psychologie studeren.
 

Ik heb nog een hele tijd, maar laatst kwam de gedachte psychologie te gaan studeren in me op.
Toen ik het er met twee vriendinnen over had, raadden zij me aan dat niet te doen, gezien ik zelf gewoon met een hoop problemen zit, en dat je dan teveel van jezelf te zien krijgt.

Wat denken jullie hiervan en is er misschien iemand die het toch is gaan doen ondanks problemen?

Ehm, ik weet niet wat voor beeld je bij psychologie hebt, maar dat gaat meer over hoe mensen reageren en waarom volgens mij. Het heeft weinig met problemen e.d. te maken. :) Maar iemand die psychologie studeert kan je dat vast wel vertellen.

Vette studie! En misschien is het juist goed om de confrontatie met je angsten en ideeen aan te gaan.

Ik wil zelf ook psychologie gaan studeren en ik weet het wel bijna zeker ook. Ik heb zelf niet echt problemen gehad, maar een vriendin van mij wel, en die wilt het toch gaan studeren. Zij is zelf ook bij de psycholoog onder behandeling geweest en ze is van mening dat zij het makkelijker vond om met iemand te praten die meer levenservaring heeft. Dus dan heb jij een voordeel en ik een nadeel. Ik denk dat het op zich ook wel een voordeel kan zijn, maar je komt idd jezelf wel vaker tegen dan mss andere mensen.
Ik ben juist bang voor iets anders, dat ik me namelijk te veel gevoelsmatig bij ga betrekken (ik kan het niet zo goed uitleggen).
Ik denk als jij ECHT op deze manier mensen wilt helpen, dat je het gewoon moet doen! En er zijn trouwens een heleboel richtingen die je op kunt! Als ik jou was zou ik de sudie gewoon eens goed bekijken en beslissen of dit is wat je echt wilt, en je over die problemen niet te veel zorgen maken.

Ik studeer het zelf niet, maar volgens mij gaat psychologie over de geestelijke kant van de mens. En dan voornamelijk over het gedrag van mensen. En daar gaat de studie dus ook over. Maar vaak is het natuurlijk wel gericht op afwijkend gedrag, dus problemen.

Dat is alleen maar het geval in de klinische psychologie, een van de diverse deelgebieden van de psychologie waar ik me zelf toevallig voor interesseer.

Zo wil ik dus ook de SPW gaan doen en daarna de SPH, maar mensen zeggen dan dat ik te instabiel ben, maar ik heb het nagevraagd bij mijn buurvrouw, die op de SPW werkt, en die heeft gezegd dat je heel veel naar jezelf gaat kijken en dat je er sterker door wordt.

Psychologie is ook bijv. het gedrag van Rembrandt van Gogh bestuderen. Waarom deed hij de dingen die hij deed.
Maar dat stukje psychologie lijkt me nou niet echt confronterend voor jezelf ;)

Natuurlijk krijg je een stukje klinische psychologie, dat kan confronterend zijn maar het is niet het einde van de wereld. Nou ja, mensen zitten natuurlijk wel een beetje over de aandoening te discussiëren en dan kan het net zo voelen of ze over je zitten te praten waar je bij bent. En de boeken zeggen natuurlijk iets en zo is het, dus wat jij ervaart kan niet kloppen als het ietsje anders is.

Wat je vooral leert bij psychologie is (in het cognitieve en soms sociale gedeelte) hoe mensen denken en hoe ze bepaalde denkbeelden vormen. Daarvan kun je vaak wel wat realistischer naar jezelf en anderen gaan kijken. Ik heb daar zelf helemaal geen last van, dus ik zie niet in waarom jij wel.

Tell me you are kidding?

Zo vatten mensen het graag op. Kijk, iedereen weet wel wat, maar de boeken zeggen nog wel eens wat anders. En de meeste mensen gaan dan uit van de info die in de boeken staat.

Aaah, een vrij groot verschil :) Daar kan ik mee rusten ;)

Tsja, 2 kanten natuurlijk. Als ervaringsdeskundige weet je wel waar je het over hebt en kun je je beter inleven, in tegenstelling tot een aantal reguliere psychologen. Maar aan de andere kant, als je zelf nog ontzettend in de problemen zit, raak je misschien alleen maar verder van huis als je nog zoveel andersmans problemen erbij krijgt en die mensen hopen toch dat jij 'de ware' bent om ze te helpen...

Een meisje dat vroeger mijn vriendin was, heeft borderline en zij gaat nu maatschappelijk werk studeren, hoorde ik via via. Het lijkt mij een compleet verkeerde keuze. Niet alleen omdat zij heel instabiel is, maar ook omdat ze echt niet stevig in haar schoenen staat en volgens mij heb je dat wel een beetje nodig...

'k denk dat het idd voor- en nadelen heeft. 't ligt ook erg aan hoe je bent, denk ik. Wil en kun je vee van jezelf zien of juist niet? Voor sommige mensen is het prettig om inzicht te krijgen in bepaalde dingen, terwijl anderen daar juist helemaal niet mee om kunnen gaan.

Ik heb het gevoel dat je psychologie niet kunt vergelijke met opleidingen als sph, mw, enz., bij hbo-opleidingen wordt in het eerste jaar heel veel aandacht besteed aan iemand zelf als persoon en ook in de jaren daarna is er vaak nog vreselijk veel aandacht voor de (persoonlijke) ontwikkeling ed van iemand. Bij psychologie is dat, denk ik, minder...dat is theoretischer en 'afstandelijker' ed (misschien klopt het niet, maar dat beeld heb ik ;)).

Als jij iets heel graag wilt, dan zou ik het igg gewoon proberen. Zolang je goed op jezelf let en hulp zoekt als je merkt dat het niet gaat, zal het best goed komen, lijkt me. Stoppen met je studie kan in het uiterste geval altijd nog.

Gewoon algemeen problemen, daar gaat de studie niet echt over :). Als je zelf een psychische aandoening hebt dan zou het wel kunnen dat die ook behandeld wordt, maar dat is dan misschien één trimester ofzo, en dan ben je er ook weer van af. Ik zou je eigen problemen geen reden laten zijn om 't niet te doen, als ik jou was :).

ik ga psychologie studeren, dus ik merk het vanzelf wel :)

Ik ga hopelijk volgend jaar psychologie studeren, ben benieuwd :)

ze zeggen dat als je psychologie studeert dat je dan jezelf ontdekt. zie verder de reactie van psiche!
als je het wil, moet je het gewoon doen! en ik denk eigenlijk dat het niet veel met je problemen te maken heeft. ik bedoel: als je problemen hebt hoef dat je toch niet te weerhouden het te gaan studeren? dat gaat heus wel goed hoor :). mss wel beter zelfs!

en als jezelf problemen hebt, kun je die mensen toch juist beter helpen :)?

suc6 (y)!

inleven, levenservaring, ervaringsdeskundige, weten hoe het is :eek:

lekker dan, kom je bij zo een psycholoog met zoveel levenservaring, die zich lekker inleeft, en jouw problemen invult...

ik weet niet wat voor idee jullie van psychologen hebben, maar de kracht zit hem er in de patiënt te laten praten... observeren hoe en wat de patiënt iets zegt en op een afstandje reflecteren naar de patiënt toe...

je moet empathie kunnen tonen natuurlijk, ik bedoel tegen een of andere lompe lul wil niemand iets vertellen... maar euh, dit is echt fout hoor wat voor beeld jullie er van hebben... en iedereen die denkt dat ze er zo goed aan doen om psychologie te gaan doen met al hun ervaringen kunnen het beter laten gaan... de opleiding zal je vies tegenvallen... en als je het toch gaat doen, hoop ik dat je alles vergeet wat je weet en aan levenservaring hebt, dat is gewoon gevaarlijk als psycholoog zijnde...

Ik wilde het ook gaan doen, en heb nu ook een Propedeuse op HBO gehaald voor psychologie...
als ik denk hoe ik er achter ben gekomen wat een psycholoog doet en is... zal dat 12 jaar terug zijn geweest vanaf dat mijn moeder bij een psycholoog is gaan lopen... en nu nog steeds doet... levenservaring heb ik ja... maar is dat een goede motivatie om psychologie te gaan doen? wil ik op een kromme manier mijn moeder ( en broertje en gezin helpen) neej, ik ga rechten doen wat ik interessant vind om Rechten zelf... en ik ga geen psychologie doen wat ik wel interessant heeft, maar waarbij ik meerdere motivaties heb die ik eigenlijk niet gezond vind...

Psychologie moet je idd niet gaan doen omdat je toevallig zelf problemen hebt, maar omdat je het interessant vindt.

Wat je je denk ik hierbij moet afvragen is of je problemen je bij deze studie en bij het werk dat je zult gaan doen je in de weg zullen staan. Het lijkt me namelijk erg moeilijk om andere (bijv) depressieve mensen te behandelen als je zelf in een dal zit. Daarnaast moet je werk en prive goed gescheiden kunnen houden, het is niet de bedoeling om alleen maar eigen ervaringen te gaan delen.

Wat de opleiding betreft denk ik dat je inderdaad jezelf erg zult tegenkomen, maar dat hoeft niet te betekenen dat jij je daardoor meteen onderuit laat halen. Ieder mens is anders, en misschien sta jij wel veel sterker in je schoenen dat je buurvrouw. (bij wijze van :o )

Tja, en wat meer mensen zeggen natuurlijk: Je moet niet een studie gaan doen omdat je zelf problemen hebt, maar omdat het je interesseert en je daar later graag een beroep in wilt gaan doen.

@ Aragnabite,

Ik wil psychologie gaan studeren. Gelukkig voor mij heb ik geen firsthand ervaringen met hulpverlening. Ik heb een relatief gelukkige jeugd gehad met een klein minderwaardigheids complex etc maar ik ben niet bij psychiaters ofzo geweest. Ik denk dat dat wel een vereiste is. Ik merk van mezelf dat ik de ellende van die mensen bij me blijf dragen en eigenlijk moet doorvertellen om het kwijt te raken. Hoewel die mensen erg bij me in de buurt staan zal dat hopelijk met minder bekenden wel meevallen.

Ik denk dat iedereen die ooit in de hulpverlening heeft gezeten als patiënt/cliënt er beter aan doet niet in de hulpverlening te gaan werken omdat je zelf de ervaring al hebt..

Waarom? Je baseert dit alleen op eigen ervaring, misschien dat het voor iemand anders wel heel anders is. Lees het topic maar eens door. :)

Ik baseer het vooral op mijn vaders ervaring als manager op een vrij grote zorg instelling. Uit zijn ervaring blijkt dat 90% van de mensen die zelf in de hulpverlening hebben gezeten gewoon compleet falen als hulpverleners. Omdat ze zich teveel inleven etc. Geen afstand kunnen bewaren.

En ik had de topic doorgelezen.

Dan blijft er dus nog altijd 10% over. :p

(Geintje he, Ik snap nu wat je bedoelde;) )

Ik denk niet dat reacties van topiclezers nou concreet een bijdrage leveren aan jouw beslissing, aangezien adviezen hier werkelijk op niks gebaseerd zijn.

Je kán zeggen dat je geen afstand kan bewaren als je zelf in een soortgelijke situatie heb gezeten als een patient, maar naar mijn idee is dat werkelijk een onzinnig argument. Het ligt aan je karakter, en je ervaringen kunnen zeker ook een toegevoegde waarde hebben omdat je je op een bepaalde manier beter kunt inleven, omdat je weet wat diegene meemaakt of meegemaakt heeft.

Als je die afstand niet denkt te kunnen bewaren ben je óf niet de aangewezen persoon om uberhaupt aan die studie te beginnen omdat je karakter zo is dat je niet goed kan omgaan met emoties van anderen zonder daar in meegesleurd te worden

(wat net zo goed kan gebeuren als je zelf niet in een soortgelijke situatie heb gezeten btw)

óf je hebt je eigen verleden nog niet genoeg verwerkt om constant met een soortgelijk iets bezig te kunnen zijn.

Dat wilde ik eigenlijk net zeggen. Net als een arts de problemen kan diagnosticeren en behandelen die hij zelf ook heeft gehad, moet iemand die zelf een verleden met psychische problemen heeft ook de problemen behandelen die hij herkent. Daar wordt tijdens je studie natuurlijk wel op gelet. Er worden geen halfbakken psychologen afgeleverd - het is de bedoeling dat je een professional wordt. Anders ben je eenvoudigweg niet uit het juiste hout gesnede.

Ach,

Dat mijn vader wel es mensne met een psychiatrisch verleden aanneemt op zijn werk en ze vervolgens na een half jaar huilend overstuur weg ziet gaan ligt idd aan het type mensen. Maar ik geloof dat dit de afgelopen jaren al bij 6-7-8 mensen het geval is geweest. Het ligt natuurlijk aan je karakter. Maar ik denk wel dat heel veel mensen met een psychiatrie verleden die in de hulpverlening terecht komen omdat ze mensen willen helpen er zelf op een gegeven moment niet meer tegen kunnen..

Verder, natuurlijk ligt dat aan de mensen zelf. Iedereen is anders. Maar ik merk zelf, hoewel ik sterk in mijn schoenen sta, dat het me ontzettend aangrijpt en dat ik toch wel best zelf over de zeik zou kunnen gaan als ik niet met die dingen om kan gaan.

Verder geef ik alleen maar aan wat mijn ervaring is natuurlijk. Je hebt mensen die sterker uit een dal komen dan dat ze erin gingen. Maar ik denk dat dat vaker uitzondering is dan regel.

het gaat er niet om hoeveel kennis je hebt, hoeveel levenservaring je hebt of hoe goed je je kan inleven... het gaat er om hoe je iemand kan helpen zelf problemen leren op te lossen en dat doe je zonder vooroordelen voortgekomen uit je eigen levenswijsheid :rolleyes: ... (dat wil niet zeggen dat je geen empathie kan tonen voordat iemand me verkeerd begrijpt)

je kan geen mensen helpen als je zo vol zit van jezelf met je geweldige levenservaring... het gaat om professonaliteit zoals anderen dat al zeiden en het heeft weinig met eigenn ervaringen te maken...

aangezien veel mensen hier nogal een verkeerd beeld van psychologie studeren hebben kunnen ze het beter laten... het zal alleen maar tegenvallen.

Hej,

Aangezien ik net terug ben van vakantie - en dus moe ben - heb ik niet alle berichtjes gelezen.. Moet kunnen toch? :p Dus zeg maar als ik van alles zeg wat er al gezegd is..

Ik heb zelf ook problemen en ben daarvoor ook in therapie, maar ik denk ik net als jij ook over om een studie psychologie te gaan doen later.. Maar daar zitten wel een hoop vragen aan vast..
Bijvoorbeeld;
- wil je deze studie omdat je zelf problemen hebt of omdat het je intresse is?
- kan je deze studie wel aan i.v.m persoonlijke redenen?

Denk hier eerst goed over na! Nja, 't zal allemaal wel al gezegd zijn enzo..Maar als je dr echt zeker van bent; succes met je studie ;)

Nijn*

probeer voor je studiekeuze langs je problemen te kijken naar je persoonlijkheid en interesses (voor zover dat gaat natuurlijk)

tis te zien e
klinische psychologie heeft wél met problemen te maken.bv relaties,gezin,drugs,etc
bedryfspsychologie met problemen op het werk en daardoor niet rechtstreeks met jou.
de experimentele psychologie is meer wikundig,en is zowat meer beschryven enzo.enquetes enzo.
ik ga klinische doen :d
maar als je meer wilt lezen ,ga dan
www.hogent.be -->studieaanbod-->psychologie.daar lees je alles

hihiiiiiiii idd