citaten
 

Wat vind jij mooie citaten uit boeken? Waarom onthoud je ze? En wat doe je ermee? Heb je een speciaal notitieblok of vergeet je ze nadat het boek weer uit is?

Het leven is een zwart gat, omhuld met leugenaars en bedriegers die je gebruiken, en je steeds dieper de grond in duwen. Alhoewel wij nooit in de hel geloofden, is er door ons zelf één ontstaan.

Dat vind ik echt een sterk citaat. Elk citaat wat ik sterk of mooi vind schrijf ik op. Ik vind dat altijd leuk om na te lezen. -x- Soapsie

De enige die ik kan opdreunen is 'het graf gaapt, de tijd zoemt, en nergens is redding', uit De Avonden van Reve.

LUH-3417

De avonden vond ik eerst vreselijk maar toen ik in die hopeloze sfeer kwam was ik verkocht :p

Ik heb er een van Chuck P.: Our fathers were the models of God. If our fathers bailed, what does that tell you about God? Listen to me. You have to consider the possibility that God does not like you. He never wanted you. In all probability he hates you. It’s not the worst thing that can happen. WE don’t need HIM. Fuck damnation man, fuck redemption. We’re God’s unwanted children? So be it! You can run water over your head and make it worse or you can use vinegar and neutralize the burn. First you have to give up. First you have to know, not fear, know that someday you are going to die.

Als je citaten zoekt, kijk dan eens op de deze site. Hij staat boordevol citaten (momenteel 13592) van allerhande auteurs.

als ik een boek lees neem ik de tijd niet iets op te schrijven dus vergeet ik vervolgens alles weer

Charlotte

Uit de Passievrucht:
"Dat wat gezegd is niet is gezegd, dat wat gebeurd is niet is gebeurd.

Vond ik wel mooi :o

Ik onthoud vooral van die 'net-niet-herkenbare' citaten. Niemand anders gebruikt ze, maar als je ze hoort weet je wel dat je het eerder hebt gehoord/gelezen. Zoals uit LOTR en boeken/films van King

Ik type hele stukken over op de computer en lees ze zo nu en dan terug.

Ze sloot haar ogen en probeerde zich voor te stellen dat ze gewichtloos was, een stofdeeltje, een klein algje dat op het wateroppervlak van het meertje in hun tuin dreef. Ze voelde zijn handen op haar lichaam, die als langpootmuggen over haar huid kropen, haar opsloten in zijn handpalmen. Ze droomde ervan opgevouwen te kunnen worden als een foto, dat ze zich kon opkrullen en weer een embryo worden. Ze wilde in zijn broekzak passen, als een pluisje of een munt, ze wilde dat hij haar zou opeten, dat ze op zijn tong zou wegsmelten als een pepermuntje, in de kleine smaakpapillen zou verdwijnen, dat er van haar alleen een smaak in zijn mond zou overblijven.

Nina, een meisje
Amy Hassinger


Sommige catastrofale situaties vragen om duidelijkheid, komen in een fractie van een seconde tot uitbarsting: je slaat met je hand door een vensterruitje en dan ligt alles vol bloed en roodbesmeurde glasscherven; je valt uit een raam en breekt hier en daar wat botten, schaaft hier en daar wat vel. Hechtingen, gips, pleisters en jodium kalmeren en genezen de wonden. Maar een depressie is geen plotselinge ramp. Die lijkt eerder op kanker: aanvankelijk is de tumorwoekering zelfs voor een oplettend ook niet waarneembaar, en op een goeie dag – pats–boem! – heeft zich een enorm, dodelijk zevenpondsgezwel genesteld in je hersens of je maag of je schouderblad, en probeert dat ding, dat door je eigen lichaam is voortgebracht, je zowaar om zeep te helpen. Een depressie heeft daar veel van weg: langzaam, met de jaren, stapelen zich in je hart en je geest de gegevens op, ontwikkelt zich binnen je systeem een computerprogramma voor algehele negativiteit, dat ervoor zorgt dat je het leven steeds ondraaglijker gaat vinden. Maar je merkt niet eens dat het op komt zetten, je denkt dat het wel normaal zal zijn, dat het wel iets te maken zal hebben met ouder worden, met acht worden of twaalf worden of vijftien worden, en op een goeie dag dringt het tot je door dat je hele leven gewoon afschuwelijk is, niet de moeite waar, een verschrikking en een zwarte smet op het witte vlak van het menselijk bestaan. Op een goeie ochtend word je wakker, bang dat je blijft leven.

Elisabeth Wurtzel
Het land Prozac


Ja, zo is het. Zoals de natuur naar herfst neigt wordt het herfst in mij en om mij heen. Mijn bladen vergelen, en van de bomen in de buurt is het blad al afgevallen.


Als een blad aan de boom verander ik van stemming. Soms wil het leven me wel eens vreugdiger aankijken, maar och, het is maar even!


Ik ben zo rijk, en mijn liefde voor haar slokt alles op; ik ben zo rijk, en zonder haar verzinkt alles in het niet.


Zoals ik achtervolgd word door haar beeld! Wakend en dromend prent het zich in mijn ziel. Als ik mijn ogen dichtdoe staan hier, achter mijn voorhoofd, waar het innerlijk gezicht zetelt, haar zwarte ogen. Hier! Ik weet niet hoe ik het moet uitdrukken. Zodra ik mijn ogen sluit zijn ze er; als een zee, als een afgrond die zich voor mij, in mij uitstrekt houden ze mijn denkvermogen vast.
Wat is een mens, die hooggeroemde halfgod! Schieten zijn krachten niet juist dan tekort als hij ze het meest nodig heeft? En of hij zich in vreugde opricht of ondergaat in smart, wordt hij niet telkens juist dan tot staan gebracht, juist dan teruggebracht tot een dof, kil bewustzijn als hij zich verlangend wil overgeven aan de volheid van het einde?



Begrijp me toch – – – Het is afgelopen met me, zie je dat niet, ik houd het niet langer vol! Vandaag zat ik bij haar – ik zat, zij speelde op haar klavier, allerlei liederen, en met zoveel innigheid! Zoveel! – Zoveel! – Hoe moet ik het zeggen? – Haar kleine zusje kleedde haar pop aan op mijn schoot. De tranen schoten me in de ogen. Ik boog mijn hoofd, en mijn blik viel op haar trouwring – – – Mijn tranen stroomden – – En opeens zet ze die oude hemelszoete melodie in, zo heel opeens, en er gaat door mijn ziel een gevoel van troost en herinnering aan voorbije dagen, aan de tijd dat ik dat lied hoorde, aan de sombere tussenperiode van verdriet, aan mijn ijdele hoop, en daarna – – Ik ging heen en weer lopen door de kamer, mijn hart stikte onder dat opdringend geweld. – In godsnaam, zei ik, losbarstend, met een heftig gebaar in haar richting, – in godsnaam, houd op! – Ze deed het en keek me star aan. – Werther, zei ze met een glimlach die door mijn ziel sneed, - Werther, u bent ernstig ziek, uw lievelingsgerecht staat u tegen. Ga naar huis! Toe, kom tot rust. – Ik rukte me los uit haar gezelschap en – – – God! U ziet mijn nood en zult er een eind aan maken.

Goethe
Het lijden van de jonge Werther

"Dat is het enige wat telt, lieverd, dat iemand meer in je ziet dan je wist dat er te zien was."

Arthur Japin, Een schitterend gebrek.

die van Anneee vind ik mooi.

Bij mij hangen er nog wel citaten rond van wat boeken, maar dat komt met vlagen terug, als ik er aan denk... Dingetjes uit Go Ask Alice, Catcher in the Rye, A Clockwork Orange...

Maar het gaat allemaal om de beelden die ik er bij heb, de woorden, en dus citaten, zijn bij mij ondergeschikt, nadat ik het boek uitheb.

Er ligt een vogel te creperen in een vrieskoud weiland.
Een man loopt langs en hoort de vogel. Jij overleeft de nacht niet, denkt de man,
kijkend naar het zielige bundeltje verlepte veren. Dan ziet de man een dampende koeienvlaai en bij duwt het verkleunde beestje in de warme stront. Zo lukt het je misschien de nacht door te komen, denkt de man, en hij loopt door. Een halfuur later komt er een andere man voorbij gelopen. Hij hoort de opgewarmde vogel uitgelaten kwetteren. Wie heeft jou hierin gedrukt, denkt de man, waarna hij zich voorover bukt om de vogel naast de vlaai te zetten.
Voor de eerste zonnestralen hem kunnen verwarmen, sterft de vogel van kou en uitputting.

Ergo: zij die je in de stront duwen hebben niet altijd het slechtste met je voor, zij die je uit de stront trekken doen niet automatisch het goede, en zij die in de stront zitten moeten vooral niet te luid kwetteren.


Dat blijft een goeie! kus kus ro-tje