gevoelloos
 

Ik merk dat ik gevoelloos ben geworden, ik bedoel als ik andermansproblemen lees, dan weet ik dat het erg is maar ik voel niet, ook bij mijn eigen problemen vol ik het niet meer, alles is neutraal, Ik ben sinds kort weer begonnen met dichten en daar merkte ik het eigenlijk dat ik er geen gevoel mee in kan leggen.

Ik kan zeggen dat ik een zeer slechte jeugd gehad heb, maar ik vraag me af waar het aan ligt.

heeft iemand dit ook?

Nee, juist niet. Ik ben de laatste tijd -zo lijkt het- juist gevoeliger geworden. Vraag me niet waarom, daar weet ik ook geen antwoord op :o

Nee, ik heb dat juist niet. Ik trek me het meestal te erg aan, waardoor ik me later nog slechter voel.

Misschien doordat je in het verleden veel onprettige dingen hebt meegemaakt en veel teleurgesteld bent geweest (waarbij verdrietig) dat je nu als het ware 'gevoelloos' en onverschillig bent geworden?
Ik heb dit ook (gehad). Het is goed dat je er bij stilstaat, dit betekent dat je toch nog gevoelig bent voor iets :)

ik heb ook juist het tegenovergestelde...
maar ik kan me het wel voorstellen dat die gevoelloosheid voor kan komen... je sluit je gewoon (onbewust) van gevoelens af.
Heb je het ook bij leuke dingen? Dat ook die je niet meer raken?

Ik herken het wel. Geen flauw idee wat je er aan moet doen, maar als je erachter komt hoor ik het graag :)

ja bij alles, ook wat ik normaal leuk vind, zo vond ik het geweldig om aan de rivier te zitten maar het doet me niets meer.

@ de mensen die dit ook hebben gehad, komt dit weer goed na verloop van tijd.

want deze onverschilligheid vind ik niets

Ik heb wat dat betreft wel een mooie balans gevonden denk ik,
waar ik me vroeger dingen behoorlijk aantrok (en dat ook goed
merkte aan mezelf), daar weet ik nu beter afstand van te nemen
ed, maar niet zodanig dat het me niet meer raakt of wat dan ook.

Hoewel dat ook afhangt van de situatie; bij iemand (irl) waar ik
veel omgeef is het moeilijker om ook echt afstand te nemen ed,
dan wanneer er heel veel zware topics op dit forum staan bijv.
(ook de laatste raken me nogal eens, maar niet zodanig (meer)
dat het een negatieve invloed op mijzelf heeft.)

Dat denk ik ook. :)

Ik denk dat dit wel weer goed komt na verloop van tijd, oa
omdat je het zelf doorhebt; besef is de eerste stap naar
verandering? Maar ik spreek niet uit ervaring oid..

Ik herken het. Ik weet niet wat ik eraan zou moeten doen...

Het lijkt me niet meer dan normaal dat je niet meteen jankend achter de computer zit als je andermans problemen lees. Als ik hier lees wat voor moeilijkheden anderen hebben, dan weet ik dat ze het zwaar hebben, maar ik kan er verder niet mee zitten. Als je alle problemen van de hele wereld op je schouders laadt, ga je er zelf aan onder door.

Dit heb ik ook heel wat jaar gehad en op zich ben ik er wel blij om, het heeft me door (schijnbaar) moeilijke perioden geholpen, terwijl het mij geen pijn deed. Op zich is het niet erg, maar je gaat er waarschijnlijk achter komen dat je iets mist. Want als je gevoelloos wordt, verlies je ook het "leuke en blije gevoel".

@ nare man, dit geld ook voor real life, laatst kwam een vriendin naar mij toe, ze had heel erge ruzie met haat moeder ik ken die vriendin en moeder al heel mijn leven, en ik zeg gewoon voor ik het doorheb: ja nou en, boeiend.

dat kind natuurlijk over de rooie, ik bedoel vroeger kon ze zo goed met mij praten.

Ik ben niet gevoelloos maar gedraag me wel zo. :)

Dat is best naar. :)

Zolang het geen naasten zijn hoor je je van andermans problemen niet veel aan te trekken.

Maar sinds m'n vader vertrokken is is d'r haast niets meer wat me echt kan schelen. Niet omdat ik er mee zit dat hij weg is, ben er alleen maar blij mee. Maar op de een of andere manier is m'n mentaliteit rond die periode ook ineens erg gewijzigd.

Eigenlijk is het best handig, je hoeft je nergens echt druk om te maken.

ja herken ik

Waarom?

En is die naarheid niet voorbehouden aan jou? :nono:

mijn vader is op een andere manier 'vertrokken' ik denk voornamelijk dat het hierdoor komt.

maar ok je hoefd niet veel van andermans problemen aan te trekken, maar normaal voel je toch wel iets, ik kan bv. ook niet blij zijn, ook niet voor mezelf, of triest, het is zo saai zo, zo monotoon, lastig hoor

goh, heb ik ook al maanden, kan ermee leven, maar ik begin er ook niet meteen een heel topic over. Heb wel wat beters te doen.
En ps: alles went, zelfs dat gevoelloze...

Heb ik juist niet. Ik ben te gevoelig. Kan me echt niet afsluiten voor problemen. Zou er veel voor geven om de komende periode gevoelloos te kunnen zijn. :|

hmmm... ik was eerst ook volgens mij veel te gevoellig,ik had zelf een probleem,en meteen die week er na trok ik het probleem van mijn vriendin ook mee. ik wilde haar kei graag helpen,ze wilde haar probleem niet echt accepteren,dat zat me dwars omdat het niet eens een probleem was/is. zelf voelde ik me echt kei slecht,en het werd me ook allemaal te veel. zelfs dagen dat ik mezelf wat beter voelde gingen hierdoor helemaal weg. daarna heb ik gewoon alleen op mezelf gelet. de laatste weken zegt iedereen dat ik alles zwart-wit zie. en nu kan eigenlijk me ook alles niet meer schelen. waarschijnlijk omdat ik zoveel verdriet heb,en me zo vaak gekwetst voelde.dat ik nu gewoon denk :"laat alles maar,boeit niet,ga me er ook niet druk over maken,dan doet het ook geen pijn. ".

Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik geen emoties had, er was een soort leegte binnen in mij...
Bij mij had het waarschijnlijk ook te maken met mijn anorexia, maar volgens mij kun je dit gevoel ook ervaren als je lange tijd depressief bent.
Nu word ik overspoeld door emoties, dus het kan ook weer weggaan.

Sterkte in ieder geval!
Liefs, Magic_STAR*

nee maar mischien ben ik wel het soort persoon dat graag de oorzaak van bepaalde veranderingen wilt weten, dat jij dat niet ben dat kan mij weinig tot niets schelen, ik wil het graag wel dus ik zou graag hebben dat je mij in mijn waarde laat en gezellig met je kleine teen gaat zitten spelen

hej, ik lees dit en ik herken het bij mezelf!
gister toevallig erover gepraat met mn vriend.

ik heb een paar flinke tegenslagen gehad afgelopen maanden, ben depressief geweest, onrustig gevoel van binnen, steeds maar huilen, ik voelde me diep ongelukkig.

maar nu voel ik me, ik denk sinds een week ofzo, echt gevoelloos. heel soms lig ik ineens te janken in mn bed, zonder enige aanleiding. maar de dingen om me heen doen me weinig.

het rare is, ik voel andermans problemen wel. vanochtend zag ik een zwerver in een grasveld liggen dat vind ik echt rot om te zien. en problemen van vrienden en vriendinnen raken me ook.

maar vanuit mezelf voel ik niks dus. echt heel weird.

Dit komt sterk overeen met mij, buiten het feit dat ik geen anorexia heb gehad.
Al heel mijn leven hoorde ik er nooit bij op school door mijn anders gedragen (kwam ook door moeilijke thuissituatie enzo, er was teveel gebeurd om zorgeloos kind te kunnen zijn).
Ook ben ik veel gevoelliger en was ik stiller dan de meesten.
2 jaar geleden had ik een vriendin waarop ik kon steunen, maar toen ze het jaar erop van school veranderde, kwijnde ik weg en voelde me ongemakkelijk in de klas.
Ze sloten me ook buiten en in het begin was ik steeds verdrietig(was ik altijd al geweest), dat draaide om naar gehele gevoelloosheid.

Nu ben ik wel uit mijn depressie (want dat was het, het gaat samen met de gevoelloosheid) door van elke dag de kleine en grote positieve punten op te schrijven.
Het moeten er minstens 3 zijn. het klinkt misschien stom maar het werkt echt wel, je mag geen zelfmedelijden hebben en geloven dat al die mensen die jouw onrecht hebben aangedaan het later nog terug zullen krijgen.

En inderdaad, nu ik uit die gevoelloosheid ben, ben ik het meest emotionele mens op aarde. Dat moet er nu gewoon uit na het jaar-van-niets-voelen.

Waarschijnlijk kon dit ook veel korter, majah.

nee, ik had ook niet verwacht dat je het iets kon schelen, want je was toch zo gevoelloos zei je...
Ik laat je in je waarde man, ik kraak je niet eens af, stel je niet zo aan.
Neuh, ik neem nog wel een biertje, ga zelf maar met je teen spelen, als je er toch over begint

ik heb dit een paar jaar geleden ook gehad....mijn biologische moeder begon moeilijk te doen over veel dingen en ik zat met het verleden in me maag...ik heb het contact met haar toen verbroken voorgoed..
die tijd erna heb ik heel lang nix meer gevoeld nergens bij...als er dingen gebeurde voelde ik niet...
ik deed dit volgens mij omdat ik niet nog een keer pijn wilde hebben niet nog een keer over de zeik zijn van problemen en dingen die gebeuren...
ik wou nix meer voelen bang dat ik er onder door zou gaan...
automatisch deed ik dit hoor maar ik deed het denk ik uit zelfbescherming om door de moeilijk tijd heen te komen

hoop dat je hier wat aan hebt..
liefs smilegirl

het is denk ik heel logisch dat je je afsluit van je gevoel als er je veel te lijden hebt gehad of veel mee gemaakt hebt in negatieve zin... nouja, je snapt wel...
Ik weet niet wat er (vroeger) is gebeurd bij jou, maar heb je het al kunnen verwerken? misschien dat het daar ook mee te maken heeft?

:rolleyes:

alle mensen behalve: Shitonya


dank je voor jullie reacties ik begrijp nu wel meer waar het vandaan komt e.d.

dat is nou juist ook mijn probleem. eigenlijk zou ik willen dat ik wat minder gevoelig was. maar ja... aan de andere kant ook weer niet. zeker niet.

ik weet het gewoon niet :).

je bent niet de enige. als je stoer bent, heb je geen gevoelens, tenslotte :rolleyes: (n)

Ho, ho, ho.

Ik ben alles behalve stoer en ik pretendeer dat ook niet te zijn.

:o

dus dat gevoelloze is eigenlijk een rotgevoel?:p

ik snap wel wat je bedoelt hoor, maar het is niet dat je gevoelloos bent geworden, je hebt gewoon een manier gevonden om het weg te stoppen of het te dempen... alsof je een klap in een kussen geeft, zo komen gevoelens aan... maar ja, ik heb het lange tijd ook gehad... het enige wat ik nu echt nog goed kan voelen is woede...
het zal dus gewoon dingen wegstoppen zijn tot het moment dat het eruit wil... en tja, wat er dan gebeurt weet ik nog niet...

hey, hey, hey.

ik bedoel de groep mensen die stoer WILLEN zijn. je snapt het wel die types die doen alsof niets ze raakt. alsof de wereld ze niks kan schelen. iedereen pesten enzo en 's avonds zelf in d'r bed liggen janken van: waarom doe ik zo?!

dit was geen persoonlijke aanval, voel je niet beledigd :p.

nou het doet me echt helemaal niets of zo lijkt het, en nee dat gevoelloos is geen rotgevoel, maar ik weet dat het niet hoort en dat anderen het vervelend kunnen vinden, omdat het lijkt of ik een egoist ben

Die onverschilligheid blijft, misschien niet permanent maar dan toch een lange tijd. Het enige dat dat gevoel doorbreekt is iets zeer ergs of iets zeer goeds, bij mij was het enige dat emoties opriep de dood van een familie lid, maar een dag later was ik weer leeg. Ik hoop er ook vanaf te komen, het zorgt er wel voor dat onbenullige kleine beledigingen me niets doen, maar geluk ofzo komt ook niet meer door...

Ik ken het, heb het ook. Geen idee hoe ik er vanaf moet komen, ik wacht wel af tot het wegtrekt. Ben altijd wel erg gesloten en op mezelf geweest, daardoor op school altijd erbuiten gevallen en gepest, zal ook wel mee hebben geholpen aan het opbouwen van die muur.

Soms is het wel makkelijk, 3 maanden terug ging het na 2,5 jaar uit met mijn vriendin en het deed me eigenlijk niks , heb me 1 avond kut gevoeld, daarna was het meer van oh, naja, het is uit, tijd om verder te gaan. Maar zo zie ik eigenlijk alles tegenwoordig.

Gelukkig heb ik heb nog wel gevoelens, ben sinds een maand weer verliefd en de vlinders e.d. heb ik wel, ondanks dat het net lijkt of er een soort demplaag overheen zit waardoor het niet te hevig wordt. 1 avond had ik wel zo'n gigantische verliefdheidsaanval en dat vond ik heel erg eng, ben totaal niet zoveel emotie gewent. :s Heb me ook behoorlijk kut gevoelt de afgelopen 3 weken toen ze op vakantie was. Dus het is er wel gelukkig, moet alleen langzaamaan eraan zien te wennen en hopen dat ik die muur kan afbreken.

Waar is mijn gevoel? Het is weg :|
Ik ben gevoelloos geworden (n) :|
*in paniek is*

zoiets heb ik ook, als iemand mij iets ergs verteld, scheelt het me gewoon niks, vind het wel erg, maar op een of andere manier raakt het me niet, als mn moeder boos is maakt dat totaal geen indruk op me, ik snap wat je bedoelt, ik heb ook een slechte jeugd gehad, denk tog dat dat ermee te maken heeft nu ik jou stukje hem gelezen