Het spook in mijn hoofd.
 

Het is weer avond
nummer zoveel zonder jou.
De wereld trekt van kleurrijk
naar de schemer,
in het grauw

ik merkte niks
ik zat hier maar te dromen.

De lijnen van je lichaam
en de smaken van je huid
de hoekjes in je elleboog
De kussen die je plakte
en de dingen die je loog.
Het spookt maar in mijn hoofd
en de slaap wil maar niet komen.

En morgen is er vast wel weer een dag
mensen die vertellen van
hun huilen dat verloren ging in lach
hun passie en hun tedere momenten
hun winter en opeens was het weer lente
Het kan me niet verdommen, lief
ik kijk maar langs ze heen en knik eens ja
En als ik dan vermoeid naar buiten ga
voel ik de straten niet
en regen proef ik nauwelijks
De trekken rond mijn mond
hebben iets ouwelijks
Ik mis je maar ik wil het liever niet.
Ik heb liever vergeten dan verdriet.

Het leest heerlijk, die rijm die ongeveer halverwege er in wordt gegooid vind ik leuk en vlot!(de 1e strofe ook! (y) ), behalve; " De trekken rond mijn mond hebben iets ouwelijks", dat maakt net naar mijn idee net iets té.(haast op de rap-toer). Het slot loop ietswat minder. Duidelijk inhoudelijk geschreven gedicht. Ik vind het leuk!.

Ouwelijks heb ik helemaal geen moeite mee, ritme aan het eind ook niet. Knap dat je me weet te boeien ondanks de opsommingen. Een mooi gedicht, niet ingewikkeld, maar heel fijn om te lezen. Tja, ik kan hier weinig over zeggen, het raakt me. Ik had een beetje een: "ja, zo is het" gevoel achteraf, dat is positief. Maar naast dat het me inhoudelijk aanspreekt vind ik het ook goed gevoelig verwoord, waardoor het ondanks het simpele taalgebruik een alles behalve oppervlakkig gedicht wordt. Goed gedaan (y) .

mooi, reden wat lovetear zei.