dacht ik
 

jij brak mijn leven in
verleden en heden
toen ik echt dacht te kennen
hoe ik was zonder jou
je bestond allang niet meer

tot ik je voelde, je armen
om me heen in mijn dromen
maar jij was weg,
al heel lang geleden
en ik was je vergeten

tenminste,
dat dacht ik...



(helemaal niet autobiografisch, maar gebaseerd op een verhaal dat ik nu schrijf... een deel staat op Letteren)

Dit komt op mij eerder over als proza. Tenminste, ik schrijf soms zelf heel poëtisch en verwarrend maar wel in normale zinnen als deel van een soort dagboek. Ik heb het idee dat dit gewoon verwarde gedachten zijn, in een dichtvorm gegoten. De tekst vind ik mooi, maar als gedicht doet het me niets, als je begrijpt wat ik bedoel? Het komt op me over als geraaskal in mijn eigen hoofd, maar doet daarbuiten niets met me als poëzie.

Ik heb echt het idee dat hoe meer ik post, hoe vager ik word :). Blame it on the wodka

Snap het wel. Klopt ook wel. :)

Ik weet niet echt of ik het een gedicht vind, maar ik vind het wel mooi! En het past wel goed bij je verhaal op letteren ja.. :)
Nijn*

Ik ben meteen je verhaal gaan lezen op Letteren, maar ik kan je gedicht nog niet helemaal erin plaatsen :o. Zou het precieze verband misschien uit willen leggen :)?

Ik vind het een mooi gedicht, al neigt het naar proza. Het gevoel zit er in ieder geval in, maar ik vind het zonde dat er voor mijn gevoel niet echt een afsluiting aan zit. 'Tenminste, dat dacht ik...', met die slotregels krijgt de lezer niet echt vat op het gedicht, vind ik. Vooral dat 'tenminste, dat dacht ik' vind ik het gedicht prozaïsch maken, de eerste en tweede strofen zijn mooi, soms komen ze wat onzeker en twijfelachtig over (maar dat is waarschijnlijk ook de bedoeling), een beetje mijmerend :).

Ja hoor, al moet ik er wel bij zeggen dat ik dit gedicht heb geschreven, terwijl ik nog niet verder heb geschreven aan mijn verhaal. Maar ik heb dus al wel ideeën over de verdere inhoud en die staan eigenlijk in dit gedicht.


jij brak mijn leven in
verleden en heden
toen ik echt dacht te kennen
hoe ik was zonder jou
je bestond allang niet meer

Fleur (= hoofdpersoon) leeft een 'normaal' leven totdat ze haar oude buurmeisje weer tegenkomt. Hoewel ze wel in het heden leeft, komt het verleden steeds meer naar boven. Ze dacht zichzelf te kennen, maar daar gaat ze steeds meer aan twijfelen.

tot ik je voelde, je armen
om me heen in mijn dromen
maar jij was weg,
al heel lang geleden
en ik was je vergeten

Toen Meike (= buurmeisje) lang geleden uit haar leven verdween, bestond ze ook niet meer voor Fleur. Maar als ze opeens weer met Meike in aanraking komt, komt Meike in bijna al haar dromen voor en af en toe staat ze zelfs naast haar en kan ze Meike voelen (dat droomt ze dan dus ook).

tenminste,
dat dacht ik...

Fleur dacht dat ze Meike vergeten was, maar dat is niet zo. En daar ontstaat het verhaal dus uit.


Zo goed? :)

Ja, zekerwel :). Nu ben ik nog meer benieuwd naar het vervolg, ik zal eens gaan kijken op Letteren of het er al staat :)!

Ja dus. :)

Ik ga proberen om het meer poëtisch te maken, omdat ik het wel leuk vind om een gedicht neer te zetten aan het begin van het verhaal. En dat je het dan pas echt snapt als je het verhaal helemaal gelezen hebt. :)

Leuk idee (y) :).