Gevangen in mijn eigen lichaam
 

Dit was mijn eerste gedicht ooit:


Gevangen in mijn eigen lichaam.
Wel weten waarheen te gaan.
Maar de pijn verzwakt me.
Lopen krijg ik niet gedaan.
Vele vage beelden,
Geen van hen is duidelijk.

Geen baas meer van mijn eigen lichaam.
Het weigert bij alles wat ik wil.
Als ik wakker ben is het moe.
Ben ik druk dan is het stil.
Vele vage ruisen,
Geen van hen is duidelijk.

Geen controle in mijn eigen lichaam.
Mijn lucht zal mij verlaten.
Waarheen het gaat weet ik niet.
Maar dit alles kan mij niet baten.
Vele duidelijke gedachtes,
Allen van hen zijn duidelijk.


Wat vinden jullie ervan en als jullie 't niet zo mooi vinden kunnen jullie dan ook vertellen wat ik kan doen om het te verbeteren?

xxxjes Bluetje(moon)

Ik vind het eerlijk gezegd nogal een 'droog' gedicht; ik mis de intonatie. Wat volgens mij het probleem is, is dat elke zin zo op zichzelf staat. Je begint een zin, en eindigt deze met een punt, en deze zin is dan ook echt afgelopen; er is geen echte verbinding dmv ritme oid. tussen de regels. Daarom moet ik eigenlijk iedere zin opnieuw beginnen aan je gedicht, behalve bij de knooppunten; de eindregels van elke strofe, welke ik dan ook erg goed vind (y).

Ik denk dat je moet proberen wat meer met ritmische middelen moet werken. Maar van twee korte zinnetjes eens één lange zin, en plaats er een komma tussen, of maak gebruik van enjambement. Of van rijm; dat doet het ook nog weleens goed.

De boodschap is in ieder geval helder, en geschikt voor zo'n gedicht. De vorm vind ik mooi, daar zou ik niet teveel aan veranderen (y).

Okey dankjewel voor je tips. Ik denk dat ik daar wel iets mee kan :) :) :)

xxx-jes Bluetje(moon)