En morgen
 

En morgen

En morgen sla ik de ogen neer
(Of doe ze gewoon niet open)
volkomen een einde gekomen,
voor mij valt niet meer te hopen.

Het doek gevallen, 'k zal niet meer zijn;
wat te missen, wie ik ben of was,
zal men denken aan dichten
of keer ik verbleekt weer tot as?

Wil geen deernis wekken, geen meelij,
maar wordt er dan een traan gelaten
om zij die ik in hunner ogen nooit was
of sterf ik eenzaam en verlaten?

En lig ik in de grond te rotten
voorbij is voorbij
en alle herinneringen aan het verleden
zijn niet meer aan mij


(Maar soms slaap ik ook gewoon twee dagen
en na wat nachten die'k niet mis,
is daar plots mijn ontwaken
met het idee dat het gister is.)



Voor zij die mijn nutteloze gebreek verachten: een rijmdichtsel van mijn hand, zoals beloofd. Ga nu niet het ritme en metrum tellen, als ik zoiets schrijf, doe ik dat op gevoel en of de strofes nu hetzelfde ritme hebben of niet, als het goed voelt en leest, dan zit het voor mij goed :).
18 en 19 september 2003 geschreven.

:eek: Mooi!!

thx ^^

Mooi inderdaad, maar aangezien ik zoiets nog nooit van jou gelezen heb qua rijmschema en ritme, vind ik het totaal niet bij je passen:o

Het staat gewoon raar: Mutant en dan een abcb-gedicht:D

Daarentegen is afwisseling super, dus wat dat betreft wel weer leuk(y)

Ik ben niet vast te pinnen op iets :) Kijk maar naar mn knipooggedichten. Veel van mijn gedichten zijn eigenlijk ook een paar bladzijden lang, maar daar wil niemand hier aandacht aan besteden.
Ik hou me niet bezig met een bepaald ding, ik merk vanzelf wel wat er uit komt.

Dat laatste stuk tussen haakjes vind ik goed, ik zal niets zeggen over metrum of iets dergelijks, alleen wat ik erbij voel: helaas niet zo veel tot dat laatste stuk tussen haakjes, die vind ik heerlijk relativerend.

Niet te hard roepen; ik wil best weleens een poging wagen hoor :)! En het spreekt me wel aan dat je gewoon begint te schrijven en dat je vanzelf ziet wat er uitkomt, meer autoschrijven dus dan berekend? En is dit gedicht wel berekend, of kwam dit er gewoon zo uit :)?

Ik vind het wel een mooi gedicht, en ik zal niet reageren op de taaltechnische kanten. De toon spreekt me aan, die raakt me, het is wat melancholiek. En evenals lovetear wordt ik geraakt door de laatste strofe; prach-tig.

Dit is er zo uitgevloeid. Ik schrijf bijna nooit berekenend. Tenzij ik een sonnet of haiku wil schrijven natuurlijk.
Of echt ga spelen met woorden om het spelen: de knipooggedichtjes of wil goochelen met alliteraties. Af en toe verander ik nog wel een of 2 woorden achteraf, maar dat komt dan in me op als net iets beter.

Het gaat eigenlijk over een doodswens, en de vraag of wel iemand me zal missen en tussen al die ellende kruip ik in bed en dan vergeet ik op te staan... (ik slaap het liefst overdag, in daglicht en soms vreet dat wel wat tijd weg ^^ in de examentijd geniet ik :D). Het is eigenlijk een desillusie, denk je dat het voorbij is, heb je gewoon 2 dagen gemaft terwijl je t niet eens in de gaten hebt.

http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=508740

leef jezelf hier dan al maar op uit :)

O, dat dit stukje terugkomt op het laatst:

Verscholen in een doosje
heb ik u bewaard
Helaas
ook gij zijt daar niet gespaard.

Dat vind ik zó mooi, dat stuk zelf maar ook dat je het terug laat komen, ik denk dat zoiets heel belangrijk is in zo'n lang gedicht. De reden dat ik het wel aandurfde, is dat jouw schrijfstijl en dichtvorm heel erg geschikt is voor lange gedichten. Als het een abab-vorm was geweest, had ik er waarschijnlijk voor teruggeschrokken, maar een gedicht met veel enjambement leent zich perfect voor een grotere lengte.

Ik vind het geweldig; er zitten echt prachtige stukken tussen, en het frans er tussendoor is ook écht heel goed. Maar het allerbeste vind ik nog het taalgebruik, en hoe de regels overkabbelen in de volgenden. Echt, ik vind het prachtig, ik denk dat ik dat gedicht het beste vind van wat ik van je heb gelezen. Mijn complimenten :).

Thx :) Is ook een van mijn eigen favorieten.