Bloed
 

Met liefde druk ik het mes in mijn arm,
rode lijnen worden langzaam zichtbaar,
en druppels vormen zich.
Een geweldig gevoel ontstaat,
Het schreeuwt van uit mijn buik.
Nog eens steek ik,
ik steek met overtuiging,
Ik steek met kracht en liefde.
~
Nooit zal het genoeg zijn,
nooit houd het op.
~
Het bloed rolt over mijn arm naar beneden,
het schreeuwt hoi tegen het daglicht,
het daglicht dat mijn kleine kamertje binnen valt,
het daglicht dat mij laat steken.
Nog eens steek ik,
ik steek met overtuiging.
Ik steek met kracht en liefde.
~
Nooit zal het genoeg zijn,
nooit houd het op.
Het voelt zo fijn.
Het bloed rolt over mijn arm

Wij
 

Wij

Zo verslagen als jij daar zit,
zo nedererig op je kleine knietjes.
Zo hatelijk kijk ik naar je gezicht,
zo hatelijk wens ik je dood
Samen denken we aan de dag dat jij nooit geboren was,
wat is houden van toch mooi.
Want samen wensen we dat je nooit geweest was...
~
Zo verslagen,
zo verslagen als jij daar zit,
Zo veel haat,
zo veel haat tekent mijn gezicht.

Meer psych dan dop.

Iig. Die kronkels slaan nergens op. Nog steeds niet.
Het zou wanhoop moeten uitstralen, pijn, verdriet, dwaasheid, maar ik zie er nix in terug. Het is gewoon een statisch verhaaltje alsof je op een afstand staat te kijken. Probeer er meer gevoel in te leggen, laat je hart spreken, niet de woorden. Misschien ontgaat ons dan de duidelijke boodschap, maar dan krijg je eerder een gedicht. Als dit autobiografisch is, en je wilt net dat de boodschap overkomt, zul je het niet hier moeten plaatsen, maar het aan je vrienden, familie, ouders, vertrouwensmensen in je omgeving moeten laten lezen. Wij kunnen je daar niet bij helpen.

En... SPELFOUTEN... ik blijf me er aan ergeren.

ik sluit bij mutant aan.

ikv ind het ook niet goed, maar eerder een vorm van
overdreven melancholie.