Ruis
 

Omdat sommigen hiernaar hebben gevraagd, een gedicht.
Ik heb hem hier ergens al eerder bij iemand anders zijn topic gepost, maar ik plaats hem hier nog maar een keer in een eigen topic:

Ruis

http://forum.scholieren.com/fotoboek...vPfQ3SC18V.gif

Belangrijke thema's in dit gedicht betreffen 'vervreemding' en 'hyperrealiteit'. Vervreemding in de zin van het los komen te staan van wat werkelijk is en hyperrealiteit als oorzaak hiervan.
Hyperrealiteit is een term van Baudrillard, een bekende Franse postmoderne filosoof. Kortom: ik wordt gek van te veel info in onze infosamenleving en met mij vele anderen.

Wat betreft de vorm heb ik hier twee verschillende ritmes aangehouden: trocheeën als strakke, rationele omlijning en af en toe een zangerige dactylus om het ruisen en suisen te benadrukken. Het gedicht bestaat daardoor enerzijds uit een meer strak en rationeel ritme en anderzijds een meer los en zweverig ritme. Het idee is dat het een gevoel van afleiding geeft; je wilt rationeel nadenken, maar iets anders leidt af.

De twee lange klanken zitten er natuurlijk in om de lezer het gevoel van ruis mee te geven. Je moet het dus ook echt zo lezen. Het geeft het gevoel van dwaling/afleiding/verlies aan concentratie, wat de eerste betekenislaag vormt. (Mijn vervreemding).

Verder duidt de vorm op de tweede laag. Dat het gedicht in tv-tjes en in ondertitels is geschreven staat niet voor niets. In de eerste plaats is het de tv (en andere media, maar vooral tv) die een grote ongewilde afleiding vormt. (De belangrijke oorzaak van mijn vervreemding).
Daarnaast is het een kritiek op tv in het algemeen. TV ruist zelf ook te veel; er is te veel zinloze informatie op tv, zelfs zoveel dat het eigenlijk niets meer is - het net zo goed stil kan zijn.
Dat leidt nog naar een derde laag, een kritiek op onze informatiemaatschappij, waarin wij gebombardeerd worden door beeld en geluid, wat bij mij wel eens leidt tot een informationoverload, een staat van non-respons op alle prikkels die mij tegemoet komen. (Hyperrealiteit).

Pikant einde is het grafkruis dat de 't' van 'stilt' vormt - wat helaas idd niet erg goed te zien is (nog veranderen) - dat staat voor de dood van het beeld/tekens volgens Baudrillard. Evenzo verwijst de dubbele 'LL' van 'stilt' hiernaar (versmelting van stil en het engelse kill - wat weer op postmoderne versmelting duidt van voorheen onverenigbare stromingen). De dood van het beeld wil zoiets zeggen als dat door te veel informatie, de tekens (beelden) hun betekenis verliezen. De beelden zijn alleen nog maar beelden, maar verwijzen niet meer naar iets in de werkelijkheid. (hyperrealiteit). Baudrillard is moeilijk te begrijpen, misschien dat mijn bovenstaande link je iets wijzer kan maken...

Hyperrealiteit en verlies aan betekenis vormen ook de verklaring van de keuze voor ondertitels: informatie moet tegenwoordig uitgelegd worden - ook gedichten. De beelden/tekens op zich betekenen zonder uitleg weinig meer. En hierin zit ook de ironie: het is een gedicht en een gedicht heeft per definitie geen vaste betekenis, maar staat bloot aan de grillen van interpretatie. De ondertitels zijn dus een uitleg, maar dan wel een meerduidige - en dus eigenlijk geen uitleg. (hyperrealiteit).

Verder heb ik een richting uitgezet van veel geluid, naar stilte: ruis, ritsel, suis, stil. Dit duidt op mijn verstomming en evenzeer op de verstomming van het beeld. Zo neemt het aantal woorden ook af tot een woord in de laatste tv: ook de informatie wordt minder.
Verder moet de klinkerrijm en alliteratie deze woorden meer samenhang geven - met hetzelfde doel als het bovenstaande.

Dat ik de sneeuw zwartwit noem, heeft niet alleen te maken met de aard van ruis op tv. Het slaat ook weer op verschil tussen werkelijkheid en de schijnwerkelijkheid - en de verenigbaarheid van de twee, want zwartwitte sneeuw bestaat niet, maar op tv is alles mogelijk.

Genoeg uitleg denk ik zo...Hopelijk heb ik aan de vraag voldaan.

Zou je me geloven als ik je zou zeggen dat ik de boodschap er al had uitgehaald? Ik ben niet bekend in de filosofie, maar de grote lijnen had ik wel begrepen.

Da's mooi!

Van zulke dingen hou ik.

Ja, danke bitte seht, bitte schön! :) (y)

Keileuk gedaan! :)

Is echt wel cool..origineel enzo
Maar 1 ding.....Zet die analyse er van in het begin niet bij, misschien achteraf. Maar laat je gedicht voor zichzelf spreken...

Ik heb erg genoten juist van de analyse, op een of andere manier hoort het hierbij, en ik heb erg veel bewondering gekregen voor je dichtkunst en aandacht voor details en thema's. Ik vind het dan ook, eerlijk toegegeven, moeilijk om er een goede inhoudelijke reactie op te geven. Wat me aanspreekt is dat het bij dit kunststukje echt om de inhoud gaat, en de meerdere lagen spreken me aan.

Het is een bekend thema, ik kan me er erg goed in vinden (toevallig heb ik eens een presentatie gehouden mbv het nummer 'Trow Away Your Television', over hetzelfde thema), vandaar dat dit me aansprak.

Het begrip 'hyperrealiteit' vind ik nog steeds moeilijk, ik ben er nog niet helemaal aan uit wat het nu precies is; kan me er nog moeilijk een voorstelling bij vormen. Maar wat ik uit je verhaal en uit de site over Baudrillard begrijp, is dat hyperrealiteit letterlijk een schijnvertoning inhoudt. Betekent dit dat het een soort gevolg is van het postmoderne waar we in leven?

Het enige jammere vind ik dat het grafkruis verloren is gegaan; ik had het er niet meteen uitgehaald. Verder niets dan lof, ik vind het prachtig en erg knap.

Nee, het is niet een schijnvertoning.

Hyperrealiteit in de postmoderne samenleving voornamelijk ontstaan uit twee bewegingen:
(1) commercialisering van alles - alles is tot verhandelbaar goed verworden en
(2) mediatisering, waarbij via media de werkelijkheid wordt gereproduceerd (in beelden). Na verloop van tijd ontstaat een werkelijkheid die reëer is dan de realiteit - alles wordt prijsgegeven en er zijn geen verborgen betekenissen meer, terwijl dat in werkelijkheid niet gebeurt. Denk hierbij bijvoorbeeld aan operaties op tv, waarbij de camera alles laat zien.

Het gaat dan dus om beelden die niet meer verwijzen naar de werkelijkheid of hun 'origineel' in de werkelijkheid. Hyperrealiteit is dus een realiteit in de postmoderne samenleving, die echter is dan de werkelijkheid, alles laat zien en tegelijk geen reproductie meer is van dingen uit die werkelijkheid. Het is dus geen schijnvertoning, maar vertoning van zaken die in werkelijkheid 'verborgen' zijn.

Ja, dat vind ik ook jammer. Ik moet nog proberen dat in Photoshop uit te scherpen, maar gezien het mooie weer..... ;)