kent iemand dit?
 

ik heb bijna 90% van de dag het gevoel dat er op men hart getrapt word, dat ze men keel dicht knijpen

precies het gevoel van enorm verdriet

ik heb dit nu al een hele tijd,
maar eigenlijk is er totaal geen reden voor dat gevoel!
ik heb et zelf als ik in perfect gezelschap ben waar ik me normaal zeer rustig bij voel.

ik leef bijna de hele dag op het randje van super triestig- wenen





kent iemand dit?

Ik ken het wel...is het niet 'gewoon' een kenmerk van (een soort van) depressie? Vroeger had ik er veel meer last van dan nu, nu heb ik het niet meer continu.

mja, ik ken het wel een beetje... heb altijd het gevoel dat er iets mijn hart samenknijpt ofzo... spanning denk k dat het is... ben altijd heel alert ook en voel me nooit echt ergens op me gemak... ook al ben ik bij mensen die ik goed ken:) maar misschien dat ik ooit iemand vind bij wie ik me wel rustig kan voelen en dat gevoel dan weg is:)

bedoel je daarmee ongeveer hetzelfde als: dat niemand van mij houdt? of gewoon dat mensen je pijn doen, je niet accepteren?

neen dat is het niet, het is echt het pijn gevoel in je hart, iemand die je knijpt, emotionele pijn

en ik weet goed dat er wel mensen van me houden...

ik heb ook het idee dat het richting een depressie gaat. als je je gewoon zo akelig voelt...
ik snap ook wel wat je bedoelt. als ik een beetje depressief ben, is daar eigenlijk ook geen reden voor. ik weet het niet. het ligt gewoon aan de dag.

nog snap ik eigenlijk niet wat je bedoelt. je hebt een pijn in je hart, net alsof je -laat ik zeggen- gepest wordt. niet geaccepteerd?

volgens mij voel je je gewoon heel rot - toch een soort depressie-achtig iets

ja het is dus een emotionele pijn

dus niet letterlijk lichaamlijk zoals een wonde...



maar ik zie niet in van waar dei pijn echt vandaan komt
zelf wanneer men omgeving super lief is heb ik het nog!

wat kan ik er aan doen?

je houding veranderen. positiever de wereld inkijken. -slaat nergens op- sorry, ik weet het niet.

ik weet niet of hulp zoeken nodig/goed is. praten wel, altijd! als je zegt dat er veel mensen van je houden (:)!) dan zullen ze vast voor jouw verhalen openstaan.
sorry, maar ik weet niets anders te verzinnen.

Ik heb precies zo'n gevoel gehad ik mijn tweede toetsweek toen ik het ontzettend druk had en ook ontzettend gestressed en gespannen was. Misschien is het bij jou ook zoiets. Is er iets waar je erg mee zit, misschien onbewust ofzo?

Er over praten is idd meestal wel een goed idee. En/of schrijven en/of afleiding zoeken, soms helpt dat toch ook wel iets. Je zult voor jezelf dingen moeten zoeken die bij jou helpen. En als niks helpt en je wilt er vanaf, dan kan je natuurlijk ook altijd professionele hulp zoeken.

Idd.

Verder ken ik het wel, maar goed, ik betwijfel of dat een boodschap is waar je iets aan hebt ed. :o

ik had dat eerder ook wel eens... wat bij mij (na een poosje) wel hielp was nadenken over waarom voel ik me zo op dit moment? en dan kom je tot de conclusie dat er geen reden voor is. op dat moment kun je even een paar keer heel erg diep in- en uitademen en dan gaat het weg, tenminste bij mij toen wel...
succes

Ik denk dat ik wel weet wat je bedoeld. Bij mij klopt mn hart (sinds kort) heel hard zeg maar. Alsof er iets gaat gebeuren waarvoor ik zenuwachtig ben.. Ik zit soms gewoon buiten een boek te lezen of muziek te luistere en dan zit mn hart heel hard te kloppen terwijl en niets is om me zorgen over te maken..

dat heb ik ook weleens :|.

offtopic: ik zit de hele tijd te denken dat jouw ava een helicopter is ;)

ook dat er de hele dag tranen in je ogen staan?
zeker herkenbaar.

wat je er aan doet? geen idee. als ik dat zou weten

nee, ken ik niet

heel erg herkenbaar:S
waar het vandaan komt weet ik jammer genoeg niet :(

Als je goed nadenkt, is er altijd wel een "waarom"
Mensen die op de rand zitten van groot verdriet of iets dergelijks, hebben altijd wel een reden ervaoor. Of die hebben ze verdrongen.

*sluit zich bij Leonoor aan*

En ja, ik ken het ook wel, maar dat zal jou verder niet helpen ben ik bang.. :o Mgoed, wat Leonoor zegt.. :)

is dit misschien niet een aanleiding om naar een psycholoog te gaan? die kan je er waarschijnlijk over heen helpen en je kan ook nog onder hypnose gaan, dan kom je erachter wat de oorzaak is, misschien te veel druk, te veel zorgen, onzekerheid, het kan van alles zijn! sterkte!