Zwarte gedaante...
 

Zwarte gedaante...

In een wazige gedaante verschijn jij in mijn droom. Spookachtig bijna je stem is het zelfde. Verder lopen door deze niet bekende wereld. Elke stap die ik zet, kost even veel moeite als een wandeling van elke uren.

Toch trek je me aan, met hoe je ogen kijken. Iets bekends, schrik toch van hoe jou gezicht eruit ziet. Loop snel verder, met moeite weer. Deze droom zal eindeloos duren.

Verzamelde moed, loop ik terug naar jou. Raak je aan met mijn vinger toppen. Je gezicht, is verstopt in een doek. Waar ben je mijn liefste. Zal ik jou ooit terug vinden.

Dromend in deze droom, denk ik aan dat ik je nooit meer zal krijgen, hoe je was. Je bent veranderd. Een fel licht, je duikt snel weg, zwarte gedaante, waar ben je nu ? Mijn ogen zijn verblind.

Elke minuten later open ik mijn ogen, met schaamte kijk ik om mijn heen. In mijn bed, vol met tranen en zweet, denk ik terug aan jou. Je bent veranderd mijn schat.

Je foto naast mijn bed, hoe je ooit voor me stond. Nu alleen zonder jou, als een kwade droom in mijn gedachten. Maar toch dankbaar, voor wat ik ooit heb gehad.

echt heel erg mooi... en herkenbaar.

:) dank je wel , tis al een oud gedichtje..

Mooi, ik vind alleen de lange regels een beetje irritant, maar dat is persoonlijk, want daar hou ik gewoon niet van. :)