een gebrek aan alcohol in elk geval
 

een gebrek aan alcohol in elk geval

verzuipend in kruiperige
geneugten
hologig en met branderige
longen
de tongen van de waanzin
het zwijgen opleggen

en al woelend in mijn hart
vind ik geen bloed meer
dat vloeit
uit mijn wonden druipt ware
zwartgalligheid

al huiverend om
dat onrecht
verwens ik de krengerigheid
en huil de leden van mijn
lijf
terwijl de striemen de pijn
niet meer bedekken



De titel is gewoon waar. Mijn favoriete onderwerp dat ook het meest in mijn handen wordt geschoven: (liefde is) ellende. Wentelen in waanzin is mijn meest beoefende bezigheid de laatste tijd.

beangstigend

vind ik mezelf ook meestal.
Of tenminste mijn gedachten en geest.

waarom beangstigend?

vind t eerder dramatisch theatraal.
maar das positief, komt goed over dit!
je woordgebruik spreekt me erg aan, staat als een huis. ritme is vrij maar goed te volgen. gevoelig, dramatisch...ja., goed! (Y)

Thx ^^

Nee, de dingen en gedachten die erachter zitten zijn vrij beangstigend. De dingen die ik nu met woorden omschrijf en niet hardop uitspreek zijn niet echt ehm... gezond. En ik kan dramatisch en theatraal zijn, met woorden op papier zeker :D maar eigenlijk is dit niet eens zo overdreven :).

ik hou van hoe omschrijf ik het... gemene woorden, het engelse woord vicious omschrijft het beter, verdorven, woorden die onder je huid gaan zitten en daar beginnen te vreten aan de gezondheid van je geest en stilaan je positivisme vervagen met waanzin... Tenminste, toch zeker bij een gedicht als dit. Deze woorden komen ongezien aangeslopen voor mij en als je even niet oplet klauwen ze je ogen uit.

Pfoe. Nee, ik ben niet gek, lijkt alleen maar zo :rolleyes: .

whaha, vind t geweldig :D

dat ik gek ben? :D

of mijn omschrijving?

Of t gedicht?

Of de 3 voorgaande :D?

hehe, alle VIER

;)

(y)

De titel komt mij zeeeer bekend voor..opzich wel leuk gedicht :) Maar ik snap ook wel waarom Halogeen het beangstigend vind..

Het is zo ontzettend treurig, zo reddeloos, zo aangrijpend...

zo werkelijk.

en daarom vind ik het beangstigend.

en huil de leden van mijn
lijf

Prachtig, écht enorm sterk.

Ik kan niets anders dan mij bij Halogeen aansluiten... ik ben echt even sprakeloos. Sterke vorm; goed gebruik van enjambement, heel functioneel. Door die vorm en dus door dat ritme wordt het zo theatraal denk ik, en zwaar; dat is wat mij voornamelijk aanspreekt in dit gedicht.

Het deed me in de eerste strofe denken aan 'de Hel', van Dante. Dat is erg positief, want het weergeeft wat ik van je schrijfstijl vind; heel beeldend en krachtig :). Misschien komt het gewoon doordat ik het dichtwerk nu nog eens aan het lezen ben hoor, niet dat het schrikbarende overeenkomsten vertoont ;). Maar de sfeer doet mij er gewoon aan denken (y).

:) en :bloos: complimenten blijven toch verrassend. Vooral omdat ik dit een beetje in elkaar heb gepruld in de trein. Ik wou gewoon zoveel kwijt en niet eens 1/4e van alle ellende staat op papier. Maar het schrijft, dat weet ik wel. Het vloeit ook. Behalve hier en daar een woordje, ware zwartgalligheid was eerst pure zwartgalligheid, maar dat voel ik dan erna.

En je moet bedenken dat dit maar een afspiegeling is in woorden van mijn gevoelens en gedachten, ik zou het niemand willen aandoen een kijkje in mijn hoofd te nemen. Achter deze woorden zit ook zoveel verscholen dat ik niet eens kan uitleggen, maar dat is niet nodig, misschien komen de dingen waar het over gaat niet over, zolang de gevoelens, de wanhoop en de waanzin maar in je ziel kruipen :).

het is goed.
beter dan ik had verwacht.

het is niet beangstigend, maar er zit een goede vorm van eerlijkheid in.

schoppenhauer zeiooit dat tragedie de puurste vorm van emotie was die het dichts bij jezelf staat.
daar sluit dit gedicht wel bij aan.

het is een mooie momentopname van een herhalend gevoel.

:) thx

maar hoezo beter dan je had verwacht? Van mij? Of naar aanleiding van de titel (de titel hoort er eigenlijk niet eens bij, maar ik heb het wel geschreven nav een gebrek aan alcohol in elk geval, vandaar dat ik hem erboven heb gegooid).?