De komende nachten regent het meteoren
di 10/08/04 - Rond deze tijd van het jaar is opnieuw de meteorenzwerm Perseïden op zijn hoogtepunt. De aarde vliegt door een wolk stofdeeltjes achtergelaten door de komeet Swift-Tuttle, die dan verbranden in de atmosfeer. In de nacht van woensdag op donderdag wordt de maximale activiteit verwacht.
Om vallende sterren waar te nemen is geen telescoop of verrekijker nodig. Die zijn zelfs niet nuttig want men moet een groot deel van de nachthemel bekijken om ze te ontdekken.
Meteoren kunnen op elk ogenblik en vanuit elke richting komen, maar meestal komen ze in zwermen op bepaalde ogenblikken van het jaar. De Perseïden die we nu kunnen zien, zijn altijd snel, zo'n 60 km per seconde, en laten vaak een nalichtend spoor na gedurende enkele tienden van een seconde. Meteoren van dezelfde zwerm lijken een punt aan de hemel te ontvluchten, de zogenaamde radiant. Voor de Perseïden ligt die in het sterrenbeeld Perseus, vandaar de naam, in het noordoosten.
De meeste meteoren worden verwacht in de nacht van 11 op 12 augustus, met mogelijk een korte extra piek rond 22.50 uur, en in de nacht van 12 op 13 augustus.
Brokken van de komeet 109P/Swift-Tuttle
Het ruimtestof waar de aarde door passeert, is afkomstig van de komeet 109P/Swift-Tuttle. Bij elke passage van de komeet om onze zon, zo om de 130 jaar, breken grote geisers van stof en gas door de korst van de komeet. Dat vormt een spoor, te vergelijken met het condensatiespoor van een vliegtuig.
En net zoals het spoor van een vliegtuig, deint het stofspoor van een komeet uit tot het nauwelijks nog een spoor vormt. Een meteorenzwerm ontstaat dan ook alleen als de aarde door een recent stofspoor vliegt dat nog niet is uitgedeind en waar veel stofdeeltjes bij elkaar zitten.
Meteoroïden, meteoren en meteorieten
De kleinste vaste lichamen in ons zonnestelsel heten meteoroïden. Ze zijn meestal niet groter dan een zandkorreltje. Er zijn er wel zo veel van dat de aarde er dagelijks ontelbare ontmoet. De meteoroïden komen dan met een snelheid van enkele tientallen km per seconde in botsing met de dampkring en worden door de wrijving uiteengerukt in losse moleculen. Ze verdampen als het ware.
De wrijving zorgt ook voor het oplichten van de omringende lucht, de lichtstreep die we 's nachts kunnen zien. Die lichtstreep noemen we een vallende ster of meteoor.
Grotere meteoroïden kunnen de tocht door de dampkring gedeeltelijk overleven en inslaan op de aarde. Datgene wat inslaat, noemt men een meteoriet.
Ook wanneer een meteoroïde zeer klein is, kan hij op aarde terechtkomen. Door de wrijving worden de kleine stukjes zo fel afgeremd, dat ze niet warm genoeg worden om op te branden. Geschat wordt dat er dagelijks tussen 1000 en 10.000 ton meteorietenstof op aarde terechtkomt.
Bron: VRT NIEUWSDIENST -
http://vrtnieuws.streampower.be/nieu...ren/index.html