

nadat die G-D mij voor de zoveelste keer ondanks mij smeekbeden mij in de stront liet zakken, waar ik mij met veel moeite uit heb moeten redden, ben ik mijn geloof verloren, teminste Ik geloof niet uit mijzelf dat is mij in mijn vroege jeugd geindoctrineerd.

Ik vraag me nog af, als er uits niets, niet iets kan ontstaan, waar komt g-d dan vandaan

Ik heb ook altijd de gedachte gehad dat geloof misschien genetisch in de mens zat. Ik vond het namelijk raar dat mensen overal op de wereld spontaan en onafhankelijk van elkaar allemaal in goden geloofden. Ga zeker die site even bekijken.

Pfff, is dat de manier waarop de grote almachtige god die zoveel van je houdt een teken geeft? Vandaar dat ik niet geloof. Ik kan me herinneren dat ik ook vroeger ook wel een teken wilde van god. Maar als toen de zon ineens ging schijnen dan had ik dat nooit gemerkt. Ik zat meer te denken aan een diep gesprek met Jezus ofzo.

die was onder de gordel (y)

Nou, zo was het niet bedoeld. Maar zo is wel hoe ik er over denk. Ik zou ook graag in god willen geloven. Logica verbied het mij.

erg veel beter had ik het niet kunnen zeggen.

gelukkig is mij nooit een geloof opgedrongen.
ik geloof gelukkig niet , zitten toch alleen maar klote verplichtingen aan

Bis, Bis, *aplaus*

Als je gelooft in een religie wel ja..

Ik geloof niet in een God die verplichtingen aan mensen stelt.

als ik een uurtje psalmen lees.