Isoleercel
 

Muurvast,
opgesloten in de tijd.
Gehuld in witte kussentjes,
van het zachtste materiaal.
Bang dat ik mij verwonden zal,
bang voor dat wat mij breken gaat.
~
Maar ik wil er uit,
ik wil rennen springen.
Ik wil vooruit,
ik wil nieuwe zinnen.
~
Bonkend,
zachtjes met mijn hoofd.
Staar ik naar mijn witte kussens,
gemaakt van het zachtste materiaal.
Smachtend naar vrijheid,
smachtend naar de dood.

goh...interessant, je raakt me echt heel erg met dit gedicht. het is onwijs gevoelig, en je taalgebruik is top. je variatie in ritme vind ik fijn, dat geeft even rust tijdens het lezen tijdens de tweede strofe. maar je laatste strofe is echt de beste, zo mooi beschrijvend, ja. goed gedaan, heb gewoon geen kritiek eigenlijk :D

WhooT :| ty :$

Kippenvel..

er mooi! (y)

Dit vind ik verrassend veel beter dan de vorige.

Mooi geschreven, maar ik ben een moeilijk geval als het om raken gaat :)

Er zit heel veel gevoel in dit gedicht; ik vind het een hele sterke verwoording van dingen als onmacht/pijn/verdriet/verlangens die onvervuld blijven, zoals ze op mij overkomen tenminste :).

Vooral het verschil in ritme vind ik taaltechnisch erg knap; je versneld enorm in de tweede strofe door de regellengte/ritme/rijm, en dan is het opeens weer 'rustig' in de derde strofe, voornamelijk door dat ene woord 'bonkend', dat na de stilte wordt ingezet.

Ook de herhaling van het kussentje van het zachtste materiaal spreekt me aan.

mooi :|(Y)

bedankt

Vind het knap gedaan, zoals xineof zegt, hoe je speelt met het ritme. Is een goed gedicht technisch gezien. Maar de boodschap raakt me in het totaal niet.

de boodschap is voor mij ook heel persoonlijk en ook mijn persoonlijke manier van uitdrukken :)
ritmes zijn leuk maar er overna denken doe ik eigenlijk niet misschien moet ik dat wel gaan doen! :)
tyvoor al de positieve reacties!!