kanker (bij familielid)
 

ik zit er echt erg mee. dinsdag avond heb ik te horen gekregen dat mijn oma kanker heeft. het zit in haar hoofd,achter bij haar oog. dinsdag werd ze gescant en toen bleek dat ze dus groot kwaadaardig gezwel had. het is nog niet uitgezaaid,maar hij was al wel te groot om er eigenlijk nog iets aan te doen. ze moet worden bestraalt in leiden,maar waarschijnlijk moet ze naar zwitserland toe omdat ze daar meer voor haar kunnen doen. maar ik voel me zo raar. als je bij haar zit,wat moet je dan doen? er is maar een kleine kans dat het overgaat. je zag ook verder er eigenlijk helemaal niets van...en eigenlijk dringt het niet tot me door.misschien omdat ik zelf teveel ellende heb meegemaakt. of dat ik het niet kan bevatten dat iemand zo snel iets kan hebben. maar volgens als het nu niet een beetje tot me gaat doordringen komt de klap als ze het niet overleeft alleen maar harder. en wat doe je als je bij iemand zit,waarvan je weet dat diegene misschien over een week of maand dood is? ze rookt ook echt gewoon te veel. en daardoor heeft ze volgens mij ook meer kans dat het zich nog verder uitspreidt. ik wil haar echt niet verliezen aan kanker of door roken! maar wat kan ik doen? zelf zegt ze dat het niet door roken komt,ze er niet van af kan komen (ze rookt al meer als 50 jaar) en ze er gewoon niet van af kan blijven. help,light smiley

Jij kunt het niet verhelpen dat ze mogelijk doodgaat aan kanker. Klinkt hard, maar het is nu eenmaal een feit.
Veel familieleden van mij zijn overleden aan kanker, bv mijn vader en mijn oma.

Toen mijn oma zo ziek was dat ze thuis lag en op bed lag en alleen verzorgd kon worden voelde ik me machteloos! Wat kon ik doen? Niets. Wat wou ik doen? Alles! Maar ik merkte dat ze het al fijn vond als ik er gewoon was. Ik nam dan een boek mee of een schrift om in te schrijven. En elke keer dan vroeg ik haar of ik misschien iets voor haar kon doen en dat ze het moest zeggen als ik iets kon doen. Zo kon ik bijvoorbeeld vaak een schoon, nat washandje voor haar pakken. Zoiets kleins en het voelde goed dat ik iets kon doen.
Mijn oma was een prachtmens en ik wou haar helemaal niet verliezen. Ik hou en hield zoveel van haar! Dat heb ik toen allemaal opgeschreven in een schrift. Ook zij heeft het gelezen of mijn moeder heeft het voorgelezen, wat weet ik niet meer. Niet alles, maar sommigen. Doordat ik het op papier zette, wat ik voelde, kon ik er ook beter mee omgaan dat ze dood zou gaan.
In het begin had ik zoiets: waarom zou ik meegaan? Ze heeft toch niets aan me... Maar ze vond het al fijn als ik er gewoon was. Dat ik bij haar was. Ik zat dan op de bank bij haar bed en was er gewoon. We deden allemaal de gewone dingen in het huis en betrokken haar daarbij. Ze vond het ook helemaal niets als we haar gingen betuttelen. Ze was gewoon dezelfde oma, alleen was ze ziek. Daarom kon ze bepaalde dingen niet meer, maar betuttelt worden, daar kon ze nog steeds boos om worden :D

Ga bij jezelf na wat je haar nog zou willen zeggen voordat ze mogelijk overlijdt. Zo heb ik mijn oma elke dag wel tien keer gezegd dat ik zoveel van haar hou/hield. Dat ik haar zo zou missen heb ik niet tegen haar gezegd. Ik wou haar daar niet mee belasten, want het zou het alleen maar moeilijker maken om los te laten. Om ons los te laten en haar omgeving los te laten. En natuurlijk wou ik dat mijn oma bij ons bleef, maar niet als ze zoveel pijn had en verdriet en zich zo rot en ongelukkig voelde vanwege de pijn etc..

Wees er voor je oma en opa en voor je moeder en vader en misschien broertjes en zusjes etc. Wees er voor elkaar. Zodat jullie dit samen goed en positief kunnen afsluiten.

Heel veel sterkte! Je kunt me altijd pm-en.

ik weet het maar voor mij is het zo raar. ik ben twee weken weg,in het begin gaat alles goed,en dan krijg je te horen dat ze kanker heeft.

het dringt nog niet tot me door. ook als je bij haar zit je ziet niet dat ze ziek is. ze doet nog steeds hetzelfde. dus ik kan me gewoon niet voorstellen dat ze er straks ineens niet meer is...

en als ik bij haar ben voel ik me dubbel ongelukkig - ik krijg steeds slecht nieuws (dat het veel te lang duurt voor ze geholpen word) en ben verdrietig omdat ze er straks niet meer is. ik val gewoon stil. ik wil zoveel zeggen maar er komt gewoon niks uit. ik kan alleen maar een beetje kijken,stil zijn,en verdrietig zijn. echt vreselijk

Hé! Wat kut voor je om zoiets te horen. Het is heel normaal als zoiets niet meteen doordringt. Het is tenslotte niet niets wat je te horen krijgt.
Als je bij haar bent, zal het niet zoveel uitmaken wat je doet. Het is voor haar waarschijnlijk al fijn dat je er voor haar bent! Klets een beetje met haar en neem eens een bloemetje mee ofzo. Klinkt misschien afgezaagd, maar soms zit het 'm in de kleine dingen. Het feit dat je voor haar klaar staat en er wilt zijn voor haar (ik neem aan dat dat zo is?), zegt al meer dan genoeg.

Als er nog dingen zijn die je nog niet tegen haar hebt vertelt, en die je eigenlijk wel wílt vertellen, dan is de tijd om dat te doen, nu aangebroken. Misschien zijn het kleine dingen die je wilt zeggen, of alleen dat je van haar houdt. Maar als je het niet zegt, heb je er later spijt van! (Mijn oma is overleden aan een hartstilstand en ik heb haar nooit kunnen zeggen hoeveel ze voor mij betekende)..

*zucht* ik lees nu het berichtje van Loontjuh en begrijp dat ik haar totaal aan het kopiëren ben.. :o Nja, ik laat het lekker staan :p , ik denk er dus hetzelfde over...

Sorry Loontjuh :o

Heel veel sterkte!
Nijn*

Maakt niet uit Nijn :D

Geef dr eens een stevige knuffel en zeg haar dat je van haar houdt. En als je het moeilijk vindt om het haar te vertellen dan kan ook een knuffel of een aanraking al zoveel zeggen, of schrijf een brief. Doe gewoon je ding, zoals je altijd al deed. Het is moeilijk, het is verdrietig.. Zo zal het ook altijd blijven. Denk in ieder geval niet dat je voor haar blij moet zijn etc. Je mag best laten zien dat je het er moeilijk mee hebt. Dat zal zij ook wel hebben. Je mag best laten zien dat je er verdriet van hebt. Maar je oma gaat nooit helemaal weg. Ze zit in je hartje. En dat klinkt misschien heeeel erg stom, maar mijn oma zit in mij. Ze is bij mij met de dingen die ik doe. Ik kan haar trotse blik voor me zien hoe ze zou hebben gekeken met mijn diploma-uitreiking. Ik zat laatst op de wc bij mn opa (die woont bij ons in huis en heeft zijn eigen 'huisje' in ons huis) en toen dacht ik: Oma zou het hier GEWELDIG hebben gevonden. Vooral in die wc, want als ze naar de wc ging dan bleef ze daar uren met een puzzelboekje :D Dat zijn de dingen die me goed doen. Dan krijg ik een grote glimlach op mijn gezicht, omdat ze bij me is.. Altijd. In mijn gedachten, in mijn hart.

Ga eens met je oma wandelen of iets anders. Ik weet niet of ze dat nog kan. Geef haar als het ware een stukje van jezelf.. Iets wat zij ook kan koesteren en wat jij zult koesteren als ze overleden is..
Sterkte!

Het feit dat je voor haar klaar staat en er wilt zijn voor haar (ik neem aan dat dat zo is?), zegt al meer dan genoeg.

tuurlijk wil ik er zijn voor haar! ik wil niets liever. maar geloof me als je er zit is het ook niet altijd even fijn..

ik wíl ook zo graag iets zeggen. maar het lukt me gewoon niet. misschien durf ik mijn verdriet ofzo niet te laten zien.en ben ik bang dat ze zich daardoor ongelukkig gaat voelen ofzo...

en ik vind het echt erg als ik dingen hoor. vandaag zeiden ze dat het nog 2 weken duurt voor ze bestraald kan worden enzo. en ik denk dat het véél te lang duurt.

maar er moeten eerst allerlei onderzoeken worden gedaan, ze moest een scan van haar lever enzo...

maar hoe langer het duurt,word het dan niet alleen maar erger?

nee,helaas ze kan niet wandelen meer (ze heeft last van haar heupen) of fietsen ofzo. maar ik doe wel dingen die ze leuk vind (kaarten,jokeren vind ze leuk als ze wint ;) ) maar verder. ik weet niet,er is straks zo'n leegte als ze weg is. ik weet dat ik er niet aan mag denken,en dat ik nu moet genieten dat ze er nog is. en alle dingen moet zeggen die ik wil,omdat ik het nu nog kan. maar het lijkt echt alsof ik geblokeerd word...

en het moment zal nu wel moeten komen,dat ik iets zeg. want er is een kans dat ze naar zwitserland moet omdat ze straks in leiden haar minder goed konden helpen. het lijkt me echt vreselijk als ze zo lang weg moet. het idee dat ze ver weg gaat en niet meer terug komt is enorm beangstigend...

Meisje, zeg niet dat je niet mag denken aan het feit dat ze er straks misschien niet meer is. Tuurlijk mag je daar aan denken. Het is misschien ook wel goed om daar ook over na te denken.
Neem maar van mij aan, als je wilt ;) :p, het is fijn om nu bij haar te zijn, ook al voelt dat nu misschien niet zo. Straks, mocht ze overlijden, dan weet je dat je het hele proces hebt meegemaakt. Dat is fijn en helpt bij het stukje verwerken van je verdriet! Ik had een tante en die overleed aan kanker. Op een gegeven moment zei mn moeder: ga je mee naar tante Judith? Dit is waarschijnlijk de laatste keer voordat ze zal overlijden. Hier heb ik lang over nagedacht, maar ik ging niet. Ik durfde niet. Waarom niet? Omdat ik bang was dat ik zou gaan huilen en ik wou niet dat ze zag dat ik verdriet had, dat ze er straks niet meer zou zijn. Ik heb een tekening voor haar gemaakt (jongere jaren ;) :p, maar iets wat nu nog steeds kan hoor :D). Op haar begrafenis heb ik zoooo hard gehuild! Ik heb veel meer moeite gehad met het verwerken van haar dood dan het verwerken van mijn oma's dood, bij wie ik heel het proces ben geweest. En ja, het was moeilijk, maar het was ook fijn om te weten dat ik alles heb kunnen doen voor haar wat ik kon doen. Dat ik haar nog blij heb kunnen maken. De dagen vol van pijn doen me nog steeds pijn als ik er aan denk, maar dan weet ik: oma heeft die pijn niet meer.

Misschien kun je een boekje voor dr maken. Met allemaal leuke herinneringen ofzo en foto's en knutsels etc. En stukjes tekst. Misschien kun je een heeel groot spandoek maken met een persoonlijke boodschap aan je oma en die dan ergens heel groot ophangen en daar een foto van maken en die aan je oma geven (of aan de overkant van haar huis hangen :D).. Vul het in zoals jij het wilt. Het is ook jouw afscheid van iemand die heel veel voor je betekend.

Daarnaast vind ik t (y) om te lezen dat je dingen doet die ze leuk vindt. Dat zal ze heel erg waarderen!

Als je wilt mag je wel mijn krabbels lezen wat ik in de tijd dat mijn oma zo ziek was, heb geschreven. Dan moet je maar even pmen..

sterkte! :(
(lekker kort antwoord :D )

Hint: Ga jezelf NOOIT vragen 'waarom <vul in> kanker heeft en iemand anders niet'.

en sterkte :)

Als het de tijd is om te gaan voor haar, moet je dat ook gewoon accepteren, een mens kan niet koste wat het kost nog jaren doorleven.

Ik vraag me af of er sowieso nog wel behandeling mogelijk is, en zo ja wat voor nut dat dan heeft. Want als ze straks veel pijn heeft dan is het voor haar geen pretje meer om te leven en waarom zou je de tijd dan nog rekken.

Mensen worden geboren maar sterven ook weer...

En in mijn ogen is het heel fout om te zeggen dat iemand niet dood 'mag' gaan.

Als je reëel naar de situatie kijkt kun je nog wel hopen dat ze het overleeft maar waarschijnlijk is het niet.

Ik begrijp wel dat je erg geschrokken bent toen je hoorde dat ze kanker had en het spijt me voor deze harde woorden maar ik hoop dat je binnenkort de kracht vindt om er ook eens reëel naar te kijken. Ik hoop dat je nog vele momenten van je oma kunt genieten en dat ze niet teveel pijn krijgt.

PS als je geen woorden over je lippen krijgt als je bij haar bent maar wel veel liefde voelt, denk ik dat je oma die liefde heus wel meekrijgt...anders spreek je het een keer uit... "ik vind het moeilijk om iets te zeggen maar weet wel dat ik veel van je hou"

heb ik dat gedaan? kan me het niet herinneren want ik wens niemand zoiets als dit... nooit.

ik WIL niet dat ze dood gaat. ik weet het dat het als iemand pijn lijd, het beter is om dood te gaan dan jaren te lijden.

maar mijn oma zegt steeds. "het doet niet zeer". ik weet of het echt is. of dat ze mij verdriet wil besparen. omdat ik één keer bij haar in de buurt het ook niet meer kon uithouden en ook echt moest huilen.

maar ze ziet alleen de zonnige kant van alles. echt knap, snap niet hoe ze het doet. maar ze zegt best wel vaak . "iedereen gaat vroeg of laat een keer dood,dat is niet te voorkomen".

Bij mij in de familie heb ik nog geen afscheid van iemand hoeven nemen, ze leven allemaal nog. Ik heb dan ook geen idee hoe ik zoiets zou ervaren. Er is wel iemand met kanker, maar die staat te ver van mij af om dat proces echt mee te maken. Het lijkt me raar om te weten dat iemand niet lang meer te leven heeft, maar je niet precies weet wanneer dat moment zal komen (is het een kwestie van dagen? weken? maanden? jaren?) En dan die onmacht....je kunt er immers niks aan veranderen, maar de dood hoort nou eenmaal bij het leven. Probeer de tijd die je nog hebt met je oma zo goed mogelijk te benutten. Zoals al eerder gezegt is, juist die kleine dingen zijn het bijzonders. Een bosje bloemen, een kus op de wang, even naast d'r zitten etc. Het is en blijft moeilijk, nu en na haar dood, maar koester de mooie herinneringen die jullie samen hebben en sluit haar in je hart. Ze zal altijd bij je zijn!

Meis, veel sterkte!
Ik zal aan je denken...

Liefs, Magic_STAR*

Nee, daar ging het niet om. Veel mensen gaan zich afvragen waarom "iemand" kanker krijgt....waarom die persoon nou net...

Mensen willen zelden dat iemand waar ze om geven dood gaat, dat is iets heel normaals. En je oma weet dat ook echt wel, denk ik. Misschien kun je er juist wel met haar over praten, misschien vindt zij dat wel fijn en misschien kan ze jou een soort van 'geruststellen' of wat dan ook.

Voor haar zelf is het prettiger als ze de zonnige kant van dingen in ziet. Ze zal ook echt wel eens wat minder vrolijk en optimistisch zijn ed. Maar misschien heeft ze ook wel heel goede redenen om zo te doen en te zijn zoals ze doet en is. En idd: "iedereen gaat vroeg of laat een keer dood,dat is niet te voorkomen". En ze is waarschijnlijk al vrij 'oud' en misschien wel blij dat ze zo oud heeft mogen worden enz. Probeer er met haar over te praten, 'k denk niet dat dat echt kwaad kan.

hmmm... ja maar ik vind 67 niet echt oud.... misschien dat ik de enigste ben.... :(

wat me nu het meeste irriteert is (stiekem is het ook fijn) dat het steeds word uitgesteld wanneer ze geholpen word. ik vind het aan de ene kant fijn dat ik nog even bij haar kan zijn,maar het is ook harstikke erg :mad: . straks spreid het ofzo,en dan heeft ze helemaal geen kans meer....en het is net een dag voor mijn verjaardag dat ze weg moet!!! :mad: :( (n) :(

De één overlijdt wat jonger dan de ander, 67 is misschien niet super oud, maar echt jong kan ik het ook niet meer noemen. En ze is nog niet dood, toch? (Sorry, klinkt wat hard, maar zo bedoel ik het niet. :o)

ALs in: maak er gewoon nog wat van samen

als je bij haar bent. doe dan gewoon. en dan niet zo van ikmoetgewoon doen, maar durf haar ook vragen te stellen en er eerlijk over te praten.

ik kan je wel begrijpen. en ook als je er op voor bereid bent, weet dat zo iemand morgen dood kan/zal zijn, komt de klap nog hard aan. want je hoopt... ik weet wat je doormaakt. probeer er voor je oma te zijn en veel sterkte!

die dokters weten wat ze doen. vertrouw daar op. denk niet het gaat uitspreiden en straks is het te laat door hun schuld. probeer dat niet te veel te denken! die mensen doen wat ze kunnen en wat ze niet kunnen, kunnen ze niet doen!

67 vindt ik heel jong. mijn opa & oma zijn ong. 84 en die hebben ook kanker in heel hun lichaam. maar dat is geen reden om minder verdriet te hebben als ze doodgaan!!

67 heel jong...? :confused: Er overlijden ook mensen van 3...dat vind ik heel jong. En heb je mij horen zeggen dat je bij een oud iemand minder verdriet hebt als hij of zij dood gaat? :confused: Volgens mij niet. Ik zeg alleen dat mensen op een gegeven moment dood gaan en dat lijkt me nou eenmaal een feit. En van iemand met 67 is het 'logischer' dan van iemand van een jaar of 3. Maar het is niet minder erg of minder verdrietig of wat dan ook, dat zal ik nooit zeggen.

Heeft ze een fijn leven gehad? Zo ja; wat maakt de leeftijd dan uit?

Alles is relatief. Als je op je 10de gaat sterven, weet je niet beter. Als je op je 100ste doodgaat, hetzelfde verhaal.

Ik denk dat je wel beter weet, zeker als je nog gaat sterven (maar ik neem aan dat je dat niet bedoeld). ;) Dat hoor je ook vaak van kinderen die ernstig ziek zijn (en ook van bejaarden). Maar goed, daar gaat de topic niet over. :o

Sterkte meissie......ik heb niet alles doorgelezen maar probeer je oma te steunen en breng tijd met haar door. Meer kan je eigenlijk niet doen.....
(Ik weet niet of ze in is voor alternatieve genezing??)

Heuj.
Ik vind het vreselijk voor je dat je oma kanker heeft. Het is verschrikkelijk moeilijk te accepteren dat iemand ziek is. Zeker als hij/zij er niet ziek uitziet. Ik heb daar redelijk wat ervaring mee, want zowel mijn oma als mijn oom (van dezelfde kant van de familie) hebben kanker. Bij mijn oma waren het gezwellen in haar darmen geloof ik, dat is geopereerd en daar heeft ze verder geen last meer van. Bij mijn oom ligt het veel moeilijker, hij is al 2 jaar ziek maar sinds maart is gebleken dat het zich in bijna al zijn organen heeft uitgezaaid. Dat is dus hopeloos.
Probeer van de tijd dat ze er nog is, te genieten met elkaar. Ik weet niet hoe sterk jullie band is, maar zoek haar gewoon eens iets vaker op als normaal.
Succes verder.

Het is vreselijk als een bekende, familielid kanker heeft en er uiteindelijk dood aan gaat. Mijn opa en mijn oudtante zijn er uiteindelijk aan overleden.

Veel sterkte in ieder geval en ga, als dat nu nog kan, leuke dingen met haar doen.

Je kan er nix tegen doen, heb ook niet te veel hoop over ewat dokters zeggen. Mijn oma is een jaar geleden doodgegaan aan kanker. Ze kreeg 7 maanden van de dokter, maar na 1,5 week wast gebeurd. Dus dat is het enige wat ik je als tip kan geven; het kan elk moment fout gaan, dus geniet van de tijd die je nog hebt met dr.

iig werkse

Kanker suxs, maar met 67 en dan pas kanker krijgen dan vind ik dat het "kan" ik bedoel het is echt zwaar klote, maar loop maar is een kinder oncologische afdeling op... En daar overlijd echt de helft van..

Ik heb inmiddels een aantal van die vrienden verloren aan die ziekte.. en die waren niet veel ouder dan 17..

En daarbij er zijn zoveel mensen die van kanker genezen... daar zijn er een aantal wel het levende bewijs van.. waaronder Niels (die post hier ook wel is op het forum:)).. En ik typ dit natuurlijk ook niet voor niets ;)

En je oma moet gewoon erin geloven, en er is nog een behandelplan opgesteld, en als het niet mogelijk was om er van te genezen dan hadden ze dat niet gedaan...

sterkte iig!

(Sorry, klinkt wat hard, maar zo bedoel ik het niet. :o) :)

volgens mij is er niet veel hoop meer. en i kdenk dat je daar ook niet op hopen moet, omdat het toch door kan zetten. zelfs al lijkt het niet zo erg in het begin.

Uhh ik heb zelf een hersentumor..

dus ik weet het niet.. hoe dat zit natuurlijk hoe dat op je 67e werkt maar als je jong bent is er nog vrij veel aan te doen het hangt er ook een beetje af welke vorm je hebt etc..

mijn mening :

met kanker sterf je altijd te jong.
het is heel wat anders dan een natuurlijke dood..

een natuurlijke dood vind ik sterven door ouderdom... je bent gewoon op..

Ziekte en ouderdom worden 'natuurlijke dood' genoemd, geweld, zelfmoord en dergelijke dingen 'onnatuurlijke'. Ik vind ziekte wel een natuurlijke dood, je krijgt het over het algemeen niet door 'menselijk ingrijpen', maar door 'de natuur'.

Kanker zijn gemuteerde genen die niet plotseling ontstaan maar vaak gestimuleerd worden door kankerverwekkende (vandaar ook verwekkend) stoffen. Die stoffen zit in niet natuurlijke producten zoals TV's, frisdrank (zoetstoffen), enz. Alhoewel je met een hogere risico voor kanker geboren kunt worden is het wel iets verwekt wordt meestal door iets "onnatuurlijks". Het is ook echt een rotziekte, ik heb zelf ook mijn zus, buurvrouw en collega verloren aan kanker.

Dood gaan is iets wat ons allemaal te wachten staat en hoe ouder je wordt hoe groter de kans wordt, het de werkelijkheid en die doen we liever niet geloven en terecht.

heb alles doorgelezen. en ik besteed nu ook veel tijd met haar. ze mag zaterdag nog meemaken (mijn opa's verjaardag) en
ik heb goed nieuws. ze moesten haar lever onder zoeken en alles was goed (y) :)

was echt vreselijk ik belde kei vaak en ze was niet thuis. als haar lever niet goed was zo de bestraling niet doorgaan.

en nog beter nieuws is : ze mag uiteindelijk toch naar leiden i.p.v zwitserland (wilde ze zelf ook) en dus kan ze ook (als ze dan nog leeft :( ) op mijn eigenste verjaardag komen. maar dit geld alleen als alles goed gaat straks.

31 augustus word ze voor het eerst bestraalt.

@Q: Toch is en blijft het, voor zo ver ik weet, een ziekte. (En is het bewezen dat het altijd/meestal wordt veroorzaakt door dat soort dingen...? (Zover heb ik me er ook niet in verdiept, zou best kunnen, maar ik wist niet dat het al vast stond ed.) Maar ook dan vind ik het toch nog steeds iets heel anders dan dood gaan door bv. geweld ed, maar meningen kunnen verschillen.)

@light smiley: Fijn dat ze nog even thuis is en ook 'fijn' dat de bestraling door gaat en ook fijn dat ze naar Leiden mag ipv naar Zwitserland, dat scheelt toch een heel stuk in afstand ed. Sterkte verder.

...en sigaretten...

Ik vind een natuurlijke dood erger dan iemand die zich doodrookt.

Nu heb ik het even niet over de oma van Light Smiley want vroeger toen haar oma begon met roken was het nog niet bekend dat roken zo slecht was (mijn opa is ook gestorven door roken en dat heb ik hem nooit verweten), nee ik heb het over jongeren die nonchalent zeggen 'dood ga je toch' en vervolgens als ze kanker hebben lopen te miepen dat het een rotziekte is.

hoi,

ik heb zowel mn opa als oma verloren aan kanker, dus ik kan me er wel enigzins in inleven...

probeer zoveel mogelijk te doen zoals je normaal ook met haar omging. laat zien dat ze voor jou nog steeds dezelfde oma is, maar probeer haar ziekte ook weer niet te negeren. Net als voor jou is het voor haar ook niet makkelijk en af en toe zal zij ook behoefte hebben om erover te praten, durf dat dan ook te doen, maar doe verder net zoals je altijd deed (dit klinkt veel en veeeeel makkelijker dan dat het is, ik had vaak dat ik me daarbinnen goed kon houden, maar als ik alleen was toch zat te huilen...).

heel erg veel sterkte! xxx

het is nu al een tijdje verder. en ik heb verteld dat ik van haar hield enzo. en verder gewoon zo normaal mogelijk gedaan. gewoon zijn zoals ik altijd ben.

ik zie haar alleen nu steeds verder wegzakken. ze heeft steeds meer last van dingen en ik weet niet of het door die kanker komt of niet. maar ze ligt nu ook hele dagen op bed.... :(

vanavond ga ik naar haar toe,en blijf ik er zodat ik morgen kan meehelpen met mijn opa's verjaardag

wel bedankt iedereen voor de steun en tips,helpt wel een beetje :) ik zal nog een tijdje met haar doorbrengen en kijken wat er gebeurt.

mss moet je het ook voor je opa nog een beetje leuk maken en hem wat afleiding geven en helpen? :)

heb ik ook gedaan. hij vond het al fijn dat ik hielp met zijn verjaardag omdat het voor hun veel scheelde. best moeilijk om niet meteen te gaan huilen als ik er kom. op die verjaardag waren er op het eind alleen maar mensen over die hun echtgenooit al verloren hadden. en toen ze het hadden over doodgaan,moest mijn oma de hélé tijd huilen. :confused: :( mijn opa had het er ok moeilijk mee. en toen iedereen zei: je hebt tenminste jan nog (mijn opa) moest ze alleen maar harder huilen. snap er niets van... dat was erg moeilijk en nog erger voor mij omdat ze daarna ook gezellig gingen praten over zm.. waarom ze dat deden? geen idee

ze vind het erger dat ze mijn opa verlaat als ze dood gaat,dan het feit dát ze dood gaat.

en ik vind het ook steeds moeilijker om nara haar te gaan,omdat ze bij alles moet gaan huilen (en nee ik overdrijf haast niet)

als ik iets geef,moet ze huilen,ga ik weg moet ze huilen,en toen we klinkten ook. misschien dat iemand een tip heeft hoe je daar mee om moet gaan?

ik zie haar natuurlijk graag als ze wat blijer is enzo,en natuurlijk mag ze huilen,maar niet de hele tijd (kan niet dwingen ofzo weet ik) maar snap het gewoon allemaal niet meer.

we hebben namelijk ook goed nieuws enzo gehad. misschien is het de spanning,maar ik denk dat er misschien meer is....

ik kan je oma wel begrijpen. juist omdat ze erover praatten. en niet op de goede manier. als ze jouw dood dus gaan vergelijken met die van anderen :|. en ook dat van je hebt jan nog. dat klinkt zo van: ach, zo erg is het niet, jij hebt tenminste nog iemand. terwijl het voor haar wel heel erg is. en juist daarom (zo staat verder) vind ze het zo erg.
ik vind het idd niet echt doordacht van die mensen, maar goed.

verder weet ik eigenlijk niet wat je moet doen. als zij de hele tijd huilt, kun jij ook moeilijk vrolijk doen en gezellig praten enzo. en dat van dat goede nieuws. ze vind het gewoon zo erg dat ze dat dan niet zo belangrijk vind. is dat goede nieuws heel goed? ze kan nu toch ook nog gewoon sterven?

sterkte iig!

Dat ze het moeilijker vind om haar man achter te laten is eigenlijk wel logisch.
Kijk, ze weet dat ze waarschijnlijk zal overlijden. Dat is iets wat vaststaat. Voor haar eindigt haar 'reis' dan, maar jouw opa moet verder. Ze is bezorgd over hem. Hoe zal het met hem gaan, zal alles wel goed gaan, gaat hij er niet aan onderdoor, etc etc. Ik weet niet of ze zichzelf precies deze vragen zal stellen, maar zeker wel iets in die richting denk ik. Ze zou graag willen dat alles goed blijft en komt. Ze zou er zo graag ook voor hem willen zijn denk ik, terwijl ze er dan niet meer is.
Misschien dat je (of iemand anders, ook je opa?) een keer met haar over kan praten. Waar is ze nou bang voor, naast het verliezen van haar echtgenoot, familie en vrienden (want ja, zij is wel diegene die doodgaat, maar zij verliest ook haar geliefde, familie en vrienden).

Succes en sterkte!

het was idd niet echt een doordacht gesprek,het viel me alleen op dat dingen in dat gesprek haar heel hard raakte...

maar als we gaan ofzo,denkt ze volgens mij ook meteen : "dit kan een laatste keer zijn dat ik hun zie". of zo iets denk ik. en dan heeft ze ook al tranen in haar ogen :(

je zei "ze vind het gewoon zo erg dat ze dat dan niet zo belangrijk vind." nee,ze had onderzoeken gedaan of haar lever en nieren enzo goed waren, en dat waren ze, anders ging alles niet door. nu moet ze 31 augustus naar leiden,ze willen haar onderzoeken en mogelijk een bestraling geven. als het daar niet lukt gaan ze overwegen om haar nara zwitserland te sturen of misschien naar rotterdam.

nu is ze ook naar het ziekenhuis (net vertelt aan me) alleen weet niet waarvoor