Melodie van Niets
 

Geschreven aan mijn lieve internetvriendinnetje :o

De klok rent langs het uur. Het duurt
me te lang. Ben bang voor tijd. Verwijt
je het me? Mijn denken is mijn spiegel.
Ik wieg. Het kussen vangt mij op. Strop
is adem. Adem doet me leven. Leven
doet me denken. Wenkt me naar verdriet.
Ik heb je lief. Maar ben een egoïst. Schaam me.
Descartes had gelijk. Viool strijkt langs
mijn klankkast. Kleur van leven. Wit, grijs,
zwart blijft toch mijn favoriet. Seconde met een
klank. Melodie van niets, een uur is al een lied.

Wat een stoer gedicht! Het brokkelige ervan spreekt me heel erg aan, de abrupte schrijfwijze is erg gaaf, het wekt een mooi sfeertje. Echt een momentopname, als in 'de gedachtes die door het hoofd van de angstig wachtende flitsen'. Op een of andere manier doet het me wat aan Amélie denken.

Mooi hoe je de zinnen en regels afbreekt; dat zorgt voor de originaliteit in dit gedicht vind ik. Ook de subtiele rijm (verdriet/favoriet/lied) is er erg mooi in verwerkt (y).

Ik vind het erg knap hoe je met die klanken hebt gewerkt en een zeer gedurfd gedicht als je dit daadwerkelijk aan haar hebt gegeven.

Het gaat niet over haar he, het gaat over het leven zelf, maar ik spreek aan haar, zegmaar. En ik heb het op een forum gepost waar wij beiden veel komen en ze had wel goed door dat het voor haar was. :)

Bedankt voor de complimenten allebei, trouwens! (y) :)