Niet veel te zeggen, niet veel vrienden...
 

Ik heb echt een hele lange tijd weinig tot geen vrienden gehad, ik zat ook echt in een crisis-periode toen ik 12/13 was...
Ik was echt veel te dik en droeg geen mooie kleding en werd gepest in groep 7/8... Ik wilde echt zelfmoord plegen...
In de eerste klas begon het goed, ik kreeg vriendinnen die met me gingen winkelen en dat soort dingen, maar er waren ook meisjes in de klas die me pesten, om hetzelfde als op de basisschool, op een gegeven moment had ik nog maar een vriendin over, iedereen ging meedoen... Zij was al vanaf de kleuterklas mijn beste vriendin, maar dat werd in die tijd minder, ik spijbelde namelijk enorm veel, omdat ik het daar niet uithield...
Ik zei ook nooit veel, ik had weinig te vertellen, dus mensen hadden niet echt een reden om met mij om te gaan, ik haatte mezelf dus ook... Omdat ik veel spijbelde ging ik naar een LWOO (Leerweg Ondersteunend Onderwijs) school, omdat ze daar meer aandacht voor me hadden...
Op die school had ik in de 2e klas (eerste jaar op die school) ook niemand, ik zat in de pauzes alleen op een bankje achter de school, ik had alleen mijn moeder, ik belde haar elke pauze... Er waren aan het eind van het jaar wel een paar meisjes waar ik mee omging, maar dat hield niet over, een heeft me aan het roken en drinken gebracht, de ander gebruikte drugs en ik ging door haar ook blowen, weer een andere vriendin verhuisde naar Noord-Brabant, aan de andere kant van het land, ik mis haar heel veel, ze heeft daar nu ook haar eigen vrienden... in het begin van de 3e klas, kreeg ik een vriendin, ik sloot me aan bij haar vriendengroepje, maar ik had nog steeds niet veel te zeggen, ik was nog steeds verlegen en rustig... ik had het idee dat ze me een beetje gebruikte, ik ga nu veel minder met haar om, maar nog steeds een beetje...
Ik ging vanaf begin 2004 met een hele grote vriendengroep om, waar ik via school in terecht ben gekomen, ik zie ze nu nog zelden, omdat het vakantie is, ik heb nu ook een groepje andere meiden op school waar ik een beetje mee omga, ze zijn super-aardig, alleen het is nu vakantie dus we hebben niet veel contact... Ik werk nu ook ergens, ik heb daar ook een goede vriend gekregen, en mijn andere collega's zijn ook wel aardig, ik praat nu ook veel meer met mensen, maar soms voel ik me daar nog steeds heel onzeker bij, dan weet ik niks meer te zeggen... Maar het gaat beter me me, ik moest dit even kwijt eigenlij...
Zijn er ook mensen die het herkennen ofzo? Of die nog tips voor me hebben, laat het dan even weten, kus!

Hmmja toen ik begon te lezen (en dat is al een wonder, doordat ik na een paar zinnen meestal al afhaak door gruwelijk veel lange teksten), herkende ik al meteen vrij veel in je verhaal.
Ik werd minder gepest, had en heb nog steeds weinig meestal te vertellen, vrij onzeker, maar net als jij, praat ik nu al een stuk meer met mensen als voorheen, ook gedeeltelijk door m'n werk.

Straks als ik weer naar school ga, hoop ik net als jou wat meer "vrienden" te krijgen, vriendengroep, zou ik al dolblij mee zijn.
Achja, ik zie het wel hoe het loopt...

Ik zeg niet veel en heb weinig vrienden.

Het verschil is dat ik daar wel vrede mee heb. Veel mensen vind ik ook irritant, dus het komt mooi uit.

Jep, zelfde hier, geen behoefte aan veel vriendschappen, heb wel een paar vrienden verspreidt door het land die ik af en toe eens zie en dat is meer dan genoeg voor mij.

Zelf heb ik ook niet zoveel vrienden maar dat is omdat ik ze niet wil het is lekker rustig zonder veel mensen altijd om je heen maar als een van mijn vriendinnen. Zelf heb ik nooit wat te vertelen maar zij hebben altijd wat te vertellen duz.

Als je wel meer vriendinnen wil dan moet je gewoon wat mensen vinde die de dezefde interesse dan kun je daar over praten heb je nog eens wat te vertellen

Toepasselijke naam heb je dan.

Oh, de ironie. :)

Ik hoop met je mee :)

Ik denk dat iedereen dat weleens heeft, dat je even niets meer weet te zeggen of je twijfelt of de ander het wel interessant vindt etc.. Als er een slilte valt tijdens een gesprek dan komt dat doordat alle mensen niets meer zeggen, ook degene( n ) met wie je aan het praten was. Het ligt dus nooit alleen aan jou. Ik heb ook een vriendin die geen prater is (om het zacht uit te drukken, je zou kunnen zeggen dat ze licht autistisch is) maar dat is geen probleem, ik ga dan bijvoorbeeld niet samen met haar wat drinken maar samen winkelen/bioscoopje pakken waardoor je niet constant hoeft te praten.

Wat me opvalt is dat je ondermeer schrijft 'meisjes die met me gingen winkelen' en 'het is nu vakantie dus ik zie ze niet veel'.

Het klinkt alsof anderen bij jou de vriendschap moeten onderhouden. Zíj moeten besluiten om jou mee winkelen te nemen, terwijl je normaal iets samen doet. Ook kun je in de vakantie gewoon contact houden, maar daar moet je ook zelf wat aan doen door eens op te bellen of langs te gaan.

Ik sluit me aan bij Balance, tevens vind ik het fout dat je zegt dat een meisje je aan het roken en drinken heeft gebracht. Dat doe je namelijk zelf, jij hebt de laatste keuze, de laatste beslissing komt van jouzelf. Maargoed, ik heb ook weinig vrienden, en heb daar zelf voor gekozen. Het is een stuk rustiger zo.

Dat is waar, maar meestal hebben ze al iets te doen, en ik ga ook heus wel met mensen om tegenwoordig... wat ik ook mis, is een beste vriendin, die heb ik op de basisschool wel gehad, maar daarna niet meer, en ik zou er zo graag een hebben :o

Contact gezocht?

je beste vriend/vriendin moet je toevallig tegen komen, die kan je niet zomaar vinden onder "contact gezocht" teminste dat vind ik :bloos:

't Was ook niet echt serieus bedoeld.

Je kan diegene toch tegenkomen bij contact gezocht? Lijkt me dat de kans daarop niet veel kleiner is dan dat je diegene ergens anders tegenkomt.

Ik herken veel van de TS' verhaal...that is: vroeger. Nu is het vrijwel 180 graden gedraaid. En ik had/heb met beide situaties vrede.

Thanks, alle hoop is welkom, want die heb ik zelf vaak niet

Volgens mij is dat een gigantisch verschil.
Iemand die er geen vrede mee heeft dat ie geen/weinig vrienden heeft is vaak op zoek naar mensen en wil heel graag dat anderen hem/haar aardig vinden. Op den duur kan je daar enigszins wanhopig van worden en zo kom je dan ook over.
En als zo'n persoon eindelijk iemand gevonden heeft die hem/haar mag, dan klampen ze zich vast aan zo'n persoon. Dan is een vriendschap weer gauw over..

Dit zal niet voor iedereen op gaan, maar is wel iets wat ik vaak zat zie in m'n omgeving

:D

ot: ik ken het probleem niet,maar je kunt zelf ook initiatief tonen,en in een gesprek kun je vragen stellen,mensen vinden het fijn als je interesse in ze toont en zo komt er vanzelf een gesprek uit.

Herkenbaar. Het vriendengroepje waar ik mee optrok is in de eerste week van het examenjaar uit elkaar gevallen, en niet zonder de nodige onrust. Toen dat voorbij was, stond ik daar, op school, in m'n eentje. Nouja soms ging ik dan wel eens ergens anders bijzitten, maarja dan had ik toch niet echt het gevoel alsof ik erbij hoorde. Wanneer je in de examenklas zit heeft zo'n groep zich natuurlijk heel ver ontwikkeld en wil men vaak geen nieuwelingen erbij omdat er een soort van band ontbreekt. Ik trok wel met m'n klasgenoten op, alleen niet zo vaak. Daarom ontbrak die band. Of was die niet ver genoeg ontwikkeld. Als je dan bij elkaar zit heb je elkaar niets te vertellen. Ook kreeg ik wel eens de indruk dat ze me er liever niet bij wouden hebben. Dat geeft allemaal geen prettig gevoel, daarom heb ik daarna een tijdje gewoon alleen gezeten, maar ik werd niet met rust gelaten. Er waren namelijk mensen die er leedvermaak om hadden. Dit waren gelukkig niet m'n klasgenoten, maar dat maakt het ook niet minder vervelend. Uiteindelijk had ik mensen gevonden die ook alleen zaten, maar helaas was dat ook maar "bij gebrek aan beter". Het was een heel klein groepje maar ik voelde me er niet thuis zoals in m'n oude groepje. Maar het was iets, het gaf bescherming tegen eenzaamheid en leedvermaak. Daarom ben ik de rest van het schooljaar, bij ze gebleven

En tussen alle ellende door moest ik ook nog tegen examens blijven opboksen!!! :eek: Ik ben blij dat ik buiten school wel vrienden had, die me op een uitstekende manier deze periode hebben doorgeholpen!

Nu ben ik geslaagd en af van die ellende. Ik hoop serieus op de universiteit wel een groepje te vinden, want zo'n schooljaar wil ik nooit meer. Ik had nog wel wat mensen, maar veel stelde het niet meer voor. Gelukkig hoef ik me straks op de universiteit niet tussen allerlei hechte banden door te wringen.

Ik zou de vriendschappen afkappen. Alleen komt een mens tot zichzelf. Sociaal contact is de grootste crime op deze aardbol.

Het scheelt je wel een hoop gedoe als je geen vrienden hebt. (y)

Ja, hoewel je dat misschien niet wilt horen als je je er droevig over voelt dat je ze neit hebt en nooit gehad hebt. Maar toen ik zelf ook maar een beetje sociaal contact begon te krijgen werd het mij teveel hoor, jakkiebah!

:D

Dat lijkt me een beetje overdreven.

Ik heb gisteren nog een lange en intense internetvriendschap afgekapt, en het bevalt me nu al. Nooit meer me afvragen of ik misschien verliefd op haar ben, of we elkaar moeten ontmoeten, of we een relatie gaan krijgen, of we bij elkaar passen, nooit meer het stom vinden dat ik van haar houd terwijl we elkaar nog nooit ontmoet hebben (y)

Geloof me, het is wederzijds.


Voor Squidward: blijven praten, dan verleer je het nooit meer. Je bent op de goede weg, ga zo door. Op een gegeven moment gaat het vanzelf.

Lees is goed ;), jongens schrijven dat niet zo maar op...


Tip voor topic starter:

Stel je zelf een doel en vraag je bij alles wat je doet en denkt af of die acties en gedachten je gaan helpen om je doel te bereiken.

Dus al je jezelf bijvoorbeeld een dikke nietsnut vindt, zal je het nooit voor elkaar krijgen om blijvend af te vallen.

Als je op die momenten realiseert dat je geen nietsnut bent omdat je simpelweg je best doet, stijgen je kansen enorm.

Als je op zo'n moment denkt dat je niet genoeg je best doen, ben je weer terug bij af.

Anderen zijn geen maatstaf, wat doe jij beter dan gister...

Negatieve gedachten geven negatieve gevoelens weer in woorden, dat maakt die woorden nog geen waarheid.

Als gevoel en verstand met elkaar in strijd zijn, geef dan je verstand het voordeel van de twijfel. Gevoel is er om je te beschermen koste wat het kost en daar horen ook liegen en nog veel ergere dingen bij.

Och ik ben niet zo'n standaard jongen hoor. Via internet durf ik veel te zeggen.

Dus beter een altijd hetzelfde gemiddeld leven dan een leven met pieken dan dalen? Vrienden kunnen je ook geel gelukkig maken :) .

dat geldt vast niet voor iedereen, maar wat jouw eerste zin betreft: een wijs iemand zei ooit:

als je leven een cardiogram is, wie van de twee leeft dan het meest? Die met een gemiddeld leven, of die met pieken en dalen?:

http://img1.imagepimps.com/41367lijn.jpg

of

http://img1.imagepimps.com/74666piekendalen.jpg

ik heb nu ook wel pieken en dalen, maar als ik iets met mensen ga doen, als ik bij mensen ben, ben ik altíjd ongelukkig. Ik voel me ongelukkig op straat, als ik de hond uitlaat, in de trein, op school, als er familie op bezoek is, etc. het gaat maar door. als ik mag kiezen tussen met iemand zijn en zonder iemand zijn kies ik zonder, tenzij het een levenspartner betreft. daarvan heb ik meer het idee dat ik mja, met haar kan, samenzijn, als twee-in-één, of één-in-twee oid.
mwha misschien heb ik echte vriendschap nog niet leren kennen eh.

Hoe kunnen mensen mij nou irritant vinden als ik nooit iets zeg en ze nooit lastig val?

Nou goed, je hebt ook nog van die mensen die zich zaken op een webforum persoonlijk aantrekken. Maar ach.

Ik vind jou hier op zich wel irritant maar dat komt ook gewoon omdat je het ietwat saai vindt en omdat je een intelligente man bent denk ik.

Ik heb teveel vrienden. kan niet uitgaan zonder 20 keer op mn schouder geslagen te worden. Dat is ook geen pretje.
Ik was vroeger op de basisschool een beetje een mollig ventje en werd ook wel gepest, maar diegenen die dat deden waren weinig aandacht van me waard en in plaats van studeren etcetera zijn die stuk voor stuk ramenwasser en tegellegger geworden.
Werk eerst aan je toekomst, op de weg daarnaartoe kom je vanzelf vrienden tegen.

Ik snap niet hoe je daar een probleem mee kan hebben.

Tenzij je bij Hollywood werkt, ofzo. :P