krassen in mijn hart
 

Krassen in mijn hart



--------------------------------------------------------------------------------


Hoe veel ik van je hou.
Staat geschreven op een blad papier.
Ik blijf je altijd trouw,
Staat getekend in mijn hoofd.

Krassend op de tafel,
Schrijf ik jou naam.
In mijn hart, staat het zelfde
Vooraltijd bestempeld.

Leegte die ik voel.
Jij niet meer om me heen,
jij weet wat ik bedoel....
Ik ben zo alleen.

Ik mis het samen zijn,
Jou armen om me heen.
Tegen elkaar aan, dat was zo fijn.
Daarom is dit zo gemeen.

Op een stuk papier,
Schrijf ik je naam.
In mijn hart staat het zelfde.
Geschreven voor altijd.



--------------------------------------------------------------------------------

Nee, dit vind ik niet mooi. Het taalgebruik is zo simpel, het thema cliché en niet op een originele manier gebracht, het zegt vrij weinig met zoveel woorden, je rijm vind ik niet mooi, te geforceerd(je weet wat ik bedoel ;) ), en boven al die punten van kritiek raakt het me niet. Probeer misschien ieder woord relevant te maken in je gedicht, en niet alleen om rijm te gebruiken, dan ben je al een heel eind verder :) .

Ben het met lovetear eens.. Er zit geen gevoel in, en het is cliché..
Bovenal loopt het niet lekker, omdat het wel rijmt, maar ja een beetje makkelijk gezocht...

sorrysorrysorry

maar..

Bezittelijk is jou met een W DUS jouW...

*huilt heel zachtjes*

Voor de rest, bovenstaande kritiek is interessant. Persoonlijk vind ik hem saai.

Simpel geschreven. Mee eens. Taalfouten mee eens.
Maar geen gevoel ? Niet mee eens.

Een gedicht mag rijmen dat klopt, deze rijmen hadden op een andere manier neer gezet kunnen worden dat klopt ook.
Maar een gedicht moet niet moeilijk te begrijpen zijn, met moeilijke woorden en moeilijke zinnen.
Dan lijkt het sjiek maar slaat nergens op.
Dit hebben ze mij altijd geleerd.

Zo zie jij het, en velen met jou waarschijnlijk. Maar een ander vind het leuk om ingewikkelder en origineler te schrijven, dan blijft er nog wat over om over na te denken. Niet voor anderen gaan spreken dus. :)

Poëzie kun je niet leren, poëzie komt van je zelf, daar zijn geen vaste regels aan verbonden. Tenzij je persé een sonnet of een haiku wil schrijven die hebben gewoon een vaste vorm. Maar een gedicht mag moeilijk te begrijpen zijn, ik heb een gedicht waarbij iedereen om de 5 zinnen een woordenboek kan gebruiken en toch is het mooi, net omdat die vage woorden erin staan.
Poëzie of een gedicht slaat altijd ergens op, als je alleen maar schrijft omdat het zo hoort, zal het nooit iets zijn en nooit iets worden.

Tip: gooi wat je geleerd hebt overboord, ga gewoon met woorden spelen, gooi je gevoelens op een hoop. Als je daarmee begint en dan verderwerkt naar een vorm, kom je al veel verder, begin niet met een idee van hoe het hoort, want het werkt niet.

Dat het gevoel niet op de lezers overkomt betekent niet dat jij het zonder gevoel geschreven hebt :) .

Krassend op de tafel,
Schrijf ik jou naam.

dat vind ik het enige mooie

de rest vind ik shit.
maar die 2 zinnen, hebben iets.
het straalt jeugdig enthousiasme uit, het straalt absolute verbondenheid tussen 2 personen uit.

jammer dat de rest wegvalt in het niets.

Hoewel de boodschap erg duidelijk naar voren komt en ik daarom wel zie dat het wel met gevoel is geschreven, ben ik het toch met lovetear eens; dat het met gevoel geschreven is, betekent niet dat dat gevoel ook de lezer persé raakt.

Ik mis in dit gedicht een beetje de spanning. Ik proef de dramatiek wel enigszins, maar mis toch een element waardoor het gedicht net dat ene beetje extra krijgt. Wat dat betreft sluit ik me dan ook bij Mutant aan; gooi het vaste denkbeeld overboord, en experimenteer eens met ons mooie taaltje :). Dat maakt het zowel taaltechnisch als poëtisch vaak veel interessanter.

Verder irriteren de spelfouten mij eerlijk gezegd nogal, en de rijm vind ik wat te gedwongen... de boodschap komt wel helder naar voren, wat ik erg mooi vind, maar de verwoording vind ik wat minder.