In gezelschap maar toch alleen......
 

Hebben jullie dat ook weleens? Dan ben je met een heleboel mensen en toch voel j j alleen.

aaaaargh. Dat heb ik echt zooo vaak. Ik voel me vaak het meest alleen in een grote groep.

always

all the time.. :(

Dan moet je met wat mensen gaan praten. Als je eenmaal met iemand in gesprek bent komen er meer mensen naar je toe.

Soms; hoewel het meer ongemakkelijkheid is ed, denk ik. :)

Heeft haast iedereen ooit wel eens gehad en/of nog steeds...next

Als het gezelschap niet leuk is, of ik ken ze niet, of ik pas er gewoon niet bij; dan wel.

Nooit, eigenlijk...ik mag me een sociaal karakter toerekenen.

Ben sociaal genoeg. Ik bedoel op een andere manier alleen. Soms heb je echt zo iets dan denk je wat zijn al die mensen raar eigenlijk :o

Tsja, dat kan ik me wel voorstellen. Tijd om andere sociale milieus op te zoeken?

Ik heb het vroeger heel erg ernstig gehad zeg maar. Nu voel ik me ook wel eens alleen in een grote groep, maar zit ik er wat minder mee, waardoor het ook steeds minder vaak voorkomt:)

nee maar grappig genoeg ben ik wel altijd alleen en ook bang toch voel ik me nooit echt alleen en ik geloof dan ook dat ik altijd bekeken word ook al is dat niet altijd even zichtbaar :)

Heb ik idd ook, dat van dat bekeken worden. Dat komt voornamelijk door wat er afgelopen maanden met me is gebeurd. Of er sprake is van een trauma? Dat zeker. Overal heb ik wel weer het gevoel, dat ik in de gaten gehouden wordt door bepaalde mensen.

en wat is dat wat er de afgelopen maanden is gebeurt? mag ik dat weten :)

Ten eerste: gefeliciteerd met je nickname! Je hebt nu al m'n eeuwige respect! (y) ;)

Ten tweede: ik heb hier de afgelopen maanden zo nu en dan ook wel last van gehad, maar nu eigenlijk nooit meer. Ik denk dat iedereen er wel eens last van heeft.

Daar had ik alleen last van bij een groot slaapgebrek... ghehe.

Of als ik er expres niet bij wil zijn of enigzins expres, als ik bijvoorbeeld sterk aan iemand denk die er dan niet is, dan zonder ik mezelf mentaal af.

mja ik ken t... en meestal, hoe groter de groep, hoe 'alleener' ik me voel... *is da wel een woord :s*

Of ik voel me volwassener :rolleyes:

Ja, mensen die met hun ogen rollen zijn altijd heel volwassen.

Ik schreef toch: zoek dan een andere groep mensen op?

Och, het heeft hier uitgebreid gestaan, dus waarom zou je t niet mogen weten? Ik ben nogal cru behandeld in de leefgroep waar ik zat. Ze gaven mij overal de schuld van en als ik een klacht had over iemand in de groep, moest ik eerst maar naar mezelf kijken en moest ik mezelf maar aanpassen. De leiding zat constant de zeiken bij mijn psychiater en mijn maatschappelijkwerker. En ze hielden me overal mee in de gaten. Als ik een gesprek had met mijn psychiater, dan belden ze van te voren en ook nog eens achteraf. Overal kwamen ze achter en als iemand anders een klacht over mij had, werd ik gelijk er op aangekeken, terwijl sommige dingen niet eens echt gebeurd waren.
Ik ben toen zo erg doorgeflipt dat ik met glazen heb staan smijten. Die persoon die telkens over mij zat te klikken rende angstig weg en gelijk kwam er leiding. Ik was zeer ernstig in de war. Ze hadden me tot dingen gedreven, die ik nog nooit had gedaan. Toen ik mijn psych smste kwam ze gelijk naar me toe. Ik kon niet eens privé een gesprek met haar hebben. Telkens zat die leiding er met hun neuzen boven op. Ze wilden zelfs dat ik een ibs (gedwongen opname) kreeg en zaten daarom telkens te klagen bij mijn psych, maar die had allang mij beloofd om dat niet te doen. Wel werd ik die avond nog opgenomen, meer omdat ik het huis uitgezet werd en anders moest ik naar het Leger des Heils.
In de kliniek kon ik ook niet tot rust komen. Telkens dacht ik dat de leiding elk moment langs kon komen om me te controleren. Ik vertrouwde niemand meer. Ik ben toen ook weggelopen en naar mn vriend gegaan. Daarna mocht ik met ontslag, omdat de kliniek zelf ook wel inzag, dat het probleem niet bij mij lag. Ze kenden mij al 4 jaar, dus ze wisten heus wel hoe ik was.
Die week daarna mocht ik eindelijk weer thuis wonen en toen is mijn moeder ook ernstig kwaad geworden op die leiding. Ze zit zelf ook in dezelfde soort zorg en haar woorden waren: "De dingen die daar gebeuren kunnen gewoon niet!"
Najah, daar heb ik nog een aantal open wonden van over gehouden en enorm veel littekens. In plaats dat ik vooruit zou gaan ben ik weer een stuk achteruit gegaan.
Ik heb mezelf zelfs een keer losgerukt uit de armen van mijn psych en een druk kruispunt overgestoken zonder te kijken. Het boeide me gewoon niet meer. Mijn psych wilde me niet gedwongen op laten nemen, omdat ik niet de persoon was die mij tot dit gedrag dwong, maar de mensen van de leefgroep.
De leefgroep loopt mij nu van al hun eigen fouten te beschuldigen. Ze hebben enorm gefaalt en daar krijg ik de schuld van.

Gelukkig woon ik nu gewoon weer thuis en gata alles veel en veel beter, maar ja...de wonden en littekens zullen er nog wel even zijn.

x een hele text over geschreven ja

Heb ik niet echt, meestal als ik op feestjes etc ben ik de hele tijd druk aan het mekkeren... ik voel me alleen daarna weer alleen. :(

dat gevoel heb ik ook weleens, gelukkig gaat dat redelijk snel voorbij.

Heb er zelden last van, als ik er last van heb is het omdat ik er niet bij wil horen. En dan ben ik ook zo weer weg. Maar ik ben gelukkig uitgerust met een goed werkende mond en een portie lef. Dus praten doe ik altijd wel met mensen.

De laatste tijd alleen maar, maar dat heeft redenen.

Heeft dat niet bij iedereen?
Ja ik ken het wel, vaak,
kan alleen de reden nog niet vinden ;)

Even iets anders, wat mij opvalt is dat het vaak vrouwen/meisjes zijn die zich "buiten gesloten" voelen. Vrouwen zijn vaak ook wat onzekerder, maar dan vraag ik mij af, als ik ergens ben en ik ken niemand dan kom ik op de een of andere manier altijd bij iemand uit die ook niemand kent. Hebben jullie dat dan ook??

Ja, dat gevoel heb ik ook regelmatig.

heb ik heel vaak en het boeit me niet zoveel..eigenlijk geniet ik ervan ofzo ...ik vind het niet erg om me alleen te voelen..niet meer
niet denken dati k zo'n eenzame ziel ben ofzo :p

Volgens mij is het een teken dat je iets mist.

Dus dat je een persoonlijke behoefte aan dingen hebt die de mensen om je heen jou op dat moment niet geven. Dat kan van alles zijn, van een serieus gesprek tot een liefdevolle knuffel :)

heel erg. net of alles aan me voorbij gaat, de hele wereld, en ik er niet bij ben.

en het komt door een of andere stoornis die nog onderzocht gaat worden bij mij.

ik voel me meestal wel alleen.
vooral de laatste tijd. maar dat kan ook komen omdat mijn vriendin nu is opgenomen en ik haar alleen nog in de weekenden soms zie. en omdat mijn zus op dit moment in amerika zit.
ik heb het ook eens gehad toen ik op de verjaardag van me beste vriendin was. ik zag iedereen maar gezellig doen en praten en zo. ik had ook wel gesprekken en zo. maar ik voelde me op dat moment niet thuis daar. wat ik normaal wel altijd heb als ik daar ben.

-x-

Ja ik ken dat ook wel....... heel sterk, terwijl ik makkelijk contacten kan leggen, diep van binnen voel ik me alleen een heel eenzaam..... of ik nou in een grote groep ben of alleen het maakt helemaal niet uit.

Mjah, wel last van de laatste tijd. Het lijkt ook wel of meer en meer mensen die nu heel dicht bij me staan, steeds verder van me af komen te staan. Ik heb het idee dat ik niet meer bij hun pas, of zij niet meer bij mij. Misschien door de vakantie hoor, kan best.
Ik voel eigenlijk ook niet meer zo'n behoefte in mensen om me heen. Gewoon het liefste helemaal alleen op de wereld.

iedereen heeft dat weleens.
en al helemaal de mensen die doen alsof ze op hun gemak zijn.
dat ligt aan de groep. het kan ook zijn dat je het altijd hebt. verkeerde groepen dus.

nee, je bent zeker niet de enige. ook thuis kan het zo zijn en al helemaal als je alleen in een winkelstraat loopt ofzo.

maar je bent helemaal niet alleen!

ik heb er altijd last van... maakt nie uit hoe groot de groep is... al is het 100 man, al ben je met zn 3en... ik voel me altijd alleen... maar dat ligt dan weer aan mezelf... :(