weinig zelfvertrouwen
 

Hallo
ik schrijf dit even voor een vriendin, ik wil haar helpen maar weet even niet meer hoe.
Ze heeft echt weinig zelfvertrouwen, voelt zich nergens op haar gemak, alleen thuis, bij mij, en bij haar vriendje, ook bij het koor waar ze zit maar verder nergens.
Met haar ouders of andere mensen wil ze er niet over praten.
Hoe kan zij meer zelfvertrouwen krijgen?
en wat ik kan ik doen?
Hoe steun ik haar?
Alvast bedankt
Groetjes Inge :)


oja als ze bij vrienden van haar vriend is, weet ze niets te praten, voelt zich gewoon niet goed, ik had al gezegd zeg tegen jezelf k ben een leukemeid, praat jezelf moed in, maar tja.. het heeft nog weinig opgeleverd...ze is ook erg onzeker, probeert wel te praten, maar klapt op de een of andere manier dicht.. wat kunnen redenen hiervan zijn?

Ze zal zichzelf moeten gaan overtuigen dat ze wat waard is en dat ze er best mag wezen ed. Dat kan door bv elke dag 3 leuke dingen over haarzelf op te schrijven of in de spiegel te zeggen...

hoe oud is ze? want met de leeftijd komt vaak ook een hoop...

Ik denk dat je haar veel complimentjes moet geven. Ik weet neit of mensen in de omgeving ook weten dat ze weinig zelfvertrouwen heeft, maar de mensen die het weten kunnen misschien ook af en toe es iets aardigs tegen haar zeggen. Misschien dat ze daarmee haar zelfvertrouwen (terug)krijgt

khoop dat het snel beter gaat met je vriendin

liefs *lisanne*

Zoals de mensen hierboven al zeggen veel positiefs over haar zeggen en niet alleen door jou, maar juist door de mensen van wie ze het niet verwacht.

Maybe kan je er voor zorgen dat als je ergens bent dat je een gesprek met haar begint over iets dat jullie hebben meegemaakt zodat de rest vanzelf mee praat, is vaak minder eng dan met een gesprek mee doen..

dankje, ze is 17 jaar...

dankjewel :)
ja mensen die haar kennen, en die het weten, dat zijn er maar 3, waaronder ik.. steunen haar en geven complimentjes voor zover het gaat :)

is idd een goed idee. :)
positiviteit is zeker belangrijk :)
dankjewel *knufje*

Knuf terug en sterkte, ook al klinkt dat erg. Mocht je nog meer willen weten kan je ook een pm sturen. Ben er veel mee bezig omdat er ook een meisje in me klas zit die het heeft.

Cheers

bedankt :)

Idd.

En wat die complimentjes betreft; geef ze omdat je het méént,
niet puur omdat je haar zelfvertrouwen wilt opkrikken ed...
Als je ineens heel veel complimentjes maakt, komt dat ook
een beetje ongeloofwaardig over, lijkt me. :)

klopt :)
maar ik zeg het ook alleen als ik het meen.
en dat weet ze..
ze vindt het fijn dat ik haar zo steun nu
ik heb jullie antwoorden naar haar gestuurd :)
en ze kon er zeker wat mee
dus bedankt allemaal!

Ik heb door mijn jeugd ook ineens een ontzettende deuk gehad in mijn zelfvertrouwen.. maar ik ben er weer helemaal bovenop gekomen.

Eerst en vooral moet ze zichzelf kunnen overtuigen dat ze wat waard is! Ik denk .. dat als ze die stap al niet kan zetten.. dat het nog wel even duurt voordat ze wat meer zelfvertrouwen heeft. Verder helpt (of jah.. tenminste bij mij) het heel veel als ze complimentjes krijgt van buitenaf. Nu hoef je natuurlijk niet voor alle kleine dingen te complimenteren. Maar als ze eens een keer iets goed doet of iets liefs zegt ofzo... gewoon een complimentje geven om aan te geven dat je het erg waardeert wat ze doet.

Ze moet haarzelf ervan overtuigen dat zij het ook waard is om te leven op deze wereld. Meer de lol van alles inzien.. DURVEN om lol te maken! Om te lachen. Pff ik weet echt niet meer hoe ik er ooit uit ben gekomen maar als ik mezelf nu vergelijk met een aantal jaren terug.. dan mag ik echt wel van mezelf zeggen dat ik behoorlijk vooruit ben gegaan.

Ik denk dat ze een beetje een andere instelling moet aannemen. De slechte dingen proberen te vergeten, maar er wel van leren. En de goede dingen juist waarderen.. en complimenten geven/laten weten dat je het waardeert. Dat geeft mij een ontzettende boost op me zelfvertrouwen en motiveert me alleen maar meer om het nog eens te doen.

heej dankjewel :)
ik zal het haar laten zien :)
ik heb hier ook zeker wat aan
kus

Complimentjes heeft geen zin. Want waarschijnlijk gaat ze die ontkennen. Als je weinig zelfvertrouwen hebt, accepteer je ze niet, althans, ik deed dat nooit. Ik had altijd een weerwoord en ik geloofde ze toch niet. ZIJ is de ENIGE die iets aan haar zelfvertrouwen kan doen. Evt. met hulp van een proff die weet op wat voor manieren ze dat ZELF kan doen...

Dat ben ik met je eens, maar dat betekent nog niet dat ze
helemaal geen complimentjes mag geven oid, lijkt me. :)

Bovendien verschilt het ook wel per persoon of complimentjes
wel/niet helpen ed denk ik; zoals jij ze niet geloofde & altijd een
weerwoord had (en ik bijv altijd het gevoel krijg dat het over
een ander gaat), zo heeft bijv LoeLoe er wél wat aan gehad...

Yep sommige hebben er wel wat aan. Mensen die ik ken bijv. wel. Zelf heb ik er geen last van, heb een te grote mond.. Maar daar gaat het niet om.

Sommige mensen knappen, klinkt wel erg, er van op. En daar doe je het voor. En ook al gelooft iemand je niet, als je het vaak genoeg zegt gaan ze het wel geloven. Alleen de kans bestaat dan dat ze je helemaal zat zijn...

Ja, maar misschien zat LoeLoe op dat moment al wat beter in haar vel en had ze toen al wat meer zelfvertrouwen...

Ik denk idd dat dat ook wel een beetje per persoon verschilt hoe iemand het opneemt.

In het begin als iemand me complimenteerde had ik ook zoiets van: Rot op. Maar het is denk ik ook een beetje de instelling die jezelf aan neemt.

Je kan je hele leven wel zo negatief over alles en nog wat blijven denken.. maar ik den kdat er ook een beetje vanuit jezelf moet komen.

Ik denk dat je een gedeelte van je zelfvertrouwen min of meer in je eigen hand hebt liggen. Als jij je blijft voorhouden dat alle complimentjes die je krijgt maar stom zijn en dat ze dat alleen maar zeggen om aardig te doen..dat werkt niet.

Ik zeg al.. bij mij heeft het ook een heel tijdje geduurd en ik kan me al niet meer zo goed herinneren hoe dat ik er ooit ben uitgekomen. MAar ik denk dat het ook zeker aan mijn eigen instelling lag. DAt ik dingen ineens van een totaal andere kant begon te bekijken. Want ik heb mezelf op een gegeven moment voor de keuze gezet: Of je blijft nu zo zitten chagrijnen en je doet er nooit wat aan.. of je gaat het vanaf nu van een andere kant proberen te bekijken en er wat mee te doen.

De situatie waarin ik op dat moment zat was dat mijn ouders me over en weer trapten.. ik het helemaal alleen mocht uitzoeken op me 15e/16e.. totaal geen vrienden had of mensen waar ik weleens mee kon praten.

Stage ging kut.. het zag er zelfs naar uit dat ik zou blijven hangen dat jaar. Op dat moment had ik nog heel veel last van straatvrees, hyperventilatie en eetproblemen. Neej ik kan niet zeggen dat ik dat moment lekker in me vel zat. Eerder nog.. ik zat echt in een heel diep dal want ik mocht het allemaal zelf uitzoeken..geen geld. Geen mensen die voor je kookten of je was deden. Niemand was thuis als je uit school was. Ik had de hele week (inclusief de nachten) het huis voor me alleen..mjah en dat op 15 jarige leeftijd. Dan voel je je erg in de steek gelaten en vooral door je ouders kan ik je zeggen.

ze accepteert haar complimentjes, dat hoor ik van haar zelf en van haar vriendje.. dus dat is wel een goed teken..
sommige mensen ontkennen het sommigen nemen het toch op, volgens mij verschilt dat gewoon per persoon

dan voel jeje erg in de steek gelaten ja, dat geloof ik graag.. en vooral als je nog zo jong bent, waarom doenouders hun kinderen in godsnaam zo iets aan?
het is moeilijk alsje dan terug denkt aan z'n tijd..
ik ben zelf ook wel een tijd onzeker geweest dat geef ik toe
in de tijd dat mijn ouders gescheiden zijn
december 2003.. tot maanden daarna.. zelfvertrouwen had ik eigenlijk nogwel, maar het was toch wel het twijfelen aan dingen.. omdat je ouders je toch als het ware een tijdje op zij zetten om dingen te regelen etc, ik was toen wel 16, en scheelde misschien ook dat ik een broertje had waar ik veel mee op trok..
dat wij gewoon zeg maar afleiding zochten bij elkaar en leuke dingen gingen ondernemen, keer naar film, keer naar de stad etc, maar als je echt alleen bent lijkt me dat echt moeilijk..