psyche & werk/school
 

Na mijn opname van een half jaar probeerde ik weer naar school te gaan. Niet direct, maar na ongeveer 3 maanden. Het ging niet erg goed. Ik voelde me erg onzeker, faalangstig en depressief. Ik ging met de grootste moeite naar school en vaak raakte ik in paniek en bleef ik thuis (vb. ik keek in de spiegel en durfde de straat niet op, ik zat op de fietst en dacht aan gymmen met korte mouwen en het omkleden in de kleedkamer, ik zat in de les en kon me niet concentreren en was doodsbang dat ik een vraag zou krijgen of ik liep op het schoolplein en kon de drukte om me heen niet aan) Ik besloot om voorlopig met school te stoppen. Helaas wist ik dat de afspraak met school was dat als het niet zou lukken ik naar het Volwassenonderwijs moest (en dus een andere school). Deze zomervakantie slaagden al mijn vriendinnen en ik besefte dat ook ik graag mijn vwo-diploma wou halen en dus heb ik me ingeschreven op een nieuwe school. Nu heb ik me weer uitgeschreven. :( Ik red het niet...
Ik kom nooit buiten, wil niemand zien, ben depressief, voel me dik en weet me geen raad wat te doen. Ik heb me zo zitten isoleren dat zelfs hulpverleners niet weten wat ze nog voor me kunnen/moeten doen.
Oké, geen school, maar hoe zit het dan met werken? Ik verveel me, voel me alleen, maar ben bang....
Ik MOET iets gaan doen! Vrijwilligers werk? Of naar een zorgboerderij waar mensen met psychische probelemen toch iets om handen hebben? Of hulp zoeken en aangeven dat ik toch maar dagbehandeling wil gaan volgen :s ? Ik ben overal bang voor...
Ik wil mijn leven oppakken, maar weet gewoon niet zo goed hoe en waar ik moet beginnen.

Heeft iemand misschien advies, tips of iets dergelijks?

Alvast bedankt voor het lezen! Liefs, Magic_STAR*

Hoe staan je ouders er tegen over?

Zijn er geen dingen die je graag (buiten huis) doet, waar je niet bang voor bent? (hoeft niet werk/school gerelateerd te zijn). Misschien moet je die dingen (meer) gaan doen om wat meer te wennen aan de buitenwereld?

Weet je ook waar je precies bang voor bent?

Als angsten, depressiviteit en faalangsten in zo'n hoge mate
aanwezig zijn dat jij daardoor geblokkeerd wordt in het dagelijks
leven, lijkt het mij eigenlijk toch noodzakelijk om hulp te zoeken...

Hoe zit het nu met evt hulp, heb je die, of heb je die afgewezen?
(nav 'Of hulp zoeken en aangeven dat ik toch maar dagbehandeling wil gaan volgen :s ?')

Als ik jou was, zou ik idd aangeven dat je toch maar dagbehandeling wilt gaan volgen, er zal toch iéts verandert
moeten worden, lijkt me, of je nu wel naar school gaat of niet.

Het is zo zonde, om geblokkeerd te worden door angsten enz,
sowieso omdat ik denk dat je toch een heleboel mogelijkheden
daarmee ook uitsluit voor jezelf... Daarom denk ik ook dat het
(erg) belangrijk is om die angsten enz ook aan te pakken.

(dat is overigens niet verwijtend bedoelt of wat dan ook, hoor, mocht het verkeerd overkomen. :))

Sterkte iig.

Mijn ouders schamen zich voor me... :(
En zeggen dingen als: Die mensen die daar werken zijn écht probleem gevallen, zometeen ga je hun gedrag overnemen.
Ze hebben nu wel door dat ik niet naar school kan. En we hebben het over een thuisstudie gehad, maar ze denken dat ik het dan niet ga doen en dat het dus weggegooid geld is. Ik heb dan wel in een 5vwo klas gezeten, maar momenteel doe ik echt niks en kijk ik overal tegenop door die depressie.
Ze willen dat ik een 'normaal' baantje ga zoeken, maar ik ben bang dat ik het niet aan kan en zoiezo wil ik in een drukke winkel niet staan. :s Zucht...ik kom amper buiten, het lukt ook gewoon niet....
Waar ben ik bang voor? Het gevoel dat mensen me zien. Ik voel me dik en haat mezelf. Daarnaast ben ik depressief en denk ik dat iedereen het aan me ziet. Als ik op straat loop (ik kom uit Amsterdam en er zijn behoorlijk veel mensen op straat) zie ik zoveel mooie mensen, die allemaal volop lijken te genieten van het leven terwijl ik mezelf het liefst dood wens. :(

Ik weet het gewoon niet meer....

Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar er is zoveel gebeurd het afgelopen jaar waardoor ik nu denk dat ik geen hulp verdien, mijn kansen heb verspild en zelf degene ben die mijn leven kapot loopt te maken.
Ik was van plan om opnieuw naar mijn psych toe te gaan. Ik krijg het al benauwd als ik eraan denk. Het is zo moeilijk voor me dat ik helemaal in mezelf gekeerd raak, gewoon omdat er zoveel gevoelens en gedachten door me heen gaan waar ik niet mee om weet te gaan. Pff...dagbehandeling....ik weet het.....alleen heb ik zo'n slechte indruk achter gelaten de vorige keer toen die kans me geboden werd....

Korte uitleg:
Na een half jaar op een gesloten afd. moest ik naar een behandafdeling voor klinische psychotherapie, maar een nicht (die ik niet ken door een familiebreuk) bleek daar te werken en dus kon dit niet. Ze lieten me naar huis gaan met het advies om dagbehandeling in Amsterdam te gaan volgen. Ik heb me aangemeld, intakegesprekken gehad en toen ik te horen kreeg dat ze me op een afd. voor eetstoornissen wouden plaatsen wist ik niet hoe snel ik weg moest. Ik schrok, kreeg een conflict met die mensen daar en uiteindelijk vonden ze dat ik de motivatie miste die nodig was (waar ze gelijk in hadden, maar ik wou wél geholpen worden :s ....ik was doodsbang....) En doordat die behandeling niet door ging, kon ik naar school gaan.
Stel dat ik terug zou moeten, dat zou echt vreselijk zijn. Ik kon het niet goed vinden met die mensen... :(

Vb van een situatie:
Ik kwam voor een tweede gesprek. De vrouw die de intakegesprekken deed kwam naar me toe in de wachtruimte. Ik liep met d'r mee, maar ze liep zo ontzettend traag de trap op dat ik behoorlijk ver vooruit liep op een gegeven moment. Daarna kwamen we in een gang met drie deuren. Ik wachtte d'r op en liet haar voor gaan om de deur van het kantoor te openen enz, maar toen had zij gelijk zoiets van: Weet je niet meer welke deur het is?! Ik wist het idd niet zeker en ze keek me ontzettend raar aan (denk: één wenkbrauw omhoog en hoofdschuddend :mad: ..stom wijf!) Ik mocht d'r niet!!!

Gelukkig zijn er altijd weer nieuwe kansen die je kan grijpen,
en gelukkig ben jij degene die kan kiezen op welke weg je door
wilt gaan; dat jij nu misschien degene bent die haar leven kapot
loopt te maken, betekent nog niet dat jij niet degene kan zijn
die zichzelf er (mbv anderen) weer bovenop helpt, toch?

Citaat:

Het is zo moeilijk voor me dat ik helemaal in mezelf gekeerd raak, gewoon omdat er zoveel gevoelens en gedachten door me heen gaan waar ik niet mee om weet te gaan.

Weet je psych dat? En zonee, kan je dat aangeven? (misschien dmv een brief oid, als het je niet lukt om te spreken?)

Citaat:

Ik heb me aangemeld, intakegesprekken gehad en toen ik te horen kreeg dat ze me op een afd. voor eetstoornissen wouden plaatsen wist ik niet hoe snel ik weg moest. Ik schrok, kreeg een conflict met die mensen daar en uiteindelijk vonden ze dat ik de motivatie miste die nodig was (waar ze gelijk in hadden, maar ik wou wél geholpen worden :s ....ik was doodsbang....) En doordat die behandeling niet door ging, kon ik naar school gaan. Stel dat ik terug zou moeten, dat zou echt vreselijk zijn. Ik kon het niet goed vinden met die mensen... :(

Wisten zij dat je doodsbang was?

En via een andere instantie oid, is dat geen optie?

Jammer dat het allemaal zo verlopen is, maar toch, geef jezelf opnieuw een kans en zoek weer hulp. Zo kun je toch ook niet verder? Je sluit jezelf steeds verder af van de buiten wereld en waarom? Omdat je niet meer durft. Het is voor jou zo eng en groot allemaal, maar ik denk toch, dat als je er aan gaat werken, dat je dan zo opgelucht en blij zal zijn wanneer het over begint te raken.

Zoek desnoods ergens anders hulp. Mensen lijken vaak ook vervelend en vreselijk als ze je dingen vertellen die je helemaal niet wilt horen. Ik had ook altijd de neiging om mensen dan lomp en vervelend te gaan vinden, terwijl ik nu wel eens denken van: Verrek! Je hebt een punt!

Wat hebben die andere hulpverleners gedaan waarom jij ze niet meer mocht? Leg dat uit aan je nieuwe hulpverlener. Zij zal er geheid rekening mee houden:)

Tijdens mijn opname had ik er helemaal veel last van. Ik durfde degene die tegen me sprak niet meer aan te kijken, staarde naar de grond en wist nog maar amper waar ik was. Ik kon niet geloven dat het allemaal écht gebeurde. Nog regelmatig voel ik me vreemd, alsof ik van een afstand naar mezelf zit te kijken en me heel leeg en zweverig voel. :s Mijn psych weet het waarschijnlijk wel (via de behandelaars van de instelling waar ik opgenomen ben geweest), maar heeft het niet meegemaakt omdat ik er voor mijn opname geen last van had.

Ze wisten niet dat ik zo bang was. Of wel? Zucht...
Ik heb het niet duidelijk gezegt, maar voelde me ook helemaal niet op mijn gemak waardoor het me minder goed lukt om mijn gevoelens te uiten.

Ik had 1 keus en dat was daarheen. Verder weet ik het ook niet...

De wereld is idd groot en eng nu ik weer terug in de maatschappij ben ipv op een gesloten afd. in een instelling. Ik voelde me op een gegeven moment zelfs veel meer op mijn gemak als ik in de separeer zat dan op mijn kamer op de afdeling. Dit is gewoon niet goed voor een mens!

Ik wantrouwde hulpverleners toen ik eenmaal thuis was. Ik wou dat ze me met rust lieten etc. Toch had ik hulp nodig en kreeg weer gesprekken, maar voelde me totaal niet op mijn gemak. Normaal was ik blij als ik eindelijk aan iemand mijn verhaal kwijt kon in alle vertrouwen, maar nu was ik bang dat ze vooroordelen hadden gekregen na alles wat er over me geschreven/verteld is (geen goede dingen). En haar houding, van de vrouw met wie ik een gesprek had, maakte me nerveus. Ze zat voor me met een bloknoot, stelde me moeilijke vragen en keek af en toe op met een gezichtsuitdrukking die ik niet wist te plaatsen. Ze hield zich stipt aan de tijd en zei dat het gesprek klaar was, vervolgens bleef ze zitten schrijven en keek ze mij aan met een houding van: Het is klaar, je kunt weg hoor! Het is veel prettiger als ze op zou staan, me een hand zou geven, desnoods de deur open hield....iets!!! I hate her!

Ik weet alleen dat ik hetzelfde probleem heb. Ben een tijdje geleden ingestort, was overspannen volgens de dokter en heb al iets van 5 jaar problemen met deppresieve gedachten. Toen heb ik ongeveer 3 weken thuisgezeten. Daarna weer terug proberen te gaan maar ik kreeg een soort paniekaanvallen als ik dan eenmaal op school was. Het leek heel druk(veel mensen om me heen opeens) en raar en veel mensen doen ook naar tegen je omdat je weg was geweest. Vrienden doen opeens alsof je niet meer bestaat enzo. Gelukkig heb ik altijd nog een goede vriendin die bereid is dingen met me te doen.

Het liefste blijf ik gewoon thuis maar ik weet dat dat niet goed is. Hoe vaker je thuis blijft rondhangen, hoe erger het probleem word. Ik ben wel bang om straks weer naar school te gaan maar ik sla me dr wel doorheen. Dus mijn advies is om toch gewoon dingen te gaan doen, en stapje voor stapje. Ik ben bijv. eerst 1 uur, dan 2 uur enz. naar school gegaan en langzaam het opgebouwd met vallen en opstaan.

Edit: ben trouwens nu onder behandeling bij een hele aardige psychotherapeut(sp?). Ik vertrouw haar haast helemaal wat heel bijzonder voor mij is. Ik ben eerder, een jaar geleden ofzo, naar het riagg geweest maar ze namen me daar niet serieus. Het kwam er ook op neer dat ik gewoon strenger aangepakt moest worden en dat het allemaal gewoon mijn schuld was. De vrouw daar praatte meer met mijn moeder dan met mij, iets wat heel raar is want ik had een probleem en zij(mijn moeder) niet. Ik voelde me heel erg slecht behandeld en ze deden verder niks om me te helpen. Ik mocht 1 keer in de twee weken terugkomen voor een gesprek, zogenaamd om mijn gevoelens kwijt te kunnen aan iemand. Ik had hulp nodig, niet een onopgeleide vreemde die naar me ging zitten luisteren.

Ik vind het goed van je dat je doorzet. Ikzelf heb het ook geprobeerd, maar ik viel steeds terug. Inmiddels ben ik bang voor de angst geworden lijkt wel. Ik sta aangekleed en al, klaar om de deur uit te gaan, totdat gedachten in me opkomen zoals: Wat als het niet goed gaat? Wat als ik mensen tegen kom die ik ken? Zien mensen aan me dat het slecht gaat? Ik ben dik... etc.
Meestal moet ik me redelijk goed voelen voordat het me lukt om die stap te nemen en dan nog keer ik snel weer naar huis. Ik voel me dan zo'n grote mislukkeling en snap niks meer van mezelf of van het leven. Maar als ik bijv. naar de tandarts moet dan ga ik wel, op de fiets met mijn verstand op nul, alleen voel ik me dan slecht en wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Als ik een doel heb gaat het dus wel iets makkelijker.

Ik herken de vragen wel. Mijn therapeute heeft me uitgelegd dat ik moet gaan nadenken of het belangrijk is hoe mensen over me denken. Als ik nu ergens zit denk ik soms, ik ben gewoon mezelf en als iemand mij stom vind is dat hun probleem en dat maakt mij helemaal niets uit. Als je dat blijft herhalen ga je het vanzelf geloven en merk je hoe lekker het is om gewoon plezier te hebben zonder de hele tijd te letten op hoe je eruit ziet. Iedereen denkt weer anders over wat mooi is dus als een paar mensen je lelijk vinden betekent dat niet dat je ook perse lelijk bent. Er zijn ook veel mensen die (na een tijdje) niet eens meer op je uiterlijk letten, die willen gewoon met je om gaan om wie jij bent. Ik ben namelijk zo'n persoon. Mijn beste vriendin heeft overgewicht maar ik let daar haast niet op. Ze is gewoon een leuke meid en we hebben dezelfde muziek en kledingsmaak, ik kan ook heel goed met haar praten en tis gewoon leuk om dingen met haar te doen.

Ik voelde me ook altijd heel schuldig en mislukt als ik thuis kwam en dan probeerde ik iets te denken als: 'het maakt niet uit dat het even niet lukte want ik heb het in ieder geval geprobeerd, beter dan je best doen kan niet'. Mijn moeder helpte verassend genoeg ook mee door gewoon lekker naar het strand met mij te gaan. Dus in plaats van straf kreeg ik een soort beloning dat ik het geprobeerd had. Misschien kan jij ook iets leuks doen als je dan thuis komt, bijvoorbeeld een film huren ofzo.

Je moet ook een beetje leren relativeren. Dat lukt mij trouwens steeds beter. De mensen die je tegenkomt merken jou waarschijnlijk haast niet eens op.

Mij interesseert het ook totaal niet hoe anderen eruit zien, het gaat om hun persoonlijkheid en toch ben ik er zelf wel heel veel mee bezig. Niet dat ik er veel tijd aan besteed, maar wel aan het piekeren over hoe ik op mensen over kom. Ik heb geen overgewicht en niemand die me dik zou noemen, maar toch voelt het zo...
Ik heb faalangst, maar iedereen die tegen me loopt te zeggen dat ik overal zo goed in ben en altijd complimentjes krijg en zelfs de beste van de klas was enz. Maar ik voel me dom, ben van school af zonder diploma en maak vaak geen verstandig beslissing wat mijn gezondheid betreft (denk: hulp weigeren, medicijnen niet slikken enz). Ook weet ik dat mensen me niet echt zitten te bekijken als ik over straat loop, maar het voelt wel zo. Het is een soort angstig gevoel waar ik het liefst voor op de vlucht wil gaan.
Verder heb ik hele lieve vriendinnen, die ik heel erg mis, maar ik wil niet dat ze me zien...
Ik moet me er overheen zetten ofzo. Waarom gaat het niet zo makkelijk? :( Ik geef niet op. Ik zoek wel hulp. Het is niet leuk, maar ja...

Ik hoop dat het lukt om alles weer in orde te krijgen. Ik heb zelf ook faalangst gehad en ik heb het nog steeds een beetje. Veel succes! ;)

Thxs! :)