eetproblemen overheersen
 

Goed, ik heb anorexia gehád. Ik heb nu een gezond gewicht, maar vind mezelf VEELSTE dik/vet/lelijk.
Ik ben opgenomen geweest en toen er gedreigd werd met een sonde leek ik wakker geschud te worden en besloot ik om mijn leven op te pakken en om met de groep mee te eten etc. Dit ging tot ieders verbazing heel goed en ik kwam aan in gewicht, maar de klap kwam achteraf pas. Nu wil ik niets liever dan al dat vet weer kwijt zien te raken, maar het probleem is dat ik me ongelukkig voel en daardoor juist méér ga eten. Alhoewel ik ook dagen heb dat ik compenseer wat ik gegeten heb. Gisteren zat ik namelijk 2x 65 min. op onze hometrainer en heb daarbij 800kcl verbrand. Ik denk constant aan hoeveel ik wel niet eet en hoe vet ik wel niet ben. Ik durf vaak niet naar buiten, ben jaloers op mijn moeder omdat ze zoveel is afgevallen, durf mijn vriendinnen niet te zien omdat ik me gewoon schaam voor dit vette lichaam! Nu weet ik niet eens meer of ik wel terug wil naar school, ik durf niet.....ik ben dik..... :( .....
Het is echt een groot probleem voor me. Ik schaam me zo erg voor mezelf dat zelfs hulp zoeken te moeilijk is. Ik ben bang en voel me schuldig tegenover mijn ouders. Ik verpest mijn leven, maar ook dat van mijn ouders. Zij zitten 24 uur/per dag met me opgescheept etc. Als ik in de spiegel kijk wens ik vaak dat ik niet bestond. Al dat vet maakt me ontzettend onrustig en nerveus. Ik weet gewoon niet meer wat te doen....
Hoe kom ik hier vanaf? Herkent iemand dit? Of heb je er een mening over? Elke reactie is welkom....Help!

Liefs Magic_STAR*

hey Magic Star,
waarschijnlijk heb ik boulimia. en ik herken dat schaamte gevoel over mn lichaam waar jij het over hebt heel erg. soms heb ik dagen (zoals gister) dat k niks eet, en soms heb ik dagen dat ik aan een stuk door eet (zoals vandaag) en ik heb ook nog vreetbuien. zoals in een topic van mij heb je al kunnen lezen dat ik neit weet hoe die vreetbuien komen, en ik weet ook neit hoe ik er van af moet komen. zelf lukt het me niet. dit is ook een van de redenen dat ik ee nafspraak bij jeugdzorg heb gemaakt.
ik denk dat je het beste toch hulp kunt zoeken. ik schaam me ook heel erg, maar wil ook weer normaal kunnen eten. daarom kies ik toch voor hulp.
mja verder weeti khet eig ook niet.
xx kir

Het is echt iets vreselijks. Mijn hele leven wordt erdoor beheerst. Ik voel me ook helemaal niet gelukkig. Ik leef voortdurend in angst en schaamte en ik moet gewoon bijna huilen als ik nadenk over wat er in mijn maag zit. (Ik braak het ook weleens uit :bloos: )
Hulp zoeken? I know, maar het is moeilijk....
Ik moest al eens eerder onder behandeling, maar daar ben ik heel asociaal weggelopen omdat ik dacht dat ik het zelf wel eventjes kon oplossen.... :s NOT!
Vandaag ook te veel gegeten. Ik neem het ook mijn ouders soms kwalijk. :( Lekker lullig hè? Maar ze laten me de gehele dag alleen en letten totaal niet op wat en wanneer ik eet, hoe moet ik in vredesnaam dan ooit een ritme krijgen in mijn eetpratroon. Het lukt me zelfstandig niet....zucht....en ik haat het als anderen me gaan bemoederen, maar een beetje hulp mag toch wel...??

mijn leven word er ook door beheerst. en het is heel moeilijk.
ik weet dat hulp zoeken moeilijk is. je bent weggelopen bij de hulp en je bent er nu achter gekomen dat je het niet alleen op kunt lossen. dat is ee nles voor jezelf, en ik dnek dat niemand je het kwalij kneemt als je dit toegeeft en toch weer hulp zoekt. het is juist hartstikke goed als je toch weer hulp zoket. je zegt het zelf al; een beetje hulp mag wel, absoluut.
ik heb ook veel te veel gegeten, net nog. ik word er gek van, en geef ook mn ouders de schuld. zij zijn het tenslotte die al dat eten telkens in huis halen. stom eig, want ik moet er gewoon af blijven.
kan je er met je ouders over praten? zodat zij je helpen ritme te krijgen in je eetpatroon? het lijkt me vreselijk als iemand de hele tijd op me let, wanneer ik eet, hoeveel en wat, maar miss is dat wel de enigste oplossing, of iig een oplossing.
xx kir

Ja, precies! Ik schaam me dood om weer terug te moeten. :s Ze vonden me helemaal niet gemotiveerd enzo. :bloos: Ik was nogal geschrokken toen ik hoorde dat ik groepsbehandeling zou krijgen voor eetstoornissen. Ik zag het al helemaal voor me. Gezamelijk moeten eten aan tafel op vaste tijden, praten in een groep.... :( doodeng!

Mijn ouders kunnen er geen zak van, ze hebben het weleens geprobeerd maar er ontstonden dan ruzies als zij bijv. zeiden wanneer en hoeveel ik moest eten. Het werkt gewoon niet. Ik word dan boos, opstandig en angstig en eet het liefst stiekem :s als niemand het ziet... :(

ben je gemotiveerd om te werken aan dit probleem? i kdenk dat dat heel belangrijk is. je hoeft miss niet meteen terug naar groepsbehandeling, miss eerst met een psych oid praten. en tuurlijk is hst eng allemaal, maar daar moet je je miss ook een beetje overheen zetten. ik weet het ook allemaal niet hoor, ik zeg alleen maar wat ik denk:) ik ben geen prof. op dit gebied, en ik denk dat die je het beste kan helpen.
hmm vervelend dat je ouders je niet kunnen hlpen. op deze manier werkt het niet lijkt me. dat stiekem eten herken k ook wel. ik het openbaar durf ik al helmaal niet te eten (op feestjes enz)
xx

Feestjes enzo ontwijk ik ook zoveel mogelijk. Zelfs op verjaardagen ben ik ziek, misselijk of heb ik al genoeg gegeten. :s
Ik ben eigenlijk helemaal niet gemotiveerd. Ik ben té bang. Ik wil niet eten, aankomen etc. Maar ik zit er nu mee omdat het afvallen niet lukt. :bloos: Het slaat dus steeds om. Ik wil hulp als ik te veel heb gegeten, maar geen hulp als ik weinig heb gegeten (dat denk ik bovendien ook gelijk weer dat er niks aan de hand is).
Zucht....

Magic_STAR

dit is absoluut niet lullig bedoelt, maar je vraagt aa nons hoe je er af moet komen, maar je bent niet gemotiveerd om er aan te werken? ik weet nou neit meer wat ik moet zeggen. heeft ht zin om tegen jou te zeggen dat je niet dik bent, dat je hulp nodig hebt?
ik begrijp je wel hoor, ik ben zelf ok heel bang om aan te komen. maar mn leven was een stuk leuker voordat ik de hele dag aan eten dacht. wil je niet terug naar die tijd? dat je niet op deze manier met eten bezig was?
tis heus niet zo dat ik altijd zo denk hoor. als ik weinig eet denk ik ook dat ik geen hulp nodig heb. maar nu het een tijdje weer slecht ga, en ik aa nhet aankomen ben wil ik de hulp wel.
ik weet dat het moeilijk is, maar nu weet ik niet meer wat ik moet doen/zeggen.
als ik hoe dan ook kan helpen zeg het maar...
xx kir:)
(vat dit alsjeblieft niet verkeerd op, ik wil je helpen, maar als je niet gemotiveerd bent weet ik niet wat ik moet doen)

Hey meisje.
K vond je nog zo sterk, weet je nog? Toen je moeder zo aan het afvallen was? Blijf zo sterk. Je voelt je vet, je voelt je lelijk en dik. Maar ten eerste weet je dat je op gezond gewicht zit dus je niet dik bent. Dat is je zelfbeeld, die kan niet makkelijk veranderd worden. Dan ten tweede, wat als je nou echt dik was. So what? Je kan dan nog jongens krijgen, word geaccepteerd. Het maakt niet uit! Maar als je leven overheerst word door het denken aan eten moet je hulp zoeken. Het is eng, ik weet het. Mijn psycholoog denkt ook dat ik mijn eetstoornis al onder controle heb. Maar wat wil je? Weer die anorexia? Die ellende? Wees alsjeblieft sterk en vecht er tegen. Zoek toch hulp, en wees sterken dan je zelfbeeld. heel veel succes.
Kus Redhair

Je hebt echt helemaal gelijk. Maar het zit zo ingewikkeld in elkaar. Ik wil er wel vanaf, alleen wil ik tegelijkertijd afvallen. :s Zucht...
Ik wil mijn oude leventje terug, alleen kan dit niet. Een nieuwe start maken en ervoor zorgen dat ik zonder die eetstoornis verder leef, het klinkt haast als een sprookje... :rolleyes: .....
Ik denk erover om een jaar te gaan werken, school + 24 uur/per dag bezig zijn met eten werkt bij mij niet. :(
Wie weet heb ik volgend jaar het perfecte gewicht of is die eetstoornis over... :s Ik weet het niet.....
Momenteel maakt het me allemaal niks meer uit zolang ik maar dun ben en tegelijkertijd doet het besef dat ik mijn leven verpest vreselijk veel pijn. Het is waar: Hoe kan ik anderen om hulp vragen als ik uiteindelijk toch mijn rug naar ze toe keer. :bloos:
Toch bedankt voor het reageren. Ik zie nu wel veel beter in hoe de situatie ervoor staat en waar ik aan toe ben.

Liefs,
Magic_STAR

pm :)

Het perfecte gewicht is het je gemiddelde gewicht en dat heb je nu al. verder is er geen perfect gewicht.

:bloos: Tjee, door je berichtje zie ik ineens heel duidelijk dat ik opnieuw teruggevallen ben. Mijn moeder....ppff....zucht....daar heb ik het nog steeds moeilijk mee. Ik heb nog steeds die haatgevoelens (:bloos: schaam). Het gekke is dat het niet eens om mijn uiterlijk gaat. :s Terwijl ik aan het afvallen ben isoleer ik me tegelijkertijd van vrienden en familie. Ook maak ik al mijn dromen kapot. Zoals mijn school, het krijgen van een kind later, mijn medicijnen slik ik niet meer...Kortom: alles wijkt voor mijn eetproblemen. Ik schaam me zo erg voor de manier waarop ik denk en handel. Binnekort zijn mijn grootouders 50 jaar getrouwd en ik niet naar het feest. Ik doe zo veel mensen verdriet. Zelfs mijn ouders zijn nu bijna nooit meer thuis omdat ik gewoon de sfeer thuis verpest. Ik voel me niet goed en mensen zien en merken dit en voelen zich machteloos. En ik weet dat ik de schuldige ben. :(

het is zeker ingewikkeld. ik wil je nog steeds graag helpen, want je bent het waard, echt waar.
je hoeft je dr niet voor te schamen. het is een heel dubbel gevoel en dat herken ik.
ik hoop dt het goed met je komt, en als ik iets kan doen; just tell me:). je mag me ook altijd pm-en.
op dit mometn weet ik het even neit meer, ook omdat ik met hetzelfde zit.
heel veel sterkte en liefs
kir

Ik heb ook eetproblemen maar dan op een andere manier. Ik ben op een gegeven moment (ik weet niet meer wanneer het was begonnen) minder gaan eten omdat ik elke keer buikpijn kreeg van eten. Dan kon ik me zo slecht concentreren op school (door die pijn) en daarom at ik 's ochtends nauwelijks omdat ik dan hoopte dat ik geen buikpijn kreeg. Het was elke keer wel wat, of pijn of verstopt of weetikveel wat. Ik ging ook enorm afvallen (niet dat ik dat wilde ofzo) ik woog begin 1e klas nog 63 kg en nu in de 3e weeg ik 51 kg. Ik moest een aantal maanden geleden naar de schoolarts voor onderzoek, en toen bleek dat ik eigelijk voor mijn lengte (1.70) 58 kilo moest wegen. En ik kreeg te horen dat ik in een neerwaartse spiraal ben gekomen door het minder eten, dus ik moest langzaamaan meer en vooral op regelmatige tijden gaan eten. Ookal kreeg ik daar buikpijn van enzo. Nu heb ik nog steeds als ik een week friet en pannekoeken enzo eet, dat ik dan ontzettend verstopt raak, en dat ik weer helemaal terug bij af ben. Dat betekend dus voor altijd goed en gezond eten. Natuurlijk mag ik wel snoepen enzo, maar ik moet dus niet onregelmatig gaan eten...
Dat is soms wel een probleem als ik bijvoorbeeld bij iemand ander ga eten die niet afweet van wat ik wel en niet moet eten..
Heeft iemand van jullie dit ook of gehad?

hey,

Ik herken het wel, ik heb niet echt een eetstoornis zoals anorexia of boulimia ofzo, maar ben wel aan het klooien met eten.
Net als jou vind ik mezelf veel te dik, echt te dik!
ik walg van mezelf, en als ik in de spiegel kijk dan kan ik wel kotsen en janken.
Op zo'n moment zou ik ook wel willen dat ik niet bestond, of dat ik iemand anders was, maar niet dat ik dat spiegelbeeld ben.

Ik heb een tijd heel weinig gegeten en viel dus ook erg af, nu ik bij altrecht gecontroleerd moet worden maakt het me heel bang, ik weet dat ik moet aankomen, ik weet het, maar ik wil dat getal op de weegschaal dan echt niet zien, ik wil het niet weten, alsof dat gewicht niet bestaat, maar voor mij is het onwijs belangrijk en ik ben dr dan ook continu mee bezig.
Het niet-eten ging zo goed, maar de laatste paar dagen mislukt het steeds, ik eet weer, en daardoor haat ik mezelf, ik walg dr van.
Mensen zeggen nu:"wat zie je er goed uit." Ik denk dan:"zie je, ik ben dik geworden."

srry, hier heb je niks aan, maar ik ben nu toch ffies mijn verhaal kwijt.
xx

lastig, je moet je proberen gewoon nix van anderen aantrekken.

Ik heb wel last van allerlei lichamelijke klachten doordat ik zo'n slecht eetgedrag heb, waaronder ook buikpijn en misselijkheid. Maar jij hebt juist dat je minder eet om zulke klachten te voorkomen, dus dat is anders.

Ik snap dat je het geen prettig idee vindt om gewogen te moeten worden, maar je zal zien dat het net zo aanvoelt als een doktersbezoek. Ook niet geweldig, maar als het achter de rug is voel je een soort van opluchting en denk je van: Het viel toch best mee. :rolleyes:
Liefs, Magic_STAR

idem ditto, was vroeger dik nu te mager ZEGGEN ZE want ik geloof ze niet, ik zie nog steeds vet en dan wilt er maar niet van af (n) , spiegel kijken/foto's doe ik totaal niet graag, psychiatrie helpt niet...ik zal wel iets zelf vinden.

My weight is my life!
Ben getrouwd met de weegschaal :(

Je moet een klik krijgen(in je hersenen) zeggen ze, als je die krijgt gaat het direct, ik wacht nu al 2 jaar op die klik :).
good luck trouwens!

neej, achteraf voel ik echt geen opluchting, achteraf haat ik mezelf omdat ik het getal hoe dan ook te hoog vind.

Ik snap je zo goed. Echt. Ik was 3 kilo afgevallen in een week. helemaal blij dus. opeens stond er weer 4 kilo bij. Kan komen door water drinken, ik had niet meer gegeten dan eerst. Gister een paar zoutjes gehad, drie boterhammen en avondeten. Ik haatte mezelf. Vandaag weer een boterham en net patat en en zakje snoep. Oke, ik vierde mijn verjaardag, maar ik wil alleen avond eten, meer niet. Het lukt amar niet enzo, ik snap je zo. Maar wees gewoon sterk. het is niet allemaal jou schuld. niemand heeft schuld door een gevoel.

oow ik weet precies wat je bedoelt. Dit is bijna precies hetzelfde zoals het er bij mij aan toe gaat.. Zo frustrerend. En dan al bijna 6 jaar al :( .

woow *slikt* 6 jaar. ik herken het ook. maar lijkt me echt vreselijk als je het al zo lang hebt.

naja ik heb natuurlijk wel goeie (lees: waar ik redelijk gewoon kon eten) periodes en slechtere periodes gehad, afwisselend. Ben op mn 15e begonnen ongeveer..de standaard leeftijd hehe.

Maar wat doen jullie om er vanaf te komen, wil je er wel vanaf?
hoe raar dat ook mag klinken..

:( Ik wil er vanaf en tegelijkertijd wil ik dun zijn, maar ik ben dus doodsbang dat als ik 'teveel' eet dat ik dan dik word. :s
Maar als ik er vanaf ben dan zal ik me daar dus niet meer druk om hoeven te maken en dat is wat ik wil, want juist die gestoorde gedachten doen me steeds twijfelen of ik er wel vanaf wil. Ik zit gewoon vast in een wereld die eetstoornis heet en die mijn hele leven overhoop gooit! Steeds als het redelijk goed gaat dan komt er weer een moment dan ik onderuit ga en op dit moment zit ik in een neerwaartse spiraal.

Liefs, Magic_STAR*

Mja op zich natuurlijk wel weer positief dat je nog twijfelt zeg maar. Het stomme is dan ook dat iedereen denk ik wel weet hoe slecht het is voor je lichaam (en geest op zich ook wel) maar er toch mee doorgaat.

Het klote van een ES is dat het je hele leven beheerst idd, 24 uur per dag, altijd ermee bezig zijn. En heel, heel erlijk gezegd wil ik er niet eens vanaf, ik zou willen dat meer zelfdiscipline had..

waar ik van af wil, zijn de vreetbuien. waar ik neit van af wil is de gedachte van het afvallen. dat wil ik nog steeds.
als ik heel eerlijk ben denk ik dat ik alleen maar van die eetbuien af wil, om daarna te kunnen afvallen :bloos:
ik twijfel ook veel. heel vaak denk ik ook dat er niks aan de hand is. maarja dat ik de hele dag met eten en vooral niet-eten bezig ben is neit echt goed, en dat weet ik ook wel.
trouwens ik ga wel hulp krijgen en het dan ook hier over hebben

Ow ja die vreetbuien, die zijn idd heel erg.. heb vanmiddag nog een pizza naar binnen gewerkt :S Ik begrijp ook wel wat je bedoelt, best wel logische gedachte.

Goed he dat je hulp gaat krijgen...vind het heel knap van je dat je die stap hebt kunnen/durven nemen. Wat voor hulp ga je krijgen, als ik mag vragen. Nou succes ermee, en hou ons op de hoogte(Y)

ik heb een afspraak bij jeugdzorg voor ee nintake. weet nog niet wat voor hulp ed. eig wilde ik helemaal niet, maar mn vriendin drong heel erg aan, en toen mn moeder er ook over begon heb ik toch maar gedaan. mn ma weet over het eten trouwens niks hoor. zij zei het om iets anders:)

Mja je zal het toch zelf ook moet willen denk ik. Als je er niet achter staat, en open kan zijn. Maar goed, dat weet je zelf natuurlijk wel het beste.

Heb op dit moment zelf geen hulp, wil ik ook niet denk ik (alhoewel ik van de week toch wel even een moment had waarop ik graag met iemand had willen praten). Maar heb 3 hulpverleners van het GGZ gehad, en 1 psychiater. Tis ook wel belangrijk dat het klikt met je hulpverlener, want je vertelt hem/haar toch wel heel persoonlijke dingen.

ja ik weet het. sta er wel achter. soms wat meerdan anders. maar ik heb niet zelf initiatief genomen om hulp te zoeken zeg maar.

Nou dat moet het op zich toch wel lukken met de hulp(Y). Nou nog een goeie hulpverlener..

Tja, ik heb eigenlijk ook al een hele tijd anorectische boulimia... dus eten en dan kotsen, en dan weer vasten om het goed te maken dat er iets achter is gebleven... maar dat gaat nu vrij goed, omdat ik me steeds meer met eten bezig ben gaan houden, en nu principieel bepaalde dingen niet meer wil eten kan ik mijn vreetbuien veel beter onder controle houden, en daardoor dus ook niet meer overgeven...

Mede door mijn vriendje die het totaal niet zag of ik 2 kilo zwaarder of lichter was, ook naakt niet, ben ik me er steeds minder zorgen over gaan maken, en kon ik ook accepteren dat ik gewoon dun genoeg was... Ook ben ik in plaats van op de weegschaal voor de spiegel gaan staan, en dat een hele tijd lang... en uiteindelijk ZIE je zelf dan ook dat je echt niet te dik bent, en dat je allerlei beenderen kunt zien, die bij de modellen toch echt niet aanwezig zijn, en die dus NIET horen bij het schoonheidsideaal waar je naar streeft...

ik worstel er nog steeds mee als ik op de weegschaal ga staan, maar dat probeer ik te vermijden... ik denk dat ik nu een kilo of 50 weeg, dat is 4,5 kilo meer dan wat ik heb gewogen... af en toe sla ik nog wel terug in oude patronen, als ik me kut voel ofzo... maar uiteindelijk voel ik me beter nu ik weer een wat normaler gewicht heb.. ik ben niet meer duizelig, kan gewoon weer sporten enzovoort... Het enige nadeel is misschien dat ik mijn gewicht moet gokken als ernaar gevraagd wordt, maar hoewel het niet zo lijkt is het uiteindelijk toch veel prettiger dan je denkt om die drie kilo meer te wegen, en daar gewoon mee te kunnen leven, en gewoon weer te kunnen leven... het is het sowieso meer dan waard om er vanaf te zijn!

Hoe kijken jullie eigenlijk tegen topics over ES aan? Maakt het voor jullie zelf niet uit of je erin post en het leest. Of wordt je juist getriggerd?

Hm ik suggereer trouwens niks hiermee, ben gewoon nieuwsgierig naar jullie mening hierover..:)

ehm voor mij verschilt dat ee nbeetje. ik word niet getriggeerd, maar soms als ik iets lees, realliseer ik me waar ik mee bezig ben, of ik word helemaal verdrietig/boos, weet ik wat. maar ndere keren lees ik het gewoon en is er niks aan de hand.

Bij mij precies hetzelfde. Het ligt soms heel gevoelig en andere keren vertel ik erover alsof het niet echt over mij gaat (ken je dat?) en verhalen van anderen geven me meestal kracht omdat je dan weet dat je niet de enige bent en dan wil je vechten om er vanaf te komen. Je maakt je namelijk zorgen om de ander en dan besef je dat jij eigenlijk precies hetzelfde doet.
Liefs, Magic_STAR*

ja dat ken ik. sowieso hoe ik soms over eten enz praat, zou je niet denken dat ik eig op een hee landere manier met eten bezig ben. is dat niet gewoon dat je het toch probeert te verbergen? bij mij denk ik wel, omdat niemand het weet. dus dan doe ik er heel normaal over, maar ondertussen.....

Het probleem bij mij is dat iedereen het van me weet. Op school viel het op hoeveel ik afviel, dat ik niet at en dat ik moe/somber was. Mijn familie besefte het pas toen hulpverleners het naar voren brachten. Tuurlijk kreeg ik weleens reactie van: Ben je aan het afvallen? Hier kom je echt niet van aan hoor! etc. Nu schaam ik me nóg erger. Het is al niet leuk om aangekomen te zijn, maar nu voel ik me EXTRA dik, omdat iedereen weet hoe ik eerst was. :(

Denk je niet dat die mensen ook een stukje bewondering voor je hebben. In de zin van 'ze is er weer een beetje bovenop aan het komen.' (Schijn kan soms bedriegen....)

Ik had een meisje op de afdeling zitten met Annorexia. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit....soms at ze weken gewoon niets, en was het weer zover. Dan zag je haar zo aftakelen. Toen ze weer terug kwam uit het ziekenhuis, en ze weer aan het eten was, was ik zo blij! Het zag er zo mooi uit... en toen ze weer iets aankwam vond ik dat zo ontzettend goed!

Ik kan me voorstellen dat het tegen je principes gaat, maar ik denk dat andere mensen hier heel anders over denken, dna jij je voorstelt. Wat zou jij denken als je vriendin annorexia had? En ze eindelijk weer een beetje aankwam, er niet meer zo eng dun uitzag? ....

Sterkte meisje! Take Care!

Liefs
&
Grtjs.

Ik heb echt veel bewondering voor iedereen met een ES, en die het overwonnen hebben. Maar ik moet eerlijk zeggen (en ik schaam me haast dat ik dat zeg) ik vind het ook knap dat mensen zoveel zelfdiscipline en controle over zich zelf hebben.

Ik heb dan zelf boulimia (een vorm ervan dan) en een paar dagen niet eten lukt wel, maar als ik me dan klote voel moet ik weet eten.. EN laat ik nou net wel weer de wilskracht hebben om niet over te geven :rolleyes: :| naja.

Wat ik erg fijn vind van deze topics is dat je lotgenoten vindt, die snappen en weten waar je mee zit en begrijpt waarom je iets doet. In ieder geval voor een deel dan, iedereen heeft natuurlijk weer zn eigen problemen.

Nou dit zijn wel weer genoeg bekentenissen voor vandaag:s .

tjezus dit herken ik zeg......
net weer een vreetbui :(. wil wel overgeven maar het lukt niet:(

pff ik weet het, heb net ook snoep zitten eten. Maar morgen wil ik even een dagje (ja 1 dagje maar) vasten. Alleen thee en sapjes drinken, voel me echt zo vies en vet nu.

Vandaag liep ik over straat en ik voelde me zo onzeker. Iedereen lacht vriendelijk naar me, vieze mannetjes kijken, opzich niks raars, maar toch voel ik me niet op m'n gemak. Ik zie mooie, slanke meisjes en voel mezelf een vetzak ookal zal ik in gewicht niet veel zwaarder wegen. :s Ik durf niet naar de kledingwinkel toe omdat ik bang ben dat ik de kleding niet zal passen of dat de spiegel al dat vet laat zien (en ik in huilen uit ga barsten :rolleyes: ). Ik ben wel een supermarkt binnengeweest, maar de reden hiervan was meer omdat het toiletpapier bijgevuld moest worden. Heb nog wel iets in huis gehaald, denk aan soep en magere yogurt, maar het was niet erg voedzaam. Ik was vandaag de hele dag alleen thuis (nu nog :( *snik*) en even kwamen er suïcidale gedachten in me op, maar toch maar niet...
Ik wacht rustig af op wat komen gaat. Er zullen vast nog wel wat goede momenten komen. (denk positief :) )
Kus, Magic_STAR*

tja, dat ga ik morgen ook weer doen. ook al weet ik dat het niet goed is, mja ik moet echt compenseren.

@:Magic Star: dat onzekere is vreselijk. en winkelen is helemaal niet leuk. als ik met mn zusje ben vind ik het makkelijker.:( maar (y) dat je het niet gedaan hebt. en tuurlijk komen er weer goede momenten!
*knuff*

edit: ow ja. kan je niet iemand bellen die bij je komt als je alleen bent? een vriendin die bij je een film komt kijken oid? zodat je iig niet alleen bent?

Als het leven
lijden wordt
De pijn je hart
doorboort

Bedenk dan
dat er mensen zijn
Die van je houden
Dat er mensen zijn
om te vertrouwen

Om mee te kunnen
en mogen praten
Over de wereld
en wat je kan haten

Om mee te huilen
om achter te schuilen
Niet omdat de pijn
er dan niet meer zal zijn

Maar ze kunnen je wel
helpen door de dagen heen
Want als je samen bent
dan vecht je niet alleen....

Die was ff voor jou magisch sterretje ;)

Meestal isoleer ik me nog meer als het niet gaat, omdat ik het gewoon rot vind voor de ander om met mij opgescheept te zitten. :s

Vooral deze laatste zin raakt me. Ik vind het echt superlief van je! En ik denk dat meerdere mensen geraakt zijn door dit gedicht. :) *knuff*

ja dat herken ik. terwijl mijn vriendin altijd zegt dat ze het niet erg vind. dat ik altijd naar dr toe kan enz.
hebben ze tegen jou wel eens gezegd dat ze het vervelend vinden om met jou te zijn als je je down (oid) voelt?

@Anno 1986: Vet mooi!

Een eetstoornis is vaak een eenzaam gevecht. Je wilt er vaak geen andere mensen bij hebben, ze zouden kunnen verpesten wat je hebt.