Ik wil geen zelfmoord plegen
 

Mensen, jullie moeten me helpen!
Ik heb steeds van zulke wisselende stemmingen. Het ene moment ben ik heel erg vrolijk, en dan ben ik weer alleen op mijn kamer en dan ga ik me steeds ongelukkiger voelen. Waarom weet ik zelf geen eens. Miischien door de stres van de aankomende examens. Of misschien omdat ik, geen vrienden meer heb.
Ik word helemaal gek! Ik zit constant aan zelfmoord te denken. En ik probeer tegen mezelf te zeggen, dat ik dat niet moet doen, omdat er anders mijn ouders heel verdrietig maak. Maar dat begind me ook steeds minder te schelen.
Ik heb al, alle scherpe voorwerpen uit mijn kamer gehaald en in de schuur gelegd.

Ik weet wel dat jullie er ook niks aan kunnen doen, maar misschien helpt het mij, om wat ik nu meemaak hier op te schrijven.

Als je het maar laat.

Ik vind het niet goed.

Is vervelend, wisselende stemmingen, ik ken het. Soms is het best gewoon niet te veel na te denken en dingen te relativeren.
Zelfmoord is inderdaad niet de oplossing (je zegt het zelf: ik wil geen zelfmoord plegen), je moet er zelf iets aan doen, waar een wil is is een weg, de redenen zoeken en denken aan goeie momenten uit je leven.
Bijvoorbeeld: hoe komt het dat je geen vrienden meer hebt?

jups, sluit me aan bij lady_x.
je kunt ook es met iemand gaan praten, en zorgen dat als je je niet goed voelt, je even wat afleiding zoekt.
mja, zijn maar wat tips.
dikke knuf
mir

Hier ben ik het mee eens..Ik heb er de laatste weken heel erg last van, anders nooit :confused: ..Het is om gek van te worden..Ik denk ook steeds aan later enzo (de dood, het idee dat ik ooit niet meer zal leven maakt me verdrietig, in een ander topic stond dat je wanneer je bejaard bent het niet erg vind om te sterven, maar op dit moment voelt het kut..)..Mijn leven is ook een beetje een sleur..Ik heb ook examens..Misschien komt het omdat we een nieuw leven gaan beginnen..De oude vertrouwde middelbare is er straks niet meer..Het vertrouwde gevoel dat je dus jarenlang hebt gehad verdwijnt..Ik ben ook eerlijk gezegd een beetje bang voor wat er komen gaat..Ik heb namelijk nu niet zoveel vrienden (zeg maar geen), omdat ik wat vervelende dingen heb meegemaakt en daarom heb ik niet altijd aandacht besteed aan ex-vrienden/vriendinnen..Logisch dat ze dan iemand opzoeken die wel het initiatief toont enzo..Ik kom ook niet zoveel buiten de deur, omdat ik bang ben..Bang om die personen weer tegen te komen..En waar zou ik heen moeten?!?!..Want van winkelen word je na een bepaalde tijd ook niet vrolijk meer..

Nu kan je zeggen..Doe er dan wat aan..Maar nee..Dat durf ik gewoon simpelweg niet..Ik wil gewoon potverdorie een leven zoals iedereen.. :(

Ik wil jou succes wensen om je leven wat leuker te maken..Onthoud: na regen komt zonneschijn.. :)

Sorry als dit niet de bedoeling was van dit topic, maar ik moet zeggen..Het lucht aardig op..:)

He Paige. Het klinkt misschien stom. Maar ik ben blij dat ik niet de enige ben. Ik heb volgens mij precies hetzelfde probleem.

Jij in ieder geval ook succes!

hei hallo
ik kan dat hebben geschreven.
soms (vaak) is het zo erg dat ik het serieus wil ga doen. maak plannen enzo. schrijf "afscheid" brieven.
maar soms voel ik me weer beter. soms zelfs HEEL VEEL beter.
misschien ben je manisch depressief?

Hoj Dr_love

Je bent zeker niet de enige met stemmingswisselingen. Ik heb er ook last van en soms zelfs zo erg dat ik binnen een paar minuten volledig ben veranderd van vrolijk in depressief, om dan vervolgens weer twee uur depressief te zijn en dan weer vrolijk te worden, of het juist twee maanden te blijven...

hoi
wat erg voor je
ik weet precies waarover je het hebt. Ik was ook heel lang zwaar depressief en heb een zelfmoordpoging gedaan. Ik heb het overleefd, duh. ik durfde en wilde geen hulp zoeken maar ik praatte wel met mijn mentor. Ik had ook het gevoel dat het steeds slechter met me ging als ik alleen op mijn kamer was, dan ga ik denken enz. Mijn mentor heeft gezegd als je daaraan gaat denken, loop dan meteen weg. Ga iets anders doen, iets waar je niet alleen bent. Ja, misschien moeilijk te geloven ik deed het niet altijd, maar het kan. Nu gaat het gelukkig steeds beter met me, mede door mijn nieuwe vriend. Bij mijn vorige vriend deed ik dus die poging, door mijn nieuwe vriend is heel die gedachte weg. Soms heb ik nog wel klote gevoelens/gedachtes. Maar het gaat beter, ik zal het niet te hard zeggen, straks val ik voor de zoveelste keer terug.....

succes, je kunt mij altijd mailen: michelle@houdtvan.je

Ik heb het ook soms...Ik moet soms lichamelijke energie kwijt om me geestelijk in balans te brengen. Ik heb gewoon zijn om met de muur met de blote vuist te lijf te gaan, met alle gevolgen vandien...Het is niet echt agressiviteit ofzo, het is gewoon een een hele vreemde vertaling van het gevoel ongelukkig zijn bij me...boksbal kopen als het lang blijft aanslepen om geen stomme dingen te doen :D Bij een vriend van me sloegen de stoppen ook door op school, durfde er niet echt mee te converseren daar ie gek werd...Heb zelf ook al voorgehad, en het lucht verschrikkelijk op, het gevoel smelt gewoon van je af...Gewoon voorzorgsmaatregelen nemen dat je niets stoms doet, koop boksbal en smash it bijvoorbeeld

veel geluk

Ha luitjes

Ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben, die heel erg last heeft van wisselende stemmingen. Ik heb daar zelf ook nogal last van. Een paar weken geleden heb ik geprobeerd m'n polsen door te snijden, maar het lukte niet. Ik had de kracht niet om helemaal dor te snijden. Ik doe mezelf al twee jaar pijn met allerlei scherpen voorwerpen. Na mijn zelfmoordpoging is kwam mijn moeder erachter dat ik al zolang bezig was. Ze is toen met mij naar de huisarts gegaan. Ik slik nu antidepressiva en ga ook na een psycholoog. Ik heb gelukkig nog een paar vrienden die me niet in de steek hebben gelaten, omdat ik zo'n last van stemmingswisselingen had. Zonder hen had ik het echt niet gered. Ik ben nu dan ook wat vaker in een vrolijke bui dan eerst.
Wel heb ik nog steeds heel veel vreetbuien en eet ik dan weer een tijd helemaal nix.
Ik hoop dat het ooit allemaal goed komt, maar ik heb nog een lange weg te gaan.
Ik weet wel dat het oplucht om je verhaal kwijt te kunnen, aan mensen die zich een beetje hetzelfde voelen. Ik wens jullie dan ook heel veel sterkte.

Steeds als ik zo'n berichten lees, kwelt het me, ik kan niet begrijpen waarom mensen dit doen, waarom jezelf verminken, waarom jezelf pijn aan doen. En er zijn er zovelen die pillen slikken en psychologen raadplegen maar is dat werkelijk de oplossing? Is het niet zo dat jij en alleen jij de eerste stap moet zetten om jezelf uit de put te duwen en jezelf de vraag stellen: waarom voel ik me kut? Ik heb ook vaak stemmingswisselingen en periodes dat ik me verdrietig voel maar er komt nooit in me op om mezelf te snijden. Tjah ik ben gewoon onbegrijpend daartegenover maar wens jullie echt veel sterkte toe!

heb het ook !! ik kan van de ene minuut op de andere ineens helemaal veranderen qua stemming, dan ben ik ineens zwaar depressief. heb al meerdere keren op het punt gestaan om er een eind aan te maken, maar niet gedaan, omdat ik het toch ook ergens weer niet wil. het zou heel makkelijk zijn, maar ik wil nooit snel opgeven, ik wil het proberen. en als ik dan weer op het punt heb gestaan denk ik achteraf; jezus, waar ben ik nu weer mee bezig geweest. want ik wil wel leven, als het maar een fijn leven is, en zoals het nu al jaren loopt is het dat absoluut niet en dan lijkt zelfmoord me zo'n fijne oplossing, zo makkelijk, weet je wel, dan ben je er vanaf. maar toch wil ik het ook niet, ik wil het nog niet opgeven.
ja, ik kan het eigenlijk niet zo heel goed uitleggen, maar ik snap dus wel wat jij hebt geschreven.
sterkte!!

Ik heb ook een tijd gedacht dat ik geen hulp nodig had, en dat ik mezelf moest helpen. Maar ik zakte steeds dieper weg in m'n depressies en kwam er zelf niet meer uit. Ik heb er ook lang over nagedacht voordat ik aan de medicijnen ging, omdat ik die troep eerst niet in mijn lichaam wou, maar ik ben blij dat ik uiteindelijk die stap gezet heb. Nu lijkt het misschien lang een jaar behandeling, maar ik leef al zolang in ellende dat ik het er wel voor over heb.

En helpt die psycholoog je uit je problemen of is het dankzij de antidepressiva dat je er bovenop geraakt?

Ik denk dat het door de combinatie komt. Ik weet dat ik het niet meer allemaal alleen hoef te doen, en door dat spul slaap ik beter en kan ik ook beter nadeken. Zodat ik niet meer in een of andere wirwar van gedachtes en gevoelens zit. Ik begin weer een beetje een normaal leven te krijgen.

bah ik heb ook dat gevoel van zelfmoord komt me bekend voor maar ik durf het sowieso niet ik ben wel heel vaak depressief maar ik ga echt NOOIT medicijnen slikken voor die shit die depressieviteit komt alleen maar van mensen die op deze wereld wonen en die denken dat ze beter dan anderen zijn alleen omdat HUN er beter uitzien.....

wisselende stemmingen zijn mij bekend...kan me voorstellen hoe je je voelt...

maar bedenk wel: wat doe je de mensen die van je houden aan als je zelfmoord pleegt? Dat lijkt me zo verschrikkelijk om mee te maken...