Als ik niets was
 

Als ik niets was

Als ik niets was, enkel niets,
kon niemand naar mij kijken.
Dan was ik slechts de leegte,
hoefde jij me niet te ontwijken.

Als ik niets was, echt niets,
ik niet meer hoefde te bestaan,
zou jij niets op hoeven te geven,
je eigen weg kunnen gaan.

Want ik ben de hindernis op jouw pad,
de lawine die heel even
jouw leven schudden deed.
Ik ben de onrust in jouw leven.

Ik gooide alles door elkaar,
als een wervelwind zonder pardon,
die alles omver waaide wat jij liefhad
en niemand die mij stoppen kon.

Dus als ik niets was, enkel niets,
kon jij jouw leven rustig begaan.
Maar als ik niets was, echt niets
maakte zelfs dat het verleden niet ongedaan.

Ja raakt me niet op de manier waarop hij me wel zou kunnen raken: Er zitten namelijk een aantal zinnen in die de boel verzwakken.

Als ik niets was, enkel niets,
was er niets om naar te kijken.

>> Hier vind ik het drie keer gebruiken van niets niet erg sterk

Ik gooide jouw leven ondersteboven,

>>> ondersteboven is nou niet echt een dichtwoord, vind ik

De herhaling vind ik niet zo storend, wat ik vaak wel slecht vind bij gedichten. Je laatste strofe roept wel emoties op vind ik.

Misschien kun je je vinden in mijn opmerkingen? :)

hey,
ik vind het wel een mooi gedicht (y) hoewel ik wel wat beters van jou heb gelezen :| die zinnen zijn inderdaad wel storend

vind je eind wel leuk, maar t geheel een beetje langdradig, dat kan naar mijn idee een stuk korter. ook je zinnen zijn bij vlagen niet zo mooi, wel vind ik dat "als ik niets was, echt niets" mooi, met die herhaling zo. :)

Welke zinnen vind je niet zo mooi? Iemand suggesties om dat te verbeteren?