[(Begin van) Antiverhaal] Het sneeuwt buiten.
 

Jaja, mijn eerste echte antiverhaal. Ik werd zo ziek van alle zelfmoordverhaaltjes dat ik een bijna haaks verhaal geschreven heb. Feast on it :) en owja: het is superslecht, begin er maar niet aan :P

‘’Het sneeuwt buiten.’’
Ik brom iets naar mijn zusje, die deze overbodige opmerking maakt. Natuurlijk sneeuwt het, het is winter, bijna Kerstmis. Waarom zou het dan niet sneeuwen? Ik richt me weer op het boek dat ik aan het lezen was. Af en toe nippend uit de beker warme chocolademelk, die naast me op een tafeltje staat, lees ik verder. De ontnuchterende werking van een volle emmer, ik lach erom. Gulzig verslinden mijn ogen de werkelijkheid van het uitgaansleven, gezien door de ogen van een meisje dat anders is dan alle anderen. Na een tijdje werp ik een blik op de klok, net op dat moment hoor ik negen regelmatige slagen uit het uurwerk komen. ‘Negen uur…’ denk ik bij mezelf, ‘negen uur…’ Even blijft het stil in mijn hoofd, de stem van mijn gedachten zwijgt voor een tijdje. Ik drink mijn chocolademelk op, peinzend over wat ik eigenlijk wilde denken. Het boek wordt door mij dichtgeklapt en op het tafeltje gelegd. Ik sta op en loop met mijn inmiddels lege beker naar de keuken, waar ik het op het aanrecht zet. Een koude, witte massa kleeft tegen het raam. ‘Het is tijd’ hoor ik de stem van mijn gedachten vertellen. Tijd voor wat? Het is tijd om naar buiten te gaan. Mijn jas is al aangetrokken en voordat ik het zelf goed en wel besef, heb ik al geroepen dat ik even naar buiten ben. De bevestiging komt uit de woonkamer: ‘Oké, maak het niet te laat hè?’
‘Nee mam,’ brom ik nog voordat ik de voordeur achter me dicht sla. De rillingen lopen over mijn rug, maar dat komt niet door de koude windvlagen tegen mijn gezicht, noch door de dikke sneeuwvlokken die mijn zwarte jas verstoppen onder een laag wit. De rillingen komen van de kou die ik van binnen voel. In mijn jaszak vind ik een klein verfrommeld briefje, verkleurd door het vele gebruik. Het is een verkleinde kopie van de stadskaart, met stipjes op elke plaats waar ik vaak kom. Het stadspark met het donkere bruggetje, de hoge gebouwen die niet meer bewoond zijn, de drukke wegen. Perfecte plaatsen om te sterven. Ik veeg met mijn vrije hand over het kaartje om het te ontdoen van de sneeuw. ‘Waar ga ik vanavond heen?’
Het vraagstuk speelt door mijn hoofd, tikt alle overwegingen aan. Magisch, maar koud. Het geheel wordt nog kouder als de tweede vraag door mijn hoofd speelt: ‘Waar zou ik willen sterven?’ Het was een goede avond om zelfmoord te plegen, dat wist ik. Je dood is al verzekerd als je een tijdje op de grond blijft liggen, op een plaats waar niemand je vind. Het bos aan de rand van de stad zou een perfecte plaats ervoor zijn. Niemand komt daar, zeker niet nu het zo sneeuwt. De bomen maken de mensen bang, zwaaiend met hun lange takken. De donkere gestaltes in de nacht laten me deze keer koud, alleen deze keer. Mijn gevoel wil iets anders, ergens anders heen. Nu zal het echt gebeuren, ik voelde het gewoon. Met een stevig tempo stapte ik door het dunne laagje sneeuw, op weg naar het centrum. Mijn keuze was op de leegstaande woonflats gevallen, al kan ik die keuze niet verklaren. Ik geloof niet dat het een blinde gok was, naar welke gebouwen ik besloot te gaan. Het besluit is er nu. Ik volg het besluit.
Even later kom ik in het centrum aan. Mijn oog valt meteen op een lege woonflat. Mijn gevoel verteld mij dat dit de goede flat is. Hier gaat het gebeuren. ‘Showtime’ De letters loeren ironisch naar beneden, ze kijken op mij neer. Ik schenk er geen aandacht aan, maar loop meteen naar de deur. De deur is vreemd genoeg open, ik ga naar binnen. Witte koude stukjes op de grond geven aan dat er al iemand voor me was. Mijn vermoeden klopt, wat me bang maakt. Snel beklim ik de trappen tot ik bij het dak uitkom. Op de rand zie ik een persoon staan, ik kan zo niet zien of het een jongen of een meisje is. Langzaam loop ik naar de persoon toe, zonder onverwachtse bewegingen te maken. Ze doet haar capuchon af en ik zie haar haren wapperen in de wind. Haar lichtblauwe jas steekt af tegen de grijzige stad. Ik zie een schok door haar lijf heen trekken, vloek vervolgens in mijzelf. Het is slecht om mensen te laten schrikken die op het dak van een hoge flat staan. Bijna net zo erg als kinderen nachtmerries bezorgen. Vergenoegd over deze treffende vergelijking glimlach ik naar het meisje, maar ze ziet me niet. Ze concentreert zich op de bewegende stipjes onder haar. Snel loop ik naar haar toe en pak haar arm beet. Een tweede schok gaat door haar heen terwijl ze me woedend aankijkt.
‘Laat me los, verdomme, laat me los!’ Ze gilt het tegen me, schreeuwt het, herhaalt het eindeloos. ‘Ja, en nou weten we het wel.’ Mijn antwoord is pijnlijk doch treffend; het meisje stopt met de zin te herhalen. Langzaam geeft ze toe aan mijn dwang en doet een paar stappen van de rand weg. ‘Je leven is te waardevol om aan de zwaartekracht bloot te stellen’ zeg ik zacht. Traag knikt ze. ‘en denk eens na over de trauma’s die je de mensen beneden aandoet.’ ga ik verder. Weer knikt ze, beschaamd. Een traan rolt over haar wang, maar voordat die haar kaaklijn bereikt, veegt ze hem al weg. Ik heb het al zovaak gezien, impulsieve tieners die zelfmoord wilden plegen. Vaak helpt het tegenhouden al, soms een goed gesprek. Andere keren hoor ik dat de persoon zichzelf alsnog van het leven beroofd heeft. Mijn emoties sluiten daar perfect op aan. Vandaag was ik op tijd. Ik kijk naar de wolken, die nog steeds rijkelijk hun sneeuw naar beneden laten dwarrelen. Er is maar weinig te zien aan de grijze massa, dus ik richt mijn aandacht weer op het meisje. Haar grote bruine ogen bekeken me van top tot teen, daarna keek ze vlug over het randje naar beneden. Nog meer tranen rollen over haar wangen, nu veegt ze haar tranen niet meer weg. Kleine kuiltjes in de sneeuw voor haar voeten. Ik sla mijn armen om haar heen en druk zachtjes haar hoofd tegen mijn schouder. Met mijn linkerhand veegt ik de sneeuw uit haar haren. Ze omklemt me zo stevig dat ik bijna geen lucht meer krijg. ‘Ze heeft het nodig’ denk ik. Zachtjes maak ik me los uit haar greep en kijk haar aan. ‘Wil je er over praten?’
‘Misschien…’ Ze zwijgt en kijkt weg. Mijn ogen glijden naar haar kin, waar haar laatste tranen wachten op de greep van de zwaartekracht. ‘Ik… ik denk niet dat ik het wil.’
‘Oké,’ fluister ik en zwijg. Iets zeggen is nodig, maar het gebeurt niet. De stilte is moordend. Ik vermoord de stilte door iets te zeggen. ‘Zullen we even naar binnen gaan, hier lijd je alleen maar kou.’ Ze knikte en laat zich meevoeren door mijn arm. Eenmaal uit de sneeuw komt ze voorzichtig los. Ze vertelt over haar problemen thuis, de ruzie tussen en met haar ouders. Ze vertelt over een groepje jongens, onbekend voor mij, die haar steeds lastigvallen. Ik zwijg en knik, af en toe afgewisseld met een korte zin. Wat zou ik moeten zeggen? Ik merk dat het binnen stukken warmer is en doe mijn jas uit. Ze volgt mijn voorbeeld, langzaam en beheerst. Op beide polsen lopen littekens en verse sneden. Voor de tweede keer besef ik hoe ver ze er doorheen zit. Mijn wijsvinger strijkt zachtjes over haar pols, ik voel de onregelmatigheid van de sneden. Ze kijkt strak naar de muur, weigert aandacht te schenken aan mijn vinger.
‘Waarom?’ vraag ik, maar krijg geen antwoord. Ze kijkt me alleen aan, hartverscheurend.
‘Wist je dat je mooie ogen hebt?’ vraag ik, deels omdat ik het kwijt moest en deels om de stilte die op mijn vorige vraag viel, te doorbreken. Ik zie haar rood worden, ze kijkt weer weg.
Maar deze keer zwijgt ze niet. Bijna stotterend mompelt ze een ontkenning. Ik glimlach en antwoord: ‘Het is echt zo.’
Ineens kijkt ze me aan met haar donkerbruine ogen. Het lijkt wel alsof ik word getroffen door de bliksem. Ik kan me even niet bewegen, al mijn energie gaat op aan het kijken naar haar ogen. Haar ogen fonkelen, de vrolijkheid straalt uit haar hele lichaam. Op de achtergrond zijn sporen van verlegenheid te zien, ongeveer tussen het oogwit en de iris. Weer glimlach ik.
Ze steekt haar hand naar me uit, ons oogcontact wordt verbroken. Ik pak haar hand en trek haar naar me toe. ‘Hoe heet je?’ vraag ik zachtjes. ‘Ik heet…’ Ze breekt haar zin af en pakt mijn andere hand. ‘Ik heet… Emily’ Ik sluit mijn ogen om haar naam nog eens terug te horen in mijn hoofd. De zoete klanken vervagen langzaam in een stroom van gedachten. Zachtjes spreek ik haar naam nog eens voor me uit. ‘Em-i-ly…’ Ze kijkt naar me, ik voel het gewoon. Ik open mijn ogen en verras haar met mijn blik. ‘Weetje, laten we gaan.’ fluister ik zachtjes.
Samen lopen we de flat uit, ik breng haar thuis. Snel gaat ze naar binnen, met tegenzin. Ik laat haar ook met tegenzin gaan, maar het is altijd zo. Eerst zien en dan verlaten…
Langzaam loop ik naar huis, het sneeuwen is opgehouden. Bij de voordeur kijk ik nog even om, het duister in. Met smart wacht ik op een déjà-vu….

Grim - voor alle vragen, richt U tot mij :)

(y) Wauwie Grim! Heel mooi!
zwarte

't Is weer eens wat anders...Leuk dat verhaal van Bloemenpoes erin verwerkt :p ...Dit zijn de verhalen waar we het van moeten hebben ;)

Nijn*

Dank U allen :) *kusj*

Waarom moet er altijd een foutje inzitten!? :(

Owja, om jullie werk te geven :D

Grim - Millroy verwachtte kritiek op mn onderwerp :P

ej schatje :evil: :evil: :evil: :evil: :D :D :D :D

GE-WEL-DIG

SERIEUS! je moet er wat mee doen;) :bloos: lovu

Perfectionist.. :p

In ieder geval origineel... (lees: geen persoon die zichzelf verdrinkt) en mooi beschreven.. vind ik dan :)

Uhuh gelijk heb je.. :rolleyes: :p


Neej het is echt mooi! Leuk geschreven en geen foutjes, behalve dan van dat "zwartje". (y)

het is echt een mooi verhaal :D:D:D:D:D
-xxx- nicky

Mooi Grim, leuk bedacht ook! Gaat het nog verder of is het klaar zo? (Het gaat verder, want er staat 'begin van'. Ok. ;) )

Heel even zeiken:
Ik zou 'de stilte is moordend.' weghalen. Dat staat er nu zo dubbel en zonder komt dat 'ik vermoord de stilte' er net zo mooi uit, vind ik.

Vervolg is welkom! (y)

Ik snap Antiverhaal alleen niet. Anti in de zin van 'anders'? Want antiverhaal betekend eigenlijk geen verhaal. Maar het is wel een verhaal? :confused:

mmm, ik vond em net zo mooi :P

anti is tegen, toch? :)

Antiverhaal is voor mij een verhaal dat ongeveer haaks staat op een clichéonderwerp, zoals zelfmoord. Dat staat ook in mijn inleidende zegje :P

Het viel me al op dat er niet om een vervolg gemekkerd werd, maar men neemt het dus aan? :p

Als ik inspiratie over heb, oke?

Grim

Ja, vervolg is meer dan welkom :)

ik vind het (y) :cool:

Hmm, je zet me aan het denken! Goed bedacht om er zo over na te denken - krijg spontaan inspiratie! ;)

mooi geschreven idd. alleen het anti snap ik ook niet zo goed. eerlijk gezegd is de grote lijn nogal cliché... meisje wil zelfmoord plegen, jongen red meisje, worden verliefd op elkaar, leven nog lang en gelukkig (alhoewel dat deel ongetwijfeld NIET zal komen :D ).
tis alleen de manier waarop dat het verhaal anders is dan anderen, het lijkt voor de jongen wel een soort routine. alsof hij het vaker heeft meegemaakt dat er mensen klaar staan om te springen en hij ze dan nog ff red.
anyhow, ben benieuwd naar het volgende deel :)

Hey Grimmie,

als ik terug kom van mijn werk vanmiddag en dan niet meteen half dood op mijn bed neerval zal ik hem gaan lezen, goed?
(als je me er niet op gewezen had weet ik niet hoe lang het geduurd zou hebben voor ik er aan begonnen zou zijn, aangezien je in je titel (begin van) hebt staan en ik haat dat altijd. Eigenlijk lees ik alleen maar 'hele verhalen'. Nou ja, in principe en in eerste instantie...;))

Charlotte

Rotkind, waarom verraad je dat? :P

Grim

Ik vond het erg origineel. Ik was toevallig net een recensie aan het lezen over een boek, waar twee mensen zich toevallg op dezelfde plaats van kant willen maken, maar het dan toch niet doen omdat ze met zijn tweeen op dezelfde plek zijn en het dan het lot is ofzo. Dat vond ik ook heel origineel, maar dit is eigenlijk net zo origineel :p!! Ik ben wel benieuwd naar het vervolg. Hou je het ook een beetje origineel? :P En dat zwartje is nog niet eens een echte taalfout, dus niks te klagen!

Hm, balen..

Ik heb liever een happy end :P:D

my bad :D ;)

Omdat je zo graag foutloos wil schrijven ben ik even gaan zoeken. Resultaat: één (interpunctie)fout:
Hier moet een punt achter.

:evil: :p

Aaaah :(

Grim

Nou Charlotte, dan heb je geluk, want ook het einde staat in de openingspost, maar dat heb ik voor het gemak verzwegen :P

Maar dan nog, dit topic hoeft niet dicht :)

Ik heb nog een leuke verrassing :P

Grim

moet ik nou raden uit welke verhalen je je inspiratie hebt opgedaan hiervoor en dat zelfs acda en de munnik er aan te pas zijn gekomen?
Het ligt er voor mij allemaal iets te dik op.
Te veel geprobeerd leuk te zijn, mooi te schrijven, stukjes ergens anders uit te halen.
Sorry, maar kon het echt niet opbrengen nog verder te lezen.
Het is gewoon net TE en dat vermoeid me, maar natuurlijk maar een kwestie van smaak he....

Charlotte

Oehoe! :p Dan moet die verrassing wel snel komen, want ik ben heel ongeduldig :)

(via msn gaf ik je een uitgebreidere reactie)

verrassing? willen we dat wel dan? :)

Charlotte

Ik vind 'm eigenlijk wel tof. Juist omdat de stilte moordend is, komt het vermoorden van de stilte leuk uit de hoek, naar mijn mening.

Ja, tof schrijfseltje. (y) Maar ik vind niet dat ze verliefd worden later, hoor. De tragiek van een levensredder die zich moet dwingen afstand te nemen van degenen wiens leven hij redt is juist zo mooi. Eenzame ridder, mysterieuze redder, altijd in zijn eentje op pad om mensen van de dood af te pakken, blabla. Dat meisje mag best verliefd worden, maar ik vind dat hij dat eerst stom vindt. En dan kan ze bijvoorbeeld elke week zelfmoord proberen te plegen zodat hij 'r elke keer moet redden. :D Geen love-at-first sight van onze held met 'n depressief kutje, da's flauw.

..vind ik. :D

Nee, maar je moet LUH overtuigen om die verrassing tegen te houden dmv een slotje :P

@ Nijn* : ik denk dattie morgen klaar is :)

@ Charlotte: Ja, had ik ook echt veel aan :) [sarcasmeloos]

@ Para: Kijk, dat vond ik nou ook, maar jullie lezen niets over die (niet)liefde hoor, weer maar gerust ;)

Grim

gelukkig dan maar:)

Charlotte

leuk leuk :)

De titel is idd vaag, wel heel mooi geschreven alleen ik moest er wel een beetje inkomen, later vond ik het wel top!

Anki

Hmmm, mijn verrassing wil niet echt vlotten omdat ik met mij hoofd.. euhm.. ergens anders ben :o

inspiratietekorten enzo :)

jullie zien het wel verschijnen, ooal kom ik binnenkort wat minder vaak online

Grim - Dank voor het commentaar

zozo, heeft mevrouw K uw hersenen en tijd in beslag genomen?:p

Charlotte

lol, maar ik wil gewoon vervolg, niet zeiken.. zet K maar uit je hoofd

:D:P

Was het maar zo makkelijk... :(

Ze is zo mooi en zo lief...

Grim

edit: Grim, aan het werk!
Maar dat kan ik niet...
Ssst, dalijk horen ze je.
Help!
Smerige kleine Hobbits...
Nee, dit is geen LOTR, jij hebt gewoon tijd over.
Je krijgt toch geen gevoelens hea?
Uh... :(

Grim

Gek:D

hoezo nou zo mooi en zo lief?
u kent mevrouw K al zo goed en lang en echt en... en?

en nu schrijven, al is het een liefdesbrief aan K!

Charlotte

He Grim:).
Leuk verhaal.:) Graag vervolg!:)

Mevrouw K, wie is DAT nu weer? :p

voor u en vraag, voor mij een weet:)
welcome back!

Charlotte

Oh?
Nah.. hij kan dood neervallen.. wie vangt hem op?

:confused:
Hebben jullie geen MSN? :p

Weet jij het dan? :eek:

Ja hallo! Ik ben er weer! *En ik heb wat verhalen gemist zeg :eek: . Sorry voor de auteurs, maar ik ga ze niet allemaal lezen. :( Alleen de recentste krijgen commentaar en - nou je weet wel :p -.*

Tof verhaal. Veel beter dan dat vampieren gebeuren van eerst!
Mijn enige punt van kritiek is dat het verhaal nogal onwerkelijk is. Een meisje zal waarschijnlijk niet een vreemde vertellen wat haar problemen zijn. Maar waar ik vooral over struikel is dat ze elkaar aankijken en opeens lijken hun problemen als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Maar was het maar zo simpel!
Verder zal een kind dat lastiggevallen wordt door jongens zich niet snel laten betasten door een vreemde, bang om hetzelfde weer mee te maken.

Btw het kan aan mijn slaperige toestand liggen rond dit, voor mij, late uur, maar is het nou een meisje of jongen die dit allemaal meemaakt. In het begin zeg je namelijk iets van: door de ogen van een meisje dat... nog wat. Maar aan het einde vind ik het duidelijk een jongen. Excuseer als ik domme vragen stel.

Verder:

You go boy!

Het was niet de bedoeling om het 100% realistisch te schrijven, het was meer de bedoeling om gevoelens weer te geven en een gebeurtenis te schetsen :)
En welk vampiergedoe?

Grim

Je vorige verhaal, wie je met een weerbericht begon. :)

edit: never mind, al heeft het niets met vampiers te maken :p

Dat zei ik ook niet, maar ik wist over welke ze het had. ;)

Zei ik dat jij zei dat het met vampiers te maken had? Nee?
Denk dat er dan niet bij,
als ik iets bedoel,
zet ik het,
er wel bij...

Grim

Leuk gedichtje. :s

Nee, dat zei je niet, maar ik mag het toch wel zeggen. :confused:
*Laat ik maar gaan eten, voordat ik verkeerde dingen ga zeggen... :bloos: *

ey Grim,

mooi verhaaltje! je hebt echt talent, maar dat wist je zeker nog niet :p

*zucht* nou ben ik terug van vakantie, is er nog geen vervolg!! Schandalig! :p