leven voor een ander
 

Ik leef niet mijn eigen leven. Ik ga naar school voor mijn ouders, ik werk omdat mijn ouders dat belangrijk vinden. Ik doe lief en gek voor mijn vriendje.
Ik heb het idee dat ik alles doe om anderen gelukkig maken. Ik kan prima nee zeggen als het gaat om kleine dingetjes, maar als het gaat om belangrijke beslissingen in mijn leven, dan gaat de mening van anderen voorop.
Dit begint me ondertussen weer op te breken.

dat doe ik dus ook altijd.
vooral in een relatie, ik lééf dan voor die ander, mijn geluk hangt af van hoe hij me vindt of behandelt, mijn zelfbeeld hangt af van wat anderen zeggen en wat anderen ervan maken.
Als ik dan gedumpt word dan ben ik m'n leven kwijt, want ik leefde voor hém.
En ben ik nix meer waard, want hij vindt me nix meer, waard...ik ben blijkbaar niet eens een fatsoenlijk afscheid waard :(
Ik doe niet speciaal iets om de ander gelukkig te maken, maar om ervoor te zorgen dat de ander MIJ weer een stukje zelfbevestiging geeft.
Ik word er op dit moment ook niet goed van :S
Je mag me wel mailen ofzow :)
kuzzies,

Alicia

Ik heb het vooral met mijn ouders, ik woon niet echt meer thuis, maar bij bijna alles wat ik doe komt dat 'duiveltje' weer om me te beinvloeden. Ik ben dan ook een beetje 'bang' voor de ouders van mijn vriend. Ik weet niet wat voor hun allemaal wel en niet kan, weer die angst voor afwijzing he. Tis knap vervelend.

Ik snap wat je bedoelt... Toch proberen beetje afstand te nemen, een beetje meer je eigen mening/hart(!) volgen, want als nu een van die anderen 'wegvalt' op de een of andere manier, denk ik dat je gewoon niet meer weet wat je moet doen...

"How do you expect I will know what to do, if all I know is what you tell me to"


-x-


GS

Een ander kan je niet volledig gelukkig maken, dat moet je zelf doen :)