in je kracht staan
 

Ik heb altijd nogal moeite gehad om in mijn kracht te gaan staan. Als iemand me uitschold, of gewoon zei dat ik iets niet goed deed, reageerde ik altijd emotioneel of bang.

Nu ik heb ontdekt bij mezelf dat dat met kracht heeft te maken, heb ik mezelf aan het werk gezet en de opdracht gegeven: ga in je kracht staan.

Ik durfde op mijn werk (supermarkt) bijv. nooit op-en aanmerkingen te maken en initiatief te nemen, als ik een probleem tegenkwam gaf ik het vaak aan het ander over terwijl ik het heus zelf wel kon, en als ik dacht: dit kan beter...dan zei ik het ook niet.

Nu ben ik verhuisd en overgeplaatst naar een ander filiaal en tegelijkertijd heb ik een beetje kracht gevonden. Vandaag ging een collega de hele tijd achter me staan bij de kassa en zei wat ik allemaal verkeerd deed. Omdat ik daar nerveus van werd, en bovendien hij me niets hoeft te vertellen omdat ik al 3 jaar kassa doe, zei ik of hij alsjeblieft mij niet in de gaten wou houden. Het klonk wel erg bot, en ik heb later een excuus gemaakt maar wel gezegd dat ik er nerveus van werd.

Later zat hij te nietsen op de infobalie terwijl er een rij stond en toen vond ik weer de kracht om te zeggen dat hij best wel wat kon gaan doen...

Laatst had ik ook een klein ruzietje met mijn vriend en toen reageerde ik ook anders dan normaal: normaal ging ik altijd huilen en liep ik weg maar dit keer wilde ik het uitpraten en heb ik sorry gezegd (daarna volgde wel een huilbui trouwens).

Ik ben dus heel erg ermee bezig om krachtiger over te komen en ik verbaas mezelf erover hoeveel meer je dan kunt bereiken. Ik sta nu steeds verbaasd van mezelf omdat ik niet meer verlegen en bang reageer...

Ik weet niet hoe ik die kracht gevonden heb maar waarschijnlijk omdat ik angst uit mijn leven aan het bannen ben en bovendien denk ik nu regelmatig: ik ben toch sterker dan jij... (psychisch natuurlijk, maar ik neem lichamelijk ook wel zo'n houding aan zonder gelijk weer arrogant te worden). Maar hoe kan ik ervoor zorgen dat ik niet gelijk oversla naar de andere kant? Want ik reageerde vandaag bijv. wel erg bot tegen die collega en daar voel ik me ook niet makkelijk bij.

Mijn vraag aan jullie is: wie herkent dit, en hoe gaan jullie in je kracht staan? Dus dat je zeg maar niet iets stilzwijgt of bang/verlegen bent of moet huilen maar dat voor jezelf opkomt?

herken ik voor 100%.

vroeger was ik altijd een best wel verlegen jongetje, die zeker niet snel / makkelijk contact kon leggen met mensen. Toen na een aantal baantjes terechtgekomen in mn huidige baantje, in de bediening van een (redelijk groot) restaurant, dus met veel mensen om je heen, de hele dag. En als je in de bediening werkt, moet je, zeker bij een tent als waar ik werk (met redelijk vage/arrogante etc mensen soms), stevig in je schoenen te staan (want als je als ober onder te tafel geluld word...... ).

daar heb ik dus min of meer geleerd ervoor te zorgen dat je zelfverzekerd overkomt. sowieso qua lichaamshouding, maar ook (klinkt stom) qua stemgeluid. Als iemand bijvoorbeeld irritant wil gaan doen, en je praat daar redelijk vlot en met een redelijk (niet hard) volume overheen, heeft dat vaak een afketsend effect.

Klinkt misschien een beetje vaag, maar omdat ik zoveel met mensen moet omgaan op mn werk, ga je ook steeds relaxter met mensen om die je niet of nauwelijks kent.

dus iemand die verlegen is, zoek een leuk restaurant uit, en begin er. In het begin is het heeeeeeel erg moeilijk, maar het gaat vanzelf beter :D

Stemgeluid en lichaamshouding hebben zeker ook met kracht te maken.

Maar is 'in je kracht staan' eigenlijk hetzelfde als assertief zijn?

Ik las namelijk laatst iets over assertiviteit en dat is wat ik wil worden...

Ik ken dit wel ja. Ik liet vroeger ook altijd over me heen lopen en me enorm kwetsen zonder ook maar 1 kick te geven. Nu zie ik mezelf als nummer 1 en je moet ook echt niet aan me komen. Als iemand of iets me niet zindt, zal die persoon het te weten komen ook. Dan wordt die persoon maar kwaad, boeiend, moet ie vooral doen, maar ik ben mijn ei kwijt en daar ging het om.
Ik zeg het ook wel tegen mensen dat ze bepaalde dingen gewoon anders aan moeten pakken, maar ja, sommige mensen nemen dat dan niet aan en de keer daarop gebeurd het weer.

Vaak word ik beschuldigt, dat ik zo fel uit de hoek kan komen. Voor mij is dat alleen maar een duidelijk teken van: Tot hier en niet verder!
Uitpraten kan, uiteraard, maar ik pik het niet als iemand mij daarmee aanvalt of overvalt. Dan schiet ik drie keer zo fel uit als normaal.

Ik sta ook dan best open voor dingen. als het maar normaal gezegd wordt. Er zijn heel wat mensen waar ik op een normale manier dingen mee uit kan praten en er zijn ook mensen waarmee ik dat absoluut niet kan. Die vallen me dan vaak aan en daar kan ik niet tegen.

ja:)

Dat was ook wat ik wilde zeggen. ;)

tuurlijk is assertief wel ietsje anders. maar op dat moment wist ik, dat als ik in die periode "van mijn leven" niet zou veranderen, ik er nooit bovenop zou komen. Dus op die manier moest ik mn "kracht" en lef verzamelen om om te kunnen schakelen.

op die manier bedoelde ik t eigenlijk :s

Maar hoe je nu reageert, is wel op een assertieve manier. ;)

En wat bugge omschrijft net zo goed. :)

Ik haal je de woorden uit je toetsenbord:o

sluit ik me bij aan:)
en ook ik spreek uit ervaring:) in 't begin kwam ik ook niet verder dan "alstublieft" en "heeft 't gesmaakt?", tegenwoordig hou ik hele zwamgesprekken en handel ik zelf klachten af.