De koude trappen in de stad
 

Jij, mijn zwart in parelmoer omhulsel
weet niet hoe je doet ik hou van jou,
maar het geeft niet

zonder onbezonnen grootsheid
zou het niet zo eeuwig lijken, maar ach
wie zijn wij als het draait om licht?

Gegeven vleugels zijn rationeel
op maat gemaakt, maar toch niet passend
en je weet niet wat gebeuren kan
maar het geeft niet.

Je zou eens moeten tellen
tot dertien en weer terug
en fouten maken die
bestemd zijn gemaakt te worden, door jou
en door jou alleen

zoals een vlag kan wapperen en
dansen van de pijn, zo zie je,
het is altijd wat je denkt.

De handleiding is in oud-Russisch
en ongetwijfeld keurig kloppend
kijk en doe ermee
waarvan je denkt dat het goed is.

Geef je licht in stralen, in druppels
en in pijn, vraag en vergeet
wat de antwoorden waren.
Ze zijn toch te mooi.

Wel leuk. Taalgebruik is leuk, een bepaalde nonchalante houding komt erin naar voren, maar niet onverschillig, eerder verbitterd ofzo. Ik krijg er alleen niet echt een gevoel bij.