hoe verder
 

k heb een paar maanden geleden een zelfmoordpoging gedaan... nou moet ik zeggen dat t, ondanks alle pijn, wel veel voordelen heeft gehad... ik weet alleen niet goed hoe ik nu verder moet. moet ik gewoon doorgaan bij waar ik was gebleven?0 wie heeft er ook wel eens een eind aan proberen te maken en hoe zijn jullie daarna verder gegaan met leven?

Misschien is het handig om te zeggen waarom je zelfmoord wilde plegen?

persoonlijk denk ik dat t er niet zo heel veel toe doet, maar igg heb ik heel veel meegemaakt in mijn leven en was erg ongelukkig. ik zat in de bekende visieuze cirkel en wilde weg van huis, wat niet mocht. maar mijn vraag is dus hoe ik met de omgeving ed om moet gaan, want die hebben het natuurlijk ook niet makkelijk en mijn omgeving gaat er bijv. van uit dat ik niet meer am enzow, terwijl ik dat niet kan. hoe moet ik op andere reageren als ze me vragen waarom ik nooit naar hun toe ben gekomen (duh... daar was ik op dat moment natuurlijk niet over aant denken) en hoe ik het ook maar in mijn hoofd haal om er een eind aan heb proberen te maken (wat overigens wel mee viel, zo bijna dood wqas ik nou ook weer niet)

Het lijkt mij iig heel verstandig om de oorzaken aan te pakken.
Heb je daar hulp voor?

Verder is het denk ik ook wel aftasten met je omgeving,
sowieso omdat zij het er ws ook niet echt makkelijk mee
zullen hebben, en misschien ook niet weten wat ze ermee
aanmoeten ed...

Eerlijkheid tov hen lijkt me daarom ook belangrijk, zodat ze ook
(iig wat meer) weten waar ze aan toe zijn ed... En ik denk dat
ook dat iets is waar een evt hulpverlener bij zou kunnen helpen,
niet alleen jou, maar ook je (directe) omgeving enigszins kan begeleiden ed...

Er is heel wat gebeurt, dat moet wel als je een zelfmoordpoging ondernomen hebt. Je hoeft dus echt niet te doen alsof er niets gebeurd is, want dat helpt helemaal niemand. Niet de mensen uit jouw omgeving die geschrokken zijn of zich gekwetst voelen en jou al helemaal niet.

Wat Quiana zegt: probeer de oorzaken van je problemen aan te pakken. Je mag hierbij best hulp vragen; mensen in je directe omgeving weten nu dat je problemen hebt en willen je er vast bij helpen. Nu moet je natuurlijk een groot deel zelf doen, maar een beetje steun is nooit weg.

Verder is wat oprechtheid soms wel een opluchting. Dan kun jij je hart luchten en hoeft niemand zich af te vragen of het nu wel echt zo is als jij vertelt. Oprechtheid kan soms veel helpen.

Vele sterkte!

idd wat quiana zei. en daarnaast niet blijven hangen en de draad weer oppakken. ik weet niet of je een opleiding doet en of je daarmee gestopt bent, maar zorg iig dat je een daginvulling hebt. wil niet alles tegelijk maar bouw het allemaal weer stapje voor stapje op. veel succes!

best nogal egoistisch om zelfmoord proberen te plegen
denk voortaan eens aan alle mensen die je dan zou achterlaten...

Daar denk je echt aan als je echt dood wilt...en als je er al aan denkt, dan weerhoudt dat je er echt niet van. Die fase ben je dan inmiddels al voorbij.

Bovendien is dat helemaal niet aan de orde nu, want ze wil weer verder met haar leven. @TS: Wees idd zo eerlijk mogelijk tegenover je omgeving maar vooral ook tegen jezelf! Als je jezelf nu voor de gek gaat houden is de kans dat het weer mis gaat alleen maar groter. Ik denk ook dat je weer moet proberen je "normale" leven weer op te pakken. Doe leuke dingen, dingen die je voorheen ook altijd deed, zodat je weer lekker in je vel gaat zitten. Het is aan jezelf om de balans te vinden tussen het bezig houden met je problemen en met het oppakken van je "nieuwe" leven. Heel veel suc6 iig! :)

En jij denkt dat als iemand een zelfmoordpoging doet hij/zij daaraan denkt?

jij hebt voorlopig geen last van zelfmoordpogingen. hoe sociaal :rolleyes: .

zoals al boven gezegd natuurlijk: wees eerlijk. praat erover. laat hen weten waar ze aan toe zijn. voor hun is het ook moeilijk om te verwerken. ik snap dat ook jij er moeite mee hebt om opnieuw te beginnen. ook van wat ze nu van je denken enzo. ik zou proberen om opnieuw te beginnen. maar verwacht niet te veel van jezelf, want ik denk niet dat de relatie tussen jou en de 'anderen' hetzelfde zal blijven als voor die tijd. (ik heb erzelf trouwens ook weleens moeite mee om weer 'normaal' te doen) ik denk dat dit een proces is wat je de tijd moet gunnen.

om te voorkomen dat je in die fase komt werkt t wél

Je kan moeilijk alleen maar geen zelfmoord plegen omdat andere mensen zich dan misschien kut gaan voelen. Als je dood wil, wil je zo graag dood dat je dat er maar bij neemt. Vaak denken deppresieve mensen ook dat niemand om hen geeft, dus dan telt die redenering ook al niet.

Beetje egoistisch om je te bemoeien in de keuze van een ander:p, alleen maar omdat je er zelf misschien moeite mee gaat hebben. Je wilt dan alleen maar veilig maken dat je geen problemen aan diegene overhoud. Als JIJ maar geen last van diegene hebt.

Beetje egoistisch om eerder naar je eigen problemen te kijken(van na de zelfmoord) dan naar de problemen van een ander(die daardoor zelfmoord wilt plegen).

Beetje egoistisch om te verwachten dat een persoon eerder aan jou denkt dan aan zichzelf.

Toch ben ik in de eerste instantie tegen zelfmoord en vind ik het heel jammer voor diegenen die erna mee moeten leven. Maar je moet het ook uit een ander oogpunt kunnen zien.

Maar daar gaat 't hier niet over, wel? (Mijn post ging daar iig totaal niet over.) En sowieso is was J3s zegt ook waar: "Bovendien is dat helemaal niet aan de orde nu, want ze wil weer verder met haar leven.". En in wat Lotte zegt kan ik me ook volledig vinden.

@ city_of_angels : En hoe gaat het nu dan? Heb je voor je gevoel het ergste/moeilijkste al weer achter de rug?

Ik ben het met Lotte eens. Bekijk het eens van beide kanten en oordeel niet te snel. (y)
Liefs, Magic_STAR*

ik wens je alvast heel veel sterkte met alles wat je nu gaat doen, x

voor jou:
heel veel sterkte, de dood is je schijnbaar nog niet gezind. houden zo! ik neem aan dat je er wel van geleerd hebt (over jezelf). verwerk die shit in je gedachten en begin elke dag weer een mooie nieuwe frisse dag.

voor je omgeving:
of jij dood wou of niet is jouw keuze, het is jouw lichaam, dus als jij het in je hoofd haalt jezelf om te leggen is dat je goed recht. evenals op dat moment voor jezelf kiezen.. vertel dat jij niet ineens kan stoppen met je am, dat het voor jou heel moeilijk is, moeilijker dan het eruit ziet, al kunnen zij zich dat waarschijnlijk niet voorstellen..
en over het je-kwam-niet-naar-me-toe.. leg het gewoon uit zoals het is, meer kan je der niet van maken..

sterkte!

Het is mogelijk om na een suicide poging de draad weer op te pakken, maar het is niet makkelijk.....

Allereerst moet je heel veel dingen voor jezelf op een rijtje zetten, de belangrijkste daarvan zijn toch wel;

- wil ik geholpen worden?
- wil ik nog wel verder met leven?
- zoja, ben ik bereid mezelf te láten helpen?

Als je dat voor jezelf vast gesteld hebt, en je kunt je hierop richten, dan ben je al een grote stap verder. Dan wordt het tijd om uit te zoeken hoe je het beste geholpen kunt worden. Hiervoor is eerlijkheid wel belangrijk, ook voor de steun die je dan van fam. plus omgeving zou kunnen ontvangen. En dan...dan is het een kwestie van aan de slag gaan. Soms is het voldoende om met fam. en virenden te praten, soms is het beter om er een professioneel iemand bij te halen. Hierbij kun je denken om een keer langs de dokter te gaan (zij kan je eventueel door verwijzen), een vertrouwenspersoon op school, of iemand van het Riagg, Mentrum, of Bureau Jeugdzorg....

Voor nu is het niet relevant of het goed of slecht was dat je zelfmoord wilde plegen, je bent lang niet de enige. En er zijn talloze mensen die dit denken, of zelfs hebben uitgevoerd. Iemand anders kan niet bepalen of dit egoistisch was. Tuurlijk denk je even aan jezelf, maar of dat het meteen egoistisch maakt? Anderen kunnen ook egoïstisch zijn door een persoon die het leven niet meer wilt hier te houden, omdat zij hem of haar niet kwitj willen......

Ik wens je veel sterkte toe, en mss wil je ons op de hoogte houden?

Grtjs.

sorry dat ik zo lang niet heb gereageerd. tis dat ik geen internet heb waar ik nu woon. t gaat wel wat beter, soms is t nog wel heel moeilijk. maar over een paar maanden ga ik naar een psychotherapeutisch centrum, dus dat komt wel goed :).
dank jullie wel voor de reacties, heb er echt (aan de meeste dan) veel aan. ik vind niet dat t egoistisch was. niet dat ik mijn omgeving de schuld wil geven, maar als iedereen zo sociaal was geweest en ook had gedacht hoe ik dingen zou voelen, zal waarschijnlijk niet zo ver zijn gekomen.ik vind dat sommige van jullie niet al te snel moeten oordelen. maar voor de andere dus bedankt. k zal proberen jullie op de hoogte te houden

heyz,

hoe gaat het nu. ik hoop een stuk beter als toen je dit topic opende.
heb (helaas) ui ervaring ook een paar keer opnieuw moeten beginnen.
het beste wat mij hielp is vooral praten(met iemand waar je goed mee kan praten) dat kan een vriendin, ouder/verzorger, sciotherapeute of psychiater zien(of iets totaal anders natuurlijk. maar ik weet uit ervaring dat het helpt om te praten.
ook moet je proberen afleiding te zoeken. het zal niet makkelijk zijn(bij mij was boksen(tegen een bal, of kussen of zo en niet tegen de muur :bloos: ) een goede remedie. je moet bezig blijven en praten.

ik hoop dat het een beetje helpt.

-x-