[Miniverhaal] Zelfmoord
 

Vandaag was het de dag, mijn sterfdag. Al maanden lang had ik alle voorbereidingen getroffen zodat niets fout kon gaan, het was alleen nog maar wachten op het juiste moment.
Mijn leven, het had allemaal geen zin meer, het mislukte. Vanaf mijn geboorte was ik al gedoemd om te falen, om als zondebok te dienen voor de maatschappij.
'Dag mam, tot vanavond,' kon ik nog ongemeend uitbrengen.
Ik griste de jas van de kapstok, opende de voordeur en liep naar buiten om daarna de voordeur met een klap dicht te laten vallen. Onwillekeurig ging ik mijn jaszakken na.
"Ik had dat papiertje toch nog in mijn jas gedaan? Aha, daar was het al."
Mijn briefje met de perfecte plaatsen om te sterven. De hoogste gebouwen stonden erop, want als ik zou sterven wou ik er zo lang mogelijk van genieten. Zwevend sterven, dat was mijn grootste droom. Gewichtloos zijn. Eindeloos vallen.
Ik liet mijn ogen weer over mijn lijstje glijden, nog twee gebouwen waren over, waar ik graag vanaf zou springen. Het ene, een hotel, was het mooiste maar wel het moeilijkste om zomaar op het dak te komen. Het andere gebouw was een gewone woonflat, minder hoog als het hotel, maar wel makkelijker om te bereiken. Vandaar liet ik mijn keus op de woonflat vallen. Langzaam sloop ik verder door de nacht, opgeslokt door de duisternis.

Na een tijdje was ik bovenop de flat gekomen. Voorzichtig ging ik op het randje staan. De wind woei door mijn haren, bracht me uit balans. Ik dacht aan wat mijn leven was en wat het voorstelde, aan niets dus. "Wat moest ik nog hier? Wat had ik nog aan dit leven als er nooit iets van terecht zou kunnen komen? Kon ik me niet beter laten vallen, en tenminste nog één mooi moment in mijn leven hebben? Dan kon ik tenminste nog iets anders voor de maatschappij betekenen als alleen maar een zondebok." Ik ging zitten, maakte me zo klein mogelijk, bereidde me voor op de val, de ontmoeting met de dood. "Hoe zou dat zijn?" Er was maar één manier om erachter te komen…
------------------------------------------------------------------------------------

en wa vinden we ervan... twas btw mar een hersenspinsel... ;)

Waarom zegt de hoofdpersoon aan het begin.. ''Tot vanavond mam'' Als hij daarna zegt dat hij door de nacht wordt opgeslokt? :confused:

Dat klopt niet helemaal geloof ik.

Zelfmoord is een ontzettend cliché onderwerp, maar opzich vond ik het begin wel vrij orgineel.

Het stukje waarin hij een plek uitkiest vind ik een beetje onrealistisch en gemaakt.

Ik vind het wel redelijk, maar niet echt geweldig..

@ Bloemenpoes: Ik denk dat de hoofdpersoon dat tegen zijn moeder zegt om haar niet ongerust te maken, en om verborgen te houden wat hij echt gaat doen die nacht..

Beetje cliché..en echt een geweldig verhaal vind ik het ook niet. En idd wat Bloemenpoes zegt: het stukje waarin hij de locatie uitkiest is erg onrealistisch geschreven.

Dit vind ik erg raar, hoezo er waren nog twee gebouwen over? Was hij van de rest al eerder afgesprongen ofzo? Beetje vaag geschreven :confused:

Maar opzich..is 't wel een redelijk verhaaltje.

Ja, maar dat klopt toch helemaal niet? :confused: Als hij zegt : tot vanavond, dan is het dus waarschijnlijk 's ochtends of in de middag, en in het verhaal gaat hij vanuit zijn huis gelijk naar de plek, die makkelijk bereikbaar is, dus het kan nooit nacht zijn dan.

Je kan het ook zo zien: Het is 6 uur 's avonds in de winter, dan is het al donker en zegt die gast: tot vanavond mam, dan bedoeld hij bijvoorbeeld tot een uur of elf.. :p
Jaaa, is even nadenken he ;) Maar ik ben ook van mening dat het niet echt logisch is ofzo. Tot straks mam was misschien beter geweest..

Levend bewijs (naja.. levend:P) Het staat er : NACHT en nacht is vanaf 12 uur.. dus dan zit er minstens 5/6 uur tussen moet zitten als hij het zo bedoeld heeft, en ik neem aan dat het van zijn huis naar die flat niet 6 uur lopen is :eek:

:p Ja, je hebt gelijk.. Maarre, even tussen ons he.. 't Is eigenlijk te gek dat wij over zoiets kleins diep zitten na te denken, en te discussieren..hoezo toppunt van verveling.. :D *zucht* het is ook zo stil op 't forum.. :(

JAA ! Ik weet het. Er is gewoon echt niemand. Astuanax en Duivelaartje zijn op vakantie en Millroy is er niet, en Grim is buiten basketballen :| Gsus :( Nah, wij zijn der :D

Spreekt me aan, mooi geschreven, lekker kort, toppie :)

'Dag mam, tot vanavond,' kon ik nog ongemeend uitbrengen.

Verder, niets echt super, nogal cliché.

Grim

Grim, schat
je moet wel even de discussie lezen he :p

Vandaag*weglaten, of de tijd in je hele verhaal veranderen, zie *’ ó was*’IS het de dag, mijn sterfdag. Al maandenlang* In een stuk dus. had ik alle voorbereidingen getroffen zodat niets fout kon gaan, het was alleen nog maar wachten op het juiste moment.*heb je niet net gezegd dat het juiste moment nu is?
Mijn leven, het had allemaal geen zin meer, het mislukte. Vanaf mijn geboorte was ik al gedoemd om te falen, om als zondebok te dienen voor de maatschappij.
'Dag mam, tot vanavond,' kon ik nog ongemeend uitbrengen. *bloemenpoes, ik kan er nog wel inkomen dat een mens met suïcidale bedoelingen liegt…
Ik griste de*/mijn? jas van de kapstok, opende de voordeur en liep naar buiten om daarna de voordeur met een klap dicht te laten vallen. Onwillekeurig ging ik mijn jaszakken na.
"Ik had dat papiertje toch nog in mijn jas gedaan? Aha, daar was het al."*gedachten tussen aanhalingstekens? Daar was het? Denken in verleden over iets dat hij dan doet? Tijden zijn messed up vriend
Mijn briefje met de perfecte plaatsen om te sterven. De hoogste gebouwen stonden erop, want als ik zou sterven wou ik er zo lang mogelijk van genieten. Zwevend sterven, dat was mijn grootste droom. Gewichtloos zijn. Eindeloos vallen.
Ik liet mijn ogen weer over mijn lijstje glijden, nog twee gebouwen waren over, waar ik graag vanaf zou springen*heeft hij al van andere gebouwen gesprongen? Zo komt deze zin over. . Het ene, een hotel, was het mooiste maar wel het moeilijkste om zomaar op het dak te komen. Het andere gebouw was een gewone woonflat, minder hoog als*lager dan het hotel, maar wel makkelijker om te bereiken. Vandaar*daarom of je zin aanpassen aan vandaar liet ik mijn keus op de woonflat vallen. Langzaam sloop ik verder door de nacht, opgeslokt door de duisternis.

Na een tijdje was ik bovenop de flat gekomen. Voorzichtig ging ik op het randje staan. De wind woei door mijn haren, bracht me uit balans. Ik dacht aan wat mijn leven was en wat het voorstelde, aan niets dus. "Wat moest ik nog hier? Wat had ik nog aan dit leven als er nooit iets van terecht zou kunnen komen? Kon ik me niet beter laten vallen, en tenminste nog één mooi moment in mijn leven hebben? Dan kon ik tenminste nog iets anders voor de maatschappij betekenen als*dan alleen maar een zondebok." Ik ging zitten, maakte me zo klein mogelijk, bereidde me voor op de val, de ontmoeting met de dood. "Hoe zou dat zijn?" Er was maar één manier om erachter te komen…

wow! Millroy!

ehhm, ach, geen bijster origineel onderwerp natuurlijk, maar ik heb het stukken slechter gelezen.....

Charlotte

Het is moeilijk om je in de gedachte te plaatsen van deze hoofdpersoon als je zelf nooit in zulke situatie bent geweest.
Dat is jammer. Echt herkenbaar, voor de meeste (hoop ik dan toch) onbegrijpelijk hoe deze persoon reageert, denkt enz. Mis een beetje diepte in het verhaal.
Maar zoals je het al aangaf...het is een miniverhaal.

Niet echt heel geweldig, maar als ideetje echt niet gek ;)

xxx

Het kan wel verleden tijd en toch een vandaag aan het begin, het kan toch zijn dat diegene zelfmoord heeft gepleegd en dan verteld over hoe het ging enzo?

En Millroy, dat van wachten op het juiste moment kan toch wel? Er wordt alleen uitgelegd dat hij alles al had voorbereid, maar nog een goed moment moest zoeken :o

best goed, alleen als verhaal op zich niet echt great. als laatste stuk van een langer verhaal zou leuker zijn

Ja, vast. :rolleyes: